บทที่ 312 ผู้ชายมีเงินแล้วเปลี่ยนไป
หลังจากนั้น ลู่หลุ่ยตะลึง เอ่ยพูดด้วยสีหน้ามึนงง “พะ…พวกนายเมื่อคืนนอนด้วยกัน?”
เพื่อนสนิทตนจับชู้ได้เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ตนกลับจับผู้ชายคนหนึ่งได้ว่าคือชู้?
“ฉันจะแนะนำให้รู้จัก พี่น้องฉัน ฉินจื่อยี่ วิลล่าที่นี่ไม่มีห้องพัก ฉันเลยต้องอยู่ห้องเดียวกับเขา” หลี่ฝางเอ่ย พร้อมส่งสายตาให้ฉินจื่อยี่
“เมื่อคืนคุยไปคุยมา มือถือแบตหมด หาอยู่ครึ่งวันหาตัวชาร์จไม่เจอ เลยไม่ได้ตอบข้อความเธอ” หลี่ฝางแนะนำจบ ถือโอกาสไขข้อสงสัยเมื่อครู่ของลู่หลุ่ย
“จีบหญิงอยู่ทั้งคืน จีบไปจีบมาแบตหมดเสียแล้ว” ฉินจื่อยี่นั่งลง มองหลี่ฝางราวยิ้มไม่ยิ้ม
หลี่ฝางจึงเตะก้นฉินจื่อยี่ครั้งหนึ่ง “ไสหัวไป ฉันซื่อสัตย์กับแฟนฉันคนเดียว จะไปจีบหญิงได้ยังไง อย่ามาพูดไร้สาระ!”
ลู่หลุ่ยมองที่เตียงแวบหนึ่ง เชื่อใจหลี่ฝาง
ทั่วเตียงถูกทำลายจนยับยู่ เพียงมองรู้ว่าสองคนนอน เมื่อเห็นหมอนตรงกลางนั้น ลู่หลุ่ยอดหัวเราะลั่นไม่ได้ “พวกคุณสองคนใครช่างคิดขนาดนี้ ตรงกลางยังกั้นหมอนไว้ด้วย?”
“ฉันไม่ใช่กลัวเขานอนละเมอ ทำลายความบริสุทธิ์ของฉันเหรอ?” หลี่ฝางรีบเอ่ย
แต่เหตุผลคือวัวสันหลังหวะ คำพูดของหลี่ฝาง แปลกประหลาดอย่างมาก ทุกคำต่างราวอธิบาย แสดงออกถึงความบริสุทธิ์ของตน เพราะกลัวลู่หลุ่ยจะเข้าใจตนผิด
“สวัสดีค่ะ ฉันลู่หลุ่ย เป็น…ของหลี่ฝาง” จู่ๆ ลู่หลุ่ยพลันชะงัก กัดริมฝีปากเบาๆ
‘แฟน’ คำนี้ ครึ่งวันก็พูดไม่ออก
“เธอคือแฟนของหลี่ฝางสินะ เห้อ เธอสวยขนาดนี้ ทำไมจึงมาเป็นแฟนกับไอ้เด็กนี้ล่ะ” ฉินจื่อยี่ส่ายศีรษะ พร้อมกับถอนหายใจยาว ก่อนเอ่ยเสริมว่า “น่าเสียดาย น่าเสียดาย”
“ดอกไม้งามปักบนขี้วัวจริงๆ”
“พี่สิถึงเป็นขี้วัว” หลี่ฝางถลึงตาให้ฉินจื่อยี่ ก่อนเอ่ยว่า “เอาล่ะ ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว พี่ออกไปก่อนเถอะ”
ฉินจื่อยี่มีสีหน้าตะลึงชั่วขณะ “นี่เหมือนจะเป็นห้องฉันนะ”
“จะใช้ห้องพี่แล้วยังไง?” หลี่ฝางเอ่ย ก่อนผลักฉินจื่อยี่ออกไป
ทันใดนั้น ลู่หลุ่ยรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย “ในห้องนายมีคนอื่นอยู่ด้วย ทำไมไม่บอกฉัน หากรู้ฉันคงไม่มาหรอก”
“กลัวอะไร เขาเป็นพี่น้องของฉัน”
หลี่ฝางมองลู่หลุ่ย ก่อนถามว่า “จริงสิ เธอมาได้ยังไง หลี่เสี่ยวเสี่ยวบอกว่าเธอไม่ว่าง ฉันคิดว่าเธอจะไม่มาเสียอีก”
“หลายวันนี้เหมิงเหมิงอารมณ์ไม่ดี ฉันจึงพาเธอมาพักผ่อนที่วิลล่า จริงสิเหมิงเหมิงยังรออยู่ที่ประตูเลย นายไม่ใช่รู้จักกับเจ้าของวิลล่าเหรอ นายช่วยพาเธอเข้ามาได้ไหม?”
