บทที่420 นายท่านฉิน สมควรที่จะคืนหนี้แล้ว
นายท่านฉินไม่ได้ยื่นมือไปรับสัญญาที่เจ้าของร้านคนสวยยื่นมา ได้แต่มองใบหน้าของเจ้าของร้านคนสวยนี้อย่างละเอียด
“คุณคือหลิงหลง？”นายท่านฉินมองเจ้าของร้านคนสวย ด้วยท่าทางงุนงง
ผู้หญิงตรงหน้านี้ เหมือนศัตรูที่ตัวเองรู้จัก แต่ก็ไม่เหมือน
ที่ไม่เหมือน เพราะว่าผู้หญิงตรงหน้านี้ เหมือนจะสาวกว่าศัตรูของตัวเอง
“ในที่สุดนายท่านฉินก็จำฉันได้”
เจ้าของร้านคนสวยยิ้มนิดๆ พยักหน้าลง：“ถูกค่ะ ฉันก็คือหลิงหลง”
“คุณ……ไม่เจอกันสามปี หลิงหลง ทำไมคุณดูสาวอย่างนี้？”นายท่านฉินมองหลิงหลงอย่างเหลือเชื่อ
หลิงหลงหัวเราะอย่างเย็นชา：“ดูแลบำรุงอย่างดีไง”
“นายท่านฉิน หลายปีนี้ตระกูลฉินพัฒนาได้ไม่เลว กลายเป็นตระกูลเบอร์หนึ่งของเมืองเอก สุดยอด สุดยอด”หลิงหลงชื่นชมนายท่านฉิน
สีหน้าของนายท่านฉิน ทันใดนั้นก็บูดบึ้งทันที
นายท่านฉินรู้ดีกว่าใคร ที่เขาสูงส่งขึ้นได้ ต้องพึ่งอะไร
ตอนนั้นทำไมหลอซ่าต้องหนี？
ก็เพราะว่านายท่านฉิน
หลอซ่าในตอนนั้น เรียกได้ว่าลึกลับสุดๆ แทบจะไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา
ตอนนั้นที่หลี่ต๋าคางเสเพล ก็ใส่หน้ากากผี จุดประสงค์เพื่อวันหนึ่งจะได้ถอยไปจากยุทธภพได้อย่างสะดวก
หลี่ต๋าคางมีสองตัวตน สวมหน้ากากเขาก็คือยักษ์หลอซ่าที่ฆ่าคนอย่างไม่กะพริบตา ใครเห็นก็กลัว พอถอดหน้ากากเขาก็คือคนขับรถบรรทุก ธรรมดาๆ
จากที่พูดกัน ไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของยักษ์หลอซ่า และไม่มีใครรู้ว่าเขาคือใคร
ถ้าคนที่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา ก็จะถูกเขาฆ่าทิ้งหมด
ตอนนั้นยุทธภพมีคำที่พูดว่า เห็นหน้ากากผีก็เหมือนกับเห็นนรก
จากนั้น หลี่ต๋าคางก็ค่อยๆมีชื่อว่ายักษ์หลอซ่า
ฉินเฟิง เคยเห็นยักษ์หลอซ่าไม่บ่อย แต่ไม่ถูกฆ่าทิ้ง
นั่นเพราะลุงเฉียนขอร้อง จึงทำให้ฉินเฟิงรอดตาย
จากที่อิทธิพลของท่านจวนกับหลอซ่ายิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งข่มขู่การมีอยู่ของสี่ตระกูลใหญ่ได้ จากนั้น สี่ตระกูลใหญ่กับหลอซ่าก็สู้กันอย่างดุเดือด
ระหว่างที่สู้กันนั้น ท่านจวนกับหลอซ่าแพ้
เดิมที แค่หลอซ่าถอดหน้ากากผีออก ก็จะสามารถเป็นหลี่ต๋าคาง คนขับรถบรรทุกธรรมดาๆคนนั้นได้
ใครจะไปรู้ว่าฉินเฟิงดันเป็นนักวาดภาพฝีมือดี ใช้ความจำอย่างเดียวของตัวเอง เขาก็วาดรูปหลี่ต๋าคางออกมาเหมือนจริงกว่า80% จากนั้นก็เอาไปให้ตระกูลมู่หรงหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ แลกกับผลประโยชน์อันมหาศาล
เพราะสาเหตุจากภาพนั้น ทำให้ตัวตนของหลี่ต๋าคาง ก็ไม่สามารถปกปิดต่อไปได้
หลี่ต๋าคางไม่กล้ากลับมาตงไห่อีก ได้แต่พาภรรยาของตัวเอง รวมถึงลุงเฉียนและคนอื่นๆ ไปดูไบ
ดังนั้น ตอนที่ฉินเฟิงเห็นหลี่ต๋าคางกลับมา จึงดูหวาดกลัวเช่นนี้
