บทที่473 คนที่คำสัญญาสำคัญยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง
พูดถึงก็มาเลยจริงๆ เพิ่งพูดถึงหลอซ่า พ่อตัวเองก็โทรมา
หลี่ฝางเดินหน้าเข้าไป กดปุ่มรับ：“พ่อ ทำไมจู่ๆพ่อถึงโทรมาล่ะ？”
“ทางลูกเรียบร้อยดีใช่ไหม？”หลี่ต๋าคางถาม
“เรียบร้อยอะไร？”หลี่ฝางไม่ค่อยเข้าใจความหมายของพ่อตัวเอง
“หวางเสี่ยวหยวน หวงว่างโก๋คนพวกนั้น พวกเขารับปากจะทำธุระให้ลูกหรือยัง？ถ้าไม่รับปาก พ่อก็จะไป ช่วยลูกจัดการ”หลี่ต๋าคางพูด
หลี่ต๋าคางกับลุงเฉียนต่างคิดว่า หวางเสี่ยวหยวน ไม่รับปากง่ายๆแน่
ดังนั้นหลี่ต๋าคางจึงมา ตอนที่จำเป็น เขาก็แค่ปรากฏตัว
ที่จริงเมื่อสามปีก่อน หวางเสี่ยวหยวนและคนอื่น ต่างอยากติดตามหลี่ต๋าคาง แต่ หลี่ต๋าคางไม่รับพวกเขาเท่านั้นเอง
สาเหตุที่สำคัญที่สุด ก็คือหวางเสี่ยวหยวนคนพวกนี้ ขาดคุณสมบัติบางอย่าง
“รับปากแล้วครับ”
หลี่ฝางพยักหน้า พูด：“แต่พวกเขารู้ตัวตนหลอซ่าของพ่อ”
“เหอะเหอะ ลงมือเมื่อเห็นเป้าหมายที่ชัดเจนเท่านั้น กลับเป็นเรื่องปกติ”
หลี่ต๋าคางหัวเราะเหอะเหอะพูดว่า：“ในเมื่อพวกเขารับปากแล้ว ลูกก็อย่าอยู่ต่อ ออกมาก่อน พ่อจะพาลูกไปที่หนึ่ง”
“พ่อ พ่อจะพาผมไปที่ไหน？”หลี่ฝางถามอย่างแปลกใจ
“เดี๋ยวลูกก็รู้เอง”หลี่ต๋าคางพูดถึงจุดสำคัญก็หยุดลง จากนั้นก็วางสาย
หลี่ฝางหันไปมองส้าวส้วยอวบหนึ่ง พูดว่า：“พ่อผมมาแล้ว”
“เขาบอกว่าจะพาผมไปที่หนึ่ง”หลี่ฝางพูดจบ จากนั้นก็จากไป
ส้าวส้วยพยักหน้า：“งั้นพวกเราไปกันเถอะ”
หวางเสี่ยวหยวนก็ตามขึ้นมา ส้าวส้วยขมวดคิ้ว：“ตัวคุณรู้ความลับของสี่ตระกูลใหญ่จริงๆเหรอ？”
“รู้จริงๆ”
หวางเสี่ยวหยวนพยักหน้า พูดถามย้อน：“พี่ชาย คุณว่า ผมจะกล้าหลอกหลอซ่าไหม？”
“แน่นอนว่าคุณไม่กล้า”ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ ก็ให้หวางเสี่ยวหยวนตามขึ้นมา
มาถึงหน้าร้านอาหาร ส้าวส้วยรีบเดินก้าวไป มาถึงหน้าออดี้สีขาว จากนั้นก็เอนไปในรถ แล้วพูดกับหลี่ต๋าคาง
ทันใดนั้นหลี่ต๋าคางก็สนใจ：“เรียกเขามาสิ”