“นี่ไม่ใช่ปัญหา”
“งั้นเรารีบไปกันเถอะ”
หลี่ฝางมองลู่หลุ่ย ยังคิดอยากทำอะไรบางอย่าง สุดท้ายไม่ได้ทำอะไร ถูกเธอลากออกไป
หลี่ฝางคิดว่าผู้หญิงคนหนึ่ง กล้าเข้ามาในห้องพักของคุณ หรือพาคุณเข้ามาในห้องของเธอ หมายความว่าคุณสามารถจูบเธอได้
แน่นอนว่าหากกล้า สามารถทำสิ่งที่มากกว่านั้นได้
สุดท้ายเพิ่งเดินออกประตูไป ชนเข้ากับฉินวี่เฟย ลู่หลุ่ยเสียหลักชนเข้ากับฉินวี่เฟย จนทำให้น้ำเต้าหู้ในมือฉินวี่เฟยหกลงบนพื้นและเสื้อผ้า
“ขอโทษ ขอโทษคะ” ลู่หลุ่ยมีสีหน้ากลัว ก่อนรีบร้อนเอ่ยขอโทษฉินวี่เฟย
แต่ลู่หลุ่ยได้สติอย่างรวดเร็ว พร้อมเงยหน้ามองฉินวี่เฟย
“เป็นเธอ?”
ครั้งก่อนลู่หลุ่ยเห็นหลี่ฝางและฉินวี่เฟยครั้งหนึ่ง ยังหึงหวง
ใครจะรู้บังเอิญอะไรเช่นนี้ ครั้งนี้เจอกันอีกแล้ว
และฉินวี่เฟยถืออาหารเช้าสองชุด คนโง่มองออกว่านี่มาเพื่อส่งอาหารเช้าให้กับหลี่ฝาง
ลู่หลุ่ยที่อ่อนโยนมาตลอดพลันระเบิดอคติออกมา มองฉินวี่เฟยพร้อมถามเสียงเย็นชาว่า “เธอเอาอาหารเช้ามาให้หลี่ฝางเหรอ?”
ฉินวี่เฟยมองหลี่ฝางแวบหนึ่ง โดยไม่รู้ควรตอบเช่นไร
หากตอบว่าไม่ใช่ ความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้า หากมองว่าใช่ กลายเป็นว่าเข้าใจผิด?
