บทที่394 เดทของลู่หลุ่ย
ถ้ามีทางอื่น หยูเถิงไม่สนใจแจ้งความหรอก
แจ้งความ？ขายขี้หน้า！
เห็นหยูเถิงแจ้งความ สีหน้าซินปา ก็ตื่นตระหนกหน่อยๆ หลี่ฝางกลับพูดอย่างไม่แคร์：“พี่ซินปา คุณกลัวอะไร กฎหมายไม่ได้ถือโทษนี่ พวกคุณทุกคนแค่ทำร้ายนิดๆหน่อยๆ แค่ตู้เฟยไม่แย่ถึงชีวิต พวกคุณก็ไม่เป็นไร อย่างมากก็ติดคุกไม่กี่วัน”
“วางใจเถอะ ฉันจะประกันตัวพวกคุณ”หลี่ฝางตบไหล่ของซินปา พูดไป
ซินปาพยักหน้า กลับตอบอืมไป
ก็ใช่ คนตั้งมากมายทำร้ายตู้เฟย ตำรวจจะจับทุกๆคนหมดเลยหรือไง？
“นี่นี่นี่ อย่าทุบตี ……”เวลานี้ ยามของโรงเรียนก็เข้ามา
ด้านหลังของยาม ก็มีพวกหัวหน้าของโรงเรียน
ที่นำหน้ามา ก็คือครูใหญ่
“เสี่ยวเถิง นี่เกิดอะไรขึ้น？”มองหยูเถิง ครูใหญ่กู่เยว่เดินเข้ามา
กู่เยว่มองตู้เฟยที่พื้น รีบห้ามทันที：“ยังจะทุบตีอีกเหรอ ทุบตีต่อไปก็ตายแน่！พวกคุณเป็นใครกัน ทำร้ายนักเรียนสุ่ยมู่ของเรา ผมว่าพวกคุณช่างกล้าจริงๆ”
กู่เยว่นี้ นอกจากเป็นครูใหญ่ของสุ่ยมู่ ก็ยังเป็นคนใหญ่โตของเมืองเอก
ซินปาพูดอย่างกังวล：“น้องชาย ผมไปก่อนนะ เรื่องวันนี้ ก็เท่านี้พอ คุณดูเด็กเปรตนี่ ทำร้ายจนพอประมาณแล้ว ถ้าทำต่อไป น่าจะวุ่นวายถึงชีวิตแน่”
หลี่ฝางพยักหน้า โบกมือให้ซินปา ให้เขาไป
“ทำร้ายคนแล้วคิดจะไป กลับมานี่？”กู่เยว่ชี้ไปที่ซินปาแล้วพูด
ซินปาหัวเราะเหอะเหอะ：“ขอร้องล่ะ ตาคุณข้างไหนเห็นว่าผมทำร้ายคนล่ะ？ผมแนะนำทางที่ดีคุณอย่ายุ่งดีกว่า ผมรู้ว่าบ้านคุณอยู่ไหน ระวังตอนดึกผมปีนกำแพงบ้านคุณล่ะ”
จะพูดยังไงซินปาก็เป็นนักเลง นักเลงคนหนึ่ง จะไปกลัวนักวิชาการได้ไง？
กู่เยว่โกรธแทบกระอักเลือด มองหยูเถิง หยูเถิงพูดด้วยใบหน้าหดหู่：“ช่างเถอะ ให้เขาไปเถอะ”
“ครูใหญ่ เขาต่างหากที่เป็นคนชักนำอยู่เบื้องหลัง กรุณาไล่เขาออกเถอะ”หยูเถิงมองหลี่ฝาง มุมปากมีรอยยิ้มชั่วร้าย
“คุณสาขาไหนปีไหนเนี่ย ชื่ออะไร？ร่วมมือกับคนนอก มาทำร้ายนักเรียนในโรงเรียน ไล่คุณออกได้เลยนะ”กู่เยว่พูดด้วยใบหน้าดุดัน
หลี่ฝางนิ่งสุดๆ ตอนนั้นพ่อตัวเองใช้เวลาแค่หนึ่งวัน ก็เอาตัวเองเข้าสุ่ยมู่ได้