ส้าวส้วยจึงโบกมือให้หวางเสี่ยวหยวน ให้เขาเข้าไป
ตอนที่หวางเสี่ยวหยวนเห็นใบหน้าที่แท้จริงของหลอซ่า ก็ตกใจเล็กน้อย：“ท่านคือหลอซ่า？”
หลี่ต๋าคางพยักหน้า
“เล่ากันว่าหลอซ่าไม่เคยใช้ใบหน้าที่แท้จริงเจอผู้คน มักจะสวมหน้ากากผีตลอด”หวางเสี่ยวหยวนมองหลี่ต๋าคางด้วยใบหน้าสงสัย เขามักจะรู้สึกว่าหลี่ต๋าคางกำลังแอบอ้างเป็นหลอซ่า
หลี่ต๋าคางได้แต่หัวเราะเหอะเหอะ：“ไม่จำเป็นหรอก”
“สี่ตระกูลใหญ่รู้แล้วว่าผมหน้าตาอย่างไร และตอนนี้ผมก็เปลี่ยนโฉมใหม่แล้ว ผมในตอนนี้ เป็นนักธุรกิจ”
“เรียกอีกอย่างว่า หลอซ่าตายไปแล้ว”หลี่ต๋าคางพูด
หลี่ต๋าคางพูดจบ ก็ออกมาจากรถ
หลี่ต๋าคางเดินมาที่ตรงหน้าของหวางเสี่ยวหยวน ตบไหล่ของเขา：“ไปเถอะ พวกเราไปคุยกันที่ตรงข้าม”
หลี่ต๋าคางปลีกตัวจากส้าวส้วยกับหลี่ฝาง ตามหวางเสี่ยวหยวนมาที่ตรงข้ามถนน
“พูดมาสิ คุณรู้ความลับอะไรของสี่ตระกูลใหญ่？”
หลี่ต๋าคางถามไปตรงๆ
“จะพิสูจน์ยังไงว่าคุณคือหลอซ่า？”หวางเสี่ยวหยวนยังเต็มไปด้วยความสงสัย
“ไม่มีใครกล้าแอบอ้างเป็นหลอซ่า และก็ไม่มีใครโง่ถึงขนาดแอบอ้างเป็นหลอซ่า”หลี่ต๋าคางหัวเราะไปพูดไป
สีหน้าหวางเสี่ยวหยวนเปลี่ยนนิดๆ จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา：“พูดก็ถูก”
“ตอนนั้นหลังจากที่ผมเพิ่งยืนหยัดย่างก้าว สี่ตระกูลใหญ่ก็มาหาผม ส่งคนมาเจรจากับผมไม่หยุด”
หวางเสี่ยวหยวนพูดถึงตรงหน้า ทันใดนั้นในป่าก็มีเสียงปืนดังขึ้น
และกระสุนลูกหนึ่ง ก็ยิงไปที่บนหน้าอกของหวางเสี่ยวหยวน
เดิมทีหลี่ต๋าคางที่ในมือคีบบุหรี่อยู่นั้น พอมองเห็นกระสุนนี้ เขาก็วางบุหรี่ลงทันที แล้ววิ่งเข้าไปในป่า
ส้าวส้วยก็ขมวดคิ้ว รีบคุ้มครองหลี่ฝาง
“นี่ใช่มือปืนซุ่มยิงไหม？”หลี่ฝางถามอย่างกังวล
ส้าวส้วยพยักหน้า
“ดูเหมือนพี่หวางจะถูกยิง”หลี่ฝางพูดด้วยใบหน้ากังวล
จากนั้น หลี่ฝางก็ไม่สนใจอันตราย รีบวิ่งเข้าไป ประคองหวางเสี่ยวหยวนไว้
หวางเสี่ยวหยวนขมวดคิ้ว ใบหน้ามีเหงื่อไหล เขาใช้มืออุดหน้าอกของตัวเองไว้：“คุณชายหลี่ ผมไม่เป็นไร”
