“อย่าเชื่อคำพูดของมู่เสี่ยวไป๋”
ส้าวส้วยมองหลี่ฝางแล้วถาม：“มู่เสี่ยวไป๋อยากซื้อแม่แบบในมือของคุณใช่ไหม？”
หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า：“เขาบอกว่าพ่อผมไม่มีเงินแล้ว เสนอมาห้าร้อยล้าน จะซื้อแม่แบบในมือผม แต่ผมคิดว่าราคานี้ เพิ่มได้อีกเท่า”
“ไม่ใช่เท่าหนึ่ง แต่อีกสิบเท่า”ส้าวส้วยพูดเบาๆ
“ห้าพันล้าน？”หลี่ฝางอึ้งทันที
“ใช่ ห้าพันล้าน ผมเคยเห็นแม่แบบนี้ แม่แบบนี้ดีมาก เพียงพอที่จะไปถึงจุดที่เอาของปลอมมาปนของจริงได้ เทคโนโลยีการทำเงินนี้ ผมเคยเห็นที่ต่างประเทศ เพื่อที่จะแย่งแม่แบบ เคยเกิดสงครามใหญ่ขึ้นหลายครั้ง มีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บหลายร้อยคน”
“กำไรสูงมาก แต่เงินนี้ ก็เลียนแบบยาก นอกจากจะเจอคนฝีมือดี ก็ไม่รู้ว่ามู่เสี่ยวไป๋โชคดีอะไรขนาดนี้ ดันเจอคนที่ฝีมือดีได้ขนาดนี้”
ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ：“ส่วนแม่แบบจัดการยังไง เจ้านาย คุณลองหาทางทำดู ไม่ต้องโทรหาลูกพี่แล้ว จากความหมายของลูกพี่แล้ว จะต้องกำจัดมัน”
“ทำไม？”หลี่ฝางถาม
“เพราะว่าเงินที่ผลิตมา อันตราย ล้วนแต่เป็นพวกคนแก่ หรือว่าเด็กๆ”ส้าวส้วยพูดเบาๆ：“ทำบาปมาก”
หลี่ฝางพยักหน้า พูด：“ผมรู้แล้วว่าควรทำไง”
จากความคิดครั้งแรกของหลี่ฝาง เดิมทีอยากทำลายแม่แบบนี้
ผ่านไปไม่กี่นาทีนัก สายของมู่เสี่ยวไป๋ ก็โทรมาอีกครั้ง หลี่ฝางจึงตัดสาย จากนั้นก็เดินไปที่หน้าประตูโรงแรมของจูเฟิ่งปิน
ผลักประตูเข้าไป จูเฟิ่งปินก็เห็นสายตาของหลี่ฝางร้อนรนหน่อยๆ：“คุณชายหลี่ ได้แม่แบบมาหรือยัง？”
“เหอะเหอะ จูเฟิ่งปิน เกือบจะฆ่าผมตาย เข้าใจไหม？”หลี่ฝางกลอกตาใส่จูเฟิ่งปิน
“หมายความว่าไง？”จูเฟิ่งปินถาม
“ยังจะเสแสร้งกับผมอีก？หม่าจ่ายนั่น เกือบจะทำผมตาย”หลี่ฝางมองจูเฟิ่งปิน สีหน้าเย็นชา：“คุณมีเจตนาไม่ดีอะไรแอบแฝงกันแน่
“หม่าจ่ายคิดจะฆ่าคุณ？จะเป็นไปได้ไง！”จูเฟิ่งปินมองหลี่ฝางอย่างไม่อยากจะเชื่อ
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“อย่ากังวลขนาดนั้นสิ ผมแค่ลองเชิงคุณน่ะ พูดตามเหตุผลแล้ว คุณเอาของสำคัญขนาดนี้ให้หม่าจ่าย หม่าจ่ายนี้ คุณต้องเคยเชื่อใจแน่ คุณสองคน ก็ต้องมีมิตรภาพที่ผ่านอะไรยากลำบากมาด้วยกันแน่ แต่ตอนที่ผมเอากุญแจของคุณไปหาเขา เขากลับหักหลังผม คุณว่า ผมควรจะสงสัยคุณไหม？”
