บทที่411 ถูกหลินชิงชิงบล็อก
อยู่ต้องเห็นคน ตายต้องพบศพ ถ้าตระกูลหยูเลือกไม่แจ้งความ งั้นใครจะพิสูจน์ได้ว่าหยูเถิงตายล่ะ？
ถึงแม้ทางสถานีตำรวจจะยื่นเรื่องแล้ว แต่แค่ตระกูลหยูถอนความ ดำเนินการเล็กๆน้อยๆ งั้นการตายของหยูเถิง ก็กลายเป็นเรื่องที่สมมุติขึ้นเอง
ก็แค่ คืนนี้ หลี่ฝางยังคงเป็นผู้หลบหนี
“ลุงเฉียน เดินช้าๆสิ”หลี่ฝางเอาเสื้อคลุมคืนลุงเฉียน พูดพร้อมกับหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา
ลุงเฉียนกลอกตาใส่หลี่ฝาง：“มาไม้นี้กับผมให้มันน้อยๆหน่อย ต่อไปคุณก่อเรื่องน้อยๆลงหน่อย ผมก็จะได้ห่วงน้อยลง”
ลุงเฉียนขึ้นรถออดี้a4 จากนั้นก็ออกไป
ความสงสัยของตัวเอง ได้ถูกคลายออกในทันที ตอนนี้ ก้อนหินในใจหลี่ฝาง ก็ถือว่ายกออกไปแล้ว
กลับไปที่รถ หลี่ฝางก็ดูโทรศัพท์ เห็นสายที่โทรมาของพ่อตัวเอง
คนอื่นๆ ต่างโทรติดๆกันหลายสาย มีแค่หลี่ต๋าคาง โทรหาหลี่ฝางสายเดียว
และก็เพิ่งโทรมาด้วย
หลี่ฝางโทรกลับหาพ่อตัวเอง
“ไม่เป็นไรแล้ว？”พอรับสาย หลี่ต๋าคางก็ถาม
ดูเหมือน เรื่องของตัวเอง พ่อตัวเองจะรู้ดีทุกอย่าง
หลี่ฝางพยักหน้า：“ลุงเฉียนช่วยผมจัดการแล้วครับ”
“งั้นก็ดี”
หลี่ต๋าคางพูดเบาๆ：“ใช่สิ เรื่องที่รับปากลูก พ่อช่วยลูกจัดการแล้วนะ”
“พ่อรับปากอะไรผมเหรอ？พ่อ”หลี่ฝางถามอย่างงุนงง
“พ่อเคยรับปากลูกแล้วไม่ใช่เหรอ ภายในหนึ่งอาทิตย์ จะล้างตระกูลสวีออกจากเมืองเอกน่ะ？”หลี่ต๋าคางพูดเตือน
หลี่ฝางจึงเข้าใจ
จากนั้นหลี่ฝางก็หัวเราะ เรื่องนี้ ไม่ใช่ลุงเฉียนทำเหรอ？
แต่พอคิดๆดู ทุกการกระทำของลุงเฉียน เบื้องหลังก็คือพ่อตัวเองออกคำสั่งสินะ？
“ส้าวส้วยอยู่ข้างลูก ถ้าลูกไม่มีอะไร ก็เอาโทรศัพท์ให้เขา พ่อมีเรื่องจะกำชับเขา”หลี่ต๋าคางพูดเสียงหม่น
หลี่ฝางยื่นมือไป เอาโทรศัพท์ให้ส้าวส้วย：“พ่อผม”
“ลูกพี่……”ส้าวส้วยรับสาย แล้วก็ตอบกลับอย่างเคารพ
ผ่านไปไม่กี่วินาที สีหน้าของส้าวส้วย จู่ๆก็ดูซีเรียสขึ้นมา
พอวางสาย หลี่ฝางก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างแปลกใจ：“พ่อผมพูดอะไรกับคุณ ดูสีหน้าแล้วทำไมผิดปกติจัง？”
“ไม่ได้พูดอะไร”ส้าวส้วยพูดอย่างพอเป็นพิธี
“ไม่พูดอะไรท่าทางของคุณนี่ จะหลอกใครเหรอ？ส้าวส้วย ผมบอกคุณนะ ผมไม่ใช่แค่เป็นเจ้านายของคุณ แต่ยังเป็นเพื่อนคุณ คุณอย่าปิดบังอะไรผม โอเคไหม？”
หลี่ฝางพูดอย่างหดหู่：“ทำอย่างกับเราสองคนเป็นคนนอกกัน”
“ลูกพี่ไม่ให้พวกเราจัดการหมาทิเบตัน”ส้าวส้วยเอียงศีรษะ พูดกับหลี่ฝาง
หลี่ฝางไม่ค่อยเข้าใจ จึงถามอย่างสังสัย：“ทำไม？”
“ลูกพี่บอกว่า ประวัติของหมาทิเบตันไม่ธรรมดา ถ้าฆ่าหมาทิเบตันได้จริงๆ งั้นศัตรูที่มาภายหลัง ก็จะยิ่งยากที่จะรับมือ”
