NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง
บทที่781 ปรมาจารย์มากันมากขึ้น
ปรมาจารย์ลงมือ ใครจะไปกล้าต่อสู้ด้วย？
คนแบบนี้ ทั้งประเทศก็มีแค่ไม่กี่คน
ถึงแม้อายุของหลี่ฝางจะยังน้อย แต่พลังอันน่าทึ่งที่ปล่อยออกมา กลับทำให้ทุกคนต้องถดถอย
คนที่ฝึกยุทธก็ยิ่งรู้สึกละอาย เด็กคนนี้ดูแล้วน่าจะแค่ยี่สิบต้นๆ ดันฝึกกำลังภายในได้ แต่ตัวเองล่ะ？
แค่วิธีการของกำลังภายในก็ไม่อาจจะบรรลุได้？
หม่าเฟิงฆ่าตัวตาย ก็ทำให้คนหลายๆคน ลึกๆแล้วไม่กล้าสู้กับหลี่ฝาง
หลี่ฝางก็คิดไม่ถึงว่า วิธีการแบบนี้ ดันสามารถสยบคนจำนวนมากขนาดนี้ได้
เมื่อครู่ตอนที่หลี่ฝางรับมือกับหวางเชา แค่อยากสู้กับเขาเท่านั้น
คุณต่อยผมหนึ่งหมัด ผมก็จะต่อยคุณหนึ่งหมัด ดูสิว่าใครจะล้มก่อน……
ส่วนหม่าเฟิง กลับละทิ้งความคิดที่มีอยู่โดยสิ้นเชิง
หมัดเมื่อกี๊ของหลี่ฝาง หม่าเฟิงมีความสามารถที่จะป้องกัน หรือว่าหลบได้ ……
แต่ว่า เขาไม่ทำอะไรเลย ได้แต่ปล่อยให้หลี่ฝางทำร้ายเขา……
หม่าเฟิงตายไป พวกฆาตกร มือปืนพวกนี้ ก็ยิ่งไม่กล้าบุ่มบ่าม
กำลังภายในที่อยู่ในตำนานนั้น สามารถหลบกระสุนได้
เวลาเพียงไม่กี่วินาที หลี่ฝางก็ได้มาถึงตรงหน้าของท่านจวนแล้ว และทำการข่มขู่
ถ้าบอกว่า ทั้งหมดนี้ ล้วนแต่เป็นท่านจวนที่เล่นตุกติกอยู่เบื้องหลัง
งั้น ท่านจวนก็สมควรถูกฆ่า
หากหลอซ่าทำไม่ลง หลี่ฝางก็อยากทำแทนพ่อเขา
สีหน้าของท่านจวนตื่นตระหนกหน่อยๆ ครั้งที่แล้วตอนที่เจอกัน ท่านจวนยังไม่กลัวหลี่ฝาง……
หลี่ฝางเมื่อครั้งที่แล้ว แค่คนไม่เอาไหนคนหนึ่ง ถึงแม้ท่านจวนจะแก่แล้ว แต่เมื่อหลายปีก่อน ก็เคยฝึกศิลปะการต่อสู้ สองสามปีนี้ ถึงแม้จะปล่อยไว้ไม่ได้ใช้ไปบ้างแล้ว แต่รับมือกับเด็กอมมือคนหนึ่ง ก็สบายมาก
แต่ว่า หลี่ฝางในตอนนี้ ยังเป็นเด็กอมมือที่ธรรมดาๆอยู่ที่ไหนกันล่ะ？
นี่เป็นถึงปรมาจารย์คนหนุ่มที่ฝึกกำลังภายในเชียวนะ
และก็ ที่น่ากลัวที่สุด สายตาของหลี่ฝางเมื่อก่อนยังคงสดใส แต่ตอนนี้ ในสายตากลับมีแต่ความอาฆาตไปหมด
ความโหดเหี้ยมที่ออกมาจากตัวหลี่ฝาง ทำให้ท่านจวนกลัวขึ้นมา
ท่านจวนรู้สึกได้ว่า หลี่ฝางมาครั้งนี้ จะฆ่าตัวเองทิ้งอย่างชัดเจน
