บทที่ 428 แผนการของมู่หรงฉางเฟิง
มู่หรงฉางเฟิงเป็นตัวละครแบบไหน?
เขาแตกต่างจากซือถูเฟย ซือถูเฟยเกิดมาก็ถูกครอบครัวซือถูทอดทิ้ง ถูกนำตัวไปอยู่ในครอบครัวที่ยากจน
ก่อนจะอายุยี่สิบ ซือถูเฟยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นทายาทเศรษฐีรุ่นที่สอง……
แต่มู่หรงฉางเฟิง ตั้งแต่เกิดมาก็เป็นคุณชายใหญ่ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยเปลี่ยนแปลง
กังฟูของเขา เรียนรู้จากกรงแปดเหลี่ยม
ในกรงแปดเหลี่ยมไม่มีใครยอมอ่อนข้อให้มู่หรงฉางเฟิง
ดังนั้น มู่หรงฉางเฟิงสามารถมีชีวิตรอดมาได้ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
ตระกูลมู่หรงมีทายาทหลายคน ซึ่งทุกคนต่างเสียชีวิตในกรงแปดเหลี่ยม
สิ่งที่เรียกว่ากรงแปดเหลี่ยม ก็คือคนสองคน ต้องต่อสู้กันอย่างโหดเหี้ยมเพื่อให้รู้ถึงชัยชนะและความพ่ายแพ้ เพื่อต้องการเอาชนะ สามารถฆ่ากันเองได้
ฉินเสี่ยวหู่ถูกมู่หรงฉางเฟิงใช้ปืนจ่อที่หัว ใบหน้าแสดงความกลัวเล็กน้อย แต่ลึกๆในใจของเขา แปลกใจมากกว่า
ฉินเสี่ยวหู่มองมู่หรงฉางเฟิงอย่างสงสัย “ทำไมปืนถึงอยู่ในมือของนาย?”
“ฉินเสี่ยวหู่นายไม่กลัวเลยเหรอ?” มู่หรงฉางเฟิงถาม
“กลัวเหรอ?” มู่หรงฉางเฟิง นายรู้วิธียิงปืนเหรอ?”
ฉินเสี่ยวหู่มองมู่หรงฉางเฟิงด้วยความรังเกียจ และถาม นายกล้ายิงเหรอ?”
ทันทีที่สิ้นเสียงของฉินเสี่ยวหู่ มู่หรงฉางเฟิงก็เหนี่ยวไกปืน โดยไม่ลังเลใจเลยสักนิด
กระสุนผ่านหูของฉินเสี่ยวหู่ สะเทือนจนฉินเสี่ยวหู่ล้มลงไปด้านข้างบนโซฟาทันที
ฉินเสี่ยวหู่รู้สึกว่ามีเสียงดังแว่วเข้ามาในหู มู่หรงฉางเฟิงวางปืนไว้ตรงหน้า และยิ้ม “เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้ยิง แม้แต่หูยังยิงไม่ถูก”
“มู่หรงฉางเฟิง แม่งเอ้ย แม่งแม่มึง……”
ก่อนที่ฉินเสี่ยวหู่จะพูดจบ มู่หรงฉางเฟิงก็หยิบปืนขึ้นมา แล้วเล็งปืนไปที่หูของฉินเสี่ยวหู่แล้วเหนี่ยวไกปืนทันที
มีเสียงเปรี้ยงหนึ่งครั้ง ทันใดนั้นหูของฉินเสี่ยวหู่ก็เต็มไปด้วยคราบเลือด
มู่หรงฉางเฟิงมองฉินเสี่ยวหู่อย่างเย็นชา ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาฆาต “นายเป็นใครมาจากไหน ยังกล้ามาพูดดูหมิ่นฉันแบบนี้?”