ส้าวส้วยยิ้มอย่างขมขื่น：“เดิมทีผมคิดว่าหมาทิเบตันยากที่จะรับมือแล้วนะ คิดไม่ถึงว่า เขาก็แค่คนที่ทำตามคนอื่นโดยที่ไม่มีจุดมุ่งหมาย”
หลี่ฝางได้ยินคำนี้ สีหน้าก็ดูแย่ขึ้นมา
คิดไม่ถึงว่าเผชิญหน้ากับศัตรูครั้งนี้ จะน่ากลัวขนาดนี้เชียว
“เจ้านาย คุณยังจะไปหาหลินชิงชิงไหม？ถ้าไป ผมจะไปส่งคุณ”ส้าวส้วยถาม
หลี่ฝางส่ายหน้า หนึ่งคือไม่มีอารมณ์ สองคือดึกมากแล้ว ไปตอนนี้ก็รบกวนหลินชิงชิง ไม่ค่อยเหมาะสม
แน่นอน หลี่ฝางรู้ หลินชิงชิงต้องนอนไม่หลับแน่ เพราะว่าเธอโทรหาตัวเองหลายสาย
ห้านาทีก่อนหน้านี้ ก็ยังโทรเข้ามา
พอคิดๆดู หลี่ฝางจึงส่งข้อความให้หลินชิงชิง ให้ทราบว่าตัวเองดีอยู่
ใครจะไปรู้ พอส่งข้อความไป โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หลี่ฝางกดปุ่มรับ：“พี่ชิงชิง……”
“เฮ้อ……”
หลินชิงชิงสูดหายใจลึกๆ：“ก็ถือว่าทำฉันตกใจ ฉันคิดว่าคุณถูกตำรวจจับแล้ว”
“ได้ยินเสียงคุณ ฉันก็โล่งอกแล้ว”
“แต่คุณใจดำจริงๆเลยนะ เสี่ยวฝาง ฉันโทรหาคุณเป็นสามสิบกว่าสาย คุณส่งมาแค่ข้อความเดียวเนี่ยนะ？”
หลินชิงชิงหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วก็วางสาย
พอหลี่ฝางโทรไปอีกครั้ง สายของหลินชิงชิงกลับแสดงว่าปิดเครื่อง
หลี่ฝางส่ายหน้า ถ้ารู้งี้ ไม่ส่งข้อความนี้ไปหรอก
คิดไม่ถึงว่าจะโชคร้าย
หลี่ฝางคิด ตัดสินใจโทรหาทุกคน เพื่อรายงานความปลอดภัย
ไม่อย่างนั้น คนพวกนี้จะเป็นห่วงตัวเอง ห่วงจนนอนไม่หลับ
แบบนั้น ก็จะทำผิดแรงไป
พอตอนที่หลี่ฝางโทรกลับเสร็จ ก็ตีหนึ่งกว่าแล้ว โทรศัพท์ของเขาแบตหมดแล้ว
ส้าวส้วยยื่นเบียร์ให้หลี่ฝาง：“เจ้านาย มาดื่มเบียร์กันเถอะ”
“คืนนี้พวกเราจะข้ามคืนในรถเหรอ？”หลี่ฝางดื่มไปคำหนึ่ง ก็ถามส้าวส้วยอย่างไม่พอใจ
ส้าวส้วยหัวเราะ พูดว่า：“งั้นพวกเราไปหาเฉินฝูเซิงละกัน”
“ใช่สิ เฉินฝูเซิงไม่ได้โทรหาคุณ ใช่ไหม？”ส้าวส้วยถาม
หลี่ฝางส่ายหน้า
“อือ งั้นก็หมายความว่า คนที่พวกเราพึ่งได้ ก็คือทางเฉินฝูเซิง ที่อื่นๆ ก็ถูกตำรวจจับจ้องแล้ว ทางเฉินฝูเซิง ตำรวจหาไม่เจอ”ส้าวส้วยพูด
“ดึกแล้ว เขาน่าจะหลับแล้วมั้ง？”หลี่ฝางถาม
ส้าวส้วยสตาร์ทรถออกทันที：“อย่างมากเราก็ถีบประตูเขา”
ครึ่งชั่วโมงถัดมา ส้าวส้วยก็มาถึงคฤหาสน์แห่งหนึ่ง
“ห่า นี่คือสถานที่ที่เฉินฝูเซิงพักเหรอ？”หลี่ฝางเบะปาก ดูไม่ค่อยเชื่อ：“ผู้ชายคนเดียว พักคฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้เนี่ยนะ？”
“เดือนละแสน ไม่ถือว่าแพง”
ส้าวส้วยพยักหน้า แล้วลงจากรถ
คฤหาสน์ของเฉินฝูเซิง เรียกได้ว่าสว่างมาก ส้าวส้วยหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเฉินฝูเซิง
จากนั้น ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ก็เปิดออก สาวสวยแต่ละคนๆ ก็เดินออกมาอย่างเมาๆ
