“เรื่องนี้น่ะ ตอนนี้ยังหรอก แต่ก็อีกไม่นานแล้ว” ฉินจื่อยี่ยิ้มกล่าว: “บริษัท เทียนไห่ กรุ๊ปนั้นต้องการลงทุนกับบริษัทขนส่งต่างประเทศ จำเป็นต้องหาบริษัทขนาดใหญ่ที่มีคอนแทกต์อย่างกว้างขวางและมีความสามารถเพื่อร่วมมือด้วย ดังนั้นจึงได้จัดงานเลี้ยงค็อกเทลขึ้นที่เมืองเซี่ยงไฮ้ เพื่อค้นหาพันธมิตร ถ้าพวกเราสามารถคว้าเอาธุรกิจนี้มาได้ ผลกำไรที่ได้รับในแต่ละปี อย่างน้อยอยู่ที่หนึ่งพันล้านหรือมากกว่านั้น”
“เดี๋ยวนะ นายบอกว่าพวกเรางั้นเหรอ” ในที่สุดหลี่ฝางก็เข้าใจแล้วว่าฉินจื่อยี่เรียกเขามาทำไม
“ใช่ อาศัยกำลังของฉันเพียงคนเดียว แข่งขันกับบริษัทพวกนั้นจะต้องยากมากแน่ ๆ แต่ถ้าใช้พลังของเราสองคนรวมกันล่ะก็ ธุรกิจในครั้งนี้พวกเราจะต้องคว้าเอาไว้ได้อย่างแน่นอน” ฉินจื่อยี่กล่าวอย่างเต็มไปด้วยความมั่นใจ
“ตอนนี้ในมือของฉันมีเงินอยู่ไม่เท่าไหร่หรอกนะ” หลี่ฝางรีบเอ่ยขึ้นมา: “อีกอย่างฉันเพิ่งกลับมาจากเมืองเป่ยไห่ นายจะให้ฉันไปที่เมืองเซี่ยงไฮ้ต่อเลย มันเหนื่อยมากเลยนะ”
“แค่ไปกลับเอง วันเดียวก็กลับมาแล้ว นายไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่ใส่ชื่อนายลงไป จากนั้นก็นอนรอนับเงิน มันจะเหนื่อยสักเท่าไหร่กันเชียว” ฉินจื่อยี่ยิ้มด่าพลางกล่าว: “คนอื่นบอกว่าไม่มีเงินยังพอว่า คุณชายหลี่อย่างนายบอกว่าไม่มีเงิน ฉันไม่เชื่อหรอกนะ!”
“แค่ก ๆ” หลี่ฝางไอขึ้นมาอย่างเคอะเขิน เขาไม่ได้ขาดเงินหรอก แต่หลังจากที่กลับมาจากเมืองเป่ยไห่ เขายังไม่ได้พักผ่อนเลยแม้แต่วันเดียว ยังไม่ทันได้ไปแม้กระทั่งสถานตากอากาศ
อีกอย่างภารกิจเสร็จสิ้น ที่หลิวฮุยเคยรับปากว่าจะคุ้มครองตระกูลหลี่ในตอนที่หลี่ฝางไม่อยู่ที่เมืองเอกก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว หลี่ฝางจากไปในตอนนี้ เขาอดเป็นห่วงผู้คนที่อยู่ในสถานตากอากาศไม่ได้จริง ๆ
“บอกนายตามตรงนะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากทำธุรกิจนี้ แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถแบ่งใจไปสนใจเรื่องอื่นได้จริง ๆ ถ้าหากนายบอกเพียงแค่ให้ฉันใช้เงินลงทุน งั้นก็ไม่มีปัญหา แต่ตัวของฉัน ไปไหนไม่ได้จริง ๆ” หลี่ฝางกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
หลี่ฝางน้ำเสียงหนักแน่น ฉินจื่อยี้เองก็ไม่อาจโน้มน้าวอีกต่อไป จึงทำได้เพียงแค่กล่าว: “เรื่องนี้นายอย่าพึ่งรีบปฏิเสธไป ลองพิจารณาดูก่อน ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไหร่บอกฉันได้ตลอดเวลา