เผชิญหน้ากับร่างไร้วิญญาณของแกรี่ หลี่ฝางสงบเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป
การเคลื่อนไหวในวันนี้เสียงดังไม่น้อย ถ้าไม่รีบจากไป ถูกคนที่มาตรวจสอบสถานการณ์พบเห็นเข้าแล้วก็จะต้องวุ่นวายแน่
ในระหว่างทางที่เดินกลับไป ความรู้สึกของหลี่ฝางนั้นค่อนข้างหนักหน่วง
ถ้าหากเค้าเดาไม่ผิดล่ะก็ แกรี่น่าจะเป็นคนของสำนักหยิ่งซา สำนักหยิ่งซาจับตามองตัวเองอยู่ตลอด เวลาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในวันนี้ หลี่ฝางกับสำนักหยิ่งซา และ Dynasty (ราชวงศ์) ทั้งสององค์กรใหญ่นี้นับว่าได้เปิดศึกกันอย่างเป็นทางการแล้ว
คนที่เคยเป็นคู่ต่อสู้ของพ่อของเขา ตอนนี้ได้กลายมาเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเอง ภายในใจของหลี่ฝางทั้งรู้สึกเป็นกังวล และรู้สึกตื่นเต้น
เมื่อกลับมาถึงสถานตากอากาศ พวกเซี่ยจือชิวทั้งสี่คนรวมตัวกันอยู่ เมื่อเห็นหลี่ฝางกลับมา ก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก
“คิดไม่ถึงว่าประสิทธิภาพของนายจะรวดเร็วขนาดนี้ ครั้งนี้ต้องขอบใจนายมากจริง ๆ” ใบหน้าของเซี่ยจือชิวเต็มไปด้วยความประทับใจ ก็ไม่รู้ว่านั่นเป็นความรู้สึกจริง ๆ หรือแค่เสแสร้งเท่านั้น
“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ถือโอกาสตอนนี้ที่คนของDynasty (ราชวงศ์) ยังไม่ทันรู้สึกตัว รีบไปจากที่นี่กลับเมืองหลวงไปซะ ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็เมื่อDynasty (ราชวงศ์) เริ่มมีการเคลื่อนไหวขึ้นมา เกรงว่าพวกนายคงจากไปไม่ได้แล้ว”
หลี่ฝางถือโอกาสตัดสินใจอยางเด็ดขาด สั่งให้คนรีบจองตั๋วเครื่องบินไปเมืองหลวงทันที ถ้าหากสามารถใช้โอกาสนี้ให้พวกเซี่ยจือชิวจากไปได้ นั่นถือเป็นการแบ่งเบาความกดดันของหลี่ฝางได้บ้าง
หลี่ฝางเองก็อยากให้พวกเซี่ยจือชิวอยู่ที่นี่ต่อ นำเบื้องหลังของพวกเขามาใช้เป็นตัวช่วย แต่แบบนี้จะทำให้เมืองเอกกลายเป็นสนามรบของพวกมหาอำนาจเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง ทำให้บ้านของตัวเองกลายเป็นสนามรบถือเป็นหนึ่งในวิธีที่ไม่ฉลาดที่สุด
แต่ถ้าหากให้พวกเซี่ยจือชิวกลับไปที่เมืองหลวง เช่นนั้นสนามรบก็จะถูกแยกออก ทำให้ความกดดันของทางนี้แบ่งเบาลง เพราะถึงยังไงความแค้นระหว่างเซี่ยจือชิวและทาง Dynasty (ราชวงศ์) ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหายไปเพราะการไปจากเมืองเอกของเขา
ประสิทธิภาพในการทำงานของลูกน้องนั้นรวดเร็วมาก พวกเขาจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินที่จะให้ทั้งสี่คนจากไปเสร็จเรียบร้อยได้อย่างรวดเร็ว และรีบพาพวกเขาไปส่งที่สนามบินทันทีทันใด สองชั่วโมงหลังจากนั้น หลังจากที่เครื่องบินพาพวกเขาบินขึ้นสู่ท้องฟ้า หลี่ฝางที่ได้รับข่าวก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ในที่สุดก็สามารถแก้ไขปัญหาเล็กน้อยนี้ได้
“รับรู้ได้ถึงความกดดันแล้วล่ะสิ เผชิญหน้ากับองค์กรระดับนานาชาติแบบนี้ นายจะต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาถึงจะได้” โหจื่อที่อยู่ด้านข้างหัวเราะแหะ ๆ ขึ้นมา ร่างกายของเขาฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้หายดีได้ เจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ต่อให้ต้องประมือกับคนอื่น ขอเพียงแค่เป็นการต่อสู้ที่ไม่รุนแรงนัก เขาก็สามารถรับมือได้
