“นายกล้ายิงปืน?”
ไอ้เด็กซนแสดงสายตาที่ไม่เกรงกลัวออกมา พลางมองโหจื่อ
“ที่นี่มันที่ของฉัน ถ้านายกล้ายิงปืนล่ะก็ ฉันรับประกันได้เลยว่านายกับคุณชายของพวกนาย จะก้าวออกจากประตูไม่ได้แม้แต่ครึ่งก้าว” ไอ้เด็กซนพูดขู่ด้วยเสียงเย็นชา
โหจื่อหัวเราะเหอะๆ ： “งั้นเหรอ?”
“พวกนายเก่งขนาดนั้นเลย ที่ไม่ยอมให้พวกฉันออกจากห้องไปแม้แต่ครึ่งก้าว?” โหจื่อยิ้มอย่างดูถูก และในตอนนั้นหลี่ฝางก็ควักโทรศัพท์ออกมา และพูดกับคน ที่ปลายสาย： “ลงมือ”
ทันใดนั้น ซินปาก็พาคนบุกเข้ามาในบาร์แห่งนี้ ใช้เวลาไม่กี่นาที ก็สามารถคุมตัวคนทั้งหมดไว้ได้
ที่หน้าประตู มีซินปาและคนของเขาอีกหลายคนยืนอยู่
ซินปาพูดขึ้นที่หน้าประตู： “คุณชาย บาร์แห่งนี้ ถูกพวกเราคุมไว้หมดแล้ว”
“นายกล้าแตะคนของฉัน?”
สีหน้าของไอ้เด็กซนแสดงให้เห็นถึงความโมโห เขามองไปที่หลี่ฝางพลางพูด： “นายในตอนนี้ถูกศัตรูล้อมหน้าล้อมหลัง มีศัตรูเต็มบ้านเต็มเมือง แต่ยังกลับกล้ามาทำให้พวกเราไม่พอใจ?”
หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูด： “ข้างกายฉัน นอกจากเพื่อน ก็คือศัตรู พวกนายก็ไม่ยอมมาเป็นเพื่อนฉัน งั้นฉันก็คงทำได้แค่ให้นายเป็นศัตรู”
“แล้วก็นายคิดว่าฉันจะรู้สึกกลัว? ฉันว่านายดูถูกฉันเกินไปนะ ท่านจวนที่อยู่เบื้องหลังนายก็ไม่เห็นถึงความสัมพันธ์ในอดีตเลย งั้นฉันก็จะไม่นึกถึงมัน”
หลี่ฝางหันไป และพูดกับซินปาที่อยู่ด้านหลัง： “บาร์แห่งนี้ พังมันทิ้งให้หมด”
“ครับ คุณชาย” ซินปาพยักหน้า จากนั้นด้านนอกห้องส่วนตัว ก็มีเสียงแตกหักดังขึ้นมา
ถึงแม้ไอ้เด็กซนจะโกรธ แต่เขาก็ทำได้แค่มองตาปริบๆ ไม่กล้ากระดิก เพราะว่าปืนของโหจื่อ มันจ่ออยู่ที่หัวของเขา
“ถ้านายกล้าขยับ ฉันจะลั่นกระบาลนายซะ” โหจื่อพูดกับไอ้เด็กซน แล้วหัวเราะเหอะๆ
ไอ้เด็กซนหรี่ตา นัยน์ตาแสดงให้เห็นถึงความอาฆาต： “คิดไม่ถึงว่าไม่เจอหลายปี นายมีความสามารถเพิ่มขึ้นนะ ฉันจำได้เมื่อสามปีก่อน นายไม่กล้าพูดคำพวกนี้กับฉัน”
“ใช่แล้ว ตอนนั้นนายเก่งขนาดไหน ในตอนนั้นนายก็คือลูกบุญธรรมของท่านจวน ผู้สืบทอดที่เขาเลือก นอกจากหลอซ่า ฐานะของนาย ก็ไม่มีใครเทียบได้แล้ว พวกเราเจอนาย ยังต้องเรียกนายว่าคุณชายกันหมด แต่วันนี้มันไม่เหมือนกันแล้ว พวกเราไม่ใช่พี่น้องร่วมรบแล้ว ดังนั้น ฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องไว้หน้านายแล้ว”
โหจื่อหัวเราะเหอะๆ พลางพูด： “แล้วก็ ฝากบอกท่านจวนด้วยนะ ถ้าหากเขาต้องการเปิดศึก งั้นก็มาเลย พวกเราไม่กังวลที่เรื่องหน้าตา”
