บทที่517 แก้แค้นให้ลู่หลุ่ย
มองออกว่า ส้าวส้วยไม่อยากเห็นจางกงหมิงอย่างมาก เมื่อก่อนยังดี อย่างน้อยก็ไม่เกลียดขนาดนั้น แต่ตอนนี้ ถ้าไม่เห็นแก่หน้าของหลี่ฝาง ก็เป็นไปได้ที่ส้าวส้วยน่าจะลงมือจัดการ
หลี่ฝางรู้ว่า นี่เกี่ยวข้องกับที่จางกงหมิงค้ายา
ไปถึงรถ หลี่ฝางก็ยื่นบุหรี่ให้ส้าวส้วย แล้วถาม：“ส้าวส้วย คุณเกลียดการค้ายามากเลยใช่ไหม？”
“เกลียดเข้ากระดูก”ส้าวส้วยพูดแค่สี่คำธรรมดาๆ
หลี่ฝางเลิกคิ้วขึ้น：“มีเรื่องเล่า？”
สีหน้าของส้าวส้วยหม่นลง หลังจากรถออกไปได้ห้านาที เขาจึงพูดเบาๆ：“ที่จริงแล้ว ผมไม่ได้เป็นเด็กกำพร้า แต่ผมถูกพ่อทิ้งไป พ่อผมก็ยุ่งกับสิ่งนี้”
“พ่อผมขายสิ่งนี้ และยังเล่นสิ่งนี้ด้วย ต่อมา พ่อผมถูกจับ ที่จริงแม่ผมจะพาผมหนีไป แต่ใครจะไปรู้ว่า ที่บ้านของพ่อผม อยากฆ่าปิดปากพวกเรา”
“แม่ผมตายในเงื้อมมือของคนพวกนั้น ส่วนผม หนีไปที่โรงฝึกศิลปะการต่อสู้ของท่านซุน และจึงรอดพ้นจากหายนะ
ส้าวส้วยพูดไป สีหน้าก็หม่น：“ผมเกลียดคนพวกนี้ รวมถึงพ่อแม่ของผม”
“พ่อผมทำเงินได้มากมายจากสิ่งนี้ ส่วนแม่ผมกับผม ก็คือผู้ได้รับผลประโยชน์ ตอนที่ผมยังเด็กมากนัก ที่บ้านมีบ้านพักตากอากาศด้วย”
“ถึงแม้พ่อผมไม่ได้ทำขนาดใหญ่แบบลูกพี่หลินตอนนี้ แต่ก็ไม่ได้ทำอย่างเล็กน้อย”
ส้าวส้วยพูดด้วยหน้านิ่งๆ：“ผมไม่เคยโทษใคร ไม่ว่าจะพ่อผมหรือว่าแม่ผม ที่ตกอยู่ในชะตากรรมในตอนนั้น ก็เพราะหาเรื่องใส่ตัวเอง”
“กลับกัน ผมเกลียดพ่อแม่ของผม เกลียดพวกเขาที่ไม่ได้ให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แก่ผม ไม่ได้ให้วัยเด็กที่สวยงามแก่ผม”
หลังจากหลี่ฝางฟังจบ ก็ได้แต่ถอนหายใจ
ยังไงนี่ก็คืออดีตที่เจ็บปวดของส้าวส้วย ตัวเองไม่ควรถาม
หลังจากกลับไปที่โรงเรียน หลี่ฝางก็นอนหลับอย่างสบายใจ
วันถัดมา ตอนเที่ยง หลี่ฝางก็นัดลู่หลุ่ยออกมา
หลี่ฝางนัดลู่หลุ่ยออกมา แน่นอนว่าไม่ใช่แค่กินข้าวกับเธอมื้อเดียวเท่านั้น
“ลู่หลุ่ย วันนั้นคนที่ทำคุณอับอาย คือใครเหรอ？”หลี่ฝางถามไปงั้นๆ
“คนที่ทำฉันอับอาย？”ลู่หลุ่ยตะลึงหน่อยๆ ไม่ได้สติคืนมาในทันที