“เธอชื่อฉินวี่เฟย เป็นน้องสาวของฉินจื่อยี่” หลี่ฝางชิงเอ่ยขึ้น “เธอต้องเอาอาหารเช้ามาให้พี่ชายเธอแน่นอน ก็เลยถือติดมือมาให้ฉันด้วย”
“ฉินวี่เฟย เสียเที่ยวแล้วล่ะ พี่ชายเธอออกไปเดินเล่นแล้ว” หลี่ฝางจับศีรษะ ก่อนเอ่ยอย่างอึดอัด
เพียงพริบตาเดียว บนหน้าผากหลี่ฝางเต็มไปด้วยเหงื่อ
จริงดังคิด เหยียบเรือสองแคม คือเรื่องที่อันตรายอย่างมากเรื่องหนึ่ง
ไม่อาจรู้ได้ว่าเมื่อไหร่เรือสองลำจะชนกัน จนทำให้คนบนเรือตกลงน้ำ
ตอนนี้ เรือสองลำปะทะกันเข้าแล้ว
โชคดีที่ฉินวี่เฟย หรือเรือลำนี้ปลอดภัย
ฉินวี่เฟยจึงกล่าวยิ้มๆ ว่า “หลี่ฝาง นี่คือลู่หลุ่ย แฟนที่นายชอบพูดถึงสินะ สวยจริงๆ ชาติที่แล้วนายทำความดีช่วยคนไว้เยอะแน่ ถึงมีแฟนที่สวยขนาดนี้ได้”
ต้องพูดว่าอีคิวของฉินวี่เฟย สูงมากจริงๆ
ประโยคเดียวขจัดความอคติในสายตาของลู่หลุ่ยลงได้
“สวัสดี ฉันฉินวี่เฟย เป็นเพื่อนสนิทของหลี่ฝาง” ฉินวี่เฟยยื่นมือออกไปอย่างเป็นมิตร พลางเอ่ยขึ้น
ลู่หลุ่ยยิ้มอย่างละลายใจ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงเสียใจ “เมื่อกี้ขอโทษด้วย เข้าใจคุณผิด ขอโทษจริงๆ คะ”
“เสื้อผ้าก็ทำของคุณสกปรก งั้นฉันจะเอาไปซักให้นะคะ หรือจะให้ชดใช้ก็ได้”
ฉินวี่เฟยยิ้มอย่างไม่ถือสา “เปื้อนน้ำเต้าหู้นิดเดียวเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทุกคนต่างเป็นเพื่อนกัน ทำไมต้องคิดเล็กคิดน้อย คุณว่าไหม?”
“ฉันรู้จักคุณ ดาวมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ที่ทุกคนยอมรับ ฉันก็เรียนที่มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ แต่อยู่คณะกรรมการกิจการกระจายเสียง
สองคนคุยกันหลายประโยค จึงสนิทกันขึ้นมา
ลู่หลุ่ยคิดในใจ ตนน่าจะคิดมากเกินไป คนที่ดุจเทพธิดาเช่นฉินวี่เฟย จะชอบหลี่ฝางได้ยังไง?
ทันใดนั้น ลู่หลุ่ยพลันนึกขึ้นได้ จึงรีบร้อนเอ่ยขึ้น “แย่แล้ว เหมิงเหมิง ฉันลืมเธอไปเลย ฉินวี่เฟย พวกเราขอตัวก่อนนะ เพื่อนของฉันอีกคนยังรออยู่ข้างนอก ฉันต้องไปรับเธอ เธอคงรอจนร้อนใจแย่แล้ว”
ลู่หลุ่ยดึงหลี่ฝาง วิ่งตลอดทางจนไปถึงหน้าประตูสถานตากอากาศ
ต้องพูดว่าแรงของลู่หลุ่ยนี้ ไม่มีตกเลยทีเดียว วิ่งมาตั้งไกลขนาดนี้ หลี่ฝางเหนื่อยจนหอบ แต่ลู่หลุ่ยกลับราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เหมิงเหมิง!” ลู่หลุ่ยตะโกนเรียกเพื่อนสนิทตน
เหมิงเหมิง คือสาวใส่ต่างหูคนนั้น ที่เจอบนเขาหมาป่าในตอนแรก แฟนของเธอขับมัสแตงคันหนึ่ง
หลี่ฝางเดินเข้าไป ล้วงบัตรวีไอพีของตนออกมาให้รปภ ดูแวบหนึ่ง จากนั้นเหมิงเหมิงถูกปล่อยให้เข้ามา
เมื่อจ้องหลี่ฝาง เหมิงเหมิงตกตะลึง “ฉันคิดว่าลู่หลุ่ยคุยโม้กับฉันเสียอีก คิดไม่ถึงว่านายจะร้ายกาจขนาดนั้นจริง พาฉันเข้ามาได้ จริงสิ บัตรในมือนายนี่คืออะไร ทำไมเจ๋งขนาดนี้ ให้รปภ.ข้างนอกดูก็สำเร็จแล้ว?”