“มีข่าวพ่อของผมหรือยัง?” หลี่ฝางเอ่ยถาม
เมื่อได้ยินหลี่ฝางถามเช่นนั้น โหจื่อก็หน้านิ่วคิวคิ้วขมวดขึ้นมาทันที: “ยังเลย ตั้งแต่ส้าวส้วยจากไป เส้นทางข่าวสารของพวกเราก็แทบจะเข้าขั้นหยุดชะงักไป เฮ้อ ถ้าหากพวกเขายังไม่กลับมาอีกล่ะก็ เกรงว่าลุงเฉียน……”
หลี่ฝางเงียบไปพักหนึ่ง ร่างกายของลุงเฉียน แช่อยู่ในน้ำเลี้ยง สามารถเก็บรักษาไว้ได้ประมาณสิบกว่าวัน อย่างน้อยสามารถทำให้ร่างกายของเขา ไม่แย่ลงไปกว่าเดิม แต่หลังจากสิบวันผ่านไป แม้แต่หมอที่ฝีมือการแพทย์ยอดเยี่ยมคนนั้นก็ไม่รู้เลยว่าลุงเฉียนจะตายหรือจะรอด
มีเพียงคุณแม่ของหลี่ฝางกลับมาถึงจะสามารถช่วยชีวิตของลุงเฉียน แต่ทว่าตอนนี้ไม่มีข่าวคราวว่าแม่ของหลี่ฝางจะกลับมาเลยสักนิด
เวลาสิบกว่าวัน ตอนนี้เหลือเพียงไม่กี่วันแล้ว ในใจของหลี่ฝางจู่ ๆ ก็หวาดหวั่นขึ้นมา หรือว่าจะต้องมองดูลุงเฉียนตายไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้แบบนี้?
“ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วเหรอ?” หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
โหจื่อสายหน้า สีหน้าของเขาเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก: “บางทีอาจจะมีก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ บนโลกใบนี้มียอดคนอยู่มากมายแบบนั้น ไม่แน่อาจจะมีคนที่สามารถช่วยลุงเฉียนได้ก็ได้ แต่ว่าเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันแล้ว จะให้พวกเราไปหามาจากไหนล่ะ?”
“หมอว่ายังไงบ้าง เขาฝีมือยอดเยี่ยมมากมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”
“อย่าไปหาเขาเลย ระยะนี้เขาเองก็กดดันมากเหมือนกัน ได้ยินว่าหลายวันมานี้เขาขังตัวเองไว้ในห้องทดลองเพื่อค้นคว้าหาวิธีรักษาลุงเฉียน ไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันแล้ว”
หลี่ฝางถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง ก็ใช่ ถ้าหากสามารถช่วยได้ ใครล่ะจะไม่อยากช่วย เพียงแต่ว่า ได้ใช้ไปแทบทุกวิถีทางแล้ว
ในตอนนี้เอง หลิงหลงก็เดินเข้ามา
“หลี่ฝาง ท่านซุนมาน่ะ”
หลี่ฝางและโหจื่อมองหน้าซึ่งกันและกัน ทำไมท่านซุนถึงได้มาในเวลาแบบนี้ล่ะ
“ท่านซุน ท่านมาได้ยังไงครับ?”
ในห้องที่จัดให้ลุงเฉียนรักษาตัว หลี่ฝางก็ได้พบกับท่านซุน
ท่านซุนมองดูลุงเฉียน ผ่านไปสักพักถึงได้หันหลังกลับมา: “หลี่ฝาง พ่อของนายพวกเขา……ยังไม่กลับมาอีกเหรอ?”
หลี่ฝางขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ ท่านซุนถึงได้ถามแบบนี้ หรือว่าเขาจะมาที่นี่เพื่อสืบข่าว? แต่จุดประสงค์ที่เขาทำแบบนี้คืออะไรล่ะ?
เขาครุ่นคิดอยู่ภายในใจ หลี่ฝางตัดสินใจที่จะพูดตามจริง: “ยังเลยครับ”
“งั้นก็หมายความว่า พวกนายยังไม่มีวิธีรักษาเขาสินะ” ท่านซุนมองดูลุงเฉียนที่นอนอยู่ในน้ำเลี้ยง แล้วกล่าวขึ้นอย่างเรียบ ๆ
“ถึงแม้จะไม่อยากจะยอมรับ แต่ว่า……ใช่ครับ หรือว่าท่านซุนพอจะมีวิธีอะไร?” จู่ ๆ การมาของท่านซุนก็ทำให้หลี่ฝางมีความคาดหวังขึ้นมาเล็กน้อย ท่านซุนมีอายุมานานมากพอ เขารู้หลายเรื่องที่หลี่ฝางไม่รู้ บางทีเขาอาจจะนำวิธีช่วยลุงเฉียนมาด้วยจริง ๆ ก็ได้
ท่านซุนเงียบไปสักพัก ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยขึ้นมา: “นายเคยได้ยินชื่อหุบเขาราชายาไหม?”
