บทที่ 457 โก่เอ๋อแสดงได้ดี
ทันใดนั้นส้าวส้วยก็เงียบกริบ
สีหน้าของส้าวส้วย เย็นชา แล้วพูดอีกครั้ง： “งั้นฉันพูดใหม่”
“ถ้าหากนายรังแกชิงฮัว งั้นฉันจะฆ่าทุกคนในตระกูลซือถู” ส้าวส้วยพูด
“ฉันไม่สนใจ ว่าตระกูลซือถูจะเป็นหรือตาย มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันสักนิด พวกเขาสำหรับฉันแล้ว ไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น ถึงแม้ที่ฉันมีได้อย่างทุกวันนี้ เป็นเพราะพวกเขาให้ แต่ว่าหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาทิ้งฉันไว้ที่บ้านนอก ไม่เหลียวไม่แล ให้ฉันทนถูกคนอื่นรังแก ครอบครัวแบบนี้ ก็สมควรที่จะได้รับบทลงโทษ”
“ถ้าหากนายมีความสามารถช่วยฉันจัดการพวกเขาได้ งั้นฉันก็ต้องขอบใจนายจริงๆ ” ซือถูเฟยยังคงยิ้มอยู่แบบนั้น
“นอกจากตระกูลซือถู ครอบครัวที่เลี้ยงนายมา แล้วก็เพื่อนที่นายมีตอนเด็ก ฉันก็ฆ่าให้หมด” ส้าวส้วยพูดเสริม
ใบหน้าของซือถูเฟยเผยให้เห็นถึงความกระวนกระวาย
แสดงให้เห็นว่า คนที่เลี้ยงซือถูเฟยมา ถึงจะเป็นจุดอ่อน
“พวกเขาไม่มีความผิดอะไร นายกำลังจะฆ่าคนบริสุทธิ์” ซือถูเฟยขมวดคิ้วเข้ม แล้วพูดตำหนิส้าวส้วย
ส้าวส้วยพยักหน้า แล้วพูด： “ใช่แล้ว ฉันรู้ แต่ฉันก็ไม่ใช่คนดีอะไร หรือว่านายไม่รู้เหรอ?”
ส้าวส้วยจะเก่งกาจยังไง ก็มองทะลุใจคนไม่ได้
ดังนั้น ส้าวส้วยจึงทำได้แค่ฆ่าคน
เขาทำได้แค่ฆ่าคน
“ใช่แล้ว อยู่ฉันก็เปลี่ยนความคิด รอให้ฉันฆ่าพวกเขาให้หมดก่อน หลังจากให้นายลิ้มรสความเจ็บปวดแล้ว ฉันก็จะส่งนายตามไปหาพวกเขา”
ส้าวส้วยพูดพลางหัวเราะ
ซือถูเฟยร้อนรนขึ้นมาทันที： “นายโม้ใช่มั้ย? จะฆ่าล้างตระกูลซือถู ถ้านายมีความสามารถนั้นจริง เมื่อสามปีก่อนทำไมถึงโดนเล่นจนต้องหนีล่ะ?”
“ถ้าหากนายไม่เชื่อ ก็พาคนของตระกูลซือถูมา เจอฉันก็ได้”
“ถ้าหากมีใครสักคนรอดไปได้ ก็ถือว่าฉันแพ้”
“เป็นไง?”
ส้าวส้วยเลิกคิ้วถาม： “ตระกูลซือถูชุบเลี้ยงคนมีฝีมือไว้ตั้งเยอะนี่?”