“หลี่ฝาง ไม่ต้องถามแล้ว เธอไม่ได้ตั้งใจ”ลู่หลุ่ยพูด
จู่ๆหลี่ฝางก็โกรธหน่อยๆ：“ลู่หลุ่ย คุณรู้ไหมเธอเกือบจะทำร้ายคุณตาย？”
“ถ้าไม่ใช่พ่อผมที่มาช่วยคุณทัน คุณน่าจะตายไปแล้ว ถูกผู้หญิงคนนั้นทำร้ายจนตาย คุณรู้ไหม？เธอเกือบทำคุณตาย คุณยังจะปกป้องเธอ คุณคิดอะไรอยู่”หลี่ฝางหมดคำพูดหน่อยๆ
สีหน้าของลู่หลุ่ย ก็หดหู่ทันที：“แต่เธอก็คิดไม่ถึงนี่ว่า เธอจะแค่ถูกตู้เฟยหลอกใช้เท่านั้น”
“ใครจะไปคิดว่า ตู้เฟยต้องการชีวิตฉัน”
หลี่ฝางขมวดคิ้วแล้วถาม：“โจวเสี่ยวชิงหรือว่าซูนเสี่ยวเฟิ่ง？”
เพื่อนสนิทของลู่หลุ่ย มีไม่กี่คน หลี่ฝางตัดเหมิงเหมิงออกแล้ว
ที่จริง หลี่ฝางก็ไม่อยากถามลู่หลุ่ย เดิมทีเขาอยากไปสอบถามเอง แล้วเรียกเหมิงเหมิงออกมา ถามเป็นการส่วนตัว
เหมิงเหมิงบอกหลี่ฝางว่า ตู้เฟยเคยมาหาเธอจริง แล้วให้เธอตั้งหนึ่งหมื่น ให้เธอนัดลู่หลุ่ยออกมา แต่เหมิงเหมิงปฏิเสธ
เหมิงเหมิงคิดว่าเบื้องหลังของเงินจำนวนมากขนาดนี้ จะต้องมีการสมรู้ร่วมคิดอะไรซ่อนอยู่แน่
ตอนนั้นเหมิงเหมิงคิดแค่ว่าตู้เฟยคือลูกคนรวย อยากจะจีบลู่หลุ่ย จึงไม่ได้คิดอะไร และก็ไม่ได้บอกลู่หลุ่ย แต่ใครจะไปคิดว่า ……
เกือบจะเป็นหายนะ
หลี่ฝางพูด：“ถ้าคุณไม่พูด ผมก็จะไปถาม แบบนั้นจะยิ่งอึดอัด”
“อย่า หลี่ฝาง นี่คุณจะทำอะไร คุณจะไปคิดบัญชีกับเธอเหรอ？แบบนั้น ต่อไปฉันจะอยู่ที่หอยังไงล่ะ”ลู่หลุ่ยขมวดคิ้วแน่น
จากนั้นไม่นาน ลู่หลุ่ยก็คว้าแขนของหลี่ฝาง พูดด้วยใบหน้าอ่อนโยน：“ช่างเถอะ ฉันรับปากคุณ ต่อไปฉันจะไปไม่ไหนมั่วๆแล้ว”
หลี่ฝางส่ายหน้า พูดด้วยสีหน้าดื้อรั้น：“ไม่ได้”
“เขาเกือบจะทำคุณตาย บัญชีนี้ ผมไม่ปล่อยไปแบบนี้แน่”หลี่ฝางพูดด้วยใบหน้าเด็ดเดี่ยว
ตอนนี้เอง โจวเสี่ยวชิง เพื่อนสาวของลู่หลุ่ยคนหนึ่ง ก็มาทางนี้
ข้างกายของโจวเสี่ยวชิง ตามมาด้วยชายผมดัดฟอยล์คนหนึ่ง ที่แขนของชายผมดัดฟอยล์นี้ ยังสักด้วย
“ใช่เธอไหม？”หลี่ฝางชี้ไปที่โจวเสี่ยวชิง แล้วถาม
“อือ”ในที่สุดลู่หลุ่ยก็พยักหน้า
หลี่ฝางยืนขึ้นมา เดินมาที่ตรงหน้าของโจวเสี่ยวชิง：“ทำไมต้องขายลู่หลุ่ยด้วย？”
