“ไม่ถูก พูดให้ถูกก็คือ ควรจะเป็นตงฟางชู่ว ฉันเองก็สืบมานานแล้ว ถึงได้รู้เบาะแสเหล่านี้ ไม่พูดไม่ได้จริงๆ ท่านจวนคนนี้เก็บซ่อนเอาไว้ ได้ดีมาก ไม่เพียงเป็นคนของสี่ตระกูลใหญ่ อีกทั้ง ยังเป็นคนสร้างสี่ตระกูลใหญ่ขึ้นมา”
“คนนี้ ไม่สามารถคาดเดาได้ อย่าเป็นศัตรูกับเขาเด็กขาด นี่เป็นสิ่งที่เบื้องบน บอกกับฉัน” หูเฟยพูด
หลังจากหลี่ฝางได้ฟังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย้ยหยัน มองหูเฟยแล้วพูด：“ถ้าเป็นศัตรูกับเขา แล้วยังไง?”
“จะตายอนาถมาก” หูเฟยพูด
“พอได้แล้ว ที่ฉันยังมีเรื่องไม่น้อย ฉันไม่พูดกับนายแล้ว” หูเฟยพูด
หลี่ฝางหัวเราะหึๆ บอกกับหูเฟย：“นายกำลังตีตัวออกห่างจากฉันเหรอ?”
“หึๆ หรือรู้สึกว่าฉันมีปัญหากับท่านจวน นายก็เลยกลัว? ไม่กล้าสนิทสนมกับฉัน ก่อนหน้านี้ นายอยากจะหลุดพ้นจากการควบคุมของสี่ตระกูลใหญ่มาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? วันนี้ หลังจากที่นายรู้ถึงความน่ากลัวของตงฟางชู่ว เปลี่ยนใจแล้ว?” หลี่ฝางยิ้มเย้ยหยัน
ทางด้นหูเฟยเงียบอยู่นานครู่หนึ่ง สุดท้ายพูดคำว่าขอโทษ แล้ววางสายไป
เห็นได้จัด หูเฟยย้ายข้างแล้ว เขาเหมือนต้นหญ้าบนกำแพง วันนี้ หลังจากดูแล้วไม่ได้รับผลประโยชน์จากหลี่ฝาง เขาก็เตรียมที่จะขีดเส้นกั้นระหว่างตนกับหลี่ฝาง กลัวว่าตนจะเดือดร้อนเพราะหลี่ฝาง
หลี่ฝางส่ายหน้า ถือว่ามองคนออกแล้ว
หลี่ฝางหันไปมองไอ้หน้าหนวด แล้วพูด：“ฉันออกไปแปปนึง เดี๋ยวค่ำๆกลับมาเยี่ยมนาย”
“คุณชาย อย่ากลับมาเลยครับ กลับเมืองเอกเถอะ ข้างกายคุณชายไม่มีใครคอยคุ้มกัน ที่อำเภอหลินนี้ สำหรับคุณชายแล้วไม่ปลอดภัย” ไอ้หน้าหนวดพูดด้วยความเป็นห่วง
หลี่ฝางยิ้มบางๆ เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน：“ขยะพวกนั้นทำอะไรฉันไม่ได้ เรื่องนี้นายวางใจเถอะ”
หลังจากหลี่ฝางพูดจบ ก็เตรียมเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย
และในเวลานี้เอง ด้านนอกห้อง มีคนหลายคนเดินเข้ามา
นำโดย ผู้ชายผมเหลืองในมือถือมีดบาตังกัสเอาไว้ เล่นไปด้วย และเดินเข้าไปในห้องของไอ้หน้าหนวด
“ฉันว่าน้องชาย ยังไม่ออกไปจากอำเภอหลิน ฉันจำได้ว่าลูกพี่ของฉันพูดไปแล้ว ภายในสามวัน ถ้านายยังไม่ไปจากอำเภอหลิน ชีวิตน้อยๆ ของนาย……”
