บทที่531 ผู้ชายคนนั้นที่ลูกพี่หลินพูดถึง
ลูกพี่หลินหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา ในมือถือโทรศัพท์ของหลี่ฝาง หลี่ฝางจึงคิดขึ้นได้ว่า โทรศัพท์ยังอยู่ในมือของลูกพี่หลิน
เห็นฉากนี้ หลี่ฝางก็ยื่นมือออกไป พูดกับลูกพี่หลิน：“ผมว่านะพ่อตา คุณอายุมากขนาดนี้แล้ว ทำไมยังเล่นอย่างกับเด็กอีก”
ถึงถูกวางแผนร้ายไปที แต่หลี่ฝางก็ไม่ได้ดูไม่พอใจ ยังไงคำพูดเมื่อกี๊ ถ้าหลินชิงชิงได้ยิน ก็เป็นการเพิ่มคะแนนสำหรับตัวเอง
“ผมกำลังสอนคุณอยู่ ตอนที่คุยกับคนอื่น ต้องป้องกันจากอีกฝ่ายด้วย ถ้ามือของฝ่ายตรงข้ามละสายตาคุณไป คุณต้องระวัง เขาอาจจะคลำปืนหรือคลำมีด เข้าใจไหม？”ลูกพี่หลินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
หลี่ฝางหัวเราะตาม：“ติดตามพ่อตาไป ได้เรียนรู้อยู่ตลอดเวลาจริงๆ”
รับโทรศัพท์มาจากมือของลูกพี่หลิน หลี่ฝางก็พบว่าด้านบนยังมีข้อความเสียงอันหนึ่งด้วย หลี่ฝางจึงเปิดฟัง เป็นพ่อตาพ่อตา……
หลี่ฝางมองลูกพี่หลินอย่างบึ้งตึง：“พ่อตา ผมกับพี่ชิงชิง ยังก้าวหน้าไม่ถึงจุดนั้นเลย ถ้าพรุ่งนี้เธอเจอ ต้องด่าผมหน้าไม่อายแน่”
“ทำไม ยังไม่จัดการลูกสาวผมเหรอ？เห้อ ก็ใช่ ลูกสาวผมสายตาเฉียบคม คุณต้องขยันหน่อย ผมมองคุณในแง่ดี”
“เสี่ยวฝาง จำไว้นะ สำหรับหนุ่มสาวอย่างพวกคุณ หน้าไม่อายก็เป็นเรื่องดี ไม่ใช่ข้อเสียอะไร เข้าใจไหม？”ลูกพี่หลินมองหลี่ฝาง พูดอย่างจริงจัง
“หนุ่มสาวน่ะ อย่าเห็นแก่หน้ามากไป ไม่ว่าจะพวกนักเลง หรือว่าในเรื่องความรัก ก็ต้องเสนอหน้าออกไปถึงจะดี แน่นอนว่า ต่อหน้าลูกน้องตัวเอง คุณต้องวางท่า เรียกพรรคพวกจะต้องมีขอบเขต แต่อย่าไปลดตัวอยู่กับพวกเขา แบบนั้น คนที่อยู่ใต้เงื้อมมือคุณก็จะลอยหายไป ทำอะไรขึ้นมา ก็จะไม่มีกฎเกณฑ์”ลูกพี่หลินพูด
หลี่ฝางฟังทีละคำๆเข้าไปในหู แล้วจำไว้อย่างดี
ตอนนี้ หลี่ฝางแทบอยากจะหาสมุดเล็กๆ มาจดบันทึกคาบเรียนนี้
หลี่ฝางหัวเราะหึหึ พูดว่า：“ฟังพ่อตาพูด ดีกว่าอ่านหนังสือไหนๆซะอีกจริงๆเลย”