มู่หรงฉางเฟิงขมวดคิ้ว ถ้าไม่ใช่ฉินเสี่ยวหู่คนนี้ยังพอมีประโยชน์ ยิงปืนนัดนี้ คงจะไม่ใช่ยิงไปที่หูของฉินเสี่ยวหู่แน่นอน
แต่คงยิงเข้าที่หัวใจหรือศีรษะโดยตรง นัดเดียวก็ทำให้เขาเสียชีวิตทันที
ฉินเสี่ยวหู่รู้สึกหวาดกลัวมาก ก่อนหน้านี้ฉินเสี่ยวหู่คิดเพียงว่ามู่หรงฉางเฟิงเป็นเพียงคุณชายในตระกูลหนึ่ง แต่ใครจะคิดว่า เขาจะมีด้านที่โหดร้ายเช่นนี้
ฉินเสี่ยวหู่ปิดหูของตัวเอง และถามด้วยความกลัว “คุณชายมู่หรงมาที่นี่ มีคำสั่งอะไร?”
เมื่อเห็นฉินเสี่ยวหู่ยอมแล้ว มู่หรงฉางเฟิงก็วางปืนลง และพยักหน้า “นายท่านฉินตายแล้ว นายรู้ไหม?”
“คุณปู่ตายแล้วเหรอ?”
ใบหน้าของฉินเสี่ยวหู่ไม่อยากเชื่อ “ร่างกายของคุณปู่แข็งแรงมาตลอด เขาจะตายได้ง่ายๆได้อย่างไร?”
มู่หรงฉางเฟิงส่ายหัวเล็กน้อย พูดไม่ออก
นี่หลานชายแท้ๆหรือเปล่า?
ตายไปหลายชั่วโมงแล้ว ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ?
เมื่อกี้ฉินเสี่ยวหู่กำลัง(เล่นผง) ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ใส่ใจกับโทรศัพท์มือถือของเขา และทุกสายที่พ่อแม่ของเขาโทรมา ฉินเสี่ยวหู่ก็ไม่สนใจ
วิดีโอที่แพร่ในอินเทอร์เน็ต ฉินเสี่ยวหู่ก็ไม่เห็น
มู่หรงฉางเฟิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดวิดีโอที่นายท่านฉินกระโดดแม่น้ำ และยื่นให้เขา “ดูเอาเอง”
“นี่คือ……คุณปู่ของฉัน?”
เมื่อเห็นผู้ที่ยืนอยู่บนสะพาน ดวงตาของฉินเสี่ยวหู่ก็เบิกกว้าง
จากนั้น เมื่อฉินเสี่ยวหู่เห็นนายท่านฉินกระโดดลงจากสะพาน ฉินเสี่ยวหู่ก็ใจสั่น “นี่……คุณปู่ฆ่าตัวตายจริงเหรอ?”
“นายดูอีกรอบ ดูให้ชัดเจน”
มู่หรงฉางเฟิงเหล่ตาของเขา และกดให้ให้ฉินเสี่ยวหู่ดูอีกครั้ง “ดูท้องของนายท่านฉินให้ดีๆ”
“มันคือเลือด……ทำไมเลือดมากขนาดนั้น”
ฉินเสี่ยวหู่ขมวดคิ้ว และถามว่า “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“นี่ยังดูไม่เข้าใจอีกเหรอ ปู่ของนายถูกคนฆ่าตาย กระโดดลงแม่น้ำ เป็นสถานการณ์ที่สร้างขึ้นมา”
“คนที่ทำให้คุณปู่ของนายตาย อยู่ตรงข้ามมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ เปิดร้านกาแฟ ชื่อเลิฟคอร์เนอร์คาเฟ่”
“นายอยากล้างแค้นให้ปู่ของนายหรือไม่?”