ชายผมเหลืองมองไอ้หน้าหนวดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความร้ายกาจ หัวเราะเยือกเย็น
“พี่ผมเหลือง ผมไปคืนนี้เลยครับ ไปคืนนี้เลย”
เห็นพวกผมเหลือง ภายในใจของไอ้หน้าหนวด รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาสุดขีดทันที
ไอ้หน้าหนวดไม่ใช่คนปอดแหก ที่เขากลัวมากขนาดนี้ เป็นเพราะหลี่ฝางอยู่ด้วย
ถ้าให้พวกหัวเหลืองรู้ว่า ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือคุณชายหลี่ของสถานตากอากาศ พวกเขาต้องรายงานแมงป่องอย่างแน่นอน
ดังนั้น ไอ้หน้าหนวดทำได้เพียงปิดบังไอ้หัวเหลือง
หัวเหลืองเดินไปด้านหน้าสองสามก้าว มองไปที่ไอ้หน้าหนวด：“สายไปแล้ว พี่ใหญ่ของฉันสั่งให้ฉันมาบอกนาย คืนนี้ เป็นวันตายของ ถ้าแกเชื่อฟัง ฆ่าตัวตาย พวกพ้องของแกที่อยู่ห้องพักผู้ป่วยข้างๆพวกนั้น พวกเราสามารถปล่อยพวกเขาไปได้ แต่ถ้าแกไม่ให้ความร่วมมือ ฉันทำได้แค่ใช้ไม้แข็ง ถึงแม้การฆ่าคนในโรงพยาบาลจะไม่ดี แต่ว่า ฉันมีวิธีฆ่าพวกแก เพราะถึงอย่างไร ที่นี่ก็เป็นถิ่นของพวกฉัน”
ผมเหลืองพูดด้วยใบหน้ายิ้มเยือกเย็น：“ให้เวลาแกห้านาทีในการคิด ฉันยืนรออยู่ตรงหน้าประตู หลังจากผ่านไปห้านาที ฉันจะมาถามว่าแกเลือก”
พูดจบ ผมเหลืองเดินออกไป เห็นหลี่ฝาง：“เด็กเปรตที่ไหนเนี่ย แกเข้ามาทำไม มาเยี่ยมไอ้นี่เหรอ?”
ผมเหลืองชี้ไปที่เตียงของไอ้หน้าหนวด：“พวกแกสองคนเป็นอะไรกัน แกเป็นลูกของมัน? หรือว่าเป็นญาติของมัน? ฉันขอเตือนแกว่าทางที่ดีที่สุดให้ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แล้วรีบไสหัวไป เข้าใจไหม?”
พูดจบ หัวเหลือยกเท้าขึ้น เตะไปที่หลี่ฝาง
ทว่า เท้าของหัวเหลือง กลับเตะโดนอากาศ
หัวเหลืองขมวดคิ้วเป็นปม จ้องมองไปที่หลี่ฝาง คล้ายว่าเห็นผี
เมื่อกี้ หัวเหลืองเห็นชัดว่า หลี่ฝางยืนอยู่ตรงหน้าเขา ขาของเขา ก็เตะไปที่หลี่ฝาง
แต่หลี่ฝางไม่หลบ ลูกเตะนี้ ทำไมถึงเตะโดนอากาศ?
หัวเหลืองไม่เข้าใจ
เขานึกว่าเป็นปัญหาของตนเอง ชี้ไปที่หลี่ฝางแล้วพูด：“รีบไสหัวออกไป ได้ยินไหม ไม่อย่างนั้น กูจะฆ่ามึงให้ตาย”
หัวของหลี่ฝาง หน้าตาของเขา อย่างมากก็อายุแค่ยี่สิบกว่าๆ
คนแบบนี้ เป็นธรรมดาที่หัวเหลืองจะดูถูก
หลี่ฝางหัวเราะหึๆ มองไปที่หัวเหลือง：“ถ้าฉันบอกว่า ฉันไม่อยากไสหัวไปล่ะ?”