“นี่เป็นความต้องการของนาย หรือว่าของคุณท่านรองเฉียนกันแน่?” ไอ้เด็กซนถามขึ้น
โหจื่อพูด： “นี่คือความต้องการของพวกเราทุกคน เมื่อก่อน เป็นลูกพี่ใหญ่ของเรามีใจเมตตา ให้พวกเราไม่ต้องไปงี่เง่ากับเรื่องในอดีต แต่ว่า พวกเราไม่เคยลืมมันเลย ในตอนนั้นที่พวกนายเย็นชาและนิ่งดูดาย”
“ศึกเป็นพวกนายที่เริ่มก่อ แต่ว่า สุดท้ายพวกนายกลับหนี พวกเราเลยไปต่อสู้แทนพวกนาย พวกนายมันเต่าหดหัวอยู่ในกระดอง ควรจะเลือดไหลได้ตั้งนานแล้ว”
โหจื่อพูด แล้วก็กดคอของไอ้เด็กซน ลงบนโต๊ะบาร์
กระสุนหนึ่งนัด ยิงผ่านข้างหูของไอ้เด็กซน
ไอ้เด็กซนกรีดร้อง ราวก็คนนอนไม่หลับอยู่ครู่
โหจื่อหัวเราะเหอะๆ ： “วางใจ ฉันไม่ได้ยิงหูนายทิ้ง ก็แค่ถลอกนิดหน่อย ให้นายได้มีเลือดไหลบ้าง”
โหจื่อปล่อยไอ้เด็กซน และเอาปืนเก็บเข้ากระเป๋าของตน
ส่วนไอ้เด็กซนก็หาโอกาส ลงมือทันที จู่ๆ ก็ใช้มือข้างนึงคว้า ไปทางคอของโหจื่อ
แขนของไอ้เด็กซน ทำท่างอเอาไว้ ราวกับใช้ท่ากรงเล็บมังกรของเส้าหลิน แต่โหจื่อก็เหมือนกับจิ้งจกตัวนึง เกาะไปตามบนผนัง เมื่อมาถึงข้างกายไอ้เด็กซน ก็ตบไปที่ไหล่ของเขา และพูด： “ด้านบน”
เมื่อไอ้เด็กซนหันหน้ามอง โหจื่อก็ตบหน้าอย่างจัง ทำเอาไอ้เด็กซนลงไปกองกับพื้น
ไอ้เด็กซนล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง พลางมองโหจื่ออย่างเหลือเชื่อ
“ทำไมนายถึงได้พัฒนาเยอะขนาดนี้?”
ไอ้เด็กซนจำได้คลับคล้ายคลับคลา ว่าเมื่อสามปีก่อน ฝีมือของโหจื่อ ยังไม่ดีเท่านี้
โหจื่อหัวเราะเหอะๆ ： “ยังจะเพราะอะไรได้อีก ก็เพราะว่าฉันฉลาด นายโง่ไง”
โหจื่อปัดมือ มายืนอยู่ตรงหน้าไอ้เด็กซน แล้วพูด： “พูดตามตรง ท่านจวนก็เป็นไอ้เต่าหัวหดจริงๆ ถึงแม้เขาจะนำเราออกมา แต่ว่า ที่พวกเรายอมรับ ก็มีแค่หลอซ่าคนเดียว ท่านจวน ไม่มีค่ามาเป็นลูกพี่เราสักนิด”
“ไอ้เต่าหัวหดแบบนั้น น่าขายหน้าจริงๆ”
โหจื่อพูดอย่างดูถูก： “อะไรก็ไม่เป็น เป็นแค่มองคนแล้วสั่งการ”
“เหอะๆ เขาคงคิดว่าลูกพี่ใหญ่พวกเราไม่กลับมาแล้ว ดังนั้นจึงให้นายมาหาเรื่องคนของพวกเรา แบบนี้ ฝั่งสี่ตระกูลใหญ่ก็จะคิดว่าท่านจวนและพวกเราตัดความสัมพันธ์กันแล้ว ถึงตอนนั้น ไม่ว่าพวกเราจะแพ้อีกครั้ง เขายังสามารถยืนฝ่ายเดียวกับสี่ตระกูลใหญ่ และร่ำรวยไปด้วยกัน”
“ถ้าลูกพี่ใหญ่ของพวกเรากลับมา พวกเราชนะ ท่านจวนก็จะบอกว่าตนป่วย ตนไม่รู้อะไรทั้งนั้น ให้นายรับกรรมแทนเขาไป บอกว่าทั้งหมดเป็นความคิดของนาย จากนั้นก็แสดงละครเศร้าต่อหน้าลูกพี่ใหญ่ของพวกเราสักครั้ง”
โหจื่อยิ้ม แล้วพูด： “ฉันเขียนบทละครให้นายแล้ว นายคิดว่าไง?”