หลี่ฝางชะงักงัน ยังไม่ทันได้พูดอะไร โหจื่อที่อยู่ข้าง ๆ กลับพูดขึ้นมาก่อน: “ใช่ตระกูลที่ลือกันว่าปลีกตัวจากโลกภายนอกนั่นไหม?”
หลี่ฝางประหลาดใจเล็กน้อย เพราะในคำพูดของโหจื่อ มีความเหยียดหยามอยู่เล็กน้อย
ท่านซุนฟังออกถึงความเหยียดหยามของโหจื่อ เขาพยักหน้าอย่างสงบ พลางกล่าวมี: “หุบเขาราชายา สืบทอดกันมาช้านาน ในมือมีตำรายาที่วิเศษอยู่มากมาย บางทีพวกเขาอาจจะสามารถช่วยชีวิตของลุงเฉียนไว้ก็ได้
“จริงเหรอครับ?” หลี่ฝางตื่นเต้นดีใจขึ้นมา ถ้าหากที่ท่านซุนพูดเป็นความจริง เช่นนั้นต่อให้มีโอกาสเพียงริบหรี่ หลี่ฝางก็ต้องไปลองดูสักตั้ง
“ท่านรู้เหรอว่าหุบเขาราชายาอยู่ที่ไหน?” โหจื่อจ้องมองท่านซุนด้วยความสงสัย: “ผมได้ยินมาว่าหุบเขาราชายาลึกลับซับซ้อน อย่างกับหนูแน่ะ ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาหลบซ่อนอยู่ที่ไหน”
“ฉันรู้ ฉันสามารถบอกพวกนายได้” น้ำเสียงของท่านซุนหนักแน่นเป็นอย่างมาก
หลังจากที่ให้ข้อมูลเสร็จเรียบร้อย ท่านซุนก็จากไปทันที
หลี่ฝางถามโหจื่อด้วยความประหลาดใจ: “ทำไมผมรู้สึกว่าคุณไม่ค่อยจะชอบหุบเขาราชายาซักเท่าไหร่?”
หลี่ฝางสามารถรู้สึกได้ตั้งแต่ประโยคแรกที่โหวจื่อพูดออกมา ดูเหมือนว่าโหจื่อจะดูหมิ่นดูแคลนและต่อต้านหุบเขาราชายามาก และก็เพราะท่าทางของเขา ถึงทำให้หลังจากที่ท่านซุนให้ข้อมูลเสร็จแล้วก็รีบจากไปทันที เหมือนกับว่าไม่อยากจะพูดมากอะไร
โหจื่อยิ้มอย่างเย็นชา แล้วกล่าว: “ถูกต้อง ฉันไม่ชอบหุบเขาราชายานั่นเลยสักนิด ในนี้มันมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา ทั้งยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับลูกพี่อีกด้วย”
“เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?”
“คุณก็รู้ว่าหุบเขาราชายาลึกลับซับซ้อน คนในสำนักน้อยมากที่จะออกมาสู่โลกภายนอก ดังนั้นคนที่รู้จักพวกเขาก็มีไม่เยอะ เมื่อหลายปีก่อนพวกเราก็ได้พบกับคนของหุบเขาราชายา ตอนนั้นเขาได้สร้างปัญหาใหญ่ขึ้น ลูกพี่ได้ลงแรงไปมากมายกว่าจะช่วยชีวิตเขาเอาไว้ได้ คำพูดของเขาในตอนนั้นต่างก็น่าฟัง บอกว่าถ้าเจอปัญหาอะไรก็ให้ไปหาเขา แต่สุดท้ายแล้ว หึหึ……”
“หลังจากนั้นเป็นยังไงเหรอ?”
“หลังจากนั้นพวกเราก็ได้พบกับปัญหาเข้าจริง ๆ ลูกพี่ได้ไปขอให้คนคนนั้นช่วย สุดท้ายแล้วเป็นยังไง? พวกเขาไล่พวกเราอย่างกับขอทาน เหอะ ๆ ต่อมาพอรู้ว่าพวกเรามีเงิน ก็มีข้อเรียกร้องมากมาย เห็นพวกเราเป็นเนื้อก้อนโต”
