บทที่354 สโมสรเจียงหนาน
ส้าวส้วยขับรถ ไม่นานก็หาชุนเซิงเจอ
“ชุนเซิงทำอะไรอยู่？”
เห็นแค่ชุนเซิงเดินเข้ามาที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน แป๊บเดียวก็ถือถุงสีเหลืองเดินออกมา
“ชุนเซิงกำลังช่วยหวางเฉินขายยา จากการแนะนำของสวีเถิงเฟย หวางเฉินรู้จักลูกเศรษฐีจำนวนมาก และทำให้ลูกเศรษฐีพวกนี้กลายเป็นคนติดยาอย่างสำเร็จ”
ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ：“พูดจริงๆนะ บนพื้นฐานของการไม่คำนึงถึงความรู้สึกผิดชอบชั่วดี สิ่งนี้ ก็ทำให้รวยได้จริงๆ”
“ในเวลาครึ่งวัน หวางเฉินไม่ใช่แค่ได้ทันคืน แต่ยังทำกำไรได้อีกหน่อย หลังจากนั้น ที่มือเขา ยังมียาเกือบครึ่งหนึ่ง ยาครึ่งหนึ่งนี้ เขาค่อยๆขาย เงินก็ค่อยๆได้”
“สิ่งนี้จะขายโจ่งแจ้งไม่ได้ ที่จริงลูกค้าไม่ได้เยอะ”
ไม่นานนัก Maseratiคันหนึ่งก็ขับออกมาจากลานจอดรถ
ส้าวส้วยพูด นี่คือหนึ่งในลูกค้าของหวางเฉิน
หลี่ฝางตะลึงหน่อยๆ：“ชุนเซิงเอายามาคนเดียว？”
“ไม่กลัวถูกยิงหรือไง？”
ชุนเซิงคนเดียว ข้างกายแม้แต่ผู้ช่วยก็ไม่มี ในมือถือยาถุงหนึ่ง นี่มันโจ่งแจ้งเกินไปแล้ว？
“หวางเฉินคนๆนี้ขัดแย้งตัวเองมาก บางเรื่องระมัดระวังมาก แต่บางเรื่อง กลับแสดงออกมากไป เขาเอายาไว้ที่ชุนเซิงคนเดียว เสี่ยงมาก แต่ยิ่งทำแบบนี้ ก็ยิ่งไม่มีใครสงสัย”
“หวางเฉินขายยามาปีกว่าแล้ว แต่กลับไม่ถูกจับได้”
“หมายความว่า ทางของหวางเฉินนี้ถูกต้อง”
“ถึงถูกจับได้ แผนร้ายสำแดงออกมา แพะรับบาปก็เป็นชุนเซิง ไม่เกี่ยวอะไรกับหวางเฉิน”
มองชุนเซิงขึ้นไปที่แท็กซี่คนหนึ่ง ส้าวส้วยก็สตาร์ทรถ ตามไป
“ใช่สิ คุณหาชุนเซิงเจอได้ไง？”หลี่ฝางถาม
ส้าวส้วยไม่ได้โทรหาชุนเซิงเลย แต่ก็หาชุนเซิงเจอ
ทำให้คนรู้สึกแปลกใจได้จริงๆ
“คุณคงไม่ได้ติดเครื่องติดตามที่เขาหรอกนะ？”หลี่ฝางมองส้าวส้วยอย่างสงสัย
ส้าวส้วยหัวเราะเหอะๆ ไม่ปิดบัง พูดกับหลี่ฝางพยักหน้า：“เจ้านายฉลาดจริงๆ แวบเดียวก็มองออก”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว กังวลหน่อยๆ：“หวางเฉินคนๆนี้ระมัดระวังขนาดนั้น คงไม่ถูกจับได้นะ？”
“เจ้านาย วางใจเถอะ เครื่องติดตามผมฝังไว้ที่อกเขา นอกจากหวางเฉินจะมีเครื่องตรวจจับพิเศษ ไม่อย่างนั้น ก็ไม่มีทางจับได้”ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ
“ชุนเซิงรู้ไหม？”หลี่ฝางถามต่อ
ส้าวส้วยส่ายหน้า：“เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้ชุนเซิงรู้ ยังไงซะพวกเราก็ทำเพื่อเขา”
“จริงๆเลยนะคุณนี่ คุณอยากจะสืบแหล่งที่มาของลูกค้าหวางเฉินสินะ？ไม่อย่างนั้น คุณจะตามชุนเซิงไปทำไม？！”หลี่ฝางไม่ได้โง่ มองจุดประสงค์ของส้าวส้วยออก
“ยังไงก็ว่างอยู่แล้ว จับหลักฐานที่หวางเฉินทำผิด สนุกดี”ส้าวส้วยพูดด้วยรอยยิ้ม