“ท่านจวนป่วยจริงๆ” ไอ้เด็กซนขมวดคิ้วพลางพูด
“เหรอ? งั้นก็ต้องหาหมอดีๆ มารักษาเขาแล้ว ถ้าไม่งั้นเอาแบบนี้ ส่งเขามาที่โรงพยาบาลของพวกเรา ให้พวกเรารักษาเขาอย่างดี”
โหจื่อพูด： “ถ้าช่วยไม่ได้แล้วจริงๆ ก็ให้พวกเราช่วยเขาจบชีวิตอย่างสงบสุข รับรองจะไม่เขาเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย”
“นาย……” ต่อหน้าคำเหยียดหยามของโหจื่อ ไอ้เด็กซนก็กัดฟันแน่น แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
ถึงยังไง ฝีมือของโหจื่อในตอนนี้เหนือชั้นเขาอยู่
แล้วก็ โหจื่อยังมีปืนด้วย
ดังนั้น เขาไม่กล้าพูดอะไรไม่ดี
หลังจากผ่านไปประมาณสิบนาที ทั้งบาร์ ก็ถูกพังจนยับเยิน ในตอนนั้นหลี่ฝางพูดกับสาวสวยที่อยู่ในห้อง： “ถ้าหากที่ของพวกเราไม่ปลอดภัย งั้นทั้งเมืองเอกก็ไม่มีสถานที่ไหนปลอดภัยแล้ว”
“ฉันหวังว่าจะเป็นคนที่ของฉัน เลือกทางเลือกใหม่ วันนี้ฉันแค่จะพังสถานที่ไม่ทำร้ายคน ถือว่าเป็นการให้โอกาสพวกนายครั้งนึง ถ้าหากว่าพวกนายยังจะดื้อดึงไม่เปลี่ยนล่ะก็ งั้นก็ ครั้งต่อไปแม้แต่คนพวกเราก็จะพังไปพร้อมกัน”
หลี่ฝางพูดจบ ก็เดินมายังด้านหน้าของซินปา แล้วพูด： “พูดออกไป ประชาสัมพันธ์สถานที่ของเรา ใครกล้าเก็บไว้ ก็พังไปพังสถานที่ ของคนนั้น”
“ครับ คุณชาย”
ซินปาพยักหน้า และไปทำตามทันที
“คุณชายหลี่ แบบนี้มันบ้าคลั่งไปหน่อยนะ” ไอ้เด็กซนคลานขึ้นมาจากพื้น แล้วพูดกับหลี่ฝาง： “ในเมืองเอกไม่ใช่นายคนเดียวที่จะพูดอะไรก็ได้”
“ฉันรู้ แต่ฉันจะบอกพวกนายให้ ใครรังแกฉัน ก็ไม่ได้” หลี่ฝางพูดเสียงเย็นชา： “ถึงจะแตะฉันแค่ปลายเล็บ ฉันก็จะหันมือมันมา”
หลังจากหลี่ฝางพูดจบ ก็เดินก้าวออกไปจากบาร์
โหจื่อหัวเราะเหอะๆ ： “เพลินจริงๆ หลายวันมานี้ฝึกกับแม่ของนาย ถือได้ว่าทรมานแทบตาย สมควรแล้วจริงๆ ที่จะต้องออกมาหายใจหายคอบ้าง”
“เมื่อกี้ไอ้เด็กซนนั่น สั่งสอนมันซะสะใจจริงๆ” โหจื่อพูด： “ฉันไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันมานานและ”
หลี่ฝางสูดหายใจเข้าลึก แล้วพูด： “ความสัมพันธ์ของท่านจวนกับพ่อของฉันไม่ธรรมดา ไม่รู้ว่าฉันทำแบบนี้ หลังจากที่พ่อฉันกลับมา จะถูกตำหนิมั้ย”
โหจื่อพูดอย่างไม่แคร์： “ตำหนิก็ตำหนิสิ มีอะไรให้กังวลกัน นายเป็นลูกชายแท้ๆ ของเขานะ เขาจะลงโทษอะไรนายได้?”