มู๋หรงฉางเฟิงเลิกคิ้วและถาม
หลังจากนั้นไม่นาน ฉินเสี่ยวหู่ก็ยิ้มอย่างเย็นชา “ไอ้เฒ่าคนนี้ ตายแล้วก็ช่างมันเถอะ เกี่ยวอะไรกับฉัน”
“เขาเป็นไอ้เฒ่าที่ลำเอียง เป็นลูกชายเหมือนกัน พ่อของฉันก็ใช่ อาคนที่สามก็ลูกชาย แต่ไอ้เฒ่าคนนี้เอาทุกอย่าง ให้ลุงของฉัน ฮึ่ม และยังมีฉินจื่อยี่คนนั้น เขาเป็นใคร เขามีคุณสมบัติอะไรมาเทียบกับฉัน ถ้าจะเปรียบเทียบกับฉัน แม้แต่เศษสวะมันยังเทียบไม่ได้”
“แต่ว่า ทุกครั้งที่ครอบครัวรับประทานอาหารค่ำพร้อมกัน ไอ้เฒ่าคนนี้มักจะปฏิบัติกับฉันอย่างไร้ค่า แต่ก็ยกย่องไอ้เศษสวะคนนั้นมาก”
ฉินเสี่ยวหู่พูดอย่างไม่เต็มใจ “ต้องการให้ฉันล้างแค้นให้เขา ฮ่าฮ่า ฉันยังอยากจะขอบคุณคนที่ฆ่าเขาด้วยซ้ำ”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของมู่หรงฉางเฟิง ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
จุดประสงค์การมาในครั้งนี้ของมู่หรงฉางเฟิง คือการยืมมือคนอื่นฆ่าคนอย่างไม่มีใครต้องสงสัย
ไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็รู้ว่า เถ้าแก่เนี้ยของเลิฟคอร์เนอร์คาเฟ่คงเป็นคนของหลอซ่า
เมื่อสามปีก่อน เพียงแค่หลอซ่าคนเดียวก็สามารถทำให้วงการนี้นองเลือด เพื่อที่จะขับไล่เขาออกไป ทั้งสี่ตระกูลใหญ่ต้องได้รับผลกระทบที่เจ็บปวดอย่างหนัก
บุคคลนี้ ไม่ควรประมาท
สามปีผ่านไป หลอซ่ากลับมาแล้ว มู่หรงฉางเฟิงไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวใดๆ
ดังนั้นมู่หรงฉางเฟิงต้องการให้ฉินเสี่ยวหู่ ช่วยตัวเองในการสืบหาหนทาง
แต่ใครจะรู้ ฉินเสี่ยวหู่ไม่สนใจการตายของนายท่านฉินเลย
แผนการนี้ไม่ได้ผล มู่หรงฉางเฟิงต้องหยิบไม้เด็ดออกมา “แล้วนายรู้หรือไม่ว่าตอนนี้เจ้าบ้านตระกูลฉินคนปัจจุบันคือใคร?”
“จะเป็นใครอีกล่ะ ไอ้เฒ่าคนนั้นต้องมอบตำแหน่งเจ้าบ้านให้ลุงของฉันแน่นอน”
“ทำไมเหรอ เป็นไปได้ไหมที่จะมอบให้พ่อของฉัน”
ฉินเสี่ยวหู่ตะคอก และพูดอย่างประชดประชัน “ถ้าไอ้เฒ่าคนนั้นยินยอมมอบตำแหน่งเจ้าบ้านให้พ่อของฉัน ฉันจะพาคนไปทุบร้านกาแฟ และล้างแค้นให้ไอ้เฒ่า”
“ตำแหน่งเจ้าบ้านไม่ได้ให้ลุงฉินของนาย” มู่หรงฉางเฟิงพูดเบาๆ
“มอบให้ใคร?”
ฉินเสี่ยวหู่ขมวดคิ้ว และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หรือให้พ่อของฉันจริงๆ?”
นอกจากฉินเพ่ยแล้ว คนที่มีความสามารถยึดครองตระกูลฉินได้มากที่สุด ก็คือพ่อของฉินเสี่ยวหู่ ฉินซ่างเสียน
ลูกชายคนที่สามฉินชิงจือ ชอบเปียโนหมากรุกการอ่านและศิลป์ ไม่มีความเชี่ยวชาญในธุรกิจ และไม่มีความทะเยอทะยาน
“มอบให้ฉินวี่เฟย”
มู่หรงฉางเฟิงพูดอย่างเหยียดหยาม “นางเด็กอมมือ”
“แม่ง มันเป็นไปได้ยังไง ฉินวี่เฟยยังไม่จบการศึกษาจากวิทยาลัย ให้เธอเป็นเจ้าบ้าน ไม่ใช่เรื่องไร้สาระเหรอ?”
“ไอ้เฒ่าคนนี้ มาเลอะเลือนก่อนตายหรือไง?”