สีหน้าจูเฟิ่งปินเหยเก พูดว่า：“ผมคิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าขนาดนี้”
“หม่าจ่ายไม่ใช่เพื่อนที่ดีที่ยอมฝ่าฟันอันตราย คุณชายหลี่”จูเฟิ่งปินพูด
หลี่ฝางขมวดคิ้ว：“แล้วคุณยังเอาแม่แบบนี้ไปไว้ที่เขาอีก？”
“เขาคือจิตรกร”จูเฟิ่งปินพูด：“นอกจากเขา ผมก็ไม่กล้าให้คนอื่นรู้ เพราะว่าแม่แบบนี้จะทำให้เกิดการฆ่าฟันจำนวนมาก”
“ที่แม่แบบอันนี้สร้างออกมาได้ หม่าจ่ายนี้ มีคุณงามความดีอยู่ครึ่งหนึ่ง”
จูเฟิ่งปินพูด：“ที่จริง ผมคิดว่าหลังจากที่เห็นน้องสาวผมปลอดภัย จะเอาความลับนี้บอกคุณ ถ้าคุณอยากผลิตเงิน นอกจากแม่แบบทั้งสองอันแล้ว ทางที่ดีควรมีหม่าจ่ายด้วย ถ้ามีเขาอยู่ จะช่วยให้คุณคลายความกังวลได้เยอะ”
หลี่ฝางตะลึงหน่อยๆ จากนั้นก็พูดอย่างโล่งใจ：“ที่แท้เขาก็คือจิตรกร”
“ใช่ เจ้าของศูนย์อาบน้ำนั้น ก็ทำเพื่อปกปิดตัวตนของเขาเองเท่านั้น ศูนย์อาบน้ำแห่งนั้น เจ้าของที่แท้จริง ที่จริงคือพี่หวางต้อง”จูเฟิ่งปินพูดว่า：“หม่าจ่ายเป็นไงบ้าง？พวกคุณเอาพวกเขากลับมาด้วยไหม？”
หลี่ฝางพยักหน้า：“เพื่อนผมเอาเขาไปแล้ว”
จูเฟิ่งปินพูด：“อย่าทำให้เขาลำบากใจมากนัก เขาคือคนมีพรสวรรค์”
“ตายแล้ว”หลี่ฝางกลอกตาใส่
“อะไรนะ ตายแล้ว？”จูเฟิ่งปินตะลึงเล็กน้อย
“ใช่ ตายแล้ว”
“หรือว่าก่อนเขาตาย ไม่ได้บอกตัวตนพวกคุณเหรอ？”จูเฟิ่งปินมองหลี่ฝาง ตาเบิกโต
“น่าจะไม่มีโอกาสแหละ”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ คิดถึงฉากนั้นที่โหจื่อฆ่าหม่าจ่าย
หม่าจ่ายคิดว่าโหจื่อจะปล่อยเขาแล้ว แต่ใครจะไปคิดว่าจู่ๆโหจื่อก็เหนี่ยวไกล่ะ？
ถ้าโหจื่อนับหนึ่งสองสามก่อนที่จะเหนี่ยวไกนั้น สันนิษฐานว่าหม่าจ่ายจะต้องพูดตัวตนของตัวเองออกมาแน่
“โอเค แต่มีแม่แบบอยู่ก็ดี แค่มีแม่แบบอยู่ วันข้างหน้า เงิน ก็สร้างออกมาได้”จูเฟิ่งปินมองหลี่ฝางแล้วถาม：“คุณชายหลี่ น้องสาวผมล่ะ？”
“ในเมื่อคุณได้แม่แบบอันแรกมาแล้ว งั้นก็ปล่อยน้องสาวผมซะ หลังจากปล่อยน้องสาวผมแล้ว ผมจะพาคุณไปเอาแม่แบบอันที่สอง ถ้าคุณคิดว่าผลิตเงินนั้นยุ่งยาก ผมแนะนำผู้ซื้อให้คุณได้ มีคนยอมจ่ายสองพันล้านเพื่อซื้อแม่แบบนี้ แต่พวกเราไม่กล้าทำการค้าขายด้วย ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็นพี่หวางต้อง หรือว่าพี่หยุน ต่างกลัวว่าฝ่ายตรงข้ามจะฆ่าล้างหมด”