รถขับไปได้สักพัก ทันใดนั้นหลี่ฝางก็คิดได้เรื่องหนึ่ง
หลี่ฝางหันหน้าไป ตาคู่นั้นจ้องส้าวส้วย：“งั้นผมล่ะ？ที่รถผมก็มีเครื่องติดตาม ใช่ไหม？”
ส้าวส้วยทำเป็นไม่ได้ยิน ขับรถไปต่อ
“ทำไม ทำเป็นหูหนวกกับผมเหรอ？”หลี่ฝางไอออกมา：“ทุกครั้งคุณหาผมเจอตลอด ไม่คุณมีญาณทิพย์ ไม่งั้นคุณก็คงติดเครื่องติดตามไว้ข้างกายผม”
“คุณน่าจะเอาเครื่องติดตามติดไปที่รถของผม สินะ？”
ส้าวส้วยยังคงนิ่งเงียบ ส่วนหลี่ฝางกลับพูดต่อ：“ครั้งที่แล้วพวกเราออกมาจากศูนย์อาบน้ำ จางกงหมิงขับรถผมไปจนไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว แต่คุณกลับตามเขาได้อย่างแม่นยำ”
“ตอนนั้นสถานการณ์เร่งด่วน ก็ไม่คิดอะไรมาก ตอนนี้ดูแล้ว ที่คุณหาตำแหน่งของจางกงหมิงได้ เพราะว่าที่จางกงหมิงขับอยู่คือรถผม”
“ที่รถผม มีระบบระบุตำแหน่ง สินะ？”หลี่ฝางพูดอย่างมั่นใจ
มุมปากของส้าวส้วย ในที่สุดก็ปรากฏรอยยิ้ม：“เจ้านาย คุณพูดคำนี้ออกมาได้ ผมรู้สึกโล่งใจจริงๆ”
“ผมคิดว่า คุณจะไม่รู้อะไรเลยสักอีก！”
“ที่จริงผมสงสัยนานแล้ว ก็แค่ ผมรู้ว่าคุณทำเพื่อปกป้องผม”หลี่ฝางยักไหล่ ยิ้มอย่างไม่แคร์
เวลานี้ชุนเซิงลงจากรถ เดินเข้าไปในแท็กซี่
“นี่คือซ่องสินะ”
หลี่ฝางมองไปรอบๆ หัวเราะเหอะเหอะออกมา：“คิดไม่ถึงว่าลูกเศรษฐีกลุ่มนี้ จะชอบกินแผงลอยข้างถนน”
“ใช่ รสนิยมของคนมีเงิน พูดไม่ถูกหรอก”
“คลับใหญ่ๆแบบนั้น พวกเขาไม่กล้ามามั่วๆ สถานที่แบบนี้ ถึงแม้พวกเขาทำอีกฝ่ายจนตาย จ่ายเงินก็จบแล้ว”
“กินของพรรค์นี้ บ้าคลั่งซะยิ่งกว่ากินยาไวอากร้า”ส้าวส้วยจุดบุหรี่ให้ตัวเอง ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ
ตามชุนเซิง อยู่เกือบทั้งวันได้
จนฟ้ามืด ชุนเซิงจึงหาสถานที่ กินอะไรเล็กน้อย
“ร่างกายชุนเซิงอ่อนแอ ส่งของทั้งวัน ก็ไม่รู้ว่า ร่างกายของเขาจะรับได้หรือไม่”หลี่ฝางพูดอย่างปวดใจ
“ชีวิตของคน ที่จริงแล้วบึกบึนมาก คุณก็เหมือนมู่เสี่ยวไป๋ ตอนที่อยู่สถานตากอากาศ ไม่ใช่ว่าอ่อนแอกว่าชุนเซิงเหรอ？พวกเราทรมานเขาขนาดนั้น เขาก็ยังไม่ตายนี่？”ส้าวส้วยยิ้ม
พูดถึงมู่เสี่ยวไป๋ จู่ๆหลี่ฝางก็คิดถึงหลินชิงชิง
หลายวันนี้ไม่เจอกัน หลี่ฝางคิดถึงเธอมาก
หลี่ฝางหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาหลินชิงชิง พอโทรติด หลี่ฝางถาม：“พี่ชิงชิง ทำอะไรน่ะ？”
“คุณมันคนไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ไม่โทรหาฉันตั้งหลายวัน ไปตายที่ไหนแล้วเนี่ย？”หลินชิงชิงด่าไป
“กลายวันนี้ยุ่งน่ะ นี่ว่าง ผมก็โทรหาพี่แล้วไม่ใช่เหรอไง ตอนดึกที่สโมสรเจียงหนาน จะไปกินเหล้า ไปไหม？”หลี่ฝางพูดเชิญ
“ไป ทำไมไม่ไปด้วยล่ะ หลายวันนี้อัดอั้นแทบตายแล้ว”
