หลี่ฝางลากคุณชายหยางขึ้นมาจากพื้น “เพี๊ยะเพี๊ยะ” และตบไปหลายที ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้คุณชายหยางฟื้นคืนสติกลับมาอย่างมึนงง
เมื่อเห็นคนตรงหน้า ดวงตาของคุณชายหยางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เห็นได้ชัดมาก ว่าเขา รู้ถึงฐานะของหลี่ฝาง
คุณชายตระกูลหลี่ ที่สู้กับสี่ตระกูลใหญ่อย่างไม่เลิกรา เขาจะไม่รู้จักชื่อเสียงของหลี่ฝางได้ยังไง? เขาถึงกับรู้ว่าคือหลี่ฝาง และก็รู้เรื่องของหลี่ฝางกับลู่หลุ่ยเมื่อก่อน แถมยังกลับกล้าทำเรื่องในวันนี้ เป็นคงจะให้หลี่ฝางไม่คิดมากไม่ได้
ดังนั้นหลี่ฝางไม่อ้อมค้อม ถามขึ้นมาตรงๆ ： “บอกมา ใครใช้ให้นายเข้ามาใกล้ชิดลู่หลุ่ย?”
คุณชายหยางกะพริบตา ความหวาดกลัวและกังวลในดวงตาชัดเจนมากยิ่งขึ้น ถ้าหากเขาพูด คนที่บงการเขาอยู่เบื้องหลังต้องไม่ปล่อยเขาไปแน่ แต่ถ้าเขาไม่พูด หลี่ฝางที่อยู่ตรงหน้าเขาคงจะไม่ให้เขาได้เจอผลลัพธ์ที่ดีแน่
“ฉัน……ฉัน……” คุณชายหยางตัวสั่นพลางอยากจะพูดอะไร แต่หลี่ฝางกลับหมดความอดทน ยื่นมือออกไปคว้ามือของเขาต่อหน้าเขา “กร๊อบ” เสียงดังขึ้นพร้อมกับนิ้วที่หักของเขา
อย่างที่มีคนเคยพูดว่าสิบนิ้วเชื่อมกับหัวใจ ความเจ็บปวดที่ทะลุทะลวงทำให้คุณชายหยางร้องโอดครวญออกมาเสียงดังอย่างกลั้นไม่อยู่ เสียงนั้นราวกับหมูที่โดนเชือด สุดท้ายคุณชายหยางก็เป็นแค่คุณชายที่เกิดมาในสภาพแวดล้อมที่มั่งคั่งสูงส่งเท่านั้น จะไปทนรับความเจ็บปวดแบบนี้ได้ยังไง เขาร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหลเต็มหน้า
“จะพูดมั้ย?” หลี่ฝางทำหน้าเย็นชา และคว้านิ้วอีกข้างของคุณชายหยางไว้
“ฉันพูด ฉันพูด！” คุณชายหยางไม่กล้าปิดบังแล้ว ความเจ็บปวดทำให้ความกล้าในการดิ้นรนของเขาหายไปทั้งหมด เขากลัวว่าถ้าตนพูดช้าจะถูกหลี่ฝางหักนิ้วไปอีกนิ้วนึง ดังนั้นจึงพูดออกไปรัวๆ อย่างไม่ปิดบัง
“คือ คือมู่หรงฉางเฟิง เป็นเขาที่บอกผม……” คุณชายหยางแบบขาดๆ หายๆ
“มู่หรงฉางเฟิง?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว： “เขายังให้นายทำอะไรอีก?”