“ธุรกิจใหญ่โตขนาดนี้ ผมทำไม่ไหว แต่คุณทำได้”จูเฟิ่งปินมองหลี่ฝาง แล้วถาม
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ เอากระดาษทิชชูที่เขียนไว้บนโต๊ะ วางไว้ที่พื้น จากนั้นก็จุดไฟ
“คุณชายหลี่ทำอะไรน่ะ？”จูเฟิ่งปินมองหลี่ฝางอย่างสงสัยแล้วถาม
หลี่ฝางมองจูเฟิ่งปินแล้วถาม：“แม่แบบนี้ กลัวไฟไหม？”
“แน่นอนว่ากลัว”จูเฟิ่งปินพยักหน้า
หลี่ฝางหยิบแม่แบบออกมาทันที ทิ้งไปในกองไฟ ตอนนั้นจูเฟิ่งปินเหมือนคนบ้า คิดจะคว้าไว้ แต่ถูกหลี่ฝางเตะไปที่พื้น
“คุณชายหลี่ คุณบ้าหรือเปล่า”จูเฟิ่งปินที่ล้มไปที่พื้น มองหลี่ฝางด้วยใบหน้าน่ากลัว
ในสายตาของจูเฟิ่งปิน แม่แบบนี้ มีค่าถึงพันล้านเชียว
ถึงเขาจะได้พันล้านมาไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากเห็นพันล้านนี้ถูกเผาทำลาย
“สมองคุณมีแต่เงินหรือไงแม่เอ๊ย？เงินอะไรก็ทำ คุณรู้ไหมว่าเงินปลอมพวกนี้ส่วนมากตกไปอยู่ในมือของใคร หลอกใครบ้าง？ส่วนมากก็เป็นคุณย่า คุณปู่ที่มาจากแผงลอยเล็กๆ พวกเขาขายผลไม้ ผัก ง่ายนักเหรอ？”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชา：“คนแก่พวกนี้ วันหนึ่งหาเงินได้เท่าไหร่？ถ้าถูกเงินปลอมของพวกคุณหลอกไป ก็เป็นไปได้ที่จะป่วยจากการถูกหลอก คุณเข้าใจไหม？”
หลี่ฝางมองจูเฟิ่งปิน แล้วกัดฟันพูด：“คนอย่างคุณ สมควรตายจริงๆ”
จูเฟิ่งปินฟังคำพวกนี้ไม่เข้าหัวแล้ว เขาได้แต่เบะปาก ค่อยๆนั่งลงที่พื้น：“คุณชายหลี่ น้องสาวผมล่ะ？”
หลี่ฝางพูด：“น้องสาวคุณไม่ได้อยู่ในมือผม”
ตอนนี้ แม่แบบถูกทำลายไปหนึ่งอันแล้ว ถึงจูเฟิ่งปินได้แม่แบบมาอีกอัน หลี่ฝางก็ไม่ห่วงแล้ว
แม่แบบนี้มีแค่อันเดียว ก็เท่ากับว่าไม่สมบูรณ์
ไม่มีมูลค่าใดๆเลย
จูเฟิ่งปินตาเบิกโตมองหลี่ฝาง：“คุณชายหลี่ คณหมายความว่าไง？คุณบอกว่าน้องสาวผมไม่อยู่ในมือของคุณ แต่เมื่อกี๊ผมได้ยินร้องสาวผมขอความช่วยเหลือที่ปลายสายชัดๆ”
“นั่นก็แค่อัดเสียงน่ะ”หลี่ฝางพูด
เวลานี้ จูเฟิ่งปินก็กัดฟันแน่น กำหมัดแน่นขึ้นมา เขามองหลี่ฝางด้วยดวงตาสีแดง แทบอยากจะฆ่าหลี่ฝางตาย
“คุณไม่ได้ช่วยน้องสาวผม น้องสาวผมถูกคนของมู่เสี่ยวไป๋พาไป ใช่ไหม？”จูเฟิ่งปินถาม
หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า：“ใช่”
