บทที่ 292 คุณชายเหล่ย คนๆนี้พวกเราทำให้ขุ่นเคืองไม่ได้
หลังจากที่หยิ่นเหล่ยพูดจบ ชายสุภาพอ่อนโยนคนนั้นก็หันหัวกลับมา และมองไปที่หลี่ฝางและคนอื่นๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
“คุณชาย พวกเขาใช่ไหมที่ตีท่าน?” ชี้ไปที่หลี่ฝาง ชายสุภาพอ่อนโยนถามอย่างเย็นชา
“ใช่ เป็นเขาแหละ ดูแลเขาเป็นพิเศษหน่อย” หยิ่นเหล่ยพยักหน้าและพูด
ชายสุภาพอ่อนโยนเคร่งขรึมและยิ้มอย่างเย็นชา “วางใจได้ คุณชาย ผมรู้ว่าต้องทำยังไง”
“แม้แต่คุณชายของต้าหัวกรุ๊ปยังกล้าตี ฉันคิดว่าหนุ่มคนนั้น ครั้งนี้ต้องตายแน่นอน”
“ก็ใช่สิ ครั้งนี้รปภ.ทั้งหมดมาจากต้าหัวกรุ๊ป ตีคุณชายใหญ่ของต้าหัวกรุ๊ป คงต้องตายแน่นอน?”
เมื่อทุกคนเชื่อว่าหลี่ฝางคงต้องตายแน่ๆ แต่ใบหน้าของหลี่ฝางนั้น กลับนิ่งสงบ โดยไม่ตื่นตระหนก
หลีฝางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และโทรหาลุงเฉียน
ในเวลานี้ ชายสุภาพอ่อนโยนได้นำผู้คนเดินมา
ก่อนที่จะลงมือ หลี่ฝางพูดว่า “เดี๋ยวก่อน”
“ความตายใกล้เข้ามาแล้ว นายยังมีอะไรจะพูด?” ชายสุภาพอ่อนโยนถาม
หลี่ฝางเอื้อมมือไปที่หวางเสี่ยวโก๋ และพูดว่า “การ์ดของฉันอยู่ที่ไหน?”
“นี่… …ให้นาย” หวางเสี่ยวโก๋รีบหยิบการ์ดวีไอพีออกจากอกเสื้อของตัวเอง และยื่นให้หลี่ฝาง
ชายสุภาพอ่อนโยน ก็เห็นฉากนี้กับตา
เมื่อเห็นการ์ดใบนี้ ใบหน้าของชายสุภาพอ่อนโยน ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
นี่คือบัตรสมาชิกสถานตากอากาศแห่งนี้ ซึ่งหายากกว่าบัตรวีไอพีเสียอีก
บัตรสมาชิก มีทั้งหมดสิบใบ… …
และแต่ละใบ กับสถานตากอากาศแห่งนี้ มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง
ในฐานะหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย จะไม่รู้จักการ์ดใบนี้ได้อย่างไร?
“ขอโทษ ผมขอดูการ์ดในมือของคุณได้ไหม?” มองหลี่ฝาง น้ำเสียงของชายสุภาพอ่อนโยน ก็กลายเป็นสุภาพอ่อนโยนทันที
ท่าทาง เคารพนับถือมาก
หลี่ฝางเอาการ์ดของตัวเองกับหวางเสี่ยวโก๋ ก็เพื่อให้ชายสุภาพอ่อนโยนดู?
หลี่ฝางยิ้มเล็กน้อย และนำการ์ดของตัวเอง ยื่นออกไป
ชายสุภาพอ่อนโยนรับมา เพียงมองแวบเดียว ชั่วขณะใบหน้าของเขาก็ตกอยู่ในความตื่นตระหนก
หมายเลขหนึ่ง!
วีไอพีหมายเลขหนึ่ง!
ชายสุภาพอ่อนโยนรู้ดี บัตรที่แสดงตัวตนใบนี้
เฉพาะเจ้าของสถานตากอากาศแห่งนี้เท่านั้น สามารถมีบัตรใบนี้
สถานตากอากาศแห่งนี้นี้เปิดโดยหลี่เจียเฉินนายท่านหลี่!