หลี่ฝางถามไปตรงๆ ไม่มีการอ้อมค้อม โจวเสี่ยวชิงตะลึงก่อน จากนั้นก็พูดอย่างประหม่า：“คุณพูดอะไรน่ะ？ฉันไม่เข้าใจ”
“แล้วก็ คุณไม่ใช่แฟนเก่าของลู่หลุ่ยเหรอ？คุณสองคนคืนดีกันแล้วเหรอ ดีใจด้วยนะ”
โจวเสี่ยวชิงร้อนตัวหน่อยๆ หลังจากพูดจบ ก็ลากชายผมดัดฟอยล์แฟนของตัวเองไป แล้วพูด：“ไป ที่รัก พวกเราไปกินอีกฝั่งดีกว่า อย่าเป็นก้างขวางคอตรงนี้เลย”
โจวเสี่ยวชิงหมุนตัวไป หลี่ฝางก็คว้าแขนของโจวเสี่ยวชิงไว้ทันที แล้วพูด：“ทำไมกินปูนร้อนท้องเหรอ？”
“ตู้เฟยให้เงินคุณไม่น้อยล่ะสิ？”
“เหอะเหอะ เขาให้คุณตั้งมากขนาดนั้น คุณก็ไม่คิดเลยเหรอว่า เขาจะทำอะไรกันแน่？มีเจตนาอะไร？”
หลี่ฝางหรี่ตาลง พูดอย่างเย็นชา：“คุณนัดลู่หลุ่ยออกมาดึกๆดื่นๆ ไม่กลัวลู่หลุ่ยจะเป็นอะไรเหรอ？”
โจวเสี่ยวชิงขมวดคิ้ว พูดว่า：“จะเกิดอะไรได้ล่ะ ตู้เฟยเป็นนักเรียนของมหาวิทยาลัยพวกเรา เขาจะทำอะไรลู่หลุ่ยได้ล่ะ”
“เขาก็แค่ชอบลู่หลุ่ย อยากนัดลู่หลุ่ยออกมาเที่ยวก็เท่านั้น”
“คุณต้องโกรธขนาดนี้เลยเหรอไง？”โจวเสี่ยวชิงมองไปที่หลี่ฝาง ดิ้นรนตอบโต้ไป พร้อมกับพูดไปอย่างโกรธๆ
ส่วนชายผมดัดฟอยล์ที่อยู่ข้างกายของโจวเสี่ยวชิง ก็เอนไปที่หน้าอกของหลี่ฝางโดยตรง：“น้องชาย รีบปล่อยแฟนผมซะ ไม่งั้นผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ”
“ไม่เกรงใจ？”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“คุณจะไม่เกรงใจยังไง？”
ชายผมดัดฟอยล์นี้มองดูแล้วถึงแม้จะสูงกว่าหลี่ฝางหน่อย แต่หลี่ฝางไม่กลัวเขาสักนิด
พูดถึงเรื่องตบตี ถึงแม้หลี่ฝางสู้พวกที่เล่นกังฟูพวกนั้นไม่ได้ แต่นักเลงธรรมดาๆ หลี่ฝางคิดว่าตัวเองสู้ได้
“ที่รัก คุณเล่นยูโดเป็นไม่ใช่เหรอ ตีเขาสิ”โจวเสี่ยวชิงส่งสายตาให้ชายผมดัดฟอยล์
ชายผมดัดฟอยล์ลังเลหน่อยๆ ยังไงที่นี่ก็คือโรงอาหาร ตบตีที่นี่ จะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน
“ทางที่ดีคุณหลบไปข้างๆเถอะ”หลี่ฝางกลอกตาใส่ชายผมดัดฟอยล์ แล้วพูด
“ห่า ดูสิว่าคุณบ้าแค่ไหน จะสู้กับผมใช่ไหม？”