“หึ ให้ตายสิ เจ้าเด็กอย่างแกนี่มันสุดยอดจริงๆ” หัวเหลืองกำหมัด เดินไปตรงหน้าหลี่ฝาง อาศัยตอนที่หลี่ฝางไม่ทันได้ตั้งตัว ต่อยไปที่เขา
แต่หลี่ฝางเพียงแค่หันหน้า ก็หลบได้แล้ว
“ให้ตายสิ เป็นคนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้มาหนิ ไม่แปลกที่พูดจาสามหาว” หัวเหลืองขมวดคิ้วเป็นปม เห็นถึงสิ่งปิดปกติ
“ทุกคน จัดการมันพร้อมกัน เอาให้เจ้าเด็กนี่ขาหักไปเลย คืนนี้ฉันเลี้ยงเหล้าเอง” หัวเหลืองพูดจบ คนที่อยู่ด้านหลังของเขา ก็เดินเข้ามาพร้อมกัน
แต่ว่า หลังจากที่พวกเขาลงมือ กลับรู้สึกเหมือนเห็นผี
หลี่ฝางใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที ก็ทำให้พวกเขาล้มลงบนพื้น ทำให้พวกเขายืนไม่ขึ้น
“พี่หัวเหลือง เหมือนว่าแขนของผมจะหักไปแล้ว”
“แม่เจ้าโว้ย ขาของกู……”
พวกอันธพาลนอนอยู่บนพื้น ร้องโอดครวญดังระงม
ไอ้หน้าหนวดที่นอนอยู่บนเตียง อึ้งทึ่งทันที ถึงแม้อันธพาลพวกนี้ไม่ได้เก่งเท่าไหร่ ถ้าเขาไม่เป็นอะไร ก็สามารถจัดการได้
แต่ว่า เมื่อกี้หลี่ฝางลงมือ เร็วเกินไปแล้ว
อีกทั้ง เหี้ยมโหดอย่างมาก
เวลาเพียงไม่กี่วินาที ทำให้พวกเขาพิการกันหมด……
นี่มันยอดฝีมือ
ไอ้หน้าหนวดกลืนน้ำลาย มองไปที่หลี่ฝาง ร้องเรียกเสียงเบา：“คุณชาย คุณ……”
“ฉันบอกแล้ว แค่ขยะพวกนี้ ไม่สามารถทำอะไรฉันได้”
หลี่ฝางพูดด้วยความนิ่งสงบ
จากนั้น หลี่ฝางก็คว้าคอขอผมเหลืองขึ้นมา แล้วพูด：“เมื่อกี้ นายบอกให้ไอ้หน้าหนวดฆ่าตัวตาย นี่เป็นความคิดของใคร?”
“ของพี่ใหญ่” ผมเหลืองพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว：“พี่ใหญ่ของฉันชื่อเหล่าจิ่ง เป็นน้องชายของแมงป่อง”
“หึๆๆ เหล่าจิ่งใช่ไหม? ถ้าฉันเดาไม่ผิด มาโรงพยาบาลครั้งนี้ ไม่ได้มีแค่พวกแก น่าจะมีคนอีกหลายกลุ่ม แยกย้ายกันไปคนละห้อง พูดประโยคเดียวกัน” หลี่ฝางถามด้วยน้ำเสียงลองเชิง
ผมเหลืองพยักหน้า หลี่ฝางขมวดคิ้วเป็นผม แววตาแสดงออร่าสังหาร จากนั้นลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ห้องอื่นๆ
โชคดีที่หลี่ฝางลงมือทันเวลา พวกพ้องของตน จึงไม่หลงกล
ตอนที่กลับมาอีกครั้ง หลี่ฝางใช้เวลาไปแค่สองนาทีเท่านั้น
ถ้าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล มีความเป็นไปได้ที่หลี่ฝางจะฆ่าคนไปแล้ว
เหล่าจิ่งคนนี้ ร้ายกาจอย่างมาก ใช้วิธีแบบนี้ ทำให้ไอ้พวกหน้าหนวดฆ่าตัวตาย
คนที่เลวทรามแบบนี้ หลี่ฝางไม่มีวันปล่อยพวกเขาไปแน่นอน
หลี่ฝางคว้าตัวผมเหลืองขึ้นมา แล้วพูด：“พาฉันไปหาพี่ใหญ่ของนาย”
“พี่ใหญ่เขา……เขาไปที่วิลล่าตระกูลหยิ่นแล้ว” ผมเหลืองพูดด้วยน้ำเสียงอ้ำๆอึ้งๆ
แววตาที่ผมเหลืองมองหลี่ฝาง เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เพราะตอนที่เขาเดินออกไปจากห้องไอ้หน้าหนวด เห็นพวกพ้องของตนนอนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย
เวลาแค่หนึ่งถึงสองนาที ล้มคนได้มากขนาดนี้
นี่เป็นคนแบบไหนกัน?
