NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – บทที่719 ร่วมมือกันเผชิญหน้าศัตรู

“ตระกูลตงฟาง?” หลี่ฝางเบิกดวงตากว้าง ราวกับได้ยินข่าวที่น่าตกใจครั้งใหญ่ก็ไม่ปาน

ถ้าเบื้องหลังของแมงป่องเป็นตระกูลตงฟางจริง งั้นก็สามารถอธิบายทุกอย่างได้กระจ่าง

“แน่ใจหรอ?” หลี่ฝางถาม “ลุงเฉียนมีหลักฐานหรือเบาะแสอะไรไหม?”

ไอ้หน้าหนวดส่ายหัว “ไม่มีสักอย่างครับ เป็นการคาดเดาของลุงเฉียนล้วนๆ”

“เดา ไร้สาระน่า? คนเคร่งครัดอย่างลุงเฉียน ถ้าไม่มีหลักฐานจะกล้าเดามั่วๆหรือไง?” หลี่ฝางถาม

ไอ้หน้าหนวดหัวเราะแห้ง “งั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ลุงเฉียนน่าจะไม่มีหลักฐานจริงๆ ตอนแรกไม่ได้กะจะบอกเหมือนกัน แต่ตอนที่มาจู่ๆก็จับผมไว้แล้วก็พูดว่ามีความเป็นไปได้สูงว่าตระกูลตงฟางอยู่เบื้องหลังแมงป่อง”

“แต่แน่นอนว่าในเงื่อนไขแรกที่หวางซีกางพูด เป็นเรื่องจริงทั้งหมดครับ”

“คนของตระกูลตงฟางชอบปิดบังใบหน้า แล้วก็เย่อหยิ่ง ซึ่งถ้าอ้างตามที่หวางซีกางบรรยายลักษณะนับว่าตรงกับคนของตระกูลตงฟางแบบเป๊ะๆ หลายวันมานี้ ลุงเฉียนคอยสอบถามท่านลู่อยู่ตลอด ท่านลู่คือคนเดียวที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของตระกูลตงฟาง” ไอ้หน้าหนวดพูด

“ตระกูลตงฟางนี่ช่างลึกลับจริงๆ” หลี่ฝางขมวดคิ้ว

“ท่านลู่ให้คำใบ้เรามาอันนึงครับ คนตงฟางที่ว่าเป็นคนที่พวกเราทุกคนต่างก็รู้จัก มิหนำซ้ำยังเคยเปิดเผยหน้าที่แท้จริงด้วย แต่ท่านลู่ไม่ยอมบอกว่าเป็นใคร ให้เราไปเดากันเอง”

ไอ้หน้าหนวดหัวเราะหึ “ความจริงผมพอจะเดาได้นิดหน่อย ที่ตระกูลตงฟางต้องทำตัวลับๆล่อๆ คงเป็นเพราะไม่สามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงได้”

“ปัญญาอ่อน ถ้าอันนี้ฉันก็รู้” หลี่ฝางมองบนใส่ไอ้หน้าหนวด

“ยิ่งพวกเขาซ่อนตัวลึกเท่าไหร่ ก็แสดงว่ากลัวตัวตนของตัวเองจะถูกเปิดเผยมากเท่านั้น คนแบบนี้ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกครับ อย่างมากก็แค่พวกมันอยู่ในที่มืด แต่เราอยู่ในแสงไฟ แต่ถ้าพวกเราลากมันออกมาได้…”

ไอ้หน้าหนวดหัวเราะ “เราก็จะเล่นกับพวกมันจะเฉาตายคามือไปเลย”

หลี่ฝางส่ายหน้า “ไม่ง่ายขนาดนั้น ฉันคิดๆดูถ้าตระกูลตงฟางไม่ได้มีฝีมืออะไรมากมาย ถ้างั้นทำไมท่านลู่ต้องปกป้องตัวตนแทนพวกเขาด้วย?”

