บทที่ 465 ขอร้องล่ะ หลี่ฝาง
“พี่เห้า พี่ เมื่อกี้พี่เรียกไอ้หนูนี่ว่าอะไรนะ”
เห็นฉากนี้เข้า เจ้าหลิวต้าหนึงก็พูดขึ้นด้วยเสียงสั่น
ลูกพี่ของตัวเองหวางเห้า ทำไมถึงเรียกไอ้หนูตรงหน้าว่าเจ้านาย
ผ่านไปชั่วครู่ หลิวต้าหนึงรู้สึกว่าไม่ได้การแล้ว
หรือว่า ไอ้หนูนี่จะเป็น
หวางเห้าหันไป มองหน้าหลิวต้าหนึง
สีหน้าของหวางเห้า เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
ในสายตา เต็มไปด้วยไอสังหาร
หลิวต้าหนึงรับรู้ได้ว่า ตัวเองรนหาที่เข้าแล้ว
“พี่เห้า หรือว่าเขาจะเป็น……”หลิวต้าหนึงถามอย่างตกตะลึง
ไม่กี่คำข้างหลัง หลิวต้าหนึงไม่กล้าพูดออกมา
ส่วนสถานะของหลี่ฝาง หลิวต้าหนึงก็พอจะเดาออกแล้ว
แต่ว่า เขาไม่อยากเชื่อ
คุณชายหลี่ จะดูธรรมดาได้ขนาดนี้
“ไอ้เชี้ยนี่”
หวางเห้ากัดฟันด่าออกไป ขณะเดียวกันก็กำหมัดแน่น ชกไปที่หน้าของหลิงต้าหนึง
หมัดเดียว โหดมาก โหดจริงๆ
หมัดเดียวชกออกไป คนบึกบึนสูงใหญ่อย่างหลิวต้าหนึง ยังต้องถอยหลังหลายก้าว
“พี่เห้า ผมผิดไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าเขาจะเป็น……”
ไม่รอให้หลิวหนึงพูดจบ หวางเห้าก็กระโดดตัวลอย เตะไปยังใบหน้าของหลิวต้าหนึง ทำให้ล้มลงไปกองกับพื้น
หลิวต้าหนึงที่กองอยู่กับพื้นยังไม่ทันได้ลุกขึ้น หวางเห้าก็เตะไปที่ท้องของเขาอีก
กระบวนท่าทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทำเอาทุกคนมองอย่างตะลึง
ไม่ว่าจะเป็นลูกน้องสองคนของหลิวต้าหนึง หรือจะเป็นลูกชายของหลิวต้าหนึง หลิวเฉิน
เห็นพ่อตัวเองถูกกระทืบ หลิวเฉินตาแดง รีบวิ่งเข้าไป
หลิวเฉินจับแขนของหวางเห้าเอาไว้ ด่าอย่างโมโหออกไป“แม่งเอ๊ย ฉันจะสู้กับแก”
พูดจบ หลิวเฉินก็กำหมัดแน่น ชกไปทางหวางเห้า
แต่หมัดของหลิวเฉิน สำหรับหวางเห้านั้น ก็เหมือนอะไรกัดให้คันยิบๆเท่านั้น
“ไอ้เด็กน้อย ไสหัวไป”
หวางเห้าไม่อยากลงมือกับเด็ก จึงยื่นมือพลักออกไป ผลักหลิวเฉินไปข้างๆ
แต่หลิงเฉินกลับล้มลง และที่เขาล้มอยู่นั้น มีก้อนอิฐอยู่ตรงนั้นพอดี
หวางเห้ายังคงเตะกระหน่ำไปทีท้องของหลิวต้าหนึง
“รนหาที่ตายแท้ๆ”
หวางเห้าพลางเตะ พลางด่า
นาทีนี้ นับว่าหวางเห้าแค้นหลิวต้าหนึงสุดหัวใจ
นี่โชคดีที่ตนเร่งเดินทางมาถึง ถ้าหากช้าไปก้าวหนึ่ง ตามนิสัยของหลิวต้าหนึงแล้ว ต้องไม่เป็นผลดีกับหลี่ฝางแน่
หวางเห้ารู้ดี ถึงเวลานั้น ตัวเองก็ต้องซวยไปด้วย
“รีบปล่อยพ่อฉันนะ ไม่งั้นฉันจะเอาอิฐทุบแกให้ตาย”
หลิวเฉินเอาก้อนอิฐขึ้นมา เล็งตรงไปที่หวางเห้า
หวางเห้าสายตาเย็นเฉียบ มองหลิวเฉิน “ไอ้หนู แกขู่ใคร รู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร”
“เสี่ยวเฉิน แกรีบวางก้อนอิฐลงนะ ไม่กลัวตายหรือไง”
หลิงต้าหนึงที่โลดแล่นอยู่ในวงการนี้มานาน