ถ้าบอกตัวเองไม่มีเส้น จะเป็นไปได้ไหม？
หลี่ฝางพูดอย่างไม่แคร์：“สาขาเศรษฐศาสตร์ นักเรียนใหม่ปีหนึ่ง ผมชื่อหลี่ฝาง ครูใหญ่ จำผมไม่ได้แล้วเหรอ？”
“หลี่ฝาง……”
ได้ยินชื่อนี้ สีหน้ากู่เยว่ ก็เปลี่ยนทันที
“เสี่ยวเถิง เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยพูดเถอะ ผมยังมีธุระ ไปก่อนล่ะ”กู่เยว่พูดจบอย่างลวกๆ ก็รีบหันเดินออกไป
การบาดหมางกันระหว่างคุณชายทั้งสอง กู่เยว่ไม่อยากยุ่งด้วย
“นี่มันอะไรกัน？กู่เยว่ไอ้จิ้งจอกชรา！”
หยูเถิงยังไม่เข้าใจ ได้ยินแค่ตู้เฟยที่อยู่บนพื้น ร้องขอชีวิตเบาๆ
หยูเถิงรีบเรียกแท็กซี่ เอาตู้เฟยขึ้นบนรถ ส่งไปที่โรงพยาบาล
แต่ก่อนไป หยูเถิงชี้จมูกหลี่ฝางแล้วพูด：“ถ้าคุณกล้า คืนนี้ผมรอคุณที่โรงแรมว่างโก๋”
“โอเค ไม่เจอไม่กลับ”หลี่ฝางหัวเราะบางๆ
โรงแรมว่างโก๋ เจ้าของคือหวงว่างโก๋ เป็นเพื่อนเก่าของหลี่ฝาง
ในถิ่นของเพื่อนตัวเอง ต้องเสียเปรียบหรือไงกัน？
มากไปกว่านั้น ยังมีส้าวส้วยตามไปด้วย
ไม่นานนัก ลู่เชาก็โทรมา：“เจ้านาย หยูเถิงนัดผม โรงแรมว่างโก๋ ห้อง666 คุณว่างไหม？ถ้าว่าง พวกเราไปด้วยกัน”
“ผมจะไปโรงแรมว่างโก๋เลย”
“คุณถึงแล้วโทรหาผม”หลี่ฝางพูดกับลู่เชาจบ ก็วางสาย
แต่ตอนนี้เอง ลู่เชาก็พูดอีก：“ใช่สิ เจ้านาย ยังมีอีกเรื่อง วันนี้จางเลี่ยงเลี่ยงเลี้ยงพวกพี่สะใภ้กินข้าว ที่เคเอฟซีร้านนั้นแถวๆโรงเรียน”
“รู้แล้ว”ในใจหลี่ฝางสั่นทันที แต่น้ำเสียงนิ่งมาก
“ต่อไปอย่าเรียกพี่สะใภ้ เรียกชื่อเธอ ลู่หลุ่ยเถอะ”หลี่ฝางเตรียมจะวางสาย ก็คิด แล้วพูดเสริม
“ครับ เจ้านาย”ลู่เชาพยักหน้า
พอวางสาย หลี่ฝางก็มองพวกเพื่อนนักเรียนที่อยู่ข้างๆ：“พวกคุณไปโรงแรมว่างโก๋ก่อนเถอะ เดี๋ยวผมไป”
“อ๋า？หลี่ฝาง พวกเราทะเลาะกับหยูเถิงขนาดนี้แล้ว ยังไปกินข้าวที่เขาเลี้ยงอีก ไม่ดีมั้ง？พวกเราไม่ไปแล้วดีไหม แล้วก็หาสถานที่ พวกเราไปกินกันเอง？”มีนักเรียนคนหนึ่งเสนอความเห็น
ส่วนคนอื่นๆ ก็ค่อยๆเห็นด้วย