หลายวันนี้ หลินชิงชิงอยู่ที่คฤหาสน์บ้านซานตลอด ดูแลแพลตฟอร์มถู่โต้วกับโจวหยาง
“ใช่สิ ไอ้เด็กเปรต คุณต้องให้เงินเดือนฉันเพิ่มนะ หลายวันนี้ทำเอาฉันยุ่งไปหมด”หลินชิงชิงบ่น
“พิ่มเงินเดือนจะมีความหมายอะไร คุณเป็นภรรยาเจ้านายดีกว่าไหมล่ะ หุ้นของผม แบ่งครึ่งหนึ่งกับคุณ”หลี่ฝางพูดเยาะเย้ย
หลี่ฝางรู้ดี หลินชิงชิงไม่เอาแน่นอน
เป็นอย่างที่หลี่ฝางคิดไว้ หลินชิงชิงปฏิเสธ：“งั้นก็ช่างเถอะ คุณคือคนมีภรรยา ฉันไม่อยากเกิดศึกชิงรักหักสวาท”
“หลายวันนี้โจวหยางบอกว่าสมัครพิธีกรชายมาสองสามคน ฉันจะดูว่ามีหล่อบ้างไหม พอถึงตอนนั้น ฉันก็จะใช้เส้นสาย”หลินชิงชิงหัวเราะ
วางสาย หลี่ฝางก็รีบโทรหาโจวหยาง พูดกับโจวหยาง：“คุณทำบ้าอะไรเนี่ย รับพิธีกรชายอะไรกัน ในวิลล่าผม นอกจากคุณกับผม จะเอาผู้ชายคนอื่นไม่ได้นะ เข้าใจไหม？”
“งั้นนามสกุลจ้าวล่ะ？”
“นามสกุลจ้าว？”
“ก็พ่อของจ้าวเสี่ยวตาว จ้าวควน หลายวันก่อนเขามา และยังมีภรรยาของเขา”โจวหยางพูด
หลี่ฝางไม่รู้จะร้องไห้หรือขำดี：“พ่อของจ้าวเสี่ยวตาว ไปทำงานที่วิลล่าพวกเราจริงๆเหรอ？”
“ก็ใช่ไง จ้าวควนเป็นยามให้พวกเรา ภรรยาเขาเป็นแม่บ้าน พวกพิธีกรสาวๆ กลัวว่าจะยังไม่รู้ตัวตนของพวกเขานะ เห็นพวกเขาเป็นคนใช้หมดแล้ว”
“เห้อ ผู้อำนวยการและผู้จัดการทั่วไปของบริษัทหนึ่ง มาเป็นยามให้พวกเรา คุณชายหลี่ นี่มันสุดยอดไปแล้ว？”โจวหยางสูดหายใจลึกๆ พูดอย่างเต็มไปด้วยความชื่นชม
“โอเค แค่พวกเขาไม่สร้างปัญหา ก็ให้พวกเขาทำไปเถอะ ทำครบหนึ่งเดือน ค่อยปล่อยพวกเขากลับไป ผมอยากสั่งสอนจ้าวเสี่ยวตาวสักหน่อย”หลี่ฝางพูดจบ ก็วางสาย
หลี่ฝางหัวเราะ คิดในใจ พ่อแม่ของจ้าวเสี่ยวตาว ถือว่าพูดน่าเชื่อถือ
และตอนนี้เอง ชุนเซิงก็กินข้าวเสร็จ เรียกรถมาคันหนึ่ง ไปที่สโมสรเจียงหนาน
ส้าวส้วยสตาร์ทรถ แล้วขับตามไป
ไม่นานนัก เฉินฝูเซิงก็โทรมา ถามว่าไปเที่ยวไหน？
หลี่ฝางรับสายแล้วพูด：“พวกเราอยู่หน้าประตูสโมสรเจียงหนาน คุณมาสิ”
รออยู่หน้าประตูประมาณครึ่งชั่วโมง เฉินฝูเซิงก็มาแล้ว
“พี่แท้ๆ นี่คือปืนที่คุณต้องการ สี่กระบอก นี่คือกระสุน ตราบใดที่คุณไม่คิดจะฆ่าสังหารหมู่ กระสุนพวกนี้ น่าจะใช้พอ”
เฉินฝูเซิงเอากระเป๋าที่หลังตัวเองวางลง เปิดออกแล้วพูด
ส้าวส้วยพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วมือก็ถือปืนกระบอกหนึ่ง ใส่กระสุนไป
“ไม่เลว”ส้าวส้วยเอากระบอกหนึ่งไว้ที่เอวของตัวเอง แล้วลงจากรถ
“พี่แท้ๆ ลบที่บันทึกเสียงสิ เอาไว้ก็เปลืองเมมโทรศัพท์นะ คุณว่าไหม？”เฉินฝูเซิงเลิกคิ้วขึ้น
“เมมผมตั้ง 256G ใช้ไม่หมด”ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ：“ไม่ต้องกังวลไป เดี๋ยวว่างจะลบให้ กลัวอะไรเล่า”
เฉินฝูเซิงเบะปาก ไม่กล้าพูดอะไร
