ลงโทษคนที่ฝ่าฝืน？
เสี่ยวโจวทำผิดอะไร ถึงต้องถูกฆ่า
ติดตามตระกูลมู่มาตั้งหลายปี เสี่ยวโจวนั้นเรียกได้ว่าซื่อสัตย์รู้หน้าที่ดี แต่ตอนนี้ ตระกูลมู่กลับจะกำจัดเสี่ยวโจว ทำให้รู้สึกตลกจริงๆ
ชางสู่ไม่ตอบไปตรงๆ พูดว่า：“นี่คือคำสั่งของคุณชายมู่ คุณไปถามเขาสิ”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ รอยยิ้มค่อยๆนิ่งไป：“แบบนี้ถึงปล่อยเสี่ยวโจวได้”
“เป็นเขาเองที่ไม่อยากอยู่ต่อ หวางเห้าให้โอกาสเขาไปแล้ว เขาไม่ได้หนี ไม่ใช่เหรอ？”ชางสู่พูดเบาๆ：“เสี่ยวโจวไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ ช่วยคนที่ตายด้านแล้วเนี่ยนะ？”
“นี่ไม่ได้ยุ่งมากไปหน่อยเหรอ？”
ชางสู่หัวเราะเหอะเหอะ มองหวางเห้า สายตาตำหนิหน่อยๆ
ชางสู่ต้องถูกหวางเห้าหักหลังแน่ เอาทุกอย่างบอกหลี่ฝาง
ผ่านไปสักพัก ฟ้าค่อยๆมืดลงมา
หวางเห้าไปที่บ้านเสี่ยวโจว เพื่อไปคำนับ แล้วกลับไปหาชางสู่ พูดลา：“ชางสู่ ผมจะกลับแล้วนะ”
“ไม่อยู่กับพวกเราแล้ว？”ชางสู่ใช้สายตาเหลือบมองหวางเห้า
หวางเห้าพยักหน้า：“การกระทำต่อไปของพวกคุณ ผมไม่อยากเข้าไปยุ่ง แค่ดูยังไม่อยากดูเลย”
“เหอะเหอะ หวางเห้า คุณยังเป็นเพื่อนผมอยู่ไหม？”ชางสู่พูดหัวเราะเหอะเหอะอย่างเย็นชา
“หมายความว่าไง？”สีหน้าของหวางเห้า ปรากฏความตะลึงงัน เขาไม่รู้ว่าทำไมชางสู่จึงถามแบบนี้
“หวางเห้า พวกเราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก พึ่งพาอาศัยกัน แล้วมิตรภาพก็ลึกซึ้งตัดขาดไม่ได้ ผมคิดมาตลอดว่า มิตรภาพของเราสองคน เทียบกับใครไม่ได้เลย……”
หวางเห้าตัดบทของชางสู่ ถามย้อน：“หรือคุณคิดว่ามีความห่างเหินต่อกัน？”
“ที่หลี่ฝางปรากฏตัวที่นี่ เพราะคุณสินะ？”ชางสู่มองหวางเห้า แล้วถาม：“ตอนที่คุณไปจากหลี่ฝาง ผมรู้สึกประทับใจมาก”
“ยังไงระหว่างผมกับหลี่ฝาง คุณก็เลือกผมอย่างไม่ลังเล ไปจากหลี่ฝาง กลับไปที่ตงไห่ ผมรู้ว่าคุณมีคุณธรรมต่อมิตรสหาย ดังนั้นจึงไม่ดึงคุณมาเป็นพวก ให้คุณเข้ามาช่วยผม แต่ตอนนี้ ผมพบว่าผมทำผิดไป หัวใจของคุณ ยังอยู่กับหลี่ฝาง”
“ถึงคุณไม่ใช่คนของหลี่ฝางแล้ว แต่ก็ยังคิดเผื่อหลี่ฝาง แจ้งข่าวให้เขา”
“คุณรู้อยู่แล้วว่า ผมจะฆ่าเสี่ยวโจว คุณกลับไปตรงหน้าเสี่ยวโจว ให้เขาหนี”
สีหน้าของชางสู่ เย็นชาทันที เขามองหวางเห้าแล้วถาม：“ทุกอย่างที่คุณทำนี้ เคยคิดถึงความรู้สึกผมไหม？”
หวางเห้าเม้มปาก ตอนที่จะอธิบาย จู่ๆกลับตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้
“ขอโทษนะ ชางสู่”หวางเห้าไม่ได้อธิบาย ยอมรับทุกอย่าง
สีหน้าของชางสู่ ยิ่งหม่นลง
“ที่ผมต้องการ ไม่ใช่คำขอโทษ”
ชางสู่พูดอย่างโมโหสุดๆ：“ผมแค่อยากถาม หวางเห้า พวกเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ไหม”