“หรือว่านายไม่ได้เรียนรู้อะไรจากคนที่มีฝีมือพวกนั้นเลยเหรอ?” ส้าวส้วยหัวเราะเหอะๆ
ไม่ใช่ว่าซือถูเฟยไม่เรียน ครั้งก่อนที่เจอกับหลิวจินหยาง ซือถูเฟยแค่แกล้งทำ
ถ้าหากซือถูเฟยลงมือขึ้นมาจริงๆ หลิวจินหยางคนนั้น ก็ต้องพิการไปแล้วแน่ๆ
แต่ว่าฝีมือของซือถูเฟยนั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าส้าวส้วย ก็ดูด้อยไปเลย
เมื่อกับเมื่อครู่ ที่ส้าวส้วยลงมือ ช่องว่างที่จะให้ซือถูเฟยสวนกลับนั้นไม่มีเลย
“หวางฉางเจียงแห่งชิงซาน คือพ่อของนายใช่มั้ย?”
“ได้ยินมาว่าฝีมือของเขาบนโลกนี้ไม่มีใครเทียบเขาได้ มีเวลาเรียกเขาออกมา ฉันอยากจะให้เขารู้ ว่าใต้หล้านี้ มันกว้างใหญ่ขนาดไหน” ส้าวส้วยพูดอย่างดูถูก
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หน้าของซือถูเฟย ก็ช็อกขึ้นมาในทันที
“นายรู้ได้ยังไงว่าพ่อของฉันคือหวางฉางเจียง?” ซือถูเฟยมองส้าวส้วยอย่างเหลือเชื่อ
“ถ้าหากฉันบอกว่าฉันเดาเอาเอง นายจะเชื่อมั้ย?”
ส้าวส้วยหรี่ตาพลางหัวเราะ
“ตระกูลซือถู ยังมีหน่วยมืดซ่อนอยู่เหรอ?”
“เป็นใคร?” ซือถูเฟยถามขึ้นอย่างกระวนกระวาย
“นายไม่สนใจว่าตระกูลซือถูจะอยู่หรือตายไม่ใช่หรือไง? ทำไมยังต้องฟังเรื่องสายลับล่ะ? จะสนใจไปทำไม?”
ส้าวส้วยพูด พลางตบไปที่บ่าของซือถูเฟย แล้วแนะนำ： “ถ้าหากนายไม่อยากมีส่วนร่วมในสงครามนี้ ก็ออกไปจากที่นี่ กับชิงฮัวเถอะ”
“ชิงฮัวเป็นผู้หญิงที่ดี ทำดีกับเธอ อย่าทำร้ายเธอกับลูก”
ซือถูเฟยส่ายหน้า： “ตระกูลซือถูคงไม่ปล่อยฉันจากไปหรอก”
“ถ้าหากฉันพาชิงฮัวไปจากที่นี่ด้วยกัน ตระกูลซือถูนั่นคงจะลงมือกับชิงฮัวแน่ๆ ” ซือถูเฟยพูดขึ้น
ส้าวส้วยมองอย่างไม่แคร์： “เหรอ? นั่นก็ยิ่งดี ให้พวกเขารีบลงมือ วันๆ เอาแต่หลบๆ ซ่อนๆ เป็นเต่าหลบอยู่แต่ในกระดอง”
ส้าวส้วยเม้มปาก แล้วพูด： “ฉันสองข้างของฉัน ทนไม่อยากจะฆ่าคนเต็มที”
หลังจากพูดจบ ส้าวส้วยก็หันหลังเดินไป
“ไปกันเถอะ เจ้านาย”
ส้าวส้วยพูด
หลี่ฝางมองซือถูเฟย แล้วพูด： “ซือถูเฟย นายรู้มั้ย ว่ามีผู้หญิงคนนึงชื่อโก่เอ๋อ?”