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ ในรอยยิ้มมีความชั่วร้าย：“หัวหน้าเลี้ยงข้าว พวกเราจะไปทำลายความหวังดีของเขาได้ไงล่ะ รอถึงโรงแรมว่างโก๋ ทุกคนสามารถกินได้ตามสบาย กินได้มากตามที่ต้องการ”
หลี่ฝางพูดจบ ก็ตบไหล่ของส้าวส้วย วิ่งไปที่เคเอฟซี
หัวใจของหลี่ฝางในตอนนี้ กังวลเป็นพิเศษ
เลิกกันแล้วชัดๆ ทำไมยังต้องแคร์เรื่องของเธอนะ？
ไม่นานนัก หลี่ฝางก็ปรากฏที่ร้านเคเอฟซี
พอเข้าประตูไป หลี่ฝางก็เห็นลู่หลุ่ยกับเหมิงเหมิงและคนอื่นๆ
หัวใจของหลี่ฝาง ไม่เสียใจมากขนาดนั้นแล้ว ที่ไม่ใช่เจอกันส่วนตัว เพื่อนของลู่หลุ่ย แทบจะถึงหมดแล้ว จางเลี่ยงเลี่ยงนั่น ก็พาเพื่อนของตัวเองมา หลี่ฝางจ้องจางเลี่ยงเลี่ยง มองหน้าตาเขาดีๆแล้ว ที่จริงเขาไม่ได้หล่อนัก หลี่ฝางคิดว่าจางเลี่ยงเลี่ยง หล่อน้อยกว่าเขา
แต่จางเลี่ยงเลี่ยงสูงกว่าหลี่ฝางหน่อย น่าจะเป็นเพราะเขาเล่นบาสเกตบอล ใบหน้าเขามีรอยยิ้ม มองไปแล้วไม่ได้อึดอัดเป็นธรรมชาติ จากเสื้อผ้าที่เขาใส่ หลี่ฝางมองออก จางเลี่ยงเลี่ยง ไม่ใช่คนมีเงินอะไร
ถ้าไม่อย่างนั้น ก็ไม่ใช่แค่เลี้ยงลู่หลุ่ยกับคนอื่นๆกินเคเอฟซี
ลู่หลุ่ยถือชานมแก้วหนึ่ง ก้มหน้าตลอด ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ จางเลี่ยงเลี่ยงพยายามหาหัวข้อสุดๆ อยากคุยกับลู่หลุ่ย แต่ลู่หลุ่ยไม่ตอบสนองใดๆ แต่จางเลี่ยงเลี่ยงก็ไม่โกรธ
มองเห็นฉากนี้ หลี่ฝางกลับโล่งใจขึ้นเยอะเลย
ถึงจะพูดว่าจางเลี่ยงเลี่ยง คือสเปคอย่างที่ลู่หลุ่ยชอบ แต่มองสภาพตรงหน้าแบบนี้ สาวน้อยอย่างลู่หลุ่ย ชัดเจนว่ายังไม่ลืมตัวเอง
ไม่อย่างนั้น เธอคงจะไม่เย็นชาแบบนี้
หลี่ฝางตบไหล่ของส้าวส้วย：“ส้าวส้วย คุณไปซื้อโค้กมาสองแก้วไป”
หลี่ฝางหาที่นั่งไกลๆนั่งลงไป แต่ตำแหน่งนี้ มองเห็นจางเลี่ยงเลี่ยงกับลู่หลุ่ยพอดี
ไม่นาน ส้าวส้วยกลับมา ในมือถือโค้กสองแก้ว แล้วก็แฮมเบอร์เกอร์อีกสิบกว่าอัน
หลี่ฝางกำลังหิวพอดี ก็ยื่นมือไปหยิบ แต่พอจะหยิบนั้น กลับถูกส้าวส้วยแย่งกลับมา：“เจ้านาย คุณทำอะไรเนี่ย นี่ของผมเอง ถ้าคุณจะกิน ก็ไปซื้อเอง”
“คุณคนเดียวกินตั้งเยอะแบบนั้น กินหมดเหรอ？”หลี่ฝางกลอกตาใส่ส้าวส้วย