“การที่ท่านลู่ไม่เปิดเผยตัวตนของพวกเขา ก็หมายความว่าแม้แต่ท่านลู่ก็ยังกลัว”

หลี่ฝางพูด “สามตระกูลใหญ่ที่เหลือล้วนก็ยกย่องให้ตระกูลตงฟางเป็นลูกพี่ ดีไม่ดีสถานะของตระกูลตงฟางอาจจะอยู่เหนือกว่าท่านลู่”

“ถ้าอยู่เหนือกว่าท่านลู่ ก็เทียบเท่ากับคนพวกนั้นเลยไม่ใช่หรอครับ?” ไอ้หน้าหนวดสูดหายใจลึก

หลี่ฝางรู้ว่าคนพวกนั้นที่ไอ้หน้าหนวดพูดก็คือพวกที่อยู่ในชั้นใต้ดินชั้นหนึ่งในสโมสรเจียงหนาน

ตอนนี้เองโทรศัพท์ของหลี่ฝางก็ดังขึ้น

หลี่ฝางท่องจำเบอร์โทรของหยิ่นเจิ้งได้จนขึ้นใจมานานแล้ว

หลี่ฝางมองเบอร์ที่โทรเข้ามา แล้วหัวเราะเหอะๆ “ไอ้แก่เจ้าเล่ห์นี่ ในที่สุดก็โทรมาสักที”

“โทรมาทำไม จะเอาตัวเมียคืนงั้นหรอ?” ไอ้หน้าหนวดถาม

หลี่ฝางส่ายหน้า “ไม่น่าจะใช่ เขารู้อยู่แล้วว่าต่อให้จะขอตัวคืน พวกเราก็ไม่มีทางคืน”

“ถ้าเราคืนตัวเมียให้เขาไป มีหวังไอ้หยิ่นเจิ้งขี้ขลาดตาขาวนั่นได้พาลูกชายไปขอขมารับโทษกับแมงป่องแน่” หลี่ฝางหัวเราะเหอะ แล้วกดรับสาย

เมื่อปลายสายรับ หยิ่นเจิ้งก็ถามหยั่งเชิง “คุณชายหลี่?”

“ใช่ ฉันเอง นายคือ?” หลี่ฝางแกล้งตีหน้ าซื่อ

“คุณชายหลี่ สวัสดี สวัสดีครับ ผมคือหยิ่นเจิ้ง พ่อของหยิ่นเหล่ย คุณคงจะเคยได้ยินชื่อผมมาบ้างใช่ไหมครับ?” น้ำเสียงของหยิ่นเจิ้งเต็มไปด้วยความเกรงอกเกรงใจ

หลี่ฝางพยักหน้า “คุณเป็นนักธุรกิจที่โด่งดังในอำเภอหลิน ฉันจะไม่เคยได้ยินชื่อเสียงได้ยังไง? ลุงหยิ่น เราสองตระกูลก็มีทำธุรกิจร่วมกันอยู่ ลืมไปแล้วหรอครับ?”

หยิ่นเจิ้งหัวเราะแห้ง “ไม่ลืมครับ ผมได้ยินว่าตอนนี้คุณชายหลี่ก็อยู่ที่อำเภอหลิน ไม่ทราบว่าพอจะมีเวลาเข้ามาเยี่ยมเยียนบริษัทผมหรือเปล่า?”

“หรือคุณชายหลี่มีงานอดิเรกอะไร ผมจะจัดการนัดคิวให้ ถึงอำเภอหลินของเราจะเล็ก แต่หลายอย่างก็ไม่แพ้เมืองเอกของพวกคุณเลย”

หยิ่นเจิ้งพูดแฝงความนัย

หลี่ฝางพยักหน้า “ลลุงหยิ่นไม่ต้องสิ้นเปลืองหรอกครับ แค่น้ำเปล่าแก้วเดียวก็พอ ไม่ต้องต้อนรับอะไรมากมาย”

หลี่ฝางเข้าใจความหมายของหยิ่นเจิ้ง เขาหมายถึงจะจัดเตรียมสาวๆให้

เห็นเขาเป็นพวกบ้ากามหรือไง

หลี่ฝางแสยะยิ้ม แล้วหยิบมวนบุหรี่ออกจากซอง “มา สูบสองมวน ถึงแล้วเราขึ้นไปพร้อมกัน”ไอ้หน้าหนวดตกใจ มองหลี่ฝางด้วยสีหน้าร้อนลน “คุณชายหลี่เสียสติไปแล้วหรอครับ? ถ้าคุณขึ้นไปกับผม งั้นแผนก็แตกสิครับ?”

