บทที่ 367 ส้าวส้วยก่อปัญหาลับหลัง
“หมายความว่าไง?” หลินชิงชิงมองส้าวส้วยอย่างสงสัย และไม่เข้าใจเล็กน้อย
ส้าวส้วยก็ไม่ได้อธิบาย เขาแค่ตบไปที่พวงมาลัย แล้วพูด： “เธอโทรหาพ่อเธอ เดี๋ยวก็รู้”
“บอกว่ามีไอ้บ้าที่ชื่อว่าหวางเฉิน ขายยา และก็ทำร้ายคนจนตาย”
หลินชิงชิงไม่ใช่คนโง่ ถ้าเธอยังไม่เข้าใจละก็ งั้นกี่ปีที่เธออยู่ในวงการนี้มา ก็เสียเปล่าเลยสิ?
พูดอีกอย่าง หลินชิงชิงเติบโตมาในครอบครัววงการธุรกิจสีดำ
หลินชิงชิงขมวดคิ้ว สีหน้าลำบากใจเล็กน้อย： “ยาพวกนั้น พ่อฉันมีส่วนเกี่ยวข้อง?”
“ยาล็อตนี้หวางเฉินซื้อมาจากลูกพี่หลิน ถ้าหากต้องตรวจสอบขึ้นมาจริงๆ แน่นอนว่าจะต้องสอบไปถึงลูกพี่หลิน” หลี่ฝางอธิบาย
“เธอโทรหาลูกพี่หลินดีกว่านะ”
สีหน้าของหลินชิงชิง เปลี่ยนเป็นเข้มทันที： “ตอนแรกฉันกับจางกงหมิงก็เตือนพ่อแล้ว ว่าอย่าไปเล่นกับของแบบนี้ เขา…..เห้อ ช่างเถอะ ฉันจะโทรหาเขา ให้เขาไปซ่อนก่อนแล้วกัน”
หลินชิงชิงหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรหาลูกพี่หลิน
เมื่อลูกพี่หลินรับโทรศัพท์ ก็แปลกใจเล็กน้อย： “ลูกสาวที่น่ารักของพ่อ โทรหาพ่อแล้ว พ่อนึกว่าลูกจะไม่เอาพ่อคนนี้ซะแล้วนะเหนี่ย！”
“พ่อคิดถึงลูกจะตายแล้ว เมื่อไหร่ลูกจะกลับบ้าน พวกเราพ่อลูกมานั่งกินข้าวกัน?” ลูกพี่หลินพูดอย่างอ้อนวอน
“ไม่ต้องพูดไร้สาระแล้ว ที่หนูโทรหา ไม่ใช่จะสานสัมพันธ์พ่อลูก หนูแค่จะบอกว่า หวางเฉินเกิดเรื่องแล้ว” หลินชิงชิงพูดเสียงเข้ม
“หมายความว่าไง?” ลูกพี่หลินกระวนกระวาย： “เขาถูกจับแล้ว?”
“ยาที่เอาจากเขา ทำให้ลูกคนรวยหลายคนตาย ในเมืองกำลังตรวจสอบแหล่งที่มาของยานี้อยู่ ถ้าไม่อยากถูกจับ ก็รีบออกไปซ่อนเถอะ”
พูดจบ หลินชิงชิงโกรธจนกัดฟันแน่น： “พ่อ หนูบอกพ่อแล้วไม่ใช่หรือไง บอกว่าอย่าไปยุ่งกับมัน ครึ่งชีวิตที่เหลือพ่อยังจะอยากเข้าไปพักผ่อนในคุกหรือไง！”
“ลูกพ่อ เรื่องนี้ได้ยินมาจากใครกัน ทำไมฝั่งพ่อไม่เห็นมีข่าวเลยสักนิด” ลูกพี่หลินถามขึ้น
“ยังไงก็เถอะ ข่าวนี้เป็นความจริงแน่ๆ อยากเชื่อก็เชื่อ ไม่อยากเชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ”
หลินชิงชิงกดวางสาย เสียงดัง
หลังจากถูกวางสายใส่ ลูกพี่หลินก็ขมวดคิ้ว แล้วกดโทรออก： “หมาจื่อ นายมาหาฉันที่ห้องทำงานหน่อย”
ไม่นาน หมาจื่อก็มาถึงห้องทำงานของลูกพี่หลิน
ลูกพี่หลินเงยหน้า แล้วมองหมาจื่อด้วยสายตาเย็นชา： “นายแพ้อีกแล้วเหรอ?”
“ลูกพี่ ไปฟังใครมา? ครั้งก่อนที่ลูกพี่จ่ายให้ผมห้าแสน ตอนนั้นผมก็สัญญากับลูกพี่แล้วว่า ถ้าผมเล่นพนันอีก จะหันมือตัวเองทิ้ง”
“ผมจะไปเล่นอีกได้ยังไง?” บนหน้าของหมาจื่อ มองไม่เห็นความร้อนตัวหรือความรู้สึกผิดใดๆ
นี่คือคนกะล่อนคนนึง
ลูกพี่หลินส่ายหน้าและยิ้มอย่างเย็นชา： “หมาจื่อ นายเคยขายชีวิตให้กับฉัน หลังจากจางกงหมิงไป นายก็คือคนเดียวที่ฉันสามารถไว้ใจได้”
“แต่นาย ทำไมต้องโกหกฉัน?”