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปวิลล่าตระกูลหยิ่น” หลี่ฝางพูด
หลี่ฝางขับรถ พาหัวเหลือง ตรงไปที่วิลล่าตระกูลหยิ่น ตลอดทาง หลี่ฝางขับรถด้วยความเร็วสูง
ตั้งแต่ฝึกฝนกำลังภายใน ตาของหลี่ฝาง ความรู้สึกด้านทิศทาง ก็ดีขึ้นไม่น้อย
ดังนั้น ทักษะในการขับรถของเขาก็สูงขึ้น ตอนที่มาถึงวิลล่าตระกูลหยิ่น หยิ่นเจิ้งและหยิ่นเหล่ย พ่อลูกที่ชะตาชีวิตอาภัพ เพิ่งถูกคนกลุ่มหนึ่ง ลากตัวออกมาจากวิลล่า
บอดี้การ์ดที่อยู่นอกวิลล่า หายไปหมดแล้ว
หลี่ฝางหัวเราะหึในลำคอ：“ดูเหมือนว่าตอนนี้อำเภอหลิน กลายเป็นของแมงป่องคนเดียวไปแล้ว”
“กล้าจับคนอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้” หลี่ฝางหัวเราะเย้ยหยัน ส่องไฟไปที่หยิ่นเจิ้ง
เจ้าหมอนั่นเห็นแสงไฟ วิ่งออกมาพร้อมกับด่าทอ
“ให้ตายสิ ขับรถหรูแล้วแน่นักเหรอ รู้ไหมว่าพวกฉันเป็นใคร?”
“ไสหัวลงมา！”
ทั้งยังมีอีกหลายคน ถึงขั้นลงไม่ลงมือ พวกเขาติดตามรับใช้แมงป่อง จึงไม่กลัวพวกลูกเศรษฐี
ในเวลานี้ หลี่ฝางจับผมเหลือง เดินออกมา
“ผมเหลือง เป็นแกได้ยังไง?”
เห็นพวกพ้องของตน คนพวกนี้ตกใจกันหมด
“คุณชายหลี่……”
หยิ่นเจิ้งและหยิ่นเหล่ย ก็ตกใจอย่างมาก
ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้ หลี่ฝางกลับมาแล้ว
ในใจของพวกเขา แน่นอนว่าเริ่มรู้สึกดีใจ คิดว่าขอแค่หลี่ฝางมา ก็รอดแล้ว แต่ว่า พวกเขามองอยู่นาน หลังจากที่เห็นว่าหลี่ฝางมาคนเดียว ความหวังที่เพิ่งก่อตัวขึ้น ก็หายไป
เพราะถึงอย่างไร ความสามารถของหลี่ฝาง พวกเขารู้ดี
หลี่ฝางมาคนเดียว จะช่วยพวกเขาได้ยังไง
ช่วยยังไง?
หรือว่าอาศัยแค่คุณเป็นคุณชายหลี่อย่างนั้นเหรอ?
คนของแมงป่อง ไม่กลัวแม้แต่นิดเข้าใจไหม?
เหล่าจิ่งขมวดคิ้วเป็นปม มองไปที่หลี่ฝาง ถามด้วยสีหน้าตกใจ：“แกเป็นใคร ทำไมต้องจับตัวคนของฉัน?”
หลี่ฝางหัวเราะ โยนหัวเหลืองลงไปบนพื้น จากนั้นเอามือไว้ในกระเป๋ากางเกง เดินไปหาเหล่าจิ่งด้วยความกล้าหาญ
“แกคือเหล่าจิ่งใช่ไหม?” หลี่ฝางเอ่ยถาม
เหล่าจิ่งพยักหน้า พูด：“ถูกต้อง แล้วแกเป็นใคร ฉันไม่เคยเจอแกมาก่อน แกเป็นเพื่อนของตระกูลหยิ่น?”