เวลานี้ ส้าวส้วยจึงพยักหน้าให้หลี่ฝาง เข้าไปในคฤหาสน์กับหลี่ฝาง
ห้องโถงของคฤหาสน์ มีบรรยากาศอึมครึม ที่พื้นเต็มไปด้วยขวดเหล้า บุหรี่เป็นต้น
“เปิดปาร์ตี้เหรอ”หลี่ฝางถามยิ้มๆ
เฉินฝูเซิงหัวเราะอย่างร้ายกาจ มองหลี่ฝาง：“ทำไม คุณชายหลี่ ได้ยินว่าคุณถูกหมายเรียกจับ ฮ่าฮ่า เจ๋งจริงๆ”
“คุณรู้？”
“ผมได้ยินจากวิทยุ……”เฉินฝูเซิงพยักหน้าเบาๆ
หลี่ฝางกับส้าวส้วยคิ้วขมวด ดูเหมือนมู่เสี่ยวไป๋ลงมือไปไม่น้อย เพื่อที่จะจัดการเขา
ประกาศวิทยุให้ตัวเอง หลี่ฝางหยิบบุหรี่ออกมา จุดให้ตัวเองมวนหนึ่ง：“มู่เสี่ยวไป๋ไอ้ระยำนี่ นี่จะทำให้ตัวเองเป็นที่ฉาวโฉ่นี่”
“เกิดอะไรขึ้น คุณชายหลี่ ฆ่าคนจริงๆเหรอ หรือว่าเปล่า？ถูกคนจัดฉาก”เฉินฝูเซิงเดินเข้ามา หัวเราะฮี่ฮี่ถามไป
ต้องบอกว่า เฉินฝูเซิง คือคนขี้ลืมคนหนึ่ง
ตัวเองบอกไปแล้วว่าฆ่าคนมา เขาก็ยังกล้ารับตัวเองให้อยู่นี่
หลี่ฝางพยักหน้าพูดว่า：“ถูกคนจัดฉากน่ะ น่าจะเป็นมู่เสี่ยวไป๋ทำผม”
“เขาเล่นเล่ห์เหลี่ยมนิดหน่อยได้แค่นี้แหละ ความสามารถอื่นๆก็ไม่มี ใช่สิ ผมได้ยินว่าพี่เสี่ยวโจวเข้าคุกแล้ว？จริงหรือเปล่า？”เฉินฝูเซิงถาม
หลี่ฝางพยักหน้า
“เห้อ พี่เสี่ยวโจวโง่มาก พ่อผมบอก พี่เสี่ยวโจวเป็นคนซื่อสัตย์ แต่น่าเสียดาย ที่ติดตามนักเลง”เฉินฝูเซิงถอนหายใจยาวๆ
หลี่ฝางไม่พูดอะไร ดูเหมือนเฉินฝูเซิงจะรู้แล้วว่าเสี่ยวโจวรับผิดเพื่อมู่เสี่ยวไป๋
“คุณชายหลี่ คุณวางใจเถอะ ที่ผมนี้ คุณอยากพักนานแค่ไหนก็พักเลย ถ้าตำรวจกล้ามาหาถึงที่ ผมก็จะยิงพวกเขา”เฉินฝูเซิงพูดอย่างใจกว้าง
“พอแล้ว อย่าโม้เลย ตำรวจคุณก็ยังกล้าแตะต้อง ไม่อยากอยู่แล้วจริงๆ”
หลี่ฝางกลอกตาใส่เฉินฝูเซิง：“ต่อไปคำพูดแบบนี้อย่าพูดเหลวไหล ถึงคุณจะเจ๋งแค่ไหน ก็สู้กับประเทศไม่ได้ เข้าใจไหม？”
“ส่วนเรื่องของผม ผมถูกปรักปรำ รอพรุ่งนี้เช้า ข้อกล่าวหาของผมก็จะถูกชำระล้าง ผมมายืมที่พักหน่อน มีห้องไหม？”
“ฮ่าฮ่า คฤหาสน์ห้าร้อยกว่าตาราง พักตามสบาย ทำเป็นบ้านตัวเองเลย ไม่ต้องเกรงใจล่ะ”
หลี่ฝางมองเฉินฝูเซิงแวบหนึ่ง จึงถาม：“ดูจากท่าทางคุณแล้ว คิดจะอยู่ที่ยาวเลยใช่ไหม？”
“ใช่ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือผมกลับไปไม่ได้แล้ว ผมนอนกับพี่สะใภ้ผมไป ถ้าผมกลับไป พี่ชายคนละแม่ของผม เอาผมตายแน่ แน่นอนว่า ความเป็นไปได้เป็นผมที่ทำเขาตายต่างหาก แต่พ่อผมไม่อยากเห็นพี่น้องทะเลาะกัน ก็เลยให้ผมอยู่เล่นที่เมืองเอกช่วงหนึ่ง”
หลี่ฝางมองเฉินฝูเซิงอย่างตะลึง ผู้ชายคนนี้โคตรเจ๋งเลย！
“เหอะเหอะ ผมกับพี่สะใภ้ผม รักกันจริงๆ ตอนนั้นเธอแต่งกับพี่ชายผม นั่นเป็นการบีบบังคับอย่างไม่มีทางเลือก”หลายสิบวิถัดมา เฉินฝูเซิงก็อธิบาย