“หลัวฉวนเซิ่ง…..สามแสน หลัวฉวนอู่……สี่แสน เหยสง……แปดแสน……”
“นี่คือส่วนใหญ่ และยังมีส่วนน้อยอีก ฉันจะไม่เอ่ยแล้ว” ลูกพี่หลินหยิบกระดาษแผ่นนึง ออกมาจากลิ้นชักโต๊ะ แล้วอ่านมัน
เมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นหูพวกนี้ หมาจื่อก็ เหงื่อตกทันที
“ลูกพี่ ผมผิดไปแล้ว！”
เสียงดังปึ้ก หมาจื่อคุกเข่าลงต่อหน้าลูกพี่หลิน แล้วอ้อนวอนต่อลูกพี่หลิน： “ลูกพี่ ผม……”
“นายทำไม? นายคิดว่าฉันไม่รู้อะไรเลยใช่มั้ย? นายคิดว่าฉันโง่หรือไง?” ลูกพี่หลินขมวดคิ้ว แล้วมองหมาจื่ออย่างเย็นชา： “นายนี่มันสารเลว นายอยากจะทำร้ายฉันสินะ”
“ทำร้ายลูกพี่? ลูกพี่ ผมจะคิดทำร้ายลูกพี่ได้ยังไง พื้นที่ในใจของผม มีลูกพี่มากกว่าพ่อของผมอีก” หมาจื่อพูดด้วยสีหน้าถูกกล่าวหา
“งั้นนายทำไมต้องใส่สารประกอบเข้าไปในยา? นายรู้มั้ย ยาที่ส่งออกไปวันนี้ คนเสพกันจนตาย！”
“อีกอย่างคนที่ตายมีแต่ลูกคนรวย！”
“แม่งเอ๊ย ตอนนี้ในเมืองยื่นมือมาตรวจสอบเรื่องนี้แล้ว”
“ถ้าหากถูกจับได้ ฉันกับนายคงโดนยิงเป้า นายรู้มั้ย?” ลูกพี่หลินตะคอกเสียงดัง
สีหน้าของหมาจื่อซีดลง แล้วเงยหน้าพูดกับลูกพี่หลิน： “เป็นไปได้ยังไง? ลูกพี่ ผมแค่เติมแป้งข้าวโพด เติมผงสีขาว ของพวกนี้จะเสพกันจนตายได้ยังไงกัน?”
“นายถามฉัน แล้วฉันจะไปถามใคร? ยังไงพวกเขาตายก็เพราะเสพยาจากพวกเรา”
ลูกพี่หลินกัดฟัน แล้วพูด： “เมื่อกี้ฉันได้ยินมา ว่าหวางเฉินมันหนีไปแล้ว ตอนนี้พวกเราก็ต้องหนีแล้ว”
“นายมันไอ้เลว！”
ลูกพี่หลินลุกขึ้นยืน แล้วก้าวเดินไปอยู่ข้างหน้าหมาจื่อ จากนั้นก็ถีบเขาลองไปกองกับพื้น： “รีบเก็บของ เตรียมตัวไปซ่อน”
“ลูกพี่ ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?” หมาจื่อเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อ
ยังไงก็ตาม เรื่องที่เติมอย่างอื่นลงไปด้วย มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำ ทำไมถึงเสพจนตายได้ล่ะ?