“คนเราถนัดไม่เหมือนกันหรอก ครูของพวกคุณสอนคุณ ไม่เหมือนกับที่ผมสอนคุณ ผมสรุปมาจากการล้มลุกคลุกคลานมานับไม่ถ้วน พูดตรงๆนะ ผมพูดพวกนี้ มีค่ากว่าพวกนั้น ที่คุณฟังจากห้องเรียนเยอะเลย”
หลี่ฝางพยักหน้าตอบไป แล้วถามต่อ：“พ่อตา หวางเห้ากับเฉินฝูเซิงคุณวิเคราะห์ให้ผมไปแล้ว งั้นหวางเสี่ยวหยวนล่ะ？คุณเข้าใจเขาไหม？”
ถึงแม้ก่อนหน้านี้ลุงเฉียนก็รวบรวมข้อมูลของหวางเสี่ยวหยวนและคนอื่นๆมาไม่น้อยให้หลี่ฝาง แต่ไม่ได้ลึกซึ้งนัก แค่ผิวเผินเท่านั้น
หลี่ฝางอยากได้ข้อมูลเพิ่มขึ้น จากปากของลูกพี่หลิน
แน่นอน หลี่ฝางก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก ใครจะไปรู้ว่า ลูกพี่หลินกลับสร้างความแปลกใจให้หลี่ฝาง
“ผมกับหวางเสี่ยวหยวน เคยร่วมมือกันอยู่ช่วงหนึ่ง ในตัวของคนนี้ มีความชอบธรรม ในเมื่อเขาบอกจะอยู่กับคุณแล้ว ก็จะไม่ทรยศคุณ”
“เฉินเจียโล่ และพวกหวงว่างโก๋ ลูกน้องของเขา ยิ่งไม่มีทางทรยศหวางเสี่ยวหยวน”
“มิตรภาพของทั้งสามคนนี้ แน่นแฟ้นมาก”
“หวางเสี่ยวหยวนพูดอะไร เขาสองคน ก็จะทำตาม ถึงแม้หวางเสี่ยวหยวนจะให้พวกเขายิงตัวเอง พวกเขาสองคนก็ไม่ถามว่าทำไม”
หลี่ฝางได้ยินพวกนี้ ก็ดูไม่ค่อยอยากจะเชื่อ：“แน่นแฟ้นขนาดนี้เชียว？”
“ใช่ พวกเราเคยไปเขตสามเหลี่ยมด้วยกัน”
“ตอนนั้น ผมกับพวกเขาเป็นคู่แข่งกัน เขาเล่นมากกว่าผม ฉลาดกว่าผม แต่ไม่ชั่วช้าเท่าผม ดังนั้นตอนที่สู้กัน ผมจึงเล่นวิธีการที่ไม่สะอาดไปหน่อย เสี่ยวฝาง คุณรู้ไหมว่าพวกนักเลงให้ค่าสิ่งไหนที่สุด？ที่จริงสิ่งที่นักเลงให้ค่าที่สุด ไม่ใช่ความภักดีของพรรคพวก และก็ไม่ใช่ชื่อเสียงและเงินทอง แต่เป็นครอบครัว”
“ตอนที่ผมจับตัวเฉินเจียโล่กับหวงว่างโก๋ไป หวางเสี่ยวหยวนก็ยอมจำนนกับผมโดยตรง ตอนนั้นผมไม่ได้เสนอเงื่อนไขใดๆเลย แน่นอนว่า เขาคือคนฉลาด รู้ว่าผมต้องการอะไร ไม่ใช่แค่เอาของที่ผมต้องการให้ผม แต่ยังแบ่งปันข้อมูลของครอบครัวตัวเองให้ผมด้วย เพื่อที่จะช่วยเพื่อนรักของเขาสองคนนั้น”
“สามคนนี้โตมาด้วยกัน แข็งแกร่งมาก”
“เขาไปจากเขตสามเหลี่ยม ก็ไม่แย่งอะไรผมไปเลย จากนั้นก็ไม่แก้แค้นผม ผมรู้สึกกับคนนี้ มีแต่ความชื่นชม”