“แม่เอ๊ย……”
หลังจากรู้ว่าถูกหลอก จูเฟิ่งปินก็พุ่งเข้ามา แต่จูเฟิ่งปินที่ได้รับบาดเจ็บ จะไปเป็นคู่ต่อสู้ของหลี่ฝางได้ไง
หลี่ฝางสามารถเอาชนะจูเฟิ่งปินได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย
“คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ผม ผมรู้ว่าคุณอยากฆ่าผม แต่ฆ่าผมไปจะมีประโยชน์อะไร หรือว่าผมตายไป น้องสาวคุณจะกลับมา？”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“น้องสาวคุณถูกคนของมู่เสี่ยวไป๋จับไป เพราะว่าคุณทำบาปหนาเหลือเกิน เข้าใจไหม？ทำเรื่องไร้คุณธรรมมากเกินไป คนแบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกกรรมตามทัน”
“แต่ ผมรับปากคุณ ผมจะช่วยน้องสาวคุณออกมา”
หลี่ฝางพูด：“พรุ่งนี้ คุณพาผมไปที่ห้องเช่าของเฉิงหยุน จากนั้นเอาแม่แบบอีกอันมาได้ พวกเราเอาแม่แบบ ไปแลกกับน้องสาวคุณ ผมเชื่อว่าอีกฝ่ายต้องยอมตกลง”
“ถ้าพวกเขาไม่ตกลงล่ะ？แม่แบบส่วนนี้ อีกฝ่ายจะยอมตกลงได้ไงกัน？”จูเฟิ่งปินกัดฟันพูด
“ถ้าไม่รับปากก็แตกหักเลย คุณไม่ต้องเอาน้องสาวคุณแล้ว พวกเขาก็ไม่อยากได้แม่แบบอีก”หลี่ฝางพูดเบาๆ
ตอนที่จูเฟิ่งปินจะลงมืออีกครั้ง หลี่ฝางใช้นิ้วชี้ใส่จมูกเขา：“คุณอย่าทำอะไรมั่วๆดีกว่า ตอนนี้อยากช่วยน้องสาวคุณ คุณก็ได้แต่พึ่งผม และที่ผมเพิ่งพูดไป ก็เป็นวิธีเดียว เข้าใจไหม？”
หลี่ฝางพูดจบ ก็ออกไปจากห้องทันที
ในห้องไม่มีอุปกรณ์ติดต่อสื่อสารใดๆ หลี่ฝางไม่กังวลว่าจูเฟิ่งปินจะหนี
จูเฟิ่งปินไม่หยุดใช้มือตบไปที่ประตูโรงแรม เหมือนกับคนบ้า แต่หลี่ฝางไม่สน
หลี่ฝางมาหาหมอ พูดกับเขา：“ฉีดยากล่อมประสาทให้เขา ให้เขาพักผ่อนหน่อย”
จากนั้น หลี่ฝางก็เข้าไปในรถ ไปจากทางโรงพยาบาล
ครึ่งชั่วโมงถัดมา หลี่ฝางเห็นเฉินฝูเซิง เขากำลังนั่งอยู่ทางเข้าของโรงพยาบาล สูบบุหรี่ มองไปแล้วอารมณ์หดหู่มาก
พอหลี่ฝางลงจากรถ เดินเข้ามา
“บุหรี่กี่สิบมวลแล้ว คุณจำเป็นต้องแบบนี้ด้วยเหรอไง？”หลี่ฝางมองเฉินฝูเซิง ส่ายหน้าเบาๆ
เฉินฝูเซิงเงยหน้าขึ้น มองหลี่ฝาง：“คุณชายหลี่ ผมอยากแก้แค้น”
พูดจบ เฉินฝูเซิงก็ยืนขึ้น เอาบุหรี่ในมือ บีบออกมาเป็นผง หลี่ฝางรู้สึกได้ถึงความโมโหของเฉินฝูเซิง
หลี่ฝางพยักหน้า พูดว่า：“แค้น พวกเราต้องชำระแน่ แต่อย่าประมาท คุณเข้าใจไหม？”