ท่านจวนรู้สึกถึงความกดขี่ที่ไม่เคยมีมาก่อน เขามองหลี่ฝาง ใบหน้ายังคงพยายามนิ่งเฉยไว้:“คุณกำลังขู่ผม？”
“คุณลืมไปเหรอไง พลซุ่มยิงของผมยังอยู่บนที่สูง ถ้าคุณกล้าบุ่มบ่าม……”
ท่านจวนยังไม่ทันพูดจบ หลี่ฝางก็หัวเราะออกมา:“คุณคิดว่า กระสุนของพวกเขาไว หรือว่าผมไว？”
พลซุ่มยิงอยู่ห่างไปหลายร้อยเมตร ส่วนหลี่ฝางล่ะ？
ระยะห่างกับท่านจวน ไม่ถึงครึ่งเมตร
หลี่ฝางอยากฆ่าท่านจวน แม้แต่พลซุ่มยิงพวกนั้น ก็ห้ามไม่ได้
มากไปกว่านั้น ก็ยังมีกฎไว้ก่อนแล้วด้วย ห้ามใครใช้อาวุธ
“ฆ่าผม พวกคุณทุกคน ก็จะไม่มีชีวิตรอดสักคน”สีหน้าของท่านจวนเย็นชาลง
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ พูดว่า:“แต่ว่า คุณก็ไม่เคยคิดจะปล่อยพวกเขาสินะ？ใช่ไหม？คุณท่านจวน”
ในตอนนี้เอง ใต้เขา ก็มีเสียงฝีเท้าปังปังเข้ามา
ร่างหลายร่างผ่านป่าเข้ามา ส่งเสียงดังกรอบแกรบ
หลี่ฝางได้ยิน ท่านจวนก็ได้ยิน
ในใจท่านจวนก็มีความหวังขึ้นมา พูดอย่างร่าเริงขึ้นมาทันที:“มาแล้ว”
จากความเร็วนี้ หลี่ฝางก็วิเคราะห์ออกมาว่า คนสองสามคนนี้ที่มา กังฟูจะต้องแข็งแกร่งแน่
มู่หรงฉางเฟิงเพิ่งจากไปแค่เวลาสั้นๆอย่างนี้ ก็ได้เชิญปรมาจารย์แบบนี้มาได้
หลี่ฝางขมวดคิ้ว รายละเอียดของสี่ตระกูลใหญ่ แข็งแกร่งมากขนาดไหนกันแน่？
ตอนที่หลี่ฝางเอาความสนใจไปไว้ที่ปรมาจารย์พวกนั้นที่กำลังมาถึง ทันใดนั้น ในสายตาของท่านจวน ก็มีความร้ายกาจเล็กน้อย
มือท่านจวนขยับ นิ้วหัวแม่มือกดไปที่บนไม้เท้าของตัวเอง
เสียงดังปังขึ้นมา ไม้เท้านี้มีแสงไฟออกมา
กระสุนลูกหนึ่ง ยิงออกมา
“จะเป็นไปได้ไง？”
ท่านจวนตาเบิกโต เดิมทีเขาคิดว่า กระสุนนี้ ถึงเอาชีวิตของหลี่ฝางไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็สามารถโจมตีเขาได้อย่างง่ายดาย
ใครจะไปรู้ว่า หลี่ฝางกลับหลบได้อย่างง่ายดาย
หลี่ฝางมองท่านจวน หัวเราะเบาๆ:“เมื่อกี๊ผมไม่ได้บอกแล้วหรือไง ปรมาจารย์กำลังภายใน ความเร็วนั้นเร็วเท่าจะหลบกระสุนได้”
ที่จริงแล้ว หลี่ฝางก็ตระหนักได้อยู่แล้วว่าท่านจวนจะแอบโจมตีตัวเอง ดังนั้น หลี่ฝางจึงไม่ได้ลดละการป้องกันตัวเองออก