ชายผมดัดฟอยล์โมโหทันที จึงลงมือ ปล่อยหมัดไปที่ตัวของหลี่ฝาง
หลี่ฝางถอยไปหนึ่งก้าว แล้วมองชายผมดัดฟอยล์：“ผมพูดอีกรอบนะ ไสหัวไปซะ”
“แม่เอ๊ย ผมไม่ไป แล้วจะทำไม？”
“ผมเตือนคุณนะ ถ้าคุณแตะต้องแฟนผมอีก ผมจะจัดการไอ้ระยำอย่างคุณให้ตาย”
หลังจากชายผมดัดฟอยล์ชี้ใส่จมูกของหลี่ฝาง ด่าไป แล้วจากนั้นก็หันหน้าไปพูดกับโจวเสี่ยวชิง：“พวกเราไปเถอะ”
“อือ”โจวเสี่ยวชิงตอบอือไป แล้วก็หันหลังกลับไปพร้อมกับชายผมดัดฟอยล์ จะออกไป
ลู่หลุ่ยก็ดึงมือของหลี่ฝาง แล้วพูด：“ช่างเถอะ แฟนของโจวเสี่ยวชิงสู้ได้เก่งมาก คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”
“ผมรู้”
หลี่ฝางพยักหน้า จากนั้นก็หยิบถาดข้าวสเตนเลสขึ้นมา
หลี่ฝางคว้าถาดข้าวไว้ แล้วเดินเข้าไป：“เฮ้ย พี่ชาย”
“ทำไม！”ชายผมดัดฟอยล์หันหน้าไป：“ยังอยากจะสู้เหรอ？”
หลี่ฝางหัวเราะ เอาถาดข้าว ทุบใส่หน้าของชายผมดัดฟอยล์ไปตรงๆ บนถาดข้าวนี้ ยังมีพวกมะเขือเทศผัดไข่อะไรพวกนั้นที่ลู่หลุ่ยกินเหลือด้วย
ทันใดนั้น ชายผมดัดฟอยล์ก็ดูโหดเหี้ยมขึ้นมา
“แม่เอ๊ย！”ชายผมดัดฟอยล์โมโหทันที มองที่หลี่ฝางด้วยสีหน้าน่ากลัว
“แม่เอ๊ยผมจะเอาคุณให้ตายเลย！”ชายผมดัดฟอยล์จะลงมือนั่นเอง จู่ๆ ด้านหลังเขาก็มีคนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา ล้อมรอบชายผมดัดฟอยล์ไว้
ทั้งหมดล้วนแต่เป็นลูกน้องของถังจิ้น
หลังจากถังจิ้นตาบอด คนพวกนี้ก็ติดตามหลี่ฝาง แน่นอนว่า นี่คือความต้องการของถังจิ้น
“เพื่อนรัก อยากจะทำร้ายพี่ใหญ่ผม ถามพวกเราหรือยัง？”
“จัดการให้ผม”
ทั้งห้าคนล้อมรอบชายผมดัดฟอยล์ไว้ แล้วพุ่งเข้าไป ถึงแม้ชายผมดัดฟอยล์จะเล่นยูโดได้ แต่ไม่ได้เรียนจนเก่งมากอะไรนัก มากไปกว่านั้นระยะห่างที่ใกล้มาก ยูโดของเขาก็แสดงออกมาไม่ได้
ไม่ถึงหนึ่งนาที ชายผมดัดฟอยล์ก็ล้มทั้งห้าคนนี้ไปที่พื้น
เวลานี้หลี่ฝางเดินไปตรงหน้าของโจวเสี่ยวชิง แล้วพูด：“คุณจะไปกับผมดีๆ หรือว่าให้ผมบังคับคุณไป？”
สีหน้าของโจวเสี่ยวชิง เข้าสู่สภาวะซีดขาวทันที
“คุณหนีไม่พ้นหรอก”หลี่ฝางพูด
