NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง
บทที่783 เปลี่ยนเป็นผมปกป้องพวกคุณบ้าง
หมาป่าขาวใช้มือกดไปที่หน้าอกของตัวเอง ดูเหมือนจะเจ็บปวดสุดๆ
สักพัก หมาป่าขาวก็ยังไม่ได้ยืนขึ้นมาจากพื้น เหยโก่วในตอนนี้ บ้าคลั่งขึ้นมาทันที อ้าปากแยกเขี้ยวออกมา เข้าไปกัดที่ลุงเฉียน ลุงเฉียนหลบได้ทัน แต่ก็ยังถูกเหยโก่วกัดผิวหนังขาด
“แม่เอ๊ย คุณนี่มันชิงหมาเกิดจริงๆ”
ลุงเฉียนมองเหยโก่ว ด่าไปด้วยความโมโห
“ผมจะฆ่าคุณ”
ที่จริงคู่ต่อสู้ของเหยโก่วคือลุงเฉียน แต่เวลานี้ เขากลับไม่สนใจลุงเฉียน เห็นหมาป่าขาวถูกหลี่ฝางทำร้ายแบบนี้ เหยโก่วก็เหมือนกับคนบ้า
ถึงแม้ปกติเหยโก่วกับหมาป่าขาวจะตีกันทะเลาะกัน แต่ความรู้สึกของทั้งสองคน ที่จริงแล้วกลับก้าวผ่านความเป็นความตายไปด้วยกันแล้ว
เหยโก่วรีบถลาเข้ามา หลี่ฝางไม่กล้าปล่อยไปอย่างง่ายดาย ยังไงพลังของเหยโก่ว หลี่ฝางก็เข้าใจเพียงเล็กน้อย
ส่วนชีซากับโหจื่อ ก็ยิ่งเข้าสู่สภาวะอันร้อนระอุ สู้กันอย่างแยกออกยาก
ชีซายิ่งต่อยไป ยิ่งโหจื่อก็ยิ่งตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้น ส่วนชีซาก็ยิ้มออกมา:“คิดไม่ถึงว่า บนโลกนี้จะมีสมบัติอันล้ำค่าอย่างนี้ เมื่อกี้คุณไร้ประโยชน์อย่างเห็นได้ชัด แต่แป๊บเดียว ขวดยานั้นก็สามารถฟื้นฟูได้ถึงสภาวะสูงสุดของร่างกายมนุษย์ได้ในทันที นี่มันยาวิเศษชัดๆ”
วันนี้ชีซาดีใจมาก เขาได้รู้จักปาฏิหาริย์ทั้งหมดสองสิ่ง เป็นสิ่งที่เขาคิดว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เห็น
อย่างแรก ก็คือหลี่ฝางฝึกกำลังภายในได้
สิ่งที่เป็นเรื่องเพ้อฝันอย่างกำลังภายใน เดิมทีชีซาคิดว่า นี่ก็แค่การมีอยู่ของตำนาน ไม่มีใครที่จะฝึกออกมาได้
แต่ว่า การปรากฏตัวของหลี่ฝาง ก็ล้มล้างความคิดนี้ของเขา
เมื่อกี๊ชีซายังไม่เชื่อ แต่ตอนที่เขาเห็นหลี่ฝางจัดการหมาป่าขาวจนกระอักเลือดออกมาอย่างง่ายดาย ชีซาก็เชื่อโดยสิ้นเชิง
ถึงแม้จะเป็นเขาชีซา ก็ไม่อาจใช้พลังหมัด ทำหมาป่าขาวเป็นสภาพนี้ได้
แต่ว่า หลี่ฝางกลับทำได้
อย่างที่สอง ก็คือโหจื่อดื่มยาไปขวดหนึ่ง แล้วทันใดนั้นก็กลายเป็นปรมาจารย์ ทำให้ชีซามีความสุขมาก ของล้ำค่าสองสิ่งนี้ ไม่ว่าจะได้อันไหนมา ชีซาก็รู้สึกว่าตัวเองจะสามารถอยู่ยงคงกระพันได้
