บทที่387 คู่นัดบอดของลู่หลุ่ย？
“ส้าวส้วย ดีที่คุณมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นหลี่ฝางก็แย่แล้ว คุณรู้ไหม？ถังจิ้นผู้ชายคนนั้น จะถลกหนังเขาให้ได้เลย”
หวางเสี่ยวโก๋หัวเราะเสียงดังมองหลี่ฝาง รู้สึกสะใจ：“ผมว่านะคุณ ก็เลวเกินไปแล้ว เตะเข้าไปที่ของรักของหวงของถังจิ้น ถังจิ้นเป็นถึงคุณชายผู้สง่างาม ถ้าคุณเตะจนเขาใช้การไม่ได้ งั้นต่อเขาจะใช้ชีวิตยังไง？”
“ความเป็นความตายเขา เกี่ยวไรกับผม？”
หลี่ฝางหัวเราะอย่างดูถูก：“ห้าวหนานพิการแล้ว ถังจิ้นก็ยังรุกรานไปทั่วอีก ไม่รู้จักเป็นจักตาย”
พูดไป หลี่ฝางก็ส่ายหน้า
หลี่ฝางรู้ คนอย่างถังจิ้น ไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่ เขาต้องเอาคืนแน่นอน
และผลจากการเอาคืนที่ตามมา เป็นการทำลายตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย
ไม่นานนัก ทั้งสามคนก็เข้ามาที่โรงอาหาร หลี่ฝางก็ไม่ได้เลี่ยงหวางเสี่ยวโก๋ ถามส้าวส้วยไปตรงๆ：“ใช่สิ ตระกูลสวีกับเหยสงนั้นเป็นไงบ้าง？”
“จัดการยัง？”หลี่ฝางรีบถาม
ส้าวส้วยหัวเราะ พูดว่า：“กินข้าว กินข้าว เจ้านาย เรื่องของตระกูลสวีกับเหยสง คุณไม่ต้องห่วง ทุกอย่างต้องอยู่ในกำมือ”
“หมายความว่าไง คุณอย่าปิดบังผมไปซะทุกเรื่องได้ไหม？”หลี่ฝางไม่ชอบความรู้สึกที่ต้องเก็บอัดอั้นไว้อย่างมาก
ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ พูดกับหลี่ฝาง：“ลูกพี่บอกแล้ว เรื่องแบบนี้ ให้คุณรู้ไม่ต้องเยอะมาก”
“คุณใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยอย่างมีความสุขไปเถอะ วางใจเถอะ มีผมอยู่ ไม่มีใครทำร้ายคุณได้”
ตอนที่ส้าวส้วยพูดคำนี้ ก็มั่นใจสุด
หลี่ฝางได้ยินเข้าหู ก็สบายใจมากๆ
ถึงแม้หมาทิเบตันอยู่ที่เมืองเอก ส้าวส้วยกลับดูเหมือนไม่กลัวเลย
หลี่ฝางพยักหน้า ไม่พูดอะไรต่อ
กินข้าวเสร็จ ก็เร่ร่อนอยู่ในโรงเรียนสักพัก
มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ เรียกได้ว่ามีสาวละลานตาไปหมด แต่สาวสวยตั้งมากมาย หลี่ฝางกลับไม่สนใจสักนิด
เขาก็มาถึงสาขากระจายเสียงอย่างไม่รู้ตัว เดินไปรอบหนึ่ง แต่ไม่เจอร่างของลู่หลุ่ย
“เห้อ”
หลี่ฝางถอนหายใจ อารมณ์รู้สึกอึมครึม
ไม่ไกลนั้น เหมิงเหมิงกำลังเดินกับผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเป็นผู้ดี
ทั้งสองพูดไปขำไป มองดูแล้วเหมือนกำลังคบกัน
เหมิงเหมิงเห็นหลี่ฝาง ก็หัวเราะด้วยความดูถูก：“ผู้ชายเลว คุณเดินมาผิดที่หรือเปล่า？”
“ที่นี่คือสาขากระจายเสียง ไม่ใช่สาขาเศรษฐศาสตร์ สาขาเศรษฐศาสตร์ของคุณอยู่นั่น”เหมิงเหมิงยื่นมือชี้ไป แล้วพูด
หลี่ฝางสีหน้านิ่งเรียบ มองเหมิงเหมิงแวบหนึ่ง
“ผม……”
หลี่ฝางจะพูดอะไร เหมิงเหมิงกลับพูดอย่างเย็นชา：“ทำไม จะให้ฉันช่วยคุยให้คุณเหรอ？ยอมแพ้เถอะ ผู้ชายอย่างคุณนี้ ไม่คู่ควรกับลู่หลุ่ย”