เฉินฝูเซิงพูด：“ถ้าผมประมาท ก็ไปหามู่เสี่ยวไป๋ตอนนี้แล้ว”
“แม่เอ๊ย ตัดหูข้างหนึ่งของคนของผมไปทุกคน แม่เอ๊ย รอเจอเขาก่อน ผมจะต้องฆ่าไอ้ระยำนี่แน่”เฉินฝูเซิงพูดด้วยใบหน้าโกรธจัด
หลี่ฝางพูดกับเฉินฝูเซิง：“ผมรู้ว่าตอนนี้คุณหัวร้อนมาก แต่คุณต้องระงับมันไว้”
“พวกเขาไม่เป็นไรใช่ไหม？”หลี่ฝางถอนหายใจ ถามไป
เกิดเรื่องแบบนี้ไป หลี่ฝางก็โทษตัวเอง
“อีกเดี๋ยว ผมจะให้พวกจูเปิ่น ทุกๆคนเอาเงินไปคนละนิดหน่อย ถือว่าเป็นค่าชดเชย”หลี่ฝางตบไหล่ของเฉินฝูเซิง พูดไป
“นั่นไม่ต้องหรอกครับ พวกเขาเองที่ทำงานไม่ดี ในเมื่อทำภารกิจไม่สำเร็จ พวกเราก็ไม่มีหน้าไปเอาเงินของคุณหรอกคุณชายหลี่”
“พวกจูเปิ่นเขาเป็นคนที่ผ่านอุปสรรคมามากมาย ที่ตัวของเขา โดนกระสุนมาหลายนัดแล้ว แค่หูข้างเดียว ข้างในใจเขาไม่เป็นไรเลย คุณชายหลี่คุณไม่จะเป็นต้องใส่ใจ”
“ที่จริง คนอย่างพวกเขา ไม่มีเจ้านายดีๆสักคน ก็ไม่มีเป้าหมายที่จะวิ่งตามเพื่อคนอื่น ถึงวันหนึ่งจะถูกคนหักแขนหรือหักขา ก็ล้วนแต่เป็นเรื่องปกติ ผมปล่อยวาง พวกเขาก็ปล่อยวางมาก ผมก็แค่ทนต่อความคับข้องใจนี้ไม่ได้”เฉินฝูเซิงพูด：“ผมดันแพ้ให้กับเงื้อมมือของมู่เสี่ยวไป๋ได้”
“แม่เอ๊ยแค่ลูกคนรวยคนหนึ่ง เป็นแค่คนไม่เอาไหนคนหนึ่ง แค่สวะคนหนึ่ง ก็มาแตะต้องคนของผมได้ ห่า……”เฉินฝูเซิงยิ่งพูดยิ่งโมโห
“อย่าดูถูกมู่เสี่ยวไป๋ ความกล้าเขาน้อยไปหน่อย มองดูแล้วก็ไม่มีความสามารถใดๆ แต่เขาฉลาดมาก วิธีการก็ต่ำช้าสุดๆ มากไปกว่านั้น ที่นี่คือถิ่นของเขา คุณแพ้ให้เขา ไม่ใช่เรื่องปกติเหรอ？ครั้งนี้ไม่ใช่แค่คุณแพ้ แต่ว่า ผมก็แพ้”
หลี่ฝางพูดกับเฉินฝูเซิง：“มู่เสี่ยวไป๋ไม่ได้อ่อนอย่างที่คุณคิดอย่างนั้น คุณต้องเผชิญหน้ากับเขาโดยตรง”
“สวะตัวหนึ่งที่คุกเข่าเรียกผมว่าท่าน ผมต้องเผชิญหน้ากับคนแบบนี้ด้วยเหรอ？”
เฉินฝูเซิงพูดดูถูก：“เดิมทีเขาก็เป็นไอ้สวะ ถ้าเขาเก่งจริง ทำไมต้องไม่รับสายของผม หรือว่าจัดการผมไปเลยตรงๆล่ะ ผมว่าเขาไม่กล้า”
หลี่ฝางมองเฉินฝูเซิง ทันใดนั้นก็ตกอยู่ในความคิด
“เฉินฝูเซิง ในสายตาคุณ คุณคิดว่ามู่เสี่ยวไป๋ไม่เอาไหนเหรอ？”หลี่ฝางถาม
“ยังไงซะในสายตาผม เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ผม”เฉินฝูเซิงหัวเราะเหอะเหอะ
“งั้นคุณเข้าคุกได้ไง？”หลี่ฝางถามย้อน