ก่อนหน้านี้ หลี่ฝางเคยเห็นมู่เจิ้งถังถือไม้เท้านี้ไว้ และตอนนั้น โหจื่อก็มองออกแล้วว่า ในไม้เท้าของมู่เจิ้งถังมีปืนกระบอกหนึ่งซ่อนไว้
หลี่ฝางในตอนนี้ ยังคงจำได้ชัดเจนเหมือนเพิ่งเกิดเร็วๆนี้
ขณะเดียวกัน หลี่ฝางก็สงสัยว่าไม้เท้านี้ของท่านจวนจะต้องแอบทำอะไรแน่
ถึงแม้ปืนนี้ ไม่ได้โจมตีเข้ามาถึงจุดประตูชีวิตของตัวเอง แต่ถ้ายิงโดน ขาของตัวเอง จะต้องเคลื่อนไหวตัวไม่สะดวกแน่
มีการป้องกันนานแล้ว บวกกับปฏิกิริยาตอบสนองที่ว่องไว จึงทำให้หลี่ฝางมีความสามารถของการหลบกระสุนได้
แต่ว่า ท่านจวนกลับไม่คิดแบบนี้……
เขายังคิดว่า หลี่ฝางมีความว่องไวได้จริงๆ หลบกระสุนได้ แล้วยังว่องไวกว่ากระสุนด้วย
มือหลี่ฝางบีบคอของท่านจวน แล้วยกขึ้นมาโดยตรง
หลี่ฝางในตอนนี้ ถึงแม้ยกก้อนหินขึ้นมา ก็ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง นับประสาอะไรแค่คนแก่ๆคนหนึ่ง？
หลี่ฝางก้าวไปข้างหน้า เอาตัวของท่านจวน กดไปที่ต้นไม้ใหญ่
หลี่ฝางมองไปที่ท่านจวน พูดอย่างเย็นชา:“ในเมื่อคุณอยากตายขนาดนั้น งั้นผมก็จะจัดให้”
พูดไป หลี่ฝางหยิบมีดออกมา จ่อไปที่คอของท่านจวน แล้วแทงไป
และตอนนี้เอง สิ่งของที่ส่องประกายออกมา จู่ๆก็ปาดเข้ามาทางหลี่ฝาง
หลี่ฝางรีบร้อนหน่อยๆ รีบปล่อยท่านจวน แล้วถอยออกไปหลายก้าว
พอหลี่ฝางทรงตัวได้มั่นคงแล้ว ตรงหน้าของเขา ก็ปรากฏคนสองสามคน
คนไม่กี่คนพวกนี้ ต่างยืนอยู่ไม่ห่างจากท่านจวน สายตาของพวกเขา ต่างจ้องไปที่หลี่ฝาง เหมือนกับจ้องเป้าหมายของตัวเอง
“หมาป่าขาว เด็กคนนี้ผมเห็นก่อน”
ผู้ชายที่ทั้งตัวมีกล้ามเนื้อ พูดกับคนที่อยู่ข้างๆ
ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าหมาป่าขาว มาพร้อมกับความร้ายกาจไปทั้งร่างกาย ใบหน้าของเขา ถูกวาดไปมา หลากหลายสีสัน
มองไปแล้วแปลกมาก และก็ดูโง่สุดๆ
ทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก
ลุงเฉียนมองเห็นการปรากฏตัวของสามคนนี้ ก็เปลี่ยนเป็นกังวลขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่า ตัวตนสามคนนี้จะไม่ธรรมดา ลุงเฉียนที่ดูนิ่งๆใจเย็นมาตลอด ก็ยืนหยัดไม่อยู่อีกแล้ว เขารีบก้าวเข้าไป วิ่งเข้ามาที่หลี่ฝาง