เป็นไปได้ไหมว่า ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ก็คือหลานชายของนายท่านหลี่หลี่เจียเฉิน?
ทันใดนั้น มุมปากของชายสุภาพอ่อนโยนก็สั่นไหว “คุณ… …คือ… …”
“นายเดาถูกแล้วไม่ใช่เหรอ?” หลี่ฝางยิ้มอย่างขี้เล่น
“นายต้องการตรวจสอบไหมว่าการ์ดใบนี้เป็นของจริงหรือไม่?” หลี่ฝางเลิกคิ้ว และถาม
ชายสุภาพอ่อนโยนส่ายหัว และส่งการ์ดคืนให้หลี่ฝางทันที “ไม่ต้องแล้ว บัตรใบนี้ ไม่มีใครกล้าปลอมหรอก”
บัตรใบนี้ หลายคนไม่มีโอกาสได้เห็น แล้วมันจะถูกปลอมแปลงได้อย่างไร?”
อีกอย่าง ก็อย่างที่ชายสุภาพอ่อนโยนคนนี้พูด ใครจะกล้าปลอม?
ปลอมตัวเป็นหลานของหลี่เจียเฉิน ไม่ใช่หาที่ตายเหรอ?
“แม่ง!”
เมื่อเห็นสถานการณ์ผิดปกติ หยิ่นเหล่ยก็วิ่งไปทันที และเตะตูดของชายสุภาพอ่อนโยน
“แม่งนายกำลังทำอะไรอยู่? ไม่อยากทำงานแล้วหรือ กูให้มึงตีคน แต่มึงกลับกำลังพูดคุยกับพวกมัน?”
“มึงเอาคำพูดของกูไร้ประโยชน์ มึงทำได้อย่างไร?”
หยิ่นเหล่ยชี้ไปที่จมูกของชายสุภาพอ่อนโยน และถามคำถามต่างๆ
“คุณชาย… … คนนี้ พวกเราไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้” ชายสุภาพอ่อนโยนพูดเสียงเบา และกระซิบที่ข้างหูของหยิ่นเหล่ย
แต่คำพูดนี้ หยิ่นเหล่ยดูเหมือนจะไม่ได้ยิน และตบหลังศีรษะของชายสุภาพอ่อนโยนทันที
“แม่งแม่มึงเอ้ย ครอบครัวของฉันเลี้ยงแกมาหลายปี ตอนนี้ให้แกทำธุระให้หน่อย ทำไมมันยากขนาดนี้!”
“แม่งเอ้ยถามแกครั้งสุดท้าย จะตีมันไหม!”
เมื่อชี้ไปที่หลี่ฝาง หยิ่นเหล่ยถามชายสุภาพอ่อนโยน
ชายสุภาพอ่อนโยนมองหลี่ฝาง รู้สึกลำบากใจ
ฝ่ายนี้เป็นคุณชายของตัวเอง และอีกฝ่าย คือคุณชายสถานตากอากาศแห่งนี้
คุณชายทั้งสองคน ชายสุภาพอ่อนโยนไม่ต้องการทำให้ขุ่นเคือง
พูดอีกนัยหนึ่ง ไม่มีสิทธ์ทำให้ขุ่นเคือง
“คุณชาย… …”
ชายสุภาพบุรุษกำลังจะพูด หยิ่นเหล่ยก็ตบหน้าเขาอย่างแรง
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ ฉันถามแก จะตีไหม?”