“ให้พูดอีกอย่าง ท่านจวนคนนั้น ก็ไม่คิดถึงคนอื่นจริงๆ ถึงกลับยิงคนของเราอย่างเปิดเผย” โหจื่อพูด
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด： “มู่เสี่ยวไป๋ ซือถูเฟยคนพวกนั้น ช่วงนี้ทำอะไรกันอยู่? ทำไมถึงไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย?”
“ไม่มี สะอาดสุดๆ ซือถูเฟยชวงนี้มักไปที่คฤหาสน์ เหมือนว่าอยากจะรับโก่เอ๋อไปที่ตระกูลซือถู แต่ก็ถูกยัยโก่เอ๋อนั้นหลอกไปหลายครั้ง”
“ส่วนมู่เสี่ยวไป๋กับมู่หรงฉางเฟิง ระยะนี้ดูสนิทกับลูกพี่หลิน เหมือนกันว่า พวกเขากำลังหาเงินกัน”
“เรื่องปัญหาที่เข้ามาหาพวกเรา บางที พวกเขาก็มีส่วนร่วม แต่พูดจริงๆ ก็เป็นแค่ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ไม่มีค่าพอให้เราไปลงมือ หรือบางที พวกเรากำลังรออยู่……”
โหจื่อพูด
หลี่ฝางมองโหจื่อ แล้วถาม： “พวกเรากำลังรออะไร?”
“รอข่าวจากลูกพี่ใหญ่ ความคืบหน้าของลูกพี่ใหญ่ ตอนนี้ถูกเปิดเผยหมดแล้ว ไม่ใช่แค่สี่ตระกูลใหญ่ แม้แต่คนชั้นใต้ดินของสโมสรเจียงหนาน ก็เร่งไปหาฝั่งลูกพี่ใหญ่แล้ว”
“เป้าหมายของพวกเขา ก็คือทำให้ลูกพี่ใหญ่ไม่มีทางกลับมา”
“พูดแบบไม่น่าฟัง ถ้าหากลูกพี่ใหญ่มีเกิดเรื่องไม่คาดคิด พวกมู่หรงฉางเฟิงก็ไม่จำเป็นต้องลงมืออะไรกับพวกเราเลย พวกเราก็ต้องหนีออกจากประเทศไปอย่างเชื่องๆ เหมือนกับเมื่อก่อน ใช้ชีวิตหนีตาย”
โหจื่อพูด： “ดังนั้น พวกเราจะชนะได้มั้ย ก็ทำได้แค่ดูว่าลูกพี่ใหญ่จะได้กลับมามั้ย”
“ลูกพี่ใหญ่ยอดเยี่ยมขนาดนั้น เพื่อที่จะไม่ทำร้ายหลายชีวิต เขาจึงจงใจพาทุกคน ไปที่ต่างประเทศ” โหจื่อพูดด้วยน้ำเสียงซับซ้อน： “ฉันอยากจะไปช่วย แต่ลุงเฉียนก็ไม่ยอมให้ฉันไป”
“โหจื่อ นายพูดกับฉันจากจริงใจ ครั้งนี้พ่อฉันจะกลับมาได้มั้ย?” หลี่ฝางถามอย่างเต้นใจรัว
โหจื่อส่ายหน้า แล้วพูด： “ฉันไม่รู้ บนโลกนี้ไม่มีเรื่องไหนแน่นอน ฉันไม่ได้พูดให้หมดกำลังใจ แต่ถ้าลูกพี่ใหญ่มีเปอร์เซ็นต์ที่จะชนะอยู่ร้อยเปอร์เซ็นต์จริงๆ งั้นเขาก็ไม่จำเป็นจะต้องย้ายศึกนี้ไปที่ต่างประเทศหรอก”
“ไม่กี่วันก่อน ฉันได้ยินลุงเฉียนพูด ตอนที่ลูกพี่ใหญ่ไปกะทันหัน ก็จัดการเรื่องข้างหลังแล้ว พูดไว้ซะดิบดี” โหจื่อพูด
ใจของหลี่ฝาง ดำดิ่งลงไปไม่น้อย： “พูดแบบนี้ พ่อของฉันเขา……”