ยังไง ชีซาก็เป็นคนในสามคนพี่น้อง อายุน้อยที่สุด แต่ทักษะนั้นสูงที่สุด
ชีซาค่อยๆโชว์พลังที่แท้จริงของตัวเอง ในฐานะหนึ่งในเจ้าสำนักขององค์กรนักฆ่าอันดับต้นๆของประเทศ ความแข็งแกร่งของชีซา ที่จริงแล้วอยู่ห่างไกลโหจื่อ
หลังจากชีซาโชว์ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของตัวเอง ไม่ว่าโหจื่อจะพยายามแค่ไหน ก็ตามไม่ทัน
กระทั่งว่า สุดท้ายโหจื่อก็ถูกบีบจนหมดหนทาง อยากจะใช้ปืน
ถ้าใช้ปืน ชีซานี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโหจื่อเลย
แค่โหจื่อใช้ปืนแอบโจมตี ถึงแม้จะเป็นส้าวส้วยก็มีความเป็นไปได้ที่จะถูกฆ่า
แต่จากจุดนี้ ถ้าโหจื่อใช้ปืน งั้นมือปืนของฝ่ายตรงข้าม ก็ยิงปืนเป็น นอกจากมือปืนพวกนี้แล้ว ก็ยังมีพลซุ่มยิงที่อยู่บนเขา ถ้าพวกเขายิงปืนพร้อมกัน งั้น ไม่ว่าจะเป็นหลี่ฝางหรือว่าลุงเฉียน ใครจะมีชีวิตรอดล่ะ？
ถึงหลี่ฝางจะฝึกกำลังภายในได้ แล้วยังไงล่ะ สุดท้ายก็ยังเป็นมนุษย์
แค่เป็นมนุษย์ จะไปชนะลูกกระสุนได้ยังไงล่ะ？
“ผมจะสู้กับคุณ”
เหยโก่วไม่หยุดอ้าปากแยกเขี้ยวใส่ เข้ามากัดที่หลี่ฝาง บางทีนี่อาจจะเป็นเทคนิคพิเศษของเขา แค่ถูกเขากัด เนื้อจะต้องหลุดแน่
แต่ว่า หลังจากที่ลุงเฉียนเข้ามาช่วยหลี่ฝาง เหยโก่วถูกโจมตีทั้งด้านหน้าและด้านหลัง แล้วจะรับมือได้อย่างไร
ถึงแม้ความเร็วเหยโก่วจะไว ลงมือได้โหด แต่หลังจากที่ถูกโจมตีด้านหน้าและหลัง ก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที
ลุงเฉียนปล่อยหมัดไปที่ตัวเหยโก่วแรงๆหลายหมัด จนเกือบจะทำให้เหยโก่วกระอักเลือด
และตอนที่หลี่ฝางถือโอกาสที่ลุงเฉียนโจมตีเหยโก่ว ก็แอบโจมตีไปด้วย เวลานี้ หมาป่าขาวที่เดิมทีถูกหลี่ฝางโจมตีจนยืนขึ้นมาไม่ได้ แต่ ตอนที่เขาเห็นเหยโก่วถูกรังแก เขาก็กระโดดขึ้นมาอย่างทันที ใช้กำลังสุดท้าย คว้าไปที่คอของลุงเฉียน รัดเขาไว้
“เหยโก่ว！”
หมาป่าขาวตะโกนไปทางเหยโก่ว
นี่คือหนึ่งในเทคนิคพิเศษของหมาป่าขาว นอกจากเขาจะปาลูกดอกได้แล้ว ก็ยังมีความสามารถพิเศษอีกอย่าง ก็คือล็อกคนไว้ ให้เขาอาจขยับได้
แน่นอนว่า ปรมาจารย์อย่างชีซา เขาล็อกไว้ไม่อยู่ แต่คนอย่างลุงเฉียนนี้ หมาป่าขาวสามารถทำได้