“ดูหน้าฉัน เหมือนล้อเล่นเหรอ?” ลูกพี่หลินพูดด้วยเสียงเย็นชา
“เรื่องพนัน รอมรสุมผ่านไปก่อน ฉันค่อยคิดบัญชีกับนาย” ลูกพี่หลินมองหมาจื่ออย่างเย็นชา แล้วพูดพลางส่ายหน้า
คืนนั้น ลูกพี่หลินกับหมาจื่อก็หนีออกไปเงียบๆ
แน่นอนว่า ก่อนจะหนี ลูกพี่หลินก็ส่งคนไปดู ข่าวที่ว่ามีคนตาย นั้นเป็นเรื่องจริง
ในรถเบนซ์G-Class
หลังจากหลินชิงชิงวางสายจากพ่อ ก็เริ่มไม่วางใจ
ทนไม่ไหว หลินชิงชิงก็กดโทรหาลูกพี่หลินอีกครั้ง แต่ในตอนนั้น เบอร์ของเขาก็กลายเป็นเบอร์ว่างไปแล้ว
“ทำไมฉันโทรหาพ่อไม่ติดนะ? หรือว่าเขาถูกจับแล้ว?” หลินชิงชิงถือโทรศัพท์ และพูดอย่างเป็นกังวลสุดๆ
“ไม่เร็วแบบนั้นหรอก ถึงจะสอบสวน ก็ต้องสอบสวนถึงตัวชุนเซิงกับหวางเฉินก่อน จากนั้นก็ค่อยไล่ไป จนถึงพ่อเธอ” ส้าวส้วยพูดปลอบ： “เธอโทรหาพ่อไม่ติด นั่นก็หมายความว่าเขาหนีไปแล้ว”
“คนฉลาดอย่างลูกพี่หลิน เขาคงเตรียมทางหนีทีไล่ไว้ตั้งนานแล้ว เพราะงั้นเรื่องหนีเธอไม่จำเป็นต้องกังวลเลย”
ส้าวส้วยพูดอย่างมั่นใจ
หลินชิงชิงมองส้าวส้วย นัยน์ตาซับซ้อนเล็กน้อย
รู้สึกเสมอว่า ส้าวส้วยสามารถคาดเดา และวิเคราะห์ได้ทุกอย่าง
“ข่าวของนายนี่ดีจริงๆ แม้แต่พ่อของฉันยังไม่รู้ นายก็รู้ได้ล่วงหน้า” หลินชิงชิงพูดด้วยน้ำเสียงซับซ้อน
ส้าวส้วยหัวเราะ และไม่ได้พูดอะไร
“ขอบคุณนะ” นึกอยู่นาน หลินชิงชิงก็พูดกับส้าวส้วยอย่างขอบคุณ
ไม่นานรถก็ขับมาถึงโรงพยาบาลเอกชน
“เสี่ยวฝาง ฉันไม่เข้าไปเป็นเพื่อนนายนะ ฉันขอนอนอยู่บนรถ” หลินชิงชิงอ้าปากหาว พลางพูด
หลี่ฝางพยักหน้า ถึงยังไง ตนจะไปหาลู่หลุ่ย ถ้าหลินชิงชิงไปด้วย มันก็ไม่เหมาะจริงๆ
ส้าวส้วยก็ไม่ได้ตามมา หลังจากเขาลงจากรถ ก็หามุม ไปสูบบุหรี่
หลี่ฝางเดินเข้าไปในโรงพยาบาลของตน ถามว่าลู่หลุ่ยอยู่ห้องไหน จากนั้นก็เดินไป
แต่ในระหว่างนั้น จู่ๆ หลี่ฝางก็เห็นชุนเซิง
หลี่ฝางหยุดฝีเท้า และเดินเข้าห้องพักผู้ป่วยของชุนเซิง
ในตอนนั้นชุนเซิง กำลังนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย และมองท้องฟ้าด้านนอก
“เจ้านาย ท่านมาแล้ว?” เมื่อเห็นหลี่ฝาง ใบหน้าของชุนเซิงก็มีรอยยิ้ม
พูดตามจริง หลี่ฝางไม่สามารถเชื่อมโยงชุนเซิงที่อยู่ต่อหน้าเขา กับคนใจเหี้ยมที่ฆ่าคนนั่นได้เลย
หลี่ฝางนั่งลงด้านหน้าชุนเซิง แล้วมองชุนเซิง： “ชุนเซิง ฉันถามนายหน่อย นายต้องตอบฉันตามจริง”
“เจ้านายเชิญถาม” ชุนเซิงพยักหน้า
“ช่างเถอะ นายพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องส่วนตัวนั่นก่อนดีกว่า ทำไมนายถึงถูกหวางเฉินจับได้ล่ะ?” หลี่ฝางถาม
สีหน้าของชุนเซิงเปลี่ยนไป： “เจ้านาย ผมขอโทษ”
“ทำไมต้องขอโทษฉันล่ะ?”
“ผมลงมือโดยพลการ จึงทำให้ฐานะของตัวเองถูกเปิดเผย……” ชุนเซิงกัดริมฝีปาก： “ที่จริงแล้ว หวางเฉินกับสวีเถิงเฟยกำลังจะใช้ยาแล้ว แต่ว่า วินาทีสุดท้าย หวางเฉินได้รับโทรศัพท์จากเหยสง……เหยสงบอกหวางเฉิน ว่าผมมีปัญหา”
“หลังจากวางสาย หวางเฉินก็เริ่มต่อยผม……บังคับให้ผมบอกว่าใครเป็นคนใช้ผมมา”
“ทำไมนายถึงถูกจับได้ หรือเป็นเพราะว่านายทำร้ายคนที่เสพยาคนอื่นจนตาย?” หลี่ฝางมองชุนเซิง พลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา： “นายไม่ใช่แค่เล่นตุกติกกับยาของสวีเถิงเฟยกับหวางเฉิน แถมยังเล่นตุกติก กับยาของคนอื่นด้วย”
“ทำไมนายต้องทำแบบนี้?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วเค้นถาม： “ทำแบบนี้ มีประโยชน์อะไรกับนาย”
“ผมให้เขาทำเอง” จู่ๆ ส้าวส้วยก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าประตู