เขารู้ตัวเองดีว่าได้รนหาเรื่องแล้ว ถ้าไม่ถูกเตะสั่งสอน เรื่องนี้คงคลี่คลายไม่ได้
ฉะนั้น หลิวต้าหนึงจึงทนเอาไว้
พูดตามจริง ถ้าหากแค่ถูกเตะแล้วจะไม่มีเรื่องอีก หลิวต้าหนึงคิดว่าจะไปจุดธูปไหว้พระ
“พ่อ……”
หลิวเฉินถามอย่างร้อนใจ “พ่อจะกลัวเขาทำไม พ่อบอกเองไม่ใช่เหรอว่ามีลูกพี่คนใหม่ ร้ายกาจมาก”
หลิวต้าหนึงหน้าขรึมลง พูดว่า “ก็นี่ไงลูกพี่คนใหม่ของฉัน”
“แกรีบวางก้อนอิฐลงเลยนะ อย่าหาเรื่อง”
หลิวต้าหนึงรู้นิสัยหวางเห้าดี
หวางเห้าคนนี้ไม่ว่ายังไงก็เป็นพี่ใหญ่ในวงการ ถ้ามีเด็กน้อยกล้าเอาก้อนอิฐทุบหัวเขาแบะละก็ หวางเห้าคนนี้ คงต้องเตือนอีกฝ่าย
ลูกพี่ในวงการนี้ จะมีกี่คนที่โหดเหี้ยมอำมหิต
“ผม ผมไม่”
หลิวเฉินกัดฟันพูด ：“ถ้าเขายังตีพ่ออีกที ผมจะทุบเขาให้ตายจริงๆ：“
หลิวเฉินเพิ่งพูดจบ หวางเห้าก็กระชากผมของหลิวต้าหนึง ลากตัวเขามา
“ฉันเกลียดคนข่มขู่ฉันที่สุด”
เสียงเย็นของหวางเห้าพูดจบ ก็กำหมัดแน่น ต่อยไปที่ท้องของหลิวต้าหนึง
หลิวต้าหนึงจุกจนเจ็บ จนกระอักน้ำย่อย
หลังจากหวางเห้าสั่งสอนเสร็จ ก็กวักนิ้วไปยังหลิวเฉิน “มาสิ”
“ลูก อย่านะ”
หลิวต้าหนึงร้องตะโกนอย่างร้อนใจ “อย่าเด็ดขาดเลยนะ ลูก”
“หุบปาก”
หวางเห้าใช้ฝ่ามือตบไปที่หน้าของหลิวต้าหนึง ทำให้มุมปากเขามีเลือดซิบออกมา
“ไอ้หนู แกจะทุบฉันไม่ใช่เหรอ”
“เมื่อกี้ยังอวดดีอยู่เลย ”มองหลิวเฉิน หวางเห้าถามเสียงเย็น หลิวเฉินตั้งแต่เล็กจนโต ก็ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การคุ้มครองของหลิวต้าหนึง
ทุกครั้งที่ถูกรังแกในโรงเรียน ก็มีหลิวต้าหนึงคอยมาเรียกร้องความยุติธรรมที่โรงเรียนอยู่เสมอ
แม้ว่าหลับหลัง จะมีคนค่อยหัวเราะเยาะหลิวเฉิน แต่หลังจากที่หลิวต้าหนึงค่อยๆร้ายกาจขึ้น เสียงหัวเราะเยาะ ก็ค่อยๆหายไป
ผ่านไปช่วงหนึ่ง หลิวเฉินก็กลายเป็นอันธพาลของโรงเรียน
ปกติแล้วในโรงเรียน ก็มีไม่กี่คนที่กล้ารังแกเขา
หลิวเฉิน นับว่าเป็นลูกพี่ใหญ่ของโรงเรียน แต่ลูกพี่คนนี้ ไม่เคยต่อสู้กับใคร มากสุดก็แค่อาศัยบารมีของพ่อยืนหยัดอยู่ แล้วก็ไปรังแกคนอื่น
หลิวเฉินที่ถูกเลี้ยงมาอย่างเอาใจ ไหนเลยจะเคยเอาก้อนอิฐทุบคน
ยิ่งไปกว่านั้น คนที่เผชิญหน้าครั้งนี้ ยังเป็นพี่ใหญ่ของพ่อตัวเอง หวางเห้า
อย่างนี้ยิ่งทำให้หลิวเฉินไม่กล้าเข้าไปใหญ่
“สวะ”
หวางเห้ารอหลิวเฉินนานมาก เห็นหลิวเฉินไม่กล้าลงมือ ก็เริ่มระบายกับหลิวต้าหนึงอีกยก
หลิวเฉินขมวดคิ้ว ก้อนอิฐในมือ ไม่รู้ควรทำยังไง แต่ก็ร้อนใจยิ่งกว่า
“คุณอาสองคน รีบช่วยพ่อผมด้วย”
หลิวเฉินหันหน้าไป มองสองคนที่ยืนอยู่ข้างตัวหลี่ฝาง
สองคนนี้ เป็นลูกน้องของหลิวต้าหนึง
แต่พวกเขากลับมองหลิวต้าหนึงถูกซ้อมตาปริบๆ ไม่พูดอะไรสักคำ