“ไม่มีครับไม่มี ไม่มีอย่างอื่นแล้ว” คุณชายหยางส่ายหน้ารัวๆ “เขาแค่ให้ผมจีบลู่หลุ่ย แถมยังบอกเป็นนัยๆ ว่าถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเขาจะรับผิดชอบเอง ผมก็ได้ยินมาว่าคุณชายหลี่คุณไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ดังนั้นผมจึงหน้ามืดไปชั่วขณะ คุณชายหลี่ ได้โปรดปล่อยผมไปสักครั้งเถอะนะ ผมมีเงินเยอะนะ ผมสามารถจ่ายเงินไถ่โทษได้……”
“รวย? เหอะๆ รวยกว่าฉันเหรอ?” หลี่ฝางหรี่ตา จู่ๆ ก็พูดอย่างเย็นชา
น้ำเสียงของคุณชายหยางนิ่งไป ถึงเขาจะรวยยังไงก็ไม่มีทางรวยไปกว่าหลี่ฝาง หลังจากที่เขาคบค้าสมาคมกับมู่หรงฉางเฟิงแล้วเขาก็รู้เรื่องหลี่ฝางมาไม่น้อย แน่นอนว่าต้องรู้เรื่องราวของหลี่ฝางที่ผลาญเงินเหมือนผลาญดินมาไม่น้อย
หลี่ฝางมองคุณชายหยางที่พูดไม่ออก แล้วพูดขึ้นอย่างช้าๆ ： “อยากให้ฉันปล่อยนายไปไม่ใช่ว่าไม่ได้ ขอแค่นายสามารถนัดมู่หรงฉางเฟิงออกมาได้ก็โอเคแล้ว”
คุณชายหยางหัวเราะแหะๆ ： “คุณชายหลี่ล้อเล่นแล้ว ผมจะไปสามารถนัดมู่หรงฉางเฟิงออกมาได้ยังไงกัน นี่ ฐานะของพวกเราสองคน……”
“งั้นฉันจะเอานายไว้ทำไม?” หลี่ฝางยื่นมือออกไปบีบคอคุณชายหยางแล้วบิดเบาๆ และก็ได้ยินแค่เสียง “กร๊อบ” ดังขึ้น คอของคุณชายหยางเอียงไปอีกฝั่ง ไม่ได้หายใจแล้ว
หลี่ฝางค่อยๆ ปล่อยมือออก ปล่อยให้ศพของคุณชายหยางล้มลงไปกองกับพื้นจนเกิดเสียงตุบหนักๆ
เมื่อพลังที่แกร่งขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ยิ่งฆ่าคนได้ง่ายยิ่งขึ้น ยิ่งไม่สนใจแล้ว หลี่ฝางไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องดีหรือว่าเรื่องไม่ดี อาจจะเป็นอย่างที่ลุงเฉียนพูด รู้แค่ว่าคนแบบไหนควรฆ่าคนแบบไหนไม่ควรฆ่าก็พอ
“มู่หรงฉางเฟิง นายอยากทำอะไรกันแน่……” ในใจของหลี่ฝางคิดถึงข้อสงสัยนี้ สุดท้ายเขาก็เหลือบมองไปที่คุณชายหยางที่นอนอยู่บนพื้น และหันหลังเดินออกไป
อุปกรณ์ทางการแพทย์บนเรือนั้นธรรมดา ทำได้แค่ให้ลู่หลุ่ยในตอนนี้อาการทุเลาลง แต่ทางที่ดีที่สุดก็ต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลสักหน่อย นี่เป็นคำแนะนำของแพทย์บนเรือ
หลี่ฝางก็คิดว่าคำแนะนำนี้ถูกต้องมากๆ ก็เลยเดินไปที่ห้องของลู่หลุ่ย ลู่หลุ่ยยังไม่ฟื้น เขาพูดคุยกับเหมิงเหมิงอยู่ครู่ และโทรเรียกคนมา เตรียมพาลู่หลุ่ยออกไป
ผ่านไปครู่นึง ลู่หลุ่ยก็ฟื้นขึ้นมา เมื่อลืมตาก็เห็นหลี่ฝางนั่งอยู่ด้านข้างเธอ ลู่หลุ่ยจึงดีใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่หลังจากยิ้มแล้ว เธอก็กลับอดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดขึ้นมา จนมีน้ำตาค่อยๆ ไหลลงมา
“เธอเป็นอะไรไป? ร้องทำไม?” หลี่ฝางถอนหายใจ แล้วยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของลู่หลุ่ย เขารู้ว่าเขาถามแบบนี้ที่จริงมันก็คือการแกล้งทำเป็นไม่รู้เท่านั้นเอง