“กระสุนยังไม่โดนหัวใจของผม”หวางเสี่ยวหยวนพูด
แค่ไม่ยิงโดนหัวใจ โดยทั่วไปก็จะไม่ตาย
และตอนนี้ หลี่ฝางก็ยิ่งเป็นห่วงหลี่ต๋าคาง พ่อของตัวเอง
หลี่ต๋าคางวิ่งเข้าไปในป่า ในป่านี้ มีมือปืนซุ่มยิงอยู่
ทันใดนั้น ในป่าก็มีเสียงปืนสองนัดดังขึ้น หัวใจของหลี่ฝางก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ดีที่ หลี่ต๋าคางกลับมาอย่างปลอดภัย
และนาทีที่หลี่ต๋าคางกลับมา หวางเสี่ยวหยวนก็มองหลี่ต๋าคางด้วยใบหน้าซับซ้อน พูดว่า：“ผมไม่รู้ว่าควรจะแค้นหรือว่าขอบคุณคุณดี”
“คุณรู้อยู่แล้วว่ามีมือปีนซุ่มอยู่ในป่า ใช่ไหม？”หวางเสี่ยวหยวนมองหลี่ต๋าคางอย่างข้องใจ
หลี่ต๋าคางส่ายหน้า：“ผมไม่ใช่เทวดา”
“งั้นคุณทำได้ไง？”
เมื่อกี๊ตอนที่กระสุนยิงออกมา หลี่ต๋าคางชนหวางเสี่ยวหยวนเล็กน้อย
เดิมที กระสุนสามารถยิงใส่หัวใจของหวางเสี่ยวหยวนได้ แต่การชนของหลี่ต๋าคางนั้น ทำให้กระสุนยิงใส่ตำแหน่งอื่น
ถ้าไม่ใช่หลี่ต๋าคาง หวางเสี่ยวหยวนก็ตายไปแล้ว
หลี่ต๋าคางพูด：“เธอพุ่งมาที่คุณ ดูเหมือน ที่ตัวคุณจะมีความลับของสี่ตระกูลใหญ่ซ่อนไว้จริงๆ”
“แค่คุณเจอผม เธอก็จะฆ่าคุณ”
หลี่ต๋าคางมองไปที่หวางเสี่ยวหยวนแล้วพูดว่า：“คุณถูกจับตาดูมานานแล้ว”
หวางเสี่ยวหยวนได้ยินคำนี้ ที่ใบหน้าก็เผยความหวาดกลัว
“ลูกพี่ เมื่อกี๊คือ？”ส้าวส้วยมองหลี่ต๋าคาง แล้วถาม
“คือเธอ”หลี่ต๋าคางพยักหน้า
“คุณปล่อยเธอแล้ว？”ส้าวส้วยถามต่อ
“เธอเก่งเอง หนีมาเอง”หลี่ต๋าคางส่ายหน้า พูดไป
เห็นได้ชัดว่า มือปืนซุ่มยิงนี้ ถือว่าเป็นคนสนิทของหลี่ต๋าคางกับส้าวส้วย
หนีได้ในเงื้อมมือของหลี่ต๋าคาง ก็เพียงพอที่จะบอกว่ามือปืนซุ่มยิงนี้ ไม่ใช่ตัวละครธรรมดา
ส้าวส้วยถอนหายใจ ไม่ได้พูดอะไรต่อ
หลี่ต๋าคางพูดกับส้าวส้วย：“คุณส่งหวางเสี่ยวหยวนไปที่โรงพยาบาลเถอะ”
“ผมจะไปทำเรื่องหนึ่งกับเสี่ยวฝาง”หลี่ต๋าคางพูด
“ความลับของผมยังไม่พูดเลย”หวางเสี่ยวหยวนพูด
“รอเมื่อไหร่คุณรักษาแผลหาย เมื่อนั้นค่อยพูดเถอะ ตอนนี้ไม่รีบร้อน”หลี่ต๋าคางพูดอย่างไม่แคร์