“คุณชาย ฉันพูดเรื่องพวกนี้ ก็แค่อยากให้นายเตรียมตัวให้พร้อมที่จะเผชิญในด้านนี้ ไม่ใช่ให้นายมองในแง่ลบ ที่จริงความสามารถของลูกพี่ใหญ่ ถ้าเขาอยากจะหนี บนโลกนี้ ก็มีไม่กี่คนที่สามารถฆ่าเขาได้”
โหจื่อพูด： “สิ่งเดียวที่พวกเราต้องกังวล คือลูกพี่ใหญ่จะเกิดมีความคิดที่จะฆ่ามั้ย”
“ความคิดที่จะฆ่า?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว
“ก็คือเพื่อที่จะล้างแค้นแทนพวกเรา ถึงแม้มีโอกาสที่จะหนี แต่ในใจก็อยากจะยอมแพ้” โหจื่อพูดอธิบาย
“ช่างเถอะ รออยู่เงียบๆ ดีกว่า ศึกฝั่งนั้น ก็เกิดขึ้นมาแล้ว เชื่อว่าไม่กี่วันนี้ ก็จะมีผลลัพธ์ออกมาแล้ว” โหจื่อถอนหายใจเฮือกใจ： “ฝั่งพวกเรา ก็ต้องปกป้องบ้านให้ดี และรอฮีโร่ลูกพี่ใหญ่ของพวกเรากลับมาอย่างเงียบๆ ”
“อืม” หลี่ฝางพยักหน้า
“ดูเหมือนคืนนี้นายเอาแต่ทำหน้าบึ้ง มีเรื่องในใจเหรอ?” โหจื่อมองหลี่ฝาง แล้วถามขึ้น
หลี่ฝางส่ายหน้า แล้วพูดด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี： “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่ความรู้สึกของฉันคนเดียวที่มีปัญหา ก่อนจะมา ฉันอกหัก จากแฟนสาวของฉัน ลู่หลุ่ย พวกเราเลิกกันจริงๆ แล้ว”
“พวกเราทะเลาะกันรุนแรงมาก ฉันคิดว่าฉันไม่มีโอกาสแล้ว ที่จริงฉันอารมณ์ดาวน์มากๆ อยากจะหาใครสักคน หาที่ที่นึง แล้วดื่มให้เมา แต่หน้าฉันมีเรื่องหลายเรื่อง ต้องการให้ฉันจัดการ ฉันไม่มีเวลาหรือแรงที่จะไปเศร้า ทำได้แค่เลือกที่จะอดทน” หลี่ฝางพูด
“นายโตแล้ว คุณชาย ไม่ได้ทำอะไรโดยขาดเหตุผลแล้ว” โหจื่อมองหลี่ฝาง แล้วยิ้มแบบเข้าใจ
หลี่ฝางยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้ม： “เหรอ? ฉันก็ไม่รู้ ฉันได้เปลี่ยนเป็นโตขึ้นจริงๆหรือเปล่า ก็แค่ ฉันรู้ว่า ณ จุดนี้ ฉันไม่สามารถเหมือนคนธรรมดา ที่อกหักแล้วก็ไประบายได้ ระบายอารมณ์ นี่ไม่ใช่ปัญหาของคนอื่น มันคือปัญหาของตัวฉันเอง ฉันจำเป็นที่จะต้องจัดการด้วยตัวเอง ถ้าหากจัดการได้ช้า ไอ้หมอนั่น ก็จะเหยียบบนที่ของฉันต่อไป”
“ไอ้เด็กซนเหรอ? ไม่รู้ว่าท่านจวนคิดยังไงกันแน่ หรือว่า เขาอยากจะกลืนกินพวกเราจริงๆ?” โหจื่อขมวดคิ้ว แล้วพูด： “ถ้าหากเป็นแบบนั้น ไอ้หมอนั่น ก็น่ากลัวจริงๆ”
“ถ้าหากไม่ใช่ เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกิดปัญหากับพวกเรา เพื่อผู้หญิงไม่กี่คน”
