บทที่439 คำขอสุดท้ายของฉินวี่เฟย
เดินเข้าไปหาฉินวี่เฟยสองสามก้าว หลี่ฝางมองดูอย่างละเอียด ก็พบว่าสายตาของฉินวี่เฟย ต่างกับแบบเดิมอย่างมาก
สายตาแบบนี้ เมื่อก่อนหลี่ฝาง ไม่เคยเห็นจากฉินวี่เฟยเลย
สายตาคมกริบอย่างมากเช่นนี้
เหมือนกับดวงตาของงูมากกว่า
แต่ในความคมกริบนั้น ก็ยังมีความไม่เต็มใจ น้อยใจอยู่
ชัดเจนว่า ฉินวี่เฟยก็คิดแบบนี้ในตอนนี้ แต่เธอจะมีวิธีอะไรบ้างล่ะ？
หลี่ฝางมาตรงหน้าฉินวี่เฟย ก็ถามอย่างแปลกใจ“ทำไมมาที่นี่？”
สำหรับฉินวี่เฟย ร้านกาแฟนี้ น่าจะคือที่เจ็บปวดของเธอ
จนตอนนี้หลี่ฝางก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมฉินวี่เฟยจึงมาเจอในสถานที่นี้
“เข้าไปเถอะ”ฉินวี่เฟยไม่อธิบาย ก็เข้าไปในร้านกาแฟเลย
ฉินวี่เฟยในตอนนี้ เป็นคนละคนกับเมื่อก่อนจริงๆ
ความเย็นชาที่ใบหน้าเธอ ทำให้หลี่ฝางรู้สึกถึงความน่ากลัว
ทั้งๆที่เป็นเพื่อนสนิทขนาดนั้น ตอนนี้ แม้แต่คำพูดเกรงใจกลับไม่มีเลย
หลี่ฝางส่ายหน้า ตามฉินวี่เฟยเข้าไปในร้านกาแฟ
คนขับรถของฉินวี่เฟย คือวัยรุ่นคนหนึ่ง หุ่นของเขาไม่ถือว่าสูงใหญ่ แต่ที่ตัวเขามีความเป็นปรมาจารย์
เขาชื่อฉินหมิง เป็นหลานเลี้ยงของที่นายท่านฉินเลี้ยงไว้ นายท่านฉินตาย เขาก็กลับมา
ตอนนี้ ฉินหมิงทำงานเป็นคนขับรถและบอดี้การ์ดของฉินวี่เฟย
ฉินหมิงจะเข้าไปในร้านกาแฟ ก็ถูกฉินวี่เฟยห้ามไว้“พี่หมิง คุณรอหน้าร้านเถอะ”
เหมือนฉินหมิงไม่ได้ฟังที่ฉินวี่เฟยพูด ยังเดินเข้าไปในร้านกาแฟเลย
“ผมจะไม่รบกวนการพูดคุยของพวกคุณ ผมจะไปนั่งอีกฝั่ง”
หลังจากฉินหมิงปฏิเสธฉินวี่เฟย กวาดสายตาไปทั่วร้านกาแฟ
ในร้านกาแฟตอนนี้ คนเยอะมาก
เป็นเวลาอาหารว่างช่วงกลางวันพอดี
ฉินหมิงเดินมาตรงหน้าคู่รักวัยรุ่นคู่หนึ่ง หยิบสองร้อยหยวนให้ผู้ชาย“น้องชาย เปลี่ยนร้านกาแฟได้ไหม？”
ในขณะที่พูด ฉินหมิงก็เอาสองร้อยหยวนยัดใส่กระเป๋าผู้ชายแล้ว
“ครับ”ชายหนุ่มลุกขึ้น พาแฟนสาวของตัวเองออกไป
ตอนที่ลุกนั้น ผู้ชายคนนี้ก็ถามด้วยว่า“ผมยังไม่จ่ายบิล พี่ช่วยจ่ายให้ผมได้ไหม”
“ไม่มีปัญหา”
ฉินหมิงพยักหน้าอย่างพอใจ เดินไปที่โต๊ะลูกค้าอีกโต๊ะ
ก็เป็นเช่นนี้ ฉินหมิงใช้เงินไล่ลูกค้าทีละโต๊ะๆ
แล้วก็อีกไม่กี่โต๊ะที่มีเงิน ฉินหมิงก็แอบลงมือ ทำการข่มขู่
ไม่ถึงสิบนาที ทั้งร้านกาแฟ ก็เหลือแค่หลี่ฝางกับฉินวี่เฟยโต๊ะนี้
สุดท้าย ฉินหมิงก็หาที่นั่งลง แต่ตาของเขา กลับไม่ได้จ้องหลี่ฝางกับฉินวี่เฟย แต่จ้องไปที่ตำแหน่งแคชเชียร์
“เรื่องของนายท่านฉิน ผม……”
หลี่ฝางไม่รู้จะพูดอย่างไรดี สุดท้ายจึงพูด“คนตายไปแล้วย้อนคืนมาไม่ได้ ให้อภัยเถอะ”
“คนอื่นตาย ผมก็จะปลอบครอบครัวของพวกเขาเช่นนี้”
“แต่จะมีประโยชน์อะไร ควรจะเสียใจ ก็เสียใจเถอะ”