สีหน้าหวางเสี่ยวหยวนอึ้งหน่อยๆ
ยังไงความลับนี้พูดออกไป ก็ต้องการเวลาแค่ไม่กี่วินาทีเอง
หลี่ต๋าคาง ดันไม่รีบร้อนที่จะรู้？
เมื่อกี๊มีมือปืนซุ่มยิงอยากฆ่าตัวเอง ก็เพียงพอที่จะบอกความสำคัญของความลับนี้
หวางเสี่ยวหยวนหัวเราะ มองหลอซ่า：“คุณไม่เหมือนคนทั่วไปจริงๆ”
“อย่าคิดว่าผมเจ๋งมากนัก”
หลี่ต๋าคางส่ายหน้า พูดด้วยท่าทางนิ่งๆ：“ถ้าผมเจ๋งเหมือนที่เขาเล่าลือกันจริงๆ จะหนีหัวซุกหัวซนไปทำไมกัน？”
หลี่ต๋าคางพูดจบ ก็พาหลี่ฝางขึ้นรถออดี้
ส่วนหวางเสี่ยวหยวนก็เข้าไปข้างในเบนซ์G-Classของส้าวส้วยทันที
“คนที่ยิงจะฆ่าผม พวกคุณรู้จัก？”
ข้างในเบนซ์G-Class หวางเสี่ยวหยวนมองส้าวส้วย ถามอย่างแปลกใจ
“เธอคือคนของพวกเรา”ส้าวส้วยพยักหน้า ไม่ได้ปิดบัง พูดออกมาตรงๆ
“คนของพวกคุณ？คนของพวกคุณยิงปืนเกือบจะฆ่าผม？”สีหน้าของหวางเสี่ยวหยวนเปลี่ยนทันที
“แต่เธอหักหลัง”
ส้าวส้วยพูดอธิบาย：“ไม่อย่างนั้น คุณคิดว่า เธอจะหนีได้เหรอ？”
“สามปีก่อน คนที่หนีจากเงื้อมมือของลูกพี่พวกเราได้ มีไม่กี่คน”
“ตอนนี้ ก็ยิ่งไม่มีเลย”
พูดจบ ส้าวส้วยก็ส่ายหน้าถอนหายใจแล้วพูด：“สุดท้ายลูกพี่ก็ยังไม่ลืมเรื่องเก่าๆ”
หวางเสี่ยวหยวนพูดไม่จบ ยังไงความรู้สึกส่วนตัวของหลอซ่า เขาก็ไม่กล้าวิจารณ์มั่วๆ
ส่วนอีกด้าน หลี่ฝางกำลังนั่งรถในของหลี่ต๋าคาง ถามว่า：“พ่อ พ่อจะพาผมไปไหน？”
“ลูกไม่รู้อยู่แก่ใจเหรอ？”
หลี่ต๋าคางเหลือบมองหลี่ฝาง พูดอย่างเซ็งๆ
หลี่ฝางตะลึงเล็กน้อย คิดแค่ว่าทางตรงหน้านี้ ดูคุ้นหน่อยๆ
ทันใดนั้น หลี่ฝางก็คิดขึ้นมา นี่คือทางจะไปบ้านของซุนจิ้นนี่
จู่ๆหลี่ฝางก็นึกขึ้นได้ ตัวเองรับปากว่าจะเล่นหมากรุกกับท่านซุน แต่ตอนนี้ กลับลืมซะสนิทเลย
“พ่อจะพาผมไปที่บ้านท่านซุน？”หลี่ฝางถามอย่างรู้เท่าทัน
หลี่ต๋าคางพยักหน้า พูดด้วยสีหน้าซีเรียสหน่อยๆ：“ลูกไปพูดแล้วผิดคำพูดกับใครๆก็ได้ แต่สัญญากับคุณท่านนั่นแล้ว อย่าได้ลืมเด็ดขาด”
“เพราะว่าเขาคือคนที่เห็นว่าคำสัญญา สำคัญยิ่งกว่าชีวิต”หลี่ต๋าคางพูดเบาๆ