“พวกนายจะยืนบื้อทำไม่ อย่าลืมสิ พวกนายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของพ่อฉันนะ”
หลิวเฉินพูดอย่างร้อนใจ ส่งสายตาขอร้องไปให้ทั้งสองคน
แต่สองคนนี้ ก็ยังไม่พูดอะไรสักคำ
บนหน้าของพวกเขา เต็มไปด้วยความสับสน
นี่มันหวางเห้านะ อย่าว่าแต่เข้าไปช่วยเลย อีกเดี๋ยว ตัวเองไม่ถูกลากเข้าไปด้วยก็บุญแล้ว
“พวกนายหูหนวกหรือไง”
“เสียดายที่พ่อฉันดีกับพวกแก”หลิวเฉินพูดอย่างโมโห
“เสี่ยวเฉิน ไม่ใช่พวกฉันไม่อยากช่วยพ่อนาย แต่หวางเห้าไม่ใช่คนที่พวกเราจะแหย่ได้นะ”
“นายลองดูดีๆ พ่อนายตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ ยังไม่กล้าตอบโต้เลย เขาไม่กล้าตอบโต้ พวกเราจะกล้าเข้าไปช่วยได้ไง”
แม้ว่าหวางเห้าจะมาคนเดียว แต่หลิวต้าหนึงก็ยังไม่กล้าโต้ตอบ ลูกน้องของเขาก็ไม่กล้าเข้าไปช่วย
นี่เป็นความสำคัญของชื่อเสียง
หวางเห้าในตอนนี้ ชื่อเสียงใหญ่โตแล้ว
นอกจากพวกจางกงหมิง ยังมีใครกล้าต่อกรกับเขา
ไม่นาน หลิวต้าหนึง ก็ถูกหวางเห้าซ้อมจนใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด
แต่ว่า หวางเห้าก็ยังไม่มีทีท่าจะหยุดมือ
ขอเพียงหลี่ฝางไม่พูด หวางเห้าก็ยังคงซ้อมต่อไป
แม้ต้องตีหลิวต้าหนึงตาย หวางเห้า ก็ต้องเชื่อฟัง
บนหน้าหลี่ฝาง เย็นชามาก สำหรับการซ้อมคนใต้บังคับบัญชา ในใจหลี่ฝางไม่มีความเห็นใจเลยสักนิด
ลูกน้องสองคนของหลิวต้าหนึง ส่งสายตาให้หลิวเฉิน
หลิวเฉินเพิ่งจะเข้าใจขึ้นมาบ้าง
หลิวเฉินนึกขึ้นได้ เมื่อกี้หวางเห้าเพิ่งเรียกหลี่ฝางว่าเจ้านาย
พ่อของตัวเองถูกหวางเห้าทุบตี ก็เพราะหลี่ฝาง
หลิวเฉินลังเลสักครู่ ก็พูดกับหลี่ฝาง “หลี่ฝาง ฉันขอโทษนายก็แล้วกัน ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะ นายให้พี่เห้าเลิกตีพ่อฉันได้มั้ย”
ศีรษะของหลิวเฉิน สูงว่าหลี่ฝางเล็กน้อย
หลี่ฝางหัวเราะ พูดว่า “นายก้มหัวทีหนึ่ง”
หลิวเฉินก้มเอวลง
หลี่ฝางยังคงยิ้ม“แม้แต่ขอโทษยังไม่เต็มใจขนาดนี้ อะไรคือขอโทษก็แล้วกัน”
“ฉันจะบอกนายให้นะ ไม่ได้”หลี่ฝางส่ายหน้าเย็นชา
หลิวเฉินกัดฟัน เห็นสภาพที่พ่อตัวเองถูกซ้อม เขาปวดใจจริงๆ
หลิวเฉินตอนนี้ ให้ทำมากกว่านี้ก็คงไม่ไหว
“หลี่ฝาง นายให้พี่เห้าเลิกตีพ่อฉัน ฉันจะคำนับแก”หลิวเฉินถามหลี่ฝาง
หลี่ฝางไม่พูดอะไร แต่ใบหน้ายังคงเย็นชา
หลิวเฉินยังคงลังเล แล้วก็คุกเข่า เสียงดังตุ๊บต่อหน้าหลี่ฝาง“ขอร้องล่อ หลี่ฝาง ขอร้องอย่าให้พี่เห้าซ้อมพ่อฉันอีกเลย”
ตอนนี้ หลิวต้าหนึงถูกซ้อมจนเกือบจะหมดลมแล้ว หลิวเฉินรู้สึกว่า ถ้าขืนยังถูกซ้อมต่อ พ่อตัวเองคงต้องถูกตีตายแน่
ฉะนั้น แม้ต้องคุกเข่า หลิวเฉินก็ไม่เสียดาย
หลี่ฝางก้มหน้ามองหลิวเฉิน ส่ายหัว “นายลุกขึ้นเถอะ”
หลิวเฉินได้ยิน ก็รีบเผยสีหน้าดีใจ “หลี่ฝาง นายจะปล่อยพ่อฉันไป ใช่มั้ย”