“ขืนหยิ่นเจิ้งรู้ว่าคุณเป็นคนใส่ความเขา มีหวัง…”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะ “มันจะมีอะไร ถึงฉันไม่ยอมรับเอง แต่หลังจบเรื่องระดับอย่างหยิ่นเจิ้งคงสืบได้ไม่ยากว่านี่เป็นฝีมือฉัน”

หลี่ฝางไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่ว่ายังไงต่อให้หยิ่นเจิ้งจะรู้ว่าตัวเองกำลังวางกับดักใส่เขา เขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

“ฉันก็อยากจะให้เขาได้รู้ว่าฉันไม่ใช่พวกไก่อ่อน ที่จะมาอาศัยตอนที่พ่อไม่อยู่แล้วก็จะรังแกฉันได้” หลี่ฝางพูด

พูดจบ หลี่ฝางก็ส่งหมวกแก๊บกับหน้ากากอนามัยไปให้ไอ้หน้าหนวด ซึ่งหลี่ฝางเตรียมเอาไว้ก่อนแล้ว

หลังผ่านไปประมาณสิบนาที หลี่ฝางกับไอ้หน้าหนวดก็มาถึงบริษัทของตระกูลหยิ่น

เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องงทำงานของหยิ่นเจิ้ง เสี่ยวถิงก็ออกมาต้อนรับหลี่ฝาง

“นาย?” ทันทีที่เห็นไอ้หน้าหนวด สีหน้าของเสี่ยวถิงก็เปลี่ยนไป

แม้ไอ้หน้าหนวดจะปลอมตัวก็ตาม แต่เสี่ยวถิงก็ยังมองออก

หลี่ฝางพูด “เขาเป็นคนของฉันเอง ไม่ต้องตกใจไป พาฉันเข้าไปพบเจ้านายของนายสิ”

หลี่ฝางไม่ใคร่สนทนากับเสี่ยวถิงนัก เขาก้าวฉับๆตรงเข้าไปข้างใน

เมื่อเดินเข้ามา หลี่ฝางก็หันไปพูดกับไอ้หน้าหนวด “เอาหมวกอะไรออกเถอะ อยู่ต่อหน้าหยิ่นเจิ้งเราไม่จำเป็นต้องหลบๆซ่อนๆ”

เมื่อไอ้หน้าหนวดเอาหมวกออก หยิ่นเจิ้งก็ลุกพรวดออกจากโซฟา

ใบบหน้าของหยิ่นเจิ้งเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

หยิ่นเจิ้งถลึงตาใส่ไอ้หน้าหนวด “ทำไมต้องใส่ความฉัน?”

“ลุงหยิ่นอย่าเพิ่งโมโห ผมเป็นคนสั่งให้เขาทำเอง” หลี่ฝางแสยะยิ้มแล้วเดินมายืนตรงหน้าหยิ่นเจิ้งก่อนจะนั่งลง “ถ้าลุงเฉียนมีอะไรไม่พอใจก็มาลงที่ผมได้เลย”

“คุณชายหลี่ คุณ…”

หยิ่นเจิ้งขมวดคิ้ว แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “คุณชายหลี่ ผมไปทำอะไรให้คุณแค้นใจหรอ? ถึงต้องทำร้ายผมแบบบนี้?”

หลี่ฝางส่ายหน้า “ลุงเฉียนไม่เคยทำให้ผมไม่พอใจเลยสักนิด ตรงกันข้ามผมต่างหากที่ติดหนี้บุญคุณลุงหยิ่น ผมทำกับหยิ่นเหล่ยขนาดนี้แท้ๆ แต่ลุงกลับไม่เอาเรื่องผม”

“รู้ก็ดี”

แม้ว่าหยิ่นเจิ้งจะเป็นคนมีความอดทนสูงแค่ไหน แต่วินาทีที่เห็นไอ้หน้าหนวด เขาก็อดระเบิดความโมโหไม่ได้

ถ้าหลี่ฝางไม่ออกหน้ารับความผิดใส่ตัวซะก่อน เกรงว่าหยิ่นเจิ้งคงได้กระโจมเข้าไปต่อยสักหมัด

“คุณชายหลี่ ตอนนี้ลูกผมต้องแบกรับความซวยแทนคุณ แต่คุณกลับทำแบบบนี้กับครอบครัวเรา นี่มันถูกต้องหรอ?” หยิ่นเจิ้งถามเสียงเย็นชา