“คุณน่าจะรู้ถึงความแข็งแกร่งของตระกูลหลี่มากกว่าผม ผมไปสำรวจมาแล้ว ครั้งนี้หลี่ฝางไม่ได้พาปรมาจารย์ที่ไหนมาด้วย แต่ถ้าพามาล่ะ？”
ชางสู่มองหวางเห้า แล้วพูด：“ผมจะฆ่าเสี่ยวโจวแน่ เพราะว่านี่คือคำสั่งของมู่เสี่ยวไป๋ ส่วนหลี่ฝางต้องช่วยเสี่ยวโจวแน่ เพราะว่าในสายตาของหลี่ฝาง เสี่ยวโจวเป็นพี่ชายเขา หมายความว่า พวกเราจะต้องมีการปะทะกัน และถ้าหลี่ฝางพาปรมาจารย์มาด้วย ผมก็จะมีอันตราย และอาจจะตายด้วยก็ได้”
“ผมไม่กลัวตาย แต่กลัวว่าจะตายในเงื้อมมือของเพื่อนตัวเอง และยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมอีก”
ชางสู่พูดไป เสียงก็ดูตื่นเต้นขึ้นมา
“ผมอยากถามว่า ทำไมคุณต้องทำแบบนี้กันแน่？”ชางสู่มองหวางเห้า แล้วถามอย่างเย็นชา
หวางเห้าส่ายหน้า พูดว่า：“ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ ผมไม่ได้เป็นคนเรียกหลี่ฝางมา ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ พูดตรงๆนะ ตอนที่ผมเห็นเขา ก็แปลกใจมาก”
“ที่ทำแบบนี้ เพราะผมติดค้างเสี่ยวโจว ผมเป็นหนี้ชีวิตเสี่ยวโจวครั้งหนึ่ง ตอนนั้นผมมีบทบาทสำคัญที่ตงไห่ ไม่ใช่แค่ไปขัดใจลูกพี่หลี่ แต่ยังขัดใจลูกพี่หลินด้วย ทางด้านลูกพี่หลี่ ไม่มีใครทำอะไรผมได้ แต่ด้านลูกพี่หลิน กลับส่งเสี่ยวโจวมา……”
“ที่จริงแล้ว ด้วยความทะเยอทะยานของผมในตอนนั้น ผมจะแบ่งเป็นสามส่วนกับลูกพี่หลินและลูกพี่หลี่ แต่หลังจากลูกพี่หลินกับลูกพี่หลี่ตระหนักได้ ก็ส่งคนมากำจัดผม ตอนนั้นตกลงแล้วว่า ถ้าผมรอดมาได้ งั้น ตงไห่ จะต้องมียุทธภพของผมด้วย กลับกันนั้น ชีวิตของผมกลับ”
“คนที่ลูกพี่หลี่ส่งมา ถูกผมฆ่าเรียบ ส่วนเสี่ยวโจวที่ลูกพี่หลินส่งมา กลับสู้ชนะผม ตามที่ตกลงกันนั้น เขาควรจะฆ่าผม”
“แต่เสี่ยวโจวปล่อยผมไป เขาบอกว่า เขาไม่ใช่คนของลูกพี่หลิน แค่ช่วยลูกพี่หลินเท่านั้น และก็ไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งของลูกพี่หลิน”
“รวมทั้งลูกน้องตอนนั้นของลูกพี่หลิน ตอนที่จะฉวยโอกาสแทงผมตอนอ่อนแอ ก็ถูกเสี่ยวโจวห้ามไว้”
หวางเห้าขมวดคิ้วพูดว่า：“ดังนั้น ผมจึงเป็นหนี้ชีวิตเสี่ยวโจว ผมอยากคืนให้เขา ก็แค่นี้แหละ”
“ชางสู่ ผมคือคนที่ให้ความสำคัญต่อมิตรภาพ ผมไม่ทำร้ายคุณ หลี่ฝางนั้นไม่ใช่ผมที่เรียกมา”หวางเห้าขมวดคิ้วพูดว่า：“เขารู้แผนของพวกคุณนานแล้ว”
สีหน้าของชางสู่ตะลึง จากนั้น ชางสู่ก็ถาม：“ถ้าไม่ใช่คุณ จะมีใครได้？คนที่รู้แผนนี้ มีไม่กี่คน”
นี่คือคำสั่งชั่วคราวของมู่เสี่ยวไป๋ และที่หวางเห้ารู้ ก็เพราะว่าตอนนั้นหวางเห้ากินเหล้ากับชางสู่พอดี จึงได้ยินมาด้วย
นอกจากหวางเห้าแล้ว ก็มีเพื่อนตัวเองไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้