“หลี่ฝาง ทำไมนายต้องมาช่วยฉัน?” ลู่หลุ่ยถามเสียงต่ำ： “นายก็จากไปแล้ว แล้วนายยัง……”
หลี่ฝางเงียบอยู่ครู่ ในที่สุดก็เอ่ยปากพูด： “ขอโทษ ฉันไม่สามารถมองดูเธอเกิดเรื่องแล้วไม่ยุ่งไม่ได้”
“งั้นทำไมนายไม่รับสายฉัน?” ลู่หลุ่ยถามต่อ หลี่ฝางที่เผชิญหน้ากับคำถามนี้ ก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับไปว่าอะไร
เรื่องของความรู้สึก มันพูดออกมาให้ชัดเจนไม่ได้ หลี่ฝางในตอนนี้ยินดีที่จะไปหามู่หรงฉางเฟิงแล้วสู้กับเขาด้วยมีดจริงปืนจริงสักยก แต่ไม่ยินดีที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้
แต่เขาก็ไม่สามารถหันหน้าเดินออกไปแบบนี้ ทำได้แค่แบบเงียบอยู่ครู่แล้วจึงพูด： “ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล ไปตรวจร่างกายสักครั้ง ดูว่ามีสารพิษหลงเหลืออยู่หรือเปล่า”
ลู่หลุ่ยจ้องไปที่หลี่ฝาง ผิดหวังกับคำตอบที่เขาให้มาเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงไม่พูดอะไร แค่ก้มหน้าและพูดแค่คำเดียว： “โอเค”
ไม่นาน คนที่หลี่ฝางเรียกก็มา หลี่ฝางพาลู่หลุ่ยและเหมิงเหมิงออกจากเรือสำราญ คนในปาร์ตี้ที่ถูกหลี่ฝางขัดจนงานพัง ก็กลับกันไปจนไม่เหลือตั้งนานแล้ว ไม่มีใครอยากหาเหาใส่หัว ส่วนศพของคุณชายหยางก็ถูกนำไปด้วย เตรียมที่จะหาที่กำจัดทิ้ง
สำหรับเรื่องตระกูลภูมิหลังของคุณชายหยาง หลี่ฝางในตอนนี้ไม่อยากไปยุ่ง เขาไม่สนใจ ถ้าหากอีกฝ่ายอยากล้างแค้น งั้นก็จะทำลายพวกเขาไปด้วยเลย
ในกลุ่มรถของหลี่ฝาง รถHummerสองคันขับนำเปิดทาง สองคันขับตามระวังหลัง รถปอร์เช่ที่หลี่ฝางขับมาไม่ได้ขับ เปลี่ยนเป็นรถLincolnคันนึงขับอยู่ตรงกลาง รีบขับไปทางโรงพยาบาลอย่างเร็ว
บนรถนั้นเงียบสุดๆ ด้านหน้ามีแค่คนขับรถที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ ที่นั่งด้านคนขับว่างอยู่ ด้านหลังมีหลี่ฝาง ลู่หลุ่ยกับเหมิงเหมิงนั่งอยู่ ดีที่เบาะหลังของรถLincolnนั้นกว้างกว่าปกติ สามคนนั่งจึงไม่เบียดนัก
เอี๊ยด——
ระยะห่างจากโรงพยาบาลยังต้องผ่านถนนอีกสาย จู่ๆ รถHammerสองคันหน้าก็หยุดลง จนเกือบจะทำให้รถลายคันชนกันไปตามๆ กันเป็นอุบัติเหตุ
“เกิดอะไรขึ้น?”
รถHummerคันที่สองด้านหน้าลูกน้องคนนึงเดินขึ้นไปถาม
หลี่ฝางขมวดคิ้ว มองดูลูกน้องเจรจากับคนด้านหน้านั้น อยู่ตรงนี้สามารถได้ยินพวกเขาพูดเบาๆ ดูเหมือนว่ารถจะเสีย ดังนั้นตอนนี้จึงแออัดเล็กน้อย
ในตอนนี้ โทรศัพท์ของหลี่ฝางก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นฉินเสี่ยวหู่ที่โทรมา
ฉินเสี่ยวหู่ เป็นคนที่หลี่ฝางส่งเข้าไปแทรกแซงอยู่ข้างกายมู่หรงฉางเฟิงเป็นไส้ศึกก่อนหน้านี้ช่วงนึงเพิ่งจะเปิดเผยกับหลี่ฝางว่าเขาอยากจะออกไปจากข้างกายมู่หรงฉางเฟิง
แต่ปกติเขาคงไม่ติดต่อตนถึงจะถูก โดยเฉพาะเบอร์นี้ กรณีแค่เรื่องสำคัญเท่านั้น เขาถึงจะโทรมาเบอร์นี้
ถึงยังไง ฉินเสี่ยวหู่ทำแบบนี้ มันจะมีความเสี่ยงต่อชีวิตได้