“ผมทำเกินไปจริงๆ เพราะงั้นผมจึงอยากจะขอโทษลุงหยิ่น” หลี่ฝางพูด

“คุณเกือบจะฆ่าเราสองคนพ่อลูกอยู่แล้ว แค่คำว่าขอโทษคิดว่าจะหายหรอ?” หยิ่นเจิ้งขมวดคิ้ว

“แน่นอนว่าไม่หาย เพราะงั้นเราถึงต้องมาคุยเรื่องค่าชดใช้ไงครับ การที่ลุงหยิ่นเรียกผมมาที่นี่ เดาว่าแมงป่องคนจะหมายหัวคุณแล้วสินะ จากความสามารถคุณในตอนนี้คงจะไม่พอที่จะประหน้ากับแมงป่องล่ะสิ? ถึงยังไงคุณก็เป็นนักธุรกิจคงจะใช้วิธีสกปรกแบบแมงป่องก็คงไม่ได้”

“เพราะงั้นคุณก็เลยจำเป็นต้องมีคนช่วย”

หลี่ฝางพูด “บางทีเวลานี้คุณอาจจะต้องการให้ผมช่วยชีวิต”

หยิ่นเจิ้งไม่ตอบ เพราะความคิดอ่านทั้งหมดของเขาถูกหลี่ฝางมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง

หลี่ฝางเห็นหยิ่นเจิ้งเงียบก็หัวเราะ แล้วพูดต่อ “ดังนั้นผมจะชดใช้ด้วยการส่งลูกน้องมาช่วยคุณประมือกับแมงป่อง”

“คุณชายหลี่ ช่วยพูดให้มันชัดกว่านี้หน่อย ส่งลูกน้องมาช่วยผมหมายความว่าไง?” หยิ่นเจิ้งถาม

“หมายความว่าฉันให้นายยืมคนของฉันเพื่อสู้กับแมงป่อง” หลี่ฝางพูด

“แล้วทำไมคุณไม่ไปสู้เอง?”

หยิ่นเจิ้งพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ผมได้ยินว่าคนของแมงป่องบุกไปถึงเมืองเอกแล้วระเบิดถิ่นของคุณจนเสียหายไม่น้อย”

“ใช่ ฉันถึงอยากแก้แค้นไงล่ะ เขาว่ากันว่ามังกรที่แบ็งแกร่งก็ยังต้องพ่ายแพ้ให้กับงูประจำถิ่น ฉันมาจากเมืองเอกอย่างมากก็เป็นแค่มังกร ย่อมไม่ใช่คู่ปรับของแมงป่องอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่กับลุงหยิ่น คุณเป็นงู แมงป่องก็เป็นงู ถ้ารวมผมที่เป็นมังกรเข้าไปด้วย เราสองคนก็คงเอาชนะแมงป่องได้จริงไหม?” หลี่ฝางพูดยิ้มๆ

“เมื่อแมงป่องถูกฆ่าจนสิ้นลาย ฉันก็นับว่าได้แก้แค้น แล้วคุณก็จะเป็นที่เลื่งลือไปทั่วอำเภอหลิน แล้วถ้าเป็นแบบนี้ก็จะยิ่งส่งผลดีกับธุรกิจคุณไม่ใช่หรือไง?” หลี่ฝางพูด

หยิ่นเจิ้งเหลือบมองหลี่ฝาง “ทั้งๆที่เป็นสงครามของพวกคุณแท้ๆ ทำไมต้องลากผมเข้าไปด้วย?”

“ว่ากันตามมารยาท คุณควรถามความเห็นผมแต่ไม่ใช้วิธีสกปรกมาใส่ร้ายผม บังคับให้ผมทำ” หยิ่นเจิ้งพูด

หลี่ฝางตอบ “ถ้าฉันไม่บีบลุงแบบนี้ ลุงก็คงไม่กล้าลงมือจริงไหม?”