“ระวังหน่อย สองคนนี้ เป็นนักฆ่าอันดับต้นๆของประเทศ”
ลุงเฉียนเคยได้ยินชื่อของพวกเขา แต่สำหรับหน้า เป็นครั้งแรกที่ได้เจอ
เขารู้แค่ว่าหนึ่งในนั้นที่ชื่อหมาป่าขาว ทุกครั้งที่ออกมา ก็จะวาดไปที่ใบหน้า การกระทำแปลกสุดๆ ทำให้คาดเดาไม่ออก
ส่วนอีกคน ที่ชื่อเหยโก่ว ฟันทั้งปากของเขา ก็คมสุดๆ
เหยโก่วไม่มีลักษณะพิเศษอะไร แต่แค่ปาก ก็จำได้
ฟันของเขา ยาวเป็นพิเศษ และขนาดก็ยังไม่เสมอกัน
“หมาป่าขาวกับเหยโก่ว ว่ากันว่าตอนที่ทั้งสองคนปฏิบัติหน้าที่ จะเป็นเหมือนเงาตามตัวไม่แยกจากกัน”ลุงเฉียนพูดด้วยสีหน้าอันหนักอึ้ง
ประโยคเหล่านี้ ได้ยินเข้าหูของอีกฝ่าย
เหยโก่วยิ้มยิงฟันออกมาอย่างน่ากลัว หัวเราะหึหึ แต่ที่ใบหน้ากลับดูอวดดี
“หมาป่าขาว ดูเหมือนชื่อของพวกเราจะดังมากเลยนะ แม้แต่ตาแก่คนนี้ ก็ยังเคยได้ยินชื่อของพวกเรา”เหยโก่วพูดด้วยใบหน้าภูมิใจ
หมาป่าขาวก็เอาแต่จ้องหลี่ฝาง ตาไม่ขยับ
เหยโก่วผลักหมาป่าขาวเล็กน้อย พูดว่า:“ผมว่านะหมาป่าขาว คุณคงไม่ได้ชอบใจเด็กนี่หรอกใช่ไหม？ถ้าคุณชอบใจเขาล่ะก็ เด็กคนนี้ก็จะเป็นของคุณ”
“เด็กคนนี้แปลกไปหน่อย”
หมาป่าขาวกลอกตาใส่เหยโก่ว พูดว่า:“คุณมองไม่เห็นหรือไง？”
“ดูออกว่า แม้แต่ลูกดอกของคุณก็ยังหลบได้ ความเร็วของเด็กคนนี้ ไม่ธรรมดา อายุยังน้อย ก็มีความเร็วที่ว่องไวอย่างนี้แล้ว เหอะเหอะ นี่ถ้าให้เขาโตขึ้นอีกสักปีสองปี จะน่ากลัวแค่ไหนกันเชียว？”
“พวกเราจะต้องรีบทำลายเขาตอนที่เขายังควบคุมเราไม่ได้ วันนี้เจ้าเด็กคนนี้ พวกเราจะต้องกำจัดทิ้ง”เหยโก่วหัวเราะหึหึ ความอาฆาตในดวงตาก็แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว
หมาป่าขาวพยักหน้า เหมือนว่าจะหมายความเช่นนี้
ก่อนที่หลี่ฝางจะเติบโตนั้น กำจัดเขาทิ้ง เหมือนว่าจะเป็นการตัดสินใจที่ไม่เลว
และตรงหน้าของหมาป่าขาวกับเหยโก่ว ก็มีคนยืนอีกหนึ่งคน คนๆนี้น่าจะประมาณสี่สิบปี ใบหน้าของเขานิ่งสงบ มองอะไรไม่ออกเลย
เหมือนกับน้ำใสสะอาด ที่ไม่มีคลื่นใดๆ
และคนๆนี้ หากมาที่นี่กับหมาป่าขาวและเหยโก่วได้ ความแข็งแกร่งนั้นจะประมาทไม่ได้เด็ดขาด
สถานการณ์ ก็ยิ่งรับมือยากขึ้นเรื่อยๆ ……