ฉินวี่เฟยส่ายหน้า เสียงหม่นลง“พูดจริงๆนะ ตอนนี้ฉันยังคิดว่าปู่ฉันมีชีวิตอยู่ ไม่เชื่อว่าเขาตายแล้ว”
“แต่ ฉันเพิ่งกลับไปที่บ้าน เห็นศพของคุณปู่”
ฉินวี่เฟยขมวดคิ้ว เงยหน้ามองหลี่ฝาง“หลี่ฝาง คุณเข้าใจความรู้สึกฉันได้ไหม？”
หลี่ฝางไม่พูด ปู่ของหลี่ฝาง ตายตอนที่หลี่ฝางเพิ่งเกิดมา
“ตอนที่พ่อผมสูญหายไป อารมณ์ก็หดหู่มาก แต่ผมคิดว่า น่าจะเทียบไม่ได้กับคุณในตอนนี้”หลี่ฝางพูดเสียงเบา
“ขอโทษนะ ผมผิดเอง……”
“ผมไม่ควรให้นายท่านฉินมาหาผม เมื่อวานผมควรจะไปที่ตระกูลฉิน แบบนี้ นายท่านฉินก็จะไม่ตาย”
หลี่ฝางพูดโทษตัวเอง เอาความรับผิดชอบไว้ที่ตัวเอง
“ผิดที่คุณ？คุณปู่ฉันไม่ได้ถูกคุณฆ่า ทำไมฉันต้องโทษคุณ”
ฉินวี่เฟยส่ายหน้า“ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผล”
“หลี่ฝาง ที่นัดคุณมาที่นี่ ฉันมีจุดประสงค์”
พูดไป ฉินวี่เฟยก็เอาสัญญาวางไว้บนโต๊ะกาแฟ“อันนี้ทนายของคุณให้ฉันมา หนีเตีย ก็คือคุณสินะ？”
“ฉันไม่ต้องการพวกนี้”
ฉินวี่เฟยพูด“ฉันรู้ว่าก่อนตายคุณปู่ฉันทำเรื่องที่ไม่ดีมากมาย ติดหนี้พวกคุณตระกูลหลี่ ดังนั้นพวกนี้ ก็ถือเป็นการคืนหนี้”
ฉินวี่เฟยเอาสัญญาดันให้หลี่ฝาง“ถ้าคุณยินยอม บริษัทฉินซื่อ กรุ๊ป ก็จะเป็นของคุณ พ่อฉันก็จะสนับสนุนคุณ”
“สนับสนุนให้คุณเป็นประธานกรรมการของบริษัทฉินซื่อ กรุ๊ป”ฉินวี่เฟยพูด
หลี่ฝางตะลึงหน่อยๆ ถึงแม้จะถูกหลิงหลงฆ่า แต่ยังไงหลิงหลงก็เป็นคนของตระกูลหลี่
และหลี่ฝางในฐานะที่เป็นคุณชายของตระกูลหลี่ ก็สลัดความสัมพันธ์นี้ไม่ออกอย่างแน่นอน
แล้วฉินวี่เฟยก็ไม่ได้โง่ เขาให้ตัวเองเป็นประธานกรรมการของบริษัทฉินซื่อ กรุ๊ป นี่มันต่างอะไรกับเห็นกงจักรเป็นดอกบัว？
หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองฉินวี่เฟย“ผมไม่เข้าใจความหายของคุณ ฉินวี่เฟย”
“ความหมายของฉัน ง่ายมาก”
ฉินวี่เฟยใช้คางชี้ไปที่สัญญา ยิ้มให้หลี่ฝาง“คุณเปิดสัญญา แล้วก็จะรู้เอง”
สายตาของฉินวี่เฟยดูมีเลศนัย
หลี่ฝางเปิดสัญญาบนโต๊ะกาแฟ ด้วยความอยากรู้
ในสัญญา ซ่อนมีดไว้เล่มหนึ่ง
มีดที่ดูแล้ววาววับ หลี่ฝางตะลึงงันหน่อยๆ
“นี่หมายความว่าไง？”หลี่ฝางไม่เข้าใจความหมายของฉินวี่เฟย จึงเปิดปากถาม
“ทำไมเอามีดไว้ข้างใน？”หลี่ฝางถามอย่างแปลกใจ
เวลานี้เอง ฉินวี่เฟยก็หันหน้า มองฉินหมิงแวบหนึ่ง แล้วส่งสายตาให้
ฉินหมิงลุกขึ้น เดินไปปิดประตูร้านกาแฟ
ทั้งในร้านกาแฟ สายตา ก็มืดลงทันที
เวลานี้ หลี่ฝางรู้สึกถึงความน่ากลัว
ภายใต้ความมืด กับมีดเล่มหนึ่ง
หลี่ฝางเปิดไฟฉายของโทรศัพท์อย่างตระหนักได้ทันที และในขณะเดียวกัน ไฟในร้านกาแฟ ก็สว่างขึ้นมา
หลิงหลงเปิดไฟในร้านกาแฟ เธอมองฉินหมิงแวบหนึ่ง แล้วก็มองหลี่ฝางกับฉินวี่เฟย สุดท้ายสายตาก็มองไปที่มีด