“คนที่จะชนะเรื่องใหญ่ได้ ไม่สนใจรายละเอียดหรอก ขอแค่สุดท้ายชัยชนะเป็นของเราก็พอ ไม่ใช่หรอลุงหยิ่น? ฉันรู้ว่าตอนนี้ลุงเกลียดฉัน แต่ถ้าถึงวันที่เราคว้าชัยชนะมาได้ ลุงจะต้องขอบคุณฉันแน่” หลี่ฝางพูด

หยิ่นเจิ้งปรายตามองไอ้หน้าหนวด “เขาทำงานมาที่ตั้งสามปี คุณเอาอะไรไปล่อเขากันแน่ เขาถึงได้แทงแมงป่อง แล้วยังใส่ร้ายผม? เลขาผมบอกว่าเขาเป็นคนซื่อสัตย์มาตลอด”

หลี่ฝางหัวเราะ “ในสายตาของคนอื่น ลุงหยิ่นเองก็เป็นคนขี้ขลาดตาขาวไม่ใช่หรือไง? แต่คุณก็ยังส่งคนไปเล่นงานแมงป่องอยู่เลยนี่?”

หยิ่นเจิ้งได้ยินแบบนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที หลี่ฝางจึงพูดต่อ “จางซินเฟย”

“ฉันเห็นจางซินเฟย ลูกน้องของแมงป่องขับรถมาที่บริษัทคุณ” หลี่ฝางพูดเสียงเรียบ

หยิ่นเจิ้งมองหน้าหลี่ฝาง “คุณชายหลี่ ไม่คิดเลยว่าคุณอายุน้อยๆแบบนี้แต่ฉลลาดหลักแหลมมาก ถ้าลูกผมฉลาดได้สักครึ่งนึงของคุณผมก็ดีใจแล้ว”

“ลูกน้องของแมงป่องที่แสนจะธรรมดาแบบนั้น แต่คุณกลลับจำได้แม้กระทั่งยี่ห้องรถที่เขาขับ”

หลี่ฝางยิ้ม “รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”

“นับตั้งแต่วินาทีที่ฉันประกาศเป็นศัตรูกับแมงป่อง ข้อมูลทั้งหมดของเขาก็อยู่ในมือถือฉันเรียบร้อย ตกเย็นเวลาที่ไม่มีอะไรทำผมก็เปิดขึ้นมาดู ดูไม่กี่ครั้งก็จำได้แล้วล่ะ” หลี่ฝางพูด

หยิ่นเจิ้งคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “แล้วข้อมูลผมล่ะ?”

“ลุงหยิ่นถามอะไรน่ะ เราไม่ได้เป็นศัตรูกันสักหน่อย ผมไม่โจมตีคุณหรอก” หลี่ฝางยิ้ม

“ก่อนที่แมงป่องจะกลับไป จู่ๆก็ลากตัวลูกชายผมออกมาได้ เขารู้ที่ซ่อนลับที่มีแค่ผมกับเลขาเท่านั้นที่รู้” จู่ๆหยิ่นเจิ้งก็พูดขึ้น

หลี่ฝางส่งเสียงอ้อ แล้วแหงนหน้ามองเสี่ยวถิง “ลุงหยิ่น โจรที่อยู่ในบ้านก็ยากจะป้องกันล่ะนะ”

“คนแบบนี้รีบไล่ออกไปจะดีกว่า” หลี่ฝางพูด

ตอนนี้หยิ่นเจิ้งกำลังสงสัยว่าคนที่ส่งข้อความให้แมงป่อง มีความเป็นไปได้ที่เป็นหลี่ฝาง แต่ในเมื่อหลี่ฝางไม่ยอมรับหยิ่นเจิ้งก็ไม่รู้จะทำยังไง

เสี่ยวถิงก็ไม่กล้าพูดอะไร ในเมื่อเรื่องนี้ตัวเขาเองก็น่าสงสัยมากจริงๆ

หยิ่นเจิ้งกระแอม แล้วพูดยิ้มๆ “เสี่ยวถิงโตมากับผม เขาไม่มีทางหักหลังผมแน่”

เสี่ยวถิงได้ยินดังนั้นก็โล่งใจ

“ช่างเถอะ ว่าแต่คนของคุณชายหลี่จะมาถึงเมื่อไหร่?”

เห็นหลี่ฝางไม่ยอมรับ หยิ่นเจิ้งเองก็ไม่ได้ไล่ต้อนต่อ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือต้องรีบกำจัดแมงป่องถึงจะถูก

“กำลังเดินทางมาแล้ว” หลี่ฝางพูด