เหมิงเหมิงรู้ บัตรสถานตากอากาศใบหนึ่งราคาสามพัน ยิ่งกว่านั้นบัตรขายหมดแล้ว
ดังนั้นตอนนี้ที่นี่ นอกจากคนที่มีสถานะพิเศษ คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถเข้าสถานตากอากาศได้
“ฉันก็ไม่รู้ เพื่อนให้มา บอกว่าพิเศษนิดหน่อย สามารถกินเล่นดื่มที่สถานตากอากาศได้ เจ๋งไหมล่ะ?” หลี่ฝางเอ่ยอย่างโอ้อวด
“เจ๋ง!” เหมิงเหมิงยกนิ้วโป้งให้หลี่ฝาง
“ได้ยินลู่หลุ่ยบอกว่าเธออกหัก” หลี่ฝางตบไหล่ของสาวใส่ต่างหู ก่อนเอ่ย “หากเป็นฉัน อกหักถือเป็นเรื่องดี ดูจากแฟนของเธอนั้น ไม่สิ ตอนนี้คือแฟนเก่า เห็นเขารู้สึกไม่ถูกชะตา เพียงมองรู้ว่าไม่ใช่คนดี เลิกไปก็ดี”
“หลี่ฝาง นายพูดจาอะไร หากไม่รู้จักพูดหุบปากไป ตอนนี้เหมิงเหมิงกำลังเสียใจ” ลู่หลุ่ยกลอกตามองหลี่ฝางอย่างโมโห เรียกให้เขาหุบปาก
หลี่ฝางเบ้ปาก ก่อนเอ่ยขึ้นอีกประโยค “ฉันแค่พูดตามความรู้สึกของคนนอกเท่านั้น”
“ช่างเถอะ ให้เขาพูดเถอะ เขาไม่ได้พูดผิดอะไร หลิวจินหยางนั่นคือผู้ชายเหี้ยๆ สารเลวคนหนึ่งจริงๆ แม่มันเถอะ หลังมีแลมโบกินี่สองคัน ไม่สนใจฉันเลย”
เหมิงเหมิงหัวเราะอย่างเย็นชา “เฮอะ เฮอะ ด้วยแลมโบกินี่สองคันนั่น ฉันได้ยินมาว่าไอ้นั่นวันหนึ่งจีบสาวไม่รู้กี่คน ตอนนี้ผู้หญิงข้างนอก ไร้ค่าขนาดนั้นเหรอ มีแลมโบกินี่ก็หลับนอนด้วย ฉันชิบหายจริงๆ!”
“ผู้ชายมีเงินแล้วจะเลว ไม่ได้โกหกจริงๆ หลิวจินหยางคือตัวอย่างที่ดีที่สุด” เหมิงเหมิงเอ่ยด้วยสีหน้าดุร้าย
เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ หลี่ฝางกลับรู้สึกโดยด่าทางอ้อม ตอนนี้ตนมีเงิน แต่ไม่เห็นเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดี?
“หลี่ฝาง เมื่อคืนนายทำอะไร ไม่ตอบข้อความหลุ่ยหลุ่ยของพวกเรา วิดีโอคอลก็ไม่รับ หรือเมื่อคืนพัวพันอยู่กับผู้หญิงอื่น พูดมา!”
เหมิงเหมิงชี้จมูกของหลี่ฝาง ก่อนซักถาม