ตอนที่นายท่านฉินรับสัญญาในมือหลิงหลงมา ท่าทางก็ดูซีเรียสทันที：“นี่คืออะไร？”
“นายท่านฉินดูเองก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ？”หลิงหลงยิ้มนิ่งๆ รักษาท่าทางลึกลับนั้นไว้
นายท่านฉินเปิดสัญญา พลิกไปไม่กี่หน้า จากนั้น มือของเขา ก็สั่นขึ้นมาอย่างรุนแรงทันที：“พวกคุณ……พวกคุณต้องการธุรกิจทั้งหมดของผม？”
“ทำไมเป็นทั้งหมดล่ะ นายท่านฉิน คุณดูดีๆ พวกเราต้องการแค่95% เองยังเหลือให้คุณตั้ง5%นะ ตระกูลฉินอันยิ่งใหญ่ธุรกิจใหญ่โต ถึงจะได้แค่5% ก็เลี้ยงคนทั้งตระกูลฉินไหวน่า”
หลิงหลงหัวเราะ เอาปากกาวางไว้ในมือนายท่านฉิน พูด：“รบกวนนายท่านฉินจ่ายบิลด้วย”
“ในร้านฉัน จะมาดื่มกาแฟตามอำเภอใจไม่ได้ ไม่อย่างนั้น……คุณกับหลานสาวคุณ ……”หลิงหลงหัวเราะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความจงใจฆ่า
นี่คือการขู่ ข่มขู่อย่างเปิดเผย
มองรอยยิ้มที่แปลกของหลิงหลง สีหน้าของนายท่านฉินก็ดูประหลาดเล็กน้อย：“ไม่เจอกันสามปี ดูเหมือนคุณจะไม่ใช่แค่สาวขึ้นนะ”
หลิงหลงในตอนนี้ ที่มือก็มีมีดปรากฏ มีดเล็กๆนั้น หนีบไว้ระหว่างมือทั้งสองข้างของหลิงหลง
“หึ กลางวันแสกๆ คุณยังกล้าฆ่าผมกับหลานสาวผมด้วยเหรอ？”นายท่านฉินขู่หลิงหลงอย่างไม่กลัว ยิ้มอย่างดูถูก
หลิงหลงหรี่ตาลงยิ้มให้：“มีอะไรไม่กล้าล่ะ？”
พูดจบ หลิงหลงก็ยื่นมือออกมา ตัวเธอแนบไปที่หน้านายท่านฉิน
“นายท่านฉิน ตอนนั้นคุณกับลุงเฉียน ถือว่าเป็นเพื่อนรักกันสินะ？คุณทำลงได้ไง ผลักเพื่อนรักของตัวเองเข้าไปในกองไฟน่ะ”หลิงหลงเม้มปาก เลียลิ้นมองนายท่านฉิน ถามด้วยเสียงนุ่มนวล
“ผมไม่เคยคิดทำร้ายเหล่าเฉียน ตระกูลมู่หรงสัญญากับผม พวกเขารับปากผม ว่าจะปล่อยเหล่าเฉียนไปด้วย”นายท่านฉินพูดเสียงหม่น
“คำพูดของตระกูลมู่หรง คุณก็เชื่อ”หลิงหลงทำเสียงฮึดฮัด
“อย่างน้อยตระกูลมู่หรงก็ไม่ได้หลอกผม”นายท่านฉินตอบโต้ไป
ต้องบอกว่า นายท่านฉินถือว่าก็เคยเห็นความเป็นความตายมาเยอะแล้ว
แม้ว่าถูกหลิงหลงใช้มีดจ่อ นายท่านฉินยังคงไม่ขอร้อง แต่สีหน้าเปลี่ยนไปแล้ว ยังไงก็ไม่มีใครไม่กลัวตาย
“ผมจำได้ว่า สามปีก่อน ตอนที่คุณติดตามเหล่าเฉียนไป แค่ฆ่าไก่คุณก็ยังกลัว”
นายท่านฉินถอนหายใจ：“คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้คุณจะฆ่าคนได้แล้ว หลิงหลง”
“คนเปลี่ยนไปได้ตลอดเวลา อย่าได้เอาแต่มองคนอื่นเช่นเดิมเลย มากไปกว่านั้น นี่ผ่านไปสามปีแล้ว เมื่อก่อน ฉันไม่กล้าแม้แต่ฆ่าไก่ มองเห็นเลือดก็กลัว แต่ฉันถูกพวกคุณบีบจนไร้ทางเลือก ได้แต่เลียเลือดถึงจะรอด นายท่านฉิน ไม่รู้เลยว่าสามปีนี้พวกเราผ่านอะไรมาบ้าง ตอนนั้นลุงเฉียนพาพวกเราไปกันสามคน แต่มีชีวิตเหลือแค่ฉันคนเดียว”