“กินหมดสิ”ส้าวส้วยพึมพำ：“ไม่แน่ใจพอไหมด้วย”
หลี่ฝางหมดคำพูด ดื่มโค้กไป ก็มองลู่หลุ่ยไปด้วย
ถึงแม้จางเลี่ยงเลี่ยงจะเอาใจใส่มาก แต่ลู่หลุ่ยกลับไม่สนใจเลย ตลอดเวลา ลู่หลุ่ยแค่ดื่มโค้กไปไม่กี่คำ น่องไก่ แฮมเบอร์เกอร์ เฟรนช์ฟรายส์อาหารต่างๆที่โต๊ะ ลู่หลุ่ยไม่กินเลย
“ลู่หลุ่ย คุณไม่ชอบกินอาหารทอดๆพวกนี้เหรอ？งั้น พวกเราเปลี่ยนที่ ข้างๆนี้มีร้านหม้อไฟไม่เลว ไม่งั้นผมพาคุณไปชิมไหม？”จางเลี่ยงเลี่ยงถาม
“โอเค คุณสองคนไปกินหม้อไฟสิ พวกเราคุยกันอยู่นี่”เหมิงเหมิงผลักลู่หลุ่ย อยากให้โอกาสพวกเขาอยู่สองต่อสอง
แต่ลู่หลุ่ยไม่ค่อยเต็มใจนัก เธอเงยหน้า ส่ายหน้าพูด：“เหมิงเหมิง ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ฉันกลับก่อนนะ”
พูดไป ลู่หลุ่ยก็ยืนขึ้น เตรียมออกไป
ก่อนออกไป ลู่หลุ่ยมองจางเลี่ยงเลี่ยงประมาณสิบวินาที สิบวินาทีนี้ ทำให้จางเลี่ยงเลี่ยงกังวลขึ้นมา
แน่นอน หลี่ฝางกังวลมากกว่าจางเลี่ยงเลี่ยงอีก
หลี่ฝางกำหมัด กำเหงื่อไว้
สุดท้าย ลู่หลุ่ยก็โค้งตัว คำนับแล้วพูดกับจางเลี่ยงเลี่ยง：“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ เพื่อนนักเรียนจางเลี่ยงเลี่ยง ฉันเพิ่งอกหัก ยังไม่อยากมีความรัก ดังนั้น คุณอย่ามาเสียเวลาที่ฉันเลยค่ะ”
“ข้าวมื้อนี้……ถือว่าคิดกับฉันละกัน”
ลู่หลุ่ยหยิบสามร้อยหยวน ออกมาจากกระเป๋า วางไว้บนโต๊ะ จากนั้นวิ่งออกมาจากเคเอฟซี
หลี่ฝางมองเห็นตรงนี้ ก็ดีใจสุดๆทันที
ชัดเจนว่า ลู่หลุ่ยไม่สนใจจางเลี่ยงเลี่ยงเลยสักนิด แน่นอน สีหน้าของจางเลี่ยงเลี่ยง ดูอึดอัดทันที
ไม่เห็นด้วยก็พอแล้ว จะทิ้งเงินไปทำไม？
ตัวเองเลี้ยงเคเอฟซีไม่ไหวหรือว่าอะไร？
จางเลี่ยงเลี่ยงขมวดคิ้ว ลู่หลุ่ยทำแบบนี้ เท่ากับตบหน้าของจางเลี่ยงเลี่ยงอย่างไม่ต้องสงสัย
แน่นอน ในใจของลู่หลุ่ยไม่ได้คิดมากแน่นอน เธอวางเงินลง ก็แค่รู้สึกไม่ดีเท่านั้น
ตัวเองไม่ได้ชอบเขาซะหน่อย ทำไมต้องให้เขามาเลี้ยงข้าวรูมเมทตัวเองด้วย？
ตอนที่ลู่หลุ่ยวิ่งออกจากเคเอฟซี ก็มองเห็นหลี่ฝางในมุม เธอตะลึงเล็กน้อย แต่ไม่หยุดฝีเท้า