“หล่อนคือคู่หมั้นของฉัน”
ซือถูเฟยพยักหน้า แล้วพูด： “ตอนที่อยู่ที่บ้านพักตากอากาศ ฉันเคยเจอหล่อนแล้วครั้งนึง”
“หล่อนหน้าตาน่ารักดี แต่ไม่เหมาะกับฉัน”
ซือถูเฟยมองหลี่ฝาง แล้วพูด： “ฉันรู้ว่าพวกนายมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ช่วยฉันบอกกับหล่อนให้ที”
หลี่ฝางส่ายหน้า สีหน้าดูลำบากใจ： “ช่างเถอะ”
“หล่อนมาแล้ว นายพูดกับหล่อนเองเถอะ” หลี่ฝางพูด
สีหน้าของซือถูเฟยช็อกอยู่ครู่ แล้วหันไป กลับเห็นว่า ด้านหลังของเขา มีผู้หญิงสาวหายใจหอบอยู่ตรงนั้น
ผู้หญิงที่มีหน้าอกเอิบอิ่มแบบนี้ นอกจากโก่เอ๋อ จะเป็นใครได้?
ตอนที่เธอวิ่งเข้ามา หน้าอกก็เด้งดึ๋งๆ
เธอหายใจเหนื่อยหอบ แล้วก็ก้มเท้าเอว
“โก่เอ๋อ เธอมาได้ยังไง?” ซือถูเฟยเห็นโก่เอ๋อ แล้วถามขึ้นด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย
ต่อมา ซือถูเฟยก็หันมา มองทางหลี่ฝาง： “นายเรียกเธอมาเหรอ?”
“นายหมายความว่าไง? หลี่ฝาง！” ซือถูเฟยมองหลี่ฝางแบบโมโหเล็กน้อย
หลี่ฝางหัวเราะแห้งๆ แล้วอธิบาย： “ฉันก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้”
“ฉันเคยสัญญากับโก่เอ๋อไว้ ครั้งต่อไปที่พบกับนาย ต้องบอกให้เธอรู้”
“เพราะงั้นเมื่อกี้ตอนที่มา ฉันจึงส่งโลเคชั่นให้เธอ”
หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด： “เอาล่ะ พวกเราไปแล้ว พวกนายคุยกันเถอะ”
“ซือถูเฟย ความลับไม่มีบนโลกนี้ ยิ่งไปกว่านั้น โก่เอ๋อคือคู่หมั้นของนาย เธอมีสิทธิ์ที่จะได้รู้ความจริง” หลี่ฝางพูดกับซือถูเฟย
ซือถูเฟยกัดฟัน แล้วมองหลี่ฝางด้วยสีหน้าโมโห： “นาย……นายไม่รู้ถึงฐานะที่แท้จริงของโก่เอ๋อเลย”
“ถ้าหากให้คุณปู่ของเธอรู้ว่าฉันมีผู้หญิงและมีลูกอยู่แล้ว ฉัน……ฉันต้องโดนฆ่าตายแน่” ซือถูเฟยกัดฟันพูด
หลี่ฝางชะงักอยู่ครู่
ซือถูเฟยเป็นคนของสี่ตระกูลใหญ่ สี่ตระกูลใหญ่นี้ มือไม้มีอยู่ทุกที่
เบื้องหลังซือถูเฟย สามารถพูดได้ว่ายิ่งใหญ่มาก
แต่กลับพูดแบบนี้ออกมา เห็นได้ชัดว่า พื้นเพของโก่เอ๋อ หรือว่าคุณปู่ของหล่อน ต้องแต่บุคคลที่ยิ่งใหญ่แน่ๆ
ฐานะของคุณปู่โก่เอ๋อ เกรงว่าจะยิ่งใหญ่ กว่าตระกูลซือถูมากๆ
ไม่อย่างนั้น ซือถูเฟยคงไม่พูดแบบนี้
หลี่ฝางก็พอจะเดาได้อยู่แล้วว่าโก่เอ๋อไม่ใช่คนธรรมดา แต่แค่นึกไม่ถึง……ว่าจะใหญ่ขนาดนี้
“นายมีเมียมีลูกแล้ว?”
หลังจากที่โก่เอ๋อได้ยินประโยคนี้ ก็ยืดตัวขึ้นตรงทันที เธอเดินเข้าไปหาซือถูเฟย： “นายมันไอ้คนเลว นายมีลูกมีเมียอยู่แล้ว ทำไมถึงได้ตอบรับเรื่องหมั้นของพวกเรา?”