ฉินเสี่ยวหู่ตะคอก “ฉินวี่เฟยเป็นใครมาจากไหน ฉันไม่ยอม!”
ถ้าเป็นฉินเพ่ย ฉินเสี่ยวหู่ก็ยังคงหวาดกลัวเล็กน้อย
ตอนนี้ฉินวี่เฟยเป็นเจ้าบ้าน ฉินเสี่ยวหู่ไม่พอใจแน่นอน
“ใช่สิ มันไร้สาระสิ้นดี จะให้ผู้หญิงมาเป็นหัวหน้าครอบครัวได้ยังไง”
มู่หรงฉางเฟิงมองไปที่ฉินเสี่ยวหู่และพูดว่า “ฉันถามนาย ฉินเสี่ยวหู่นายอยากเป็นเจ้าบ้านตระกูลฉินหรือไม่?”
“นี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระหรอกเหรอ อยากเป็นแน่นอน”
ฉินเสี่ยวหู่ตะคอก จากนั้น แววตาเป็นประกาย เงยหน้าขึ้นมองมู่หรงฉางเฟิง “คุณชายมู่หรง นายคงไม่ใช่ต้องการให้ฉันเป็นเจ้าบ้านตระกูลฉินมั้ง”
“ฉันต้องการอย่างนี้ เพียงแต่ว่า นายเต็มใจหรือไม่” มู่หรงฉางเฟิงยิ้ม
“เต็มใจๆ ฉันจะไม่เต็มใจได้อย่างไร” ฉินเสี่ยวหู่พยักหน้า ด้วยความตื่นเต้น “คุณชายมู่หรง นายพูดมาสิ ขอเพียงสามารถทำให้ฉันเป็นหัวหน้าตระกูลฉิน นายต้องการให้ฉันทำอะไรก็ได้?”
“แม้ว่าจะต้องฆ่าฉินวี่เฟย ฉันก็เต็มใจ” ฉินเสี่ยวหู่พูดอย่างเย็นชา
มู่หรงฉางเฟิงมองฉินเสี่ยวหู่อย่างสับสน เขาเคยได้ยินมานานแล้วว่า ฉินเสี่ยวหู่เป็นคนโหดเหี้ยม
ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉินเสี่ยวหู่คนนี้ ถึงจุดที่บ้าคลั่งไปแล้ว
“ฆ่าฉินวี่เฟยไม่ได้ ถ้าฆ่าฉินวี่เฟยแล้ว เจ้าบ้านตระกูลนี้จะไม่ใช่ของนาย ถึงตอนนั้น หัวหน้าตระกูลนี้จะเป็นของฉินเพ่ยจัดการกับฉินวี่เฟยนั้นง่ายมาก จัดการกับฉินเพ่ย นายไหวไหม?”
มู่หรงฉางเฟิงพูดอย่างเหยียดหยาม “ทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลฉิน ฉินเพ่ยเป็นคนดูแลมาตลอด รวมถึงบริษัททั้งหมด ทุกเรื่องฉินเพ่ย ทำทุกอย่างได้ดีมาตลอด ถ้าให้เขามาเป็นเจ้าบ้าน คงมีไม่กี่คนที่ไม่พอใจ แม้ว่านายและพ่อของนายจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีใครร่วมมือกับนายเพื่อเอาชนะฉินเพ่ย”
“แต่ถ้าฉินวี่เฟยเป็นหัวหน้าตระกูลฉิน เรื่องราวมันก็อาจมีการเปลี่ยนแปลง”
“นางเด็กอมมือที่ไร้เดียงสา ใครจะไปพอใจ?”
“ผู้ถือหุ้นทั้งหมดของตระกูลฉิน จะยินยอมได้หรือไม่?”
มู่หรงฉางเฟิงยกมุมปากยิ้ม และพูดว่า “อย่างน้อย ตระกูลมู่หรงของเราก็ไม่ยอมรับ”
“อย่าลืมนะ ตระกูลมู่หรงของเราเป็นหุ้นส่วนใหญ่ที่สุดของตระกูลฉิน โดยถือหุ้น 30% ของตระกูลฉิน