“ผม… …”
เสียงของการตบ หยิ่นเหล่ยไม่เปิดโอกาสให้ชายสุภาพอ่อนโยนพูดเลย และตบไปทันที
“ตำแหน่งผู้จัดการหน่วยรักษาความปลอดภัยนี้ ถ้านายยังอยากเป็นต่อไป ก็รีบลงมือทันที ถ้าไม่อยากเป็น ก็ไสหัวออกไป!”หยิ่นเหล่ยมองชายสุภาพอ่อนโยนอย่างเย็นชา และพูดด้วยความโกรธ
หยิ่นเหล่ยในขณะนี้ โกรธมาก
มันไม่ง่ายกว่าที่คนของตัวเอง จะมาถึง
ปรากฏว่าคนของตัวเอง กลับมีท่าทีให้กับคนที่ทำร้ายตัวเอง อย่างสุภาพและเคารพ
แม่งเอ้ยนี่มันเหมือนไม่ให้เกียรติตัวเอง?
มีคนมากมายกำลังเฝ้าดู แล้วจะให้หยิ่นเหล่ยยกเลิกการแก้แค้น เป็นไปได้หรือไม่?
หลังจากนี้ เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“คุณชาย คนๆนี้เราตีไม่ได้จริงๆ” ชายสุภาพอ่อนโยนพูดด้วยใบหน้าเศร้า
ไม่ต้องพูดถึงหมายเลขบัตรสมาชิก คือหมายเลย1 แม้คือหมายเลข 2345… …
ชายสุภาพอ่อนโยนก็ไม่กล้า
ชายสุภาพอ่อนโยนพูดว่า “คุณชาย ชายคนนี้ ฉันกลัวว่าพวกเราจะทำให้ขุ่นเคือง.. …”
หยิ่นเหล่ยโกรธจัด ไม่ให้โอกาสชายสุภาพอ่อนโยนพูดต่อ เขากระโดดขึ้น และเตะท้องของชายสุภาพอ่อนโยน เตะจนเขาล้มลงกับพื้น
เนื่องจากมือและเท้าที่ไม่เอื้ออำนวย หลังจากหยิ่นเหล่ยเตะชายสุภาพอ่อนโยนเสร็จ ตัวเองไม่ทันระวังจึงล้มลงกับพื้น
ฉากนี้ ทำให้เกิดเสียงหัวเราะจากคนที่มามุงดู
เสียงหัวเราะนับไม่ถ้วน ทำให้หยิ่นเหล่ยอับอาย และโกรธมากขึ้น
หยิ่นเหล่ยรีบลุกขึ้นมา ชี้ไปที่ชายสุภาพอ่อนโยนและพูดว่า “เจ้าสวะ ไสหัวออกไปจากที่นี่!”
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกไม่ใช่ผู้จัดการหน่วยรักษาความปลอดภัยต้าหัวกรุ๊ปของเราอีกต่อไป แกถูกไล่ออกแล้ว ได้ยินไหม?” ชี้ไปที่ชายสุภาพอ่อนโยน ใบหน้าของหยิ่นเหล่ยเคร่งขรึม
“คุณชาย… …” ชายสุภาพอ่อนโยนคนนี้โกรธแต่ไม่กล้าพูด
ในที่สุด เขาก็ลุกขึ้น และกระซิบกับหยิ่นเหล่ย “คุณชาย ผมกับต้าหัวกรุ๊ปมีสัญญาจ้างงาน ตามสัญญาของบริษัท ถ้าผมไม่ได้กระทำผิด หัวหน้าของบริษัท ไม่สามารถไล่ผมออก มิเช่นนั้น จะต้องจ่ายค่าชดเชยให้ผม”
“ยังมีอีก ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นลูกชายของประธานกรรมการ แต่ไม่ใช่หัวหน้าของต้าหัวกรุ๊ป ท่านอยู่ในต้าหัวกรุ๊ป ไม่มีตำแหน่งใดๆ”
“ดังนั้น ท่านไม่มีคุณสมบัติที่จะไล่ผมออก”
ชายสุภาพอ่อนมีโยนมีสีหน้าอัดอั้นตันใจ แต่เขาก็ยังคงถกเถียงเหตุผลเพื่อตัวเอง
หยิ่นเหล่ยยิ้มเยาะ “ทำไม ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่ไหม ต้องให้ฉันโทรหาพ่อ”
“นายคิดว่าต้าหัวกรุ๊ปของเรา ไม่มีเงินค่าชดเชยแค่นั้นเหรอ?”