ตอนที่พูดคำนี้ เสียงของหลิงหลง ก็สั่น：“ที่จริง พวกเราไม่ต้องออกไปจากประเทศได้ แต่คุณไปขายหลอซ่า หลอซ่าอยู่ในประเทศต่อไม่ได้ ได้แต่ไปต่างประเทศ ……”
นายท่านฉินตัดบทหลิงหลง：“ทำไมพวกคุณต้องหนีตามหลอซ่า？ที่จริงพวกคุณอยู่ที่เมืองเอกได้ สี่ตระกูลใหญ่จะไม่ทำอะไรพวกคุณแน่ ถ้าสี่ตระกูลใหญ่จะฆ่า มีแค่หลอซ่าคนเดียว”
มีแค่หลอซ่า ที่ทำให้สี่ตระกูลใหญ่หวาดกลัว
หลิงหลงหัวเราะอย่างเย็นชา：“ให้พวกเราหักหลังหลอซ่า？เหอะเหอะ ทำแบบเดียวกับคุณ เป็นคนทรยศ ไปพึ่งพาสี่ตระกูลใหญ่ ชีวิตที่เหลืออยู่ อย่างสะดวกสบายเหลือกินเหลือใช้”
“นั่นไม่ดีกว่าเหรอ คุณว่าใช่ไหม？”
หลิงหลงพูดจบ เอามีดแทงไปที่ตัวนายท่านฉินทันที：“ฉันแนะนำคุณ รีบเซ็นชื่อเถอะ”
“คุณเชื่อไหม？นายท่านฉิน ฉันในตอนนี้ ไม่ใช่แค่ฆ่าคุณได้ แต่ยังฆ่าลูกสาวคุณ ลูกชายคุณ หลานชาย หลานสาวคุณได้ ……แล้วก็ค่อยหนีไป”
“กลางวันแสกๆทำไมจะฆ่าคนไม่ได้ล่ะ？ก็แค่ถูกออกหมายจับไหม？ตอนนั้นอำนาจสี่ตระกูลใหญ่ น่ากลัวกว่าตำรวจทั้งนั้น อย่างมาก ฉันก็หนีอีกครั้ง ยังไงซะฉันก็หนีจนชำนาญแล้ว”
หลิงหลงพูดยิ้มๆ：“เอาการหลบหนีของฉัน ไปแลกกับชีวิตของทุกคนในตระกูลฉิน คุณว่าคุ้มค่าไหม？นายท่านฉิน？”
สีหน้าของ นายท่านฉิน เปลี่ยนเป็นซีดขาว
เขาอดทนความเจ็บ ไม่ร้องออกมา
นายท่านฉินก้มหน้ามองหลิงหลง เมื่อกี๊ เขาไม่เชื่อว่าหลิงหลงจะฆ่าเขาจริงๆ
ยังไง หลิงหลงเมื่อสามปีก่อน ก็แค่หญิงสาวที่ใสซื่อ
ตอนนี้ กลายเป็นปีศาจสาวที่ฆ่าคนอย่างไม่กะพริบตา ทำให้นายท่านฉินรู้สึกยากที่จะเชื่อ
“จุดจบของสวีส้าวชิว คุณก็เห็นแล้ว”
“ตอนดึกเมื่อหลายวันก่อน ตระกูลสวีตายไปครึ่งหนึ่ง ทำไม นายท่านฉิน คุณอยากให้ตระกูลฉินของคุณ มีจุดจบเหมือนกับตระกูลสวีเหรอ？”
หลิงหลงพูดคำนี้ออกไป ที่ใบหน้านายท่านฉิน ก็กลายเป็นเหงื่ออันเยือกเย็นทันที
“ตระกูลสวี……เป็นฝีมือพวกคุณ？”นายท่านฉินมองหลิงหลงด้วยใบหน้าหวาดกลัว
หลิงหลงหัวเราะหึหึ：“แน่นอนว่าไม่ใช่ นั่นเหยสงทำ เหยสงพาพรรคพวกของตัวเอง ไปฆ่านองเลือดตระกูลสวี เรื่องนี้ ใครไม่รู้บ้าง ทำไมเป็นพวกเราที่ทำล่ะ？”
นายท่านฉินได้ยินคำนี้ ทันใดนั้นก็โล่งอก
แต่จากนั้น หลิงหลงก็พูดอีก：“แต่ถ้าไม่มีพวกเรา เหยสงจะบ้าคลั่งถึงจุดนี้ได้อย่างไร พาคนนับร้อย ฆ่านองเลือดตระกูลสวี……”
หลิงหลงส่ายหน้า แล้วก็หัวเราะ：“นายท่านฉิน เห็นแก่มิตรภาพที่รู้จักกันเมื่อก่อน ฉันแนะนำให้คุณ เซ็นชื่อซะเถอะ”
“นี่คือสิ่งที่คุณติดหนี้พวกเราไว้ สมควรคืนได้แล้ว”
“หลายๆสิ่ง ไม่ใช่ของคุณ คุณก็แค่เฝ้าดูแลชั่วคราวเท่านั้น เข้าใจไหม？”
“ตอนนี้ เจ้าของที่แท้จริงกลับมาแล้ว คุณก็ไม่ต้องดูแลอะไรแล้ว”
หลิงหลงพูดไป มีดก็แทงไปที่ร่างนายท่านฉินหลายที：“อยากให้ลูกๆคุณตายฝังศพไปพร้อมคุณจริงๆเหรอ？”
ตอนที่นายท่านฉินมองไปที่หลิงหลงอีกครั้ง ในตาของหลิงหลง เต็มไปด้วยความพร้อมฆ่า