“นับว่าใช่ แต่ว่า ฉันมาครั้งนี้ ไม่ได้มาช่วยพวกเขา แต่ว่า มาคิดบัญชีกับแก” หลี่ฝางพูด
“หึ เราสองคนมีบัญชีอะไร แกพูดมาสิ” เหล่าจิ่งหัวเราะ
หลี่ฝางพูด ：“เมื่อกี้ พวกหัวเหลือง ไปโรงพยาบาล อยากจะฆ่าพวกพ้องของฉัน ฉันได้หัวเหลืองบอกว่า เรื่องนี้ แกเป็นคนสั่ง”
เหล่าจิ่งพยักหน้า พูดอย่างไม่ยอม：“ฉันเอง ทำไม?”
“แกมันเหี้ยมโหดจริงๆ ใช้ชีวิตของพวกพ้องคนอื่นๆ มาข่มขู่อีกคน ให้พวกเขาฆ่าตัวตาย แบบนี้ ต่อให้สืบมา ก็สาวไปไม่ถึงแก”
หลี่ฝางมองเหล่าจิ่งด้วยความชื่นชมเล็กน้อย：“แกฉลาดมาก แต่น่าเสียดาย ความฉลาดของแก จะเอาชีวิตของแก”
หลี่ฝางพูด：“แกฆ่าพ่อลูกตระกูลหยิ่น ฉันไม่คิดบัญชีกับแก แต่แกกล้ามายุ่งกับพวกพ้องของฉัน ฉันจะทำให้แกได้เห็น”
“ที่แท้แกก็เป็นพวกพ้องของไอ้หน้าหนวดนี่เอง เพียงแต่ไม่รู้ นายจะคิดบัญชีกับฉันยังไง?”
เหล่าจิ่งหัวเราะด้วยความเย้ยหยัน：“ดูจากสภาพของแกแล้ว อย่างมากก็แค่เด็กเมื่อวานซืน ขับรถหรู ประมาณล้านกว่าหยวน ไม่ก็สองล้านหยวน? ที่บ้านฐานะดี แต่รวยแล้วยังไง ตระกูลหยิ่นรวยขนาดนี้ ก็ถูกพวกฉันจับตัวมาอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?”
“แกน่าจะรู้จักพี่ใหญ่แมงป่องใช่ไหม?”
มองหลี่ฝาง เหล่าจิ่งเอ่ยถาม：“มีปัญหากับพี่ใหญ่แมงป่องของพวกเรา แกมีกี่ชีวิตที่สู้ได้?”
“ชีวิตเดียว ก็เพียงพอแล้ว”
หลี่ฝางพูด เพียงแค่ขยับตัวหนึ่งครั้ง ก็มาอยู่ตรงหน้าเหล่าจิ่งแล้ว
เหล่าจิ่งตกใจจนตาแทบถลน ความเร็วระดับนี้ นี่มันผีชัดๆ
เหล่าจิ่งถอยหลังหลายก้าว บอกกับพวกพ้องของตน：“ทุกคนจัดการ เอาเจ้าเด็กนี่ให้ตาย”
ลูกน้องของเหล่าจิ่ง พุ่งเข้าหาหลี่ฝางทันที คนพวกนี้ ไม่เพียงพอที่จะมอง เพียงแค่สองสามครั้ง ก็ถูกหลี่ฝางจัดการจนล้มลงบนพื้น ยืนแทบไม่ขึ้น
ท่ามกลางความกระวนกระวายของเหล่าจิ่ง เริ่มหยิบปืนออกมา แต่เขายังไม่ทันหยิบออกมา ก็ถูกหลี่ฝางคว้าแขนเอาไว้
“สายไปแล้ว”
หลี่ฝางหัวเราะในลำคอ จากนั้น ลมปราณหนึ่ง พุ่งออกมา ไปที่แขนของเหล่าจิ่ง บีบแน่น
เหล่าจิ่งร้องโอดครวญ ปืนในมือ ตกลงบนพื้น
หลี่ฝางเก็บปืนขึ้นมา เล็งไปที่ขาของเหล่าจิ่ง แล้วยิง จากนั้น หลี่ฝางมองเหล่าจิ่งพร้อมกับพูด：“ฉันบอกแล้ว ฉันจะทำให้แกเห็น”
“แกเป็นใครกันแน่”
มองหลี่ฝาง เหล่าจิ่งกัดฟันแน่นแล้วถาม
“ฉัน? ฉันชื่อหลี่ฝาง ฉันคิดว่าแกน่าจะรู้จักชื่อฉัน”