ชางสู่มองหวางเห้าอยู่นาน รู้สึกว่าเพื่อนของตัวเอง น่าจะไม่ได้หลอกตัวเอง
“ใช่จางกงหมิงไหม？”
สักพักหนึ่ง ชางสู่ก็หัวเราะเหอะเหอะ：“เหมือนว่า จะมีแค่เขาแล้วล่ะ ผมได้ยินว่า เขากับเสี่ยวโจวดีต่อกันมาก แล้วความสัมพันธ์กับหลี่ฝาง ก็ดีมากกว่านั้นด้วย”
“ถ้าไม่ใช่คุณ ก็ต้องเขาแล้วล่ะ”
ชางสู่หรี่ตาลงหัวเราะ：“ที่จริง ผมไม่เข้าใจมาตลอด ทำไมมู่เสี่ยวไป๋ถึงต้องเอาผู้ชายคนนั้นมาอยู่ข้างกายตลอดด้วย”
“ถึงเขาจะเก่งมาก แต่เขาไม่ใช่คนที่ไว้ใจได้มาโดยตลอด”ชางสู่พูด
“คุณชายมู่ทำแบบนั้น แน่นอนว่ามีแผนของคุณชายมู่”
หวางเห้าพูดว่า：“ผมหวังว่า คุณจะไม่ฟ้องเรื่องจางกงหมิงต่อคุณชายมู่”
“เหอะเหอะ ผมไม่ใช่คนที่ชอบคนขี้ฟ้องนัก แต่ว่า จางกงหมิงทำแบบนี้ ชัดเจนว่าขัดขวางผม”ชางสู่ขมวดคิ้วพูด：“ผมไม่ปล่อยเขาแน่”
“โอเค คุณไปเถอะ ระหว่างทางก็ระวังด้วย”
ชางสู่โบกมือให้หวางเห้า พูดว่า：“อยู่ที่ตงไห่ดีๆล่ะ ลูกพี่หลี่ตายแล้ว ตอนนี้ลูกพี่หลินก็ไม่รู้ไปอยู่ไหน ตอนนี้ตงไห่เป็นพื้นที่ว่างเปล่า หมาจื่อไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ คุณสามารถสำแดงความสามารถที่ซ่อนอยู่ภายในออกมาอย่างเต็มที่ได้”
หวางเห้าส่ายหน้า พูดว่า：“เหนื่อยแล้ว ผมแค่อยากทำธุรกิจเล็กๆ”
หวางเห้ารู้ดีว่า เบื้องหลังของหมาจื่อ มีอิทธิพลบางอย่างค้ำจุนอยู่ แย่งถิ่นกับเขา ไม่มีผลประโยชน์แน่
“โอเค”
ชางสู่ไม่พูดอะไรมาก มองหวางเห้าแล้วพูด：“คุณไปแล้ว ผมก็จะลงมือแล้ว”
“คน ก็ไปกันพอประมาณแล้ว”ชางสู่มองเสี่ยวโจว ที่มุมปากมีรอยยิ้มที่เปิดเผย：“ในเมื่อเขาเคยช่วยคุณ งั้นผม ……ก็จะให้เขาตายอย่างไม่เจ็บปวดนัก”
หวางเห้ายังอยากพูดอะไร แต่พอจะพูดออกมา ก็กลืนกลับไป ตอนที่หวางเห้าไปหาเสี่ยวโจวเมื่อกี๊ ก็บอกแล้ว ถ้าเสี่ยวโจวยอม หวางเห้าอาจจะมาขอร้องชางสู่ ให้ชางสู่ปล่อยเขาไป
แต่ว่า เสี่ยวโจวส่ายหน้า ปฏิเสธไป
หวางเห้าถอนหายใจ ขึ้นรถของตัวเอง
และตอนนี้ ชางสู่ก็โทรศัพท์ เรียกคนของตัวเอง ออกมาทั้งหมด
ไม่นานนัก บ้านของเสี่ยวโจว ก็ถูกล้อมรอบ ชางสู่มองเพื่อนๆของตัวเอง แล้วพูด：“เฝ้าอยู่นี่ คืนนี้ อย่าให้ใครก็ตามเข้าไป”
“พี่ชางสู่ คุณจะเข้าไปคนเดียวเหรอ？”ลูกน้องคนหนึ่งถามอย่างเป็นห่วง
“ทำไมล่ะ？”
“ผมได้ยินว่าเสี่ยวโจวสุดยอดมาก คุณอย่าดูถูกศัตรู”
ชางสู่หัวเราะอย่างดูถูก：“สุดยอด？จะสุดยอดแค่ไหนเชียว？”
ชางสู่พูดไป ก็เข้าไปคนเดียว เดินเข้าไปในศาลาศพ และตอนนี้ เสี่ยวโจวก็นั่งคุกเข่าอยู่หน้าโลงศพ หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้า เสี่ยวโจวค่อยๆพูด พูดว่า：“รีบร้อนขนาดนี้เลย？”
“แค่คืนหนึ่ง ก็รอไม่ได้เหรอ？”
ระหว่างคิ้วของเสี่ยวโจว ปรากฏความโกรธ เขาหันไปมองชางสู่：“ทำไมถึงไม่ให้ผมเฝ้าศพอย่างเงียบๆ？”