“ตอนนั้นเส้นทางเขตสามเหลี่ยมนี้ ไม่ง่ายเลยที่จะหาได้ ผมกับเขา ต่างหมดแรงไปเยอะกับมันมาก พูดกับคุณอย่างนี้ละกันถ้าตอนนั้นเราสองคนสู้กันอย่างยุติธรรม หวงว่างโก๋จะต้องคว้าโควตาตัวแทนนี้ไปแน่ และตอนนั้น เขาก็มีผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่ง ก็แค่ต่อมาเขาถูกสี่ตระกูลใหญ่รังแก บีบให้เขาต้องวางมือ”
“ผมรู้ว่าสี่ตระกูลใหญ่นั้นมีอยู่ มาจากมู่เสี่ยวไป๋ จึงถอยจากเมืองเอกมาที่ตงไห่ อยู่ในที่อยู่ห่างไกลอำนาจ คอยแอบทำกิจกรรมอื่นๆลับๆที่คนไม่รู้”
“ถึงแม้คนตงไห่ต่างคิดว่าลูกพี่หลี่กับผมนั้นเท่าเทียมกัน ที่จริงแล้ว ลูกพี่หลี่ก็ถือว่าทำงานให้ผม ไม่อย่างนั้น ผมคงไม่สามารถคอยแต่กดให้จางกงหมิง ไปแย่งถิ่นของลูกพี่หลี่ได้หรอก”ลูกพี่หลินพูดไปหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ
“พ่อตาคุณซ่อนความแข็งแกร่งของตัวเองไว้ได้จริงๆ”
หลี่ฝางยกนิ้วโป้งให้ เลียแข้งเลียขาอย่างเข้าใจดี
“นี่สิต้องเรียกคุณว่าคนจริงไม่ต้องโชว์”หลี่ฝางพูดชม
“เอาน่ะ อย่ามาประจบผมเลย เทียบกับผมแล้ว ตัวตนของคุณนั้นเจ๋งมาก สไตล์ชีวิตของคุณ ไม่ใช่ว่าถ่อมตัวกว่าผมอีกเหรอ？วันๆเอาแต่ทำเป็นแกะน้อยไม่เปิดเผยตัวตน ความจริงแล้ว คุณเป็นคนโหดร้ายอำมหิตมาก คุณทำตัวอ่อนแอ เป็นหมาป่าสวมหนังแกะทั้งวัน ลูกพี่หลี่ถูกคนข้างกายคุณจัดการใช่ไหม？”
“ลูกพี่หลี่บอกว่าจะจับตัวคุณ แต่คืนนั้นกลับตายลง ตอนนั้นผมตกใจมาก”
“ต่อมาผมถึงรู้ว่า ที่แท้หลอซ่าก็กลับมาแล้ว”
“พูดถึงแล้ว คุณเหมือนกับพ่อคุณมาก พ่อคุณ ก็คือหัวหน้าที่ถ่อมตัว”
ลูกพี่หลินพูดถึงหลอซ่า ก็ถอนหายใจเบาๆ：“น่าเสียดายมาก”
“พ่อตา นี่เรียกว่าคนที่ต่างกัน ไม่มีทางเดินทางเดียวกันได้ คุณว่าไหม？”หลี่ฝางหัวเราะ
“คำนี้ผมชอบจัง”
“จุดบุหรี่ให้ผมอีกสิ บอกให้นะ ไอ้หมอนี่ คุณได้หวางเสี่ยวหยวนมาเป็นลูกมือข้างกายคุณ เป็นความโชคดีของคุณ”
“ในบรรดาทำนาจทั้งสามนี้ ผมชอบฝั่งหวางเสี่ยวหยวน”