หลิงหลงยิ้ม ดูเหมือนจะมองความพยายามของฉินวี่เฟยออก
“ความหมายของคุณคือ？”หลี่ฝางก็เข้าใจทันที ก็แค่ไม่แน่ใจเล็กน้อย
“คุณจะให้ผมฆ่าหลิงหลง？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองฉินวี่เฟยแล้วถาม
“ใช่ กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา คุณปู่ฉันถูกหลิงหลงฆ่าตาย ดังนั้น พวกเราตระกูลฉินจะให้เธอชดใช้ด้วยชีวิต”
“หลี่ฝาง คุณฆ่าหลิงหลง ต่อไปผมก็จะเป็นของคุณ ทั้งตระกูลฉิน ก็ล้วนแต่เป็นของคุณ”
ฉินวี่เฟยมองหลี่ฝาง สายตาปรากฏความขอร้อง
หลี่ฝางไม่คิดเลยสักนิด ส่ายหน้าทันที“ผมปฏิเสธ”
หลิงหลงคือคนของลุงเฉียน และก็เป็นคนที่ตอนนี้หนีไปกับตัวเอง
ระหว่างที่หนี หลิงหลงก็ได้รับความทุกข์ทรมานไปไม่น้อย
ให้ตัวเองฆ่าหลิงหลง หลี่ฝางแสดงให้เห็นว่าตัวเองทำไม่ได้
“ทำไม？”
ฉินวี่เฟยมองหลี่ฝางด้วยความโมโห“ทำไมคุณปฏิเสธ？ทำไมคุณช่วยฉันสักครั้งไม่ได้？”
“คุณไม่ได้บอกเหรอว่าที่คุณปู่ของฉันตายก็เพราะว่าคุณน่ะ？เมื่อกี๊คุณไม่ได้รู้สึกผิดในใจเหรอไง？แค่คุณฆ่าหลิงหลง คุณปู่ฉันก็จะอภัยให้คุณ ฉันก็จะอภัยให้คุณ”
“ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่สามารถเป็นเพื่อนกับคุณต่อไปได้แล้ว”
ฉินวี่เฟยพูดอย่างเสียใจ
ฉินวี่เฟยแค้นหลิงหลง และก็แค้นตระกูลหลี่ แต่ว่า เธอไม่อย่าแค้นหลี่ฝาง
ดังนั้น ฉินวี่เฟยคิดวิธีทางมา ถ้าหลี่ฝางรีบปากตัวเอง ฆ่าหลิงหลงเพื่อแก้แค้นให้คุณปู่ตัวเอง
งั้นฉินวี่เฟยก็จะทิ้งความแค้นต่อตระกูลหลี่ และศัตรูต่อหลี่ฝาง
ฉินวี่เฟยยังคิดว่า หลี่ฝางจะรับปากไปฆ่าหลิงหลง เพื่อตัวเอง
แต่คิดไม่ถึง หลี่ฝางจะปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยขนาดนั้น？
“คุณกลัวอาชญากรรมฆ่าคนใช่ไหม？คุณวางใจเถอะ ฉันหาคนที่จะรับผิดแทนคุณแล้ว เขาอยู่ข้างนอก ส่วนในนี้ก็มีพวกเรา คุณฆ่าหลิงหลง พวกเราก็จะเก็บความลับให้คุณ และฉันก็จะให้คนไปรับผิดแทนคุณ”ฉินวี่เฟยพูด
หลี่ฝางส่ายหน้า“ผมไม่ได้กลัวเข้าคุก”
“ก็แค่ หลิงหลงคือคนของพวกเรา คุณจะให้ผมฆ่าคนของตัวเอง ผมจะทำได้ไง？”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว พูดว่า“ฉินวี่เฟย ผมรู้ว่าคุณแค้นหลิงหลง ละก็แค้นพวกเราตระกูลหลี่ แม้กระทั่งที่ผมปฏิเสธคุณเมื่อกี๊ คุณก็แค้นผม”
“แต่คุณฆ่าหลิงหลง ฉันก็ไม่แค้นตระกูลหลี่ละ และก็ไม่แค้นคุณด้วย”เสียงหลี่ฝางพูดจบ ฉินวี่เฟยก็รีบพูด
“นั่นผมก็รับปากคุณไม่ได้”
หลี่ฝางส่ายหน้า ถอนหายใจยาว“ขอโทษ”
“ผมรู้สึกเสียใจ จากการตายของนายท่านฉิน ผมยอมทำการชดเชยอะไรก็ตามแทนตระกูลหลี่ แต่ไม่มีทางเอาชีวิตของหลิงหลงมาชดเชยได้”
พอหลี่ฝางพูดจบ ฉินหมิงก็หัวเราะอย่างเย็นชา หยิบมีดออกมาจากอ้อมแขน