“ลู่หลุ่ยไม่ต้องการแฟนรวยๆ เธอแค่ต้องการคนที่รักเธอ เชื่อใจเธอ เข้าใจไหม？”จ้องหลี่ฝางเขม็ง เหมิงเหมิงดึงแขนชายที่ดูผู้ดีคนนั้น เดินออกไป
หลี่ฝางถอนหายใจออกมา ที่จริง หลี่ฝางแค่อยากขอโทษเหมิงเหมิงเท่านั้น
ตอนแรกที่เห็นเหมิงเหมิง เหมิงเหมิงก็จับคู่ให้หลี่ฝางกับลู่หลุ่ยคืนดี ดังนั้น ในใจหลี่ฝางรู้สึกขอบคุณเหมิงเหมิงเสมอ
และตอนนี้ หลี่ฝางกลับเลิกกับลู่หลุ่ย
ดังนั้น หลี่ฝางรู้สึกละอายใจต่อเหมิงเหมิงที่ตอนแรกจับคู่ให้ด้วยความหวังดี เลยอยากพูดขอโทษ
ใครจะไปรู้ว่า……
เหมิงเหมิงไม่ชอบหลี่ฝางขนาดนั้น แม้แต่โอกาสพูด ยังไม่ให้เขา
หลี่ฝางเตรียมตัวกลับ ใครจะไปคิดว่า ลู่เชากลับวิ่งมาจากด้านหลัง ขวางทางหลี่ฝาง
สีหน้าลู่เชาพูดอย่างตื่นตระหนก：“เจ้านาย มีรายงานข่าว”
“รายงานข่าว？”หลี่ฝางถามตาม：“รายงานอะไร”
“เห็นผู้ชายที่ดูผู้ดี สวมแว่นไหม？เขาชื่อจางเลี่ยงเลี่ยง เป็นอันดับหนึ่งของโรงเรียนเรา เรียนเก่งมากๆ แถวยังเล่นบาสเกตบอล เก่งมากด้วย”
“เกี่ยวอะไรกับผม？”หลี่ฝางขมวดคิ้วถาม
“ผู้หญิงเมื่อกี๊คุณน่าจะรู้จักสินะ？เหมิงเหมิง เพื่อนสนิทของพี่สะใภ้ เหมิงเหมิงเนี่ย เตรียมจะแนะนำจางเลี่ยงเลี่ยงให้ลู่หลุ่ยรู้จัก”
เสียงลู่เชาพูดจบ สายตาหลี่ฝาง ก็ดูกังวลขึ้นมาทันที
ตอนที่เพิ่งรู้จักลู่หลุ่ย หลี่ฝางเคยทดสอบเธอ ถามเธอว่าชอบผู้ชายแบบไหน ตอนนั้นลู่หลุ่ยบอกว่า เธอชอบผู้ชายที่สดใส เรียนดี มองไปแล้วดูเป็นผู้ดีมีชีวิตชีวา
และจางเลี่ยงเลี่ยงนี้ ดูเหมือนจะสอดคล้องกับสเปคของลู่หลุ่ยเลย
หลี่ฝางรู้สึกถึงวิกฤตทันที：“คุณรู้พวกนี้ได้ไง？ข่าวคุณชัวร์เหรอ？”
“ชัวร์แน่นอน ผมจ่ายเงินเพื่อซื้อข่าวมา แต่จ่ายไปแค่ร้อยเดียว หึหึ”ลู่เชาหัวเราะ แล้วพูด
หลี่ฝางหยิบโทรศัพท์ออกมา โอนเงินให้ลู่เชา
ลู่เชากลับยื่นมือออกไป ดึงหลี่ฝางไว้：“เจ้านาย ไม่ต้องโอนเงินให้ผม ตอนนี้ผมมีเงินแล้ว”
“งั้นเมื่อไหร่ที่คุณต้องการเงิน ก็บอกผม”หลี่ฝางพูดอย่างไม่แคร์
“ใช่สิ ลู่หลุ่ยไม่ใช่แฟนผมแล้ว เราเลิกกันแล้ว คุณไม่ต้องไปสืบเรื่องเธอแล้ว”อารมณ์ของหลี่ฝาง ทันใดนั้นก็แย่ลง
และสาเหตุที่อารมณ์แย่ ก็เพราะลู่เชาบอกเขาเกี่ยวกับลู่หลุ่ย
ลู่หลุ่ย เพิ่งเลิกกับตัวเอง ก็เตรียม‘นัดบอด’แล้ว？
หลี่ฝางรับไม่ค่อยได้ พอคิดๆดูในใจก็รู้สึกหนักอึ้ง
“โอเค”ลู่เชาเหมือนเด็กที่ทำผิด ใบหน้าผิดหวังหน่อยๆ
หลี่ฝางเดินไป แต่เดินไม่กี่ก้าว จู่ๆก็หันหน้า พูดกับลู่เชา“ช่างเถอะ คุณช่วยผมจับตาดูเธอเถอะต่อ มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น บอกผมทันที แต่ อย่าให้ลู่หลุ่ยรู้ เข้าใจไหม？”
ใบหน้าลู่เชา เปลี่ยนจากเสียใจเป็นดีใจทันที：“ครับ เจ้านาย”
ลู่เชา มีความสามารถในการทำงานจริงๆ