“เขาทำอะไรใจเย็น มิดชิดไม่มีช่องโหว่ และก็เป็นคนที่ทำให้มู่เสี่ยวไป๋ปวดหัวที่สุด ได้ยินว่ามู่เสี่ยวไป๋กำลังหาคนมากำจัดหวางเสี่ยวหยวน ก็หามาไม่ได้ตลอด”
“ลูกน้องของมู่เสี่ยวไป๋ ไม่มีคนที่ใช้ได้ คนเดียวที่ใช้ได้ ก็คือจางกงหมิง”
“แต่ในใจของจางกงหมิงเด็กคนนี้ ไม่อยู่ที่มู่เสี่ยวไป๋ ทำอะไรขึ้นมา ก็ไม่ทุ่มเทมากไป”ลูกพี่หลินหัวเราะเหอะเหอะ：“ถ้ามู่เสี่ยวไป๋ ไม่ไปหาตัวช่วยที่ต่างประเทศ เขาสู้คุณไม่ได้แน่”
“เขาไปหามู่หรงฉางเฟิงกับซือถูเฟยแล้ว”
หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้าหนักอึ้ง：“คนพวกนี้รวมตัวกันแล้ว ผมไม่กล้าดูถูกเลย”
“อือ ไม่ว่าตอนไหนก็อย่าประมาทศัตรู นี่คือเรื่องดี”
ลูกพี่หลินเพิ่งพูดจบ ชายผมยาวก็เดินออกมาจากห้องเล็กๆ：“ลูกพี่ ติดต่อเรียบร้อยแล้ว เดินทางคืนมะรืนนี้”
ลูกพี่หลินขมวดคิ้ว ท่าทางก็ดูไม่พอใจ：“เร็วกว่านี้ได้ไหม มะรืนช้าไป พอพระอาทิตย์ขึ้น หมาจื่อก็จะตามหาผม เขาต้องพลิกแผ่นดินหาตงไห่แน่”
“อีกอย่าง ผู้ชายคนนั้น ก็จะช่วยหมาจื่อหา”ลูกพี่หลินขมวดคิ้วพูด
หลี่ฝางรู้ว่า ผู้ชายคนนั้นที่ลูกพี่หลินพูดถึง น่าจะเป็นที่เขตสามเหลี่ยม
ของบางอย่าง เป็นทั้งพรและคำแช่ง ตอนนั้นลูกพี่หลินแย่งเขตสามเหลี่ยมเส้นทางนั้นมาได้ มีชื่อเสียงและเงินทอง ตอนนี้ เส้นทางนั้น กลับต้องการชีวิตเขา
มันง่ายที่จะอยู่กับพวกคนเลว แต่ยากที่ละทิ้งความชั่วร้ายออกไปจริงๆ ถึงคุณไม่อยากลงไป แต่พอคุณแก่ คนพวกนั้นก็จะถีบคุณลง
“ยังมีอีกทาง คืนพรุ่งนี้เที่ยงคืน แต่มันจะหนาวเกินไป ถ้าลูกพี่ไม่คิดว่าไม่ได้รับความเป็นธรรมเกินไป พวกเราสามารถซ่อนอยู่ที่ตู้บรรทุกถ่านหิน หนีออกไปได้”
ชายผมยาวพูดจบ ลูกพี่หลินก็พยักหน้า พูดอย่างพอใจ：“เส้นทางนี้ เที่ยงคืนพรุ่งนี้ใช่ไหม？”
“ไปไหน ออกจากเมืองเหรอ？”
ชายผมยาวพยักหน้าพูด：“ออกจากเมือง จะต้องหาหลายเมือง แค่ปรากฏมาเมืองแรก พวกเราอยากจะลงที่นั่นก็ลงไป”
“เส้นทางนี้ปลอดภัยมาก แต่แค่หนาวหน่อย”
“เทียบกับชีวิตแล้ว หนาวสักหน่อยก็ไม่เป็นไร”ลูกพี่หลินพูดด้วยใบหน้าซับซ้อน：“พรุ่งนี้จะไปแล้ว ทำใจไม่ได้จริงๆ”