“นายอยากให้ฉันเป็นมือที่สาม หรือว่าอยากให้ฉันเป็นนางบำเรองั้นเหรอ?”
เสียงดังขึ้นเพี๊ยะ โก่เอ๋อตบไปที่หน้าของซือถูเฟย
“นายรู้ว่าฉันรักนายขนาดไหนมั้ย? ซือถูเฟย！”
หลังจากที่ตบหน้าซือถูเฟย ดวงตาของโก่เอ๋อก็กะพริบไม่หยุด
เธอกำลังบีบน้ำตา
หลังจากที่เธอพยายามอยู่นานในที่สุด หางตาของเธอ ก็มีน้ำตาไหลออกมา
“ซือถูเฟย เพื่อนาย ฉันมาไกลหลายพันไมล์จากเมืองหลวง มาถึงเมืองเอกตัวคนเดียว ไม่ลังเลที่จะมีปัญหากับคุณปู่ ไม่ลังเลที่จะต้องออกจากบ้านมา จุดประสงค์เพื่อที่จะมาเจอหน้านายสักครั้ง”
“แต่ว่า นายกลับทำกับฉันแบบนี้！”
“นายรังแกกันแบบนี้ นายมันสารเลว！”
โก่เอ๋อเช็ดน้ำตา จากนั้นก็ชูหมัดขึ้นมา แล้วทุบไปที่หน้าอกของซือถูเฟย หลายทีติดกัน
“โก่เอ๋อ ฉันไม่ได้ตั้งใจ เธอฟังฉันอธิบายก่อน……”
“อธิบาย?” โก่เอ๋อขมวดคิ้ว： “ทั้งเมียทั้งลูกก็มีแล้ว นายยังจะต้องอธิบายอะไรอีก นายฉันอธิบายว่านายถูกขืนใจหรือไง? หรือว่าถูกบังคับ? หรือนายอยากจะบอก ว่านายทำกันอีท่าไหน”
“ซือถูเฟย ทำไมนายมันหน้าไม่อายได้ขนาดนี้！”
หลังจากที่โก่เอ๋อพูดจบ ก็ชี้หน้าซือถูเฟยแล้วพูดเตือน： “ฉันจะบอกนายให้ เรื่องนี้ ฉันจะบอกคุณปู่แน่”
“ว่าตระกูลซือถูรังแกฉัน”
“ฮรือ ฮรือ”
โก่เอ๋อพูดจบ ก็พลางร้องไห้โฮ พลางวิ่งออกไป
ส่วนซือถูเฟย ในตอนนั้นก็ชะงักอยู่ครู่ ผู้หญิงคนนี้ ยังไม่เคยเจอหน้ากันสักครั้ง ทำไมถึงได้ชอบตนได้?
ซือถูเฟยไม่ค่อยเข้าใจ
หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วถอนหายใจ： “ไม่สามารถหนี บาปที่ตัวเองก่อไปได้”
ซือถูเฟยในตอนนี้หวาดกลัวสุดๆ หลังจากที่ตระกูลของโก่เอ๋อรู้เรื่องที่ตนมาภรรยาและลูกแล้ว ฝั่งนั้นต้องมาระบายความโกรธ กับตระกูลซือถูแน่ๆ
และเมื่อถึงตอนนั้น สิ่งที่ตัวเองมีทั้งหมด ก็จะถูกยึดกลับคืนไป
แม้กระทั่ง เป็นไปได้ที่จะถูกตระกูลขอโก่เอ๋อล้างแค้น
หลี่ฝางเหลือบมองซือถูเฟย และเดินจากไป
แต่เมื่อหลี่ฝางเดินมาถึงครึ่งทาง กลับพบโก่เอ๋อยัยผู้หญิงคนนั้น กำลังกระโดดดิ้นไปมา
“เย้เย้เย้！”
ขณะที่กระโดดโลดเต้น ก็ตะโกนไปด้วย