แค่เวลาเพียงชั่วขณะ เหยโก่วก็กระโดดเข้าไป กัดไปที่ผิวหนังที่ตัวลุงเฉียนส่วนหนึ่งโดยตรง
ทันใดนั้น หลี่ฝางก็ตาแดง วิ่งเข้ามา
หลี่ฝางในเวลานี้ ความเร็วนั้นว่องไวมาก ขายื่นมือข้างหนึ่ง เอามือคว้าเหยโก่วไว้ แล้วดึง จากนั้นมืออีกข้าง ตบไปที่หน้าอกของเขา
ทันใดนั้น เหยโก่วก็กระอักเลือดล้มไปที่พื้น
ส่วนลุงเฉียนก็หาโอกาส จับหมาป่าขาวล้มลงพื้น
ที่ตัวของลุงเฉียน เห็นถึงกระดูกขาว หลี่ฝางถามอย่างสงสาร:“ลุงเฉียน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”
“ผมไม่เป็นไร รีบไปช่วยโหจื่อ ชีซา จะต้องฆ่าเขาแน่”ลุงเฉียนมองโหจื่อ แล้วจู่ๆก็แสดงความร้อนวิตกออกมา
“รีบไป”
ลุงเฉียนผลักไสหลี่ฝาง จากนั้น เขาก็ยืนขึ้นมา เดินไปที่หมาป่าขาวกับเหยโก่ว
ไม่ว่าจะเป็นหมาป่าขาวหรือว่าเหยโก่ว พวกเขาต่างได้รับบาดเจ็บหนัก ลุงเฉียนในตอนนี้ อยากจะฆ่าพวกเขา
เมื่อเขาล้ม เราก็ต้องถือโอกาสซ้ำเติม
นี่คือโอกาสที่จะฆ่าหมาป่าขาวกับเหยโก่วตาย ไม่อย่างนั้นถ้ารอพวกเขาฟื้นตัวได้ จะต้องกลายเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งของตัวเองอีกครั้งอย่างแน่นอน
และตอนที่ลุงเฉียนจะลงมือนั้น พวกนักฆ่า ต่างพุ่งเข้ามากันหมด ล้อมรอบหมาป่าขาวกับเหยโก่วไว้
หมาป่าขาวกับเหยโก่ว มีตำแหน่งในเซราฟิมที่สูง พวกเขาลำบาก นักฆ่าพวกนั้น ไม่เอาแต่มองอยู่เฉยๆแน่นอน
“ฆ่าเขา”เหยโก่วมองลุงเฉียน พูดกับนักฆ่าที่อยู่ข้างๆ อย่างเย็นชา
“หลังจากฆ่าชายชราคนนี้แล้ว ผมมีรางวัลใหญ่ให้”
หลังจากเหยโก่วพูดจบ นักฆ่าพวกนั้น ต่างพุงเข้ามาทางลุงเฉียน
ลุงเฉียนได้รับบาดเจ็บแล้ว ที่ไหล่ มีเนื้อหลุดไปขนาดใหญ่ ภายใต้สภาพแบบนี้ เขายกแขนขึ้นมา ก็ยังลำบากหน่อยๆ นับประสาอะไรกับ รับมือกับศัตรูอีกล่ะ
นักฆ่าสิบกว่าคนพวกนี้ล้อมรอบเข้ามาพร้อมกัน เป็นเรื่องหนึ่งที่จัดการยากมาก และถึงแม้ลุงเฉียนไม่ได้รับบาดเจ็บ หากจะรับมือขึ้นมา ก็ถือว่าเป็นเรื่องยากอย่างแน่นอน
หลี่ฝางกัดฟัน เหมือนจะบ้าออกมา ทั้งสองฝ่ายต่างเป็นคนสำคัญ ตัวเองต้องช่วยใครกันแน่？
โหจื่อถูกชีซาโจมตีจนต้องถอย ถึงจะใช้ยานั่นไปแล้ว ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชีซา
ส่วนลุงเฉียนก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว ถูกกลุ่มคนล้อมรอบไว้ หากไม่ระวัง ก็จะถูกฆ่าทิ้งได้
เวลานี้หลี่ฝางจะบ้าแล้วจริงๆ
“ฮ่าฮ่า เหล่าเฉียนวันนี้ในปีหน้า ดูเหมือนว่าจะเป็นวันครบรอบวันตายของคุณแล้ว”ท่านจวนมองลุงเฉียน พูดอย่างสะใจ
หลี่ฝางมาตรงหน้าของโหจื่อ เขาประคองโหจื่อที่เกือบล้มไป
“คุณอย่าสนผม รีบไปช่วยลุงเฉียน”โหจื่อผลักไสหลี่ฝางออกไปอีกครั้ง
ลุงเฉียนผลักไสหลี่ฝางไปให้โหจื่อ โหจื่อก็ผลักไสหลี่ฝางมาให้ลุงเฉียนอีก
ตอนนี้ หลี่ฝางยุ่งมากไม่อาจจะแยกร่างไปช่วยได้
หลี่ฝางมองชีซา พูดด้วยใบหน้าเย็นชา:“คนๆนี้ส่งต่อให้ผม คุณไปช่วยลุงเฉียนเถอะ”
โหจื่อไม่วางใจหน่อยๆ ยังไงความแข็งแกร่งของหลี่ฝาง โหจื่อก็รู้ดี ถึงแม้จะได้รับมรดกทางสายเลือดของหลอซ่าแล้ว แต่สุดท้ายหลี่ฝางก็ยังไม่ใช่หลอซ่า
จัดการพวกนักเลงธรรมดาๆ หรือฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายไม่ทันระวัง แอบโจมตีไป ทำสำเร็จก็สามารถฆ่าปรมาจารย์ทิ้งได้
แต่คนอย่างชีซา ถือว่าเป็นปรมาจารย์อันดับต้นๆในประเทศแล้ว หลี่ฝางที่ยังขาดประสบการณ์ จะไปสู้ได้ไง？
ชีซานี้ ไม่ใช่แค่มีกังฟูที่เก่ง แต่ยังมีประสบการณ์ในการต่อสู้ ที่เยอะมากๆ แม้แต่โหจื่อที่สู้ด้วยแล้ว ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร
ตอนนี้ โหจื่อถูกทำร้ายจนทั้งปากเต็มไปด้วยเลือด มีแผลที่ตัวไปทุกที่ แต่ชีซานั้น เสื้อผ้าที่ตัวยังคงขาวสะอาด เหมือนกับคนที่ผ่านการต่อสู้ที่ไหนกัน
ศึกครั้งนี้ของชีซากับโหจื่อ โหจื่อแพ้โดยสิ้นเชิง
“ผมไม่วางใจ คุณสู้กับเขา คุณจะตายได้”โหจื่อพูดไปตรงๆ
หลี่ฝางพูดกับโหจื่อ:“แล้วคุณล่ะ？ลุงเฉียน่ะ？ตอนนี้ ใครบ้างที่ไม่มีอันตรายถึงชีวิต？หรือเพราะว่าผมคือลูกชายของหลอซ่า ดังนั้นผมจึงรับคำขู่ใดๆไม่ได้เหรอ？”
“โหจื่อ พวกคุณปกป้องผมมานานแล้ว ครั้งนี้ เปลี่ยนเป็นผมปกป้องพวกคุณแทนเถอะ”
หลี่ฝางสูดลมหายใจลึกๆ พูดเบาๆ:“คุณไปช่วยลุงเฉียน ฆ่านักเลงนั่นทิ้ง จากนั้น พาลุงเฉียนไปรักษา ส่วนที่เหลือ ก็ส่งให้ผมจัดการก็พอ”
พอหลี่ฝางพูดคำนี้จบ สายตาของโหจื่อ จู่ๆก็ตกตะลึง เขานิ่งไปสักครู่ แล้วพูดกับหลี่ฝาง ด้วยเสียงซับซ้อน:“เมื่อกี๊คุณ เหมือนกับลูกพี่จริงๆ”