ในใจของหลี่ฝาง ลืมลู่หลุ่ยไม่ลง ในใจของเขา ตอนนี้เบาะแว้งเป็นอย่างมาก
เขาไม่อยากได้ยินข่าวลู่หลุ่ย ไม่ว่าจะดี หรือไม่ดี
แต่ ควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว
สิบนาทีถัดมา หลี่ฝางกลับไปที่ห้องตัวเอง
มองไปแถวหลัง ไม่ว่าจะตู้เฟยหรือหยูเถิง หรือว่าจะถังจิ้น ต่างดูเหมือนคนไม่เป็นไร มองเห็นตัวเองเข้ามา ก็ไม่รีบร้อนเอาคืนตัวเองเลย
หลี่ฝางไม่ได้โง่ ท่าทางดูผิดปกติแบบนี้พวกเขาจะต้องมีอะไรแปลกๆแน่
คนเหล่านี้กลับผิดปกติมาก จะต้องแอบแทงข้างหลังตัวเองแน่นอน
หลี่ฝางรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดี
ช่างเถอะ ปล่อยให้พวกเขามาเถอะ
หลี่ฝางไม่แคร์เลย นั่งอยู่บนที่นั่งตัวเอง
จนกระทั่งอาจารย์มา หยูเถิงและคนอื่นๆ ยังคง ยังคงไม่ลอบกัดหลี่ฝาง
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ พูดดูถูก：“ทำไม พวกผู้ชายพวกนี้ คิดจะเลิกเรียนแล้วจัดการผมเหรอ？”
“ใครจะไปรู้ เขานิ่งขนาดนั้น จะต้องมีลับลมคมในแน่”แม้แต่หวางเสี่ยวโก๋ก็ยังมองออก
“แล้วแต่เถอะ คนเลวที่เอาแต่ก่อเรื่องพวกนี้ ถึงจะทำอะไรยังไง ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ผม”หลี่ฝางพูดอย่างดูถูกสุดๆ
“ก็ใช่ คุณเป็นถึงคุณชายแห่งตระกูลหลี่ ถึงที่บ้านหยูเถิงจะรวย แต่เทียบกับคุณแล้ว ก็แค่คนจนคนหนึ่ง”
“ถึงแม้ถังจิ้นจะมีพื้นเพเป็นนักเลง แต่ห้าวหนานปู่เขาก็พิการแล้ว ไม่น่ากลัวพอ”
หวางเสี่ยวโก๋พยักหน้าหัวเราะ ในใจก็คิดว่า หลี่ฝางไม่จำเป็นต้องกลัวพวกเขาเลยสักนิด
วันสงบๆนั้น จนกระทั่งถึงคาบสุดท้าย
ตอนที่จะเลิกเรียนนั่นเอง ตู้เฟย จู่ๆก็ยืนขึ้นจากที่นั่งตัวเอง
ตู้เฟยมือไม้ไม่อยู่สุก ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจ
“นักเรียนคนนี้ เป็นอะไรไป？ที่ตัวมีเหาขึ้นเหรอ？”หลังจากเสียงอาจารย์ที่ถามไป คนในห้อง ก็หัวเราะเสียงดังทันที
“อาจารย์ เหมือนว่าเงินผมจะหายไป”
ตู้เฟยดูร้อนใจ พูดอย่างตื่นตระหนก：“เงินหนึ่งหมื่น ผมใส่ในเก๊ะหนังสือชัดๆ แต่ตอนนี้จู่ๆก็หายไป”
“หายไป？”สีหน้าของอาจารย์ ตื่นตระหนกทันที
ยังไงก็เป็นเงินตั้งหมื่นกว่า ไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลย
อย่างน้อยสำหรับคนทั่วไปแล้ว ก็เป็นเช่นนั้น
“คุณหาดูดีๆอีกที”อาจารย์พูด
“อาจารย์ ผมหารอบหนึ่งแล้ว แต่หาไม่เจอ”ตู้เฟยขมวดคิ้ว พูดอย่างโกรธๆ：“หรือว่าคนในห้องมีใครขโมยของผมไป？”
“นี่ถ้าใครขโมยของผมไป ก็รีบเอาออกมา ไม่อย่างนั้นถ้าผมจับได้ แย่แน่นอน”ตู้เฟยพูดอย่างเย็นชา
“แจ้งตำรวจเถอะ”หยูเถิงพูดขึ้นมาตอนนี้
ถังจิ้นก็ยืนขึ้นมา ชี้ไปที่หลี่ฝาง：“อาจารย์ครับ วันนี้เที่ยง เหมือนผมจะเห็นเพื่อนนักเรียนหลี่ฝางด้อมๆมองๆ มานั่งที่นั่งของตู้เฟย นั่งอยู่นานด้วย”
หางจิ้งจอก ในที่สุดก็เปิดเผยออกมาแล้วสินะ