“รีบไสหัวออกไปจากที่นี่”
หลังจากหยิ่นเหล่ยด่าเสร็จ เขาก็จับรปภ.คนหนึ่งและพูดว่า “มา นาย”
“ถ้านายกล้าที่จะจัดการหนุ่มคนนี้ให้ล้มลงไป ตำแหน่งของผู้จัดการหน่วยรักษาความปลอดภัย ก็เป็นของนาย” หยิ่นเหล่ยดึงชายหนุ่มทรงสกินเฮดคนหนึ่งมา และพูด
ชายหนุ่มทรงสกินเฮดคนนั้นกลืนน้ำลาย และพูดว่า “คุณชาย ผมไม่กล้า”
ชายหนุ่มทรงสกินเฮดคนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าชายสุภาพอ่อนโยน และเขาก็เห็นการ์ดสมาชิกนั้นด้วย
ในความเป็นจริง รปภ.ที่นี่ทุกคน รู้จักการ์ดใบนี้ และรู้ด้วยว่าบัตรนี้แสดงถึงฐานะอะไร
ดังนั้น พวกเขาไม่เอาตำแหน่งผู้จัดการรักษาความปลอดภัย เพื่อจะไม่ทำให้หลี่ฝางขุ่นเคือง
ไม่ใช่ของล้อเล่น ถ้าทำให้ทายาทเศรษฐีรุ่นที่สองขุ่นเคือง ยังมีทางรอดเหรอ?
หยิ่นเหล่ยตกตะลึงไปชั่วขณะ และจากนั้น ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ “พวกนายแต่ละคนสมองมีปัญหาหรือเปล่า? ให้โอกาสพวกนายที่จะก้าวหน้า แต่พวกนายกลับไม่ต้องการ?”
“ฉันถามพวกนาย พวกนายใครกล้าตีเขา… …”
“ใครที่กล้าตีเขา คนนั้นก็เป็นผู้จัดการหน่วยรักษาความปลอดภัยของต้าหัวกรุ๊ป ฉันหยิ่นเหล่ย พูดคำไหนคำนั้น!” หยิ่นเหล่ยชี้ไปที่หลี่ฝาง พูดอย่างเย็นชา
“มันก็แค่ ยาจกคนหนึ่ง ทำไมไม่กล้า!”
“ผมเอง!”
ในเวลานี้ ชายร่างสง่าผ่าเผย เดินออกมา
เขามาถึงตรงหน้าหลี่ฝาง และพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณชาย ตีเขาแล้ว ก็จะได้เป็นผู้จัดการหน่วยรักษาความปลอดภัยใช่ไหม?”
“ใช่ อย่าพูดมากเลย รีบลงมือเร็ว”
“จำไว้ว่า ลงมือยิ่งหนักยิ่งดี
“ถ้านายสามารถตีเขาจนเข้านอนโรงพยาบาลหนึ่งเดือน ไม่เพียงแต่จะเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการหน่วยรักษาความปลอดภัย แต่จะให้เงินเดือนนายอีกสามเดือนด้วย” หยิ่นเหล่ยพูด
“แล้วค่ารักษาพยาบาล ฉันคงไม่ต้องจ่ายมั้ง” ชายผู้สง่าผ่าเผยถามอย่างไม่สบายใจ
“ไม่ต้องกังวล ค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดของเขา ฉันรับผิดชอบเอง นายแค่ต้องตีอย่างหนัก ก็พอแล้ว” หยิ่นเหล่ยกัดฟันและพูด
“ดูดีๆนะ คุณชาย!”
หลังจากที่ชายผู้สง่าผ่าเผยได้ยิน เขาก็กำหมัดแน่นและชกออกไป
แต่ใบหน้าของหลี่ฝาง กลับสงบนิ่ง ไม่ตื่นตระหนก… …
เพราะว่า ส้าวส้วยมาถึงแล้ว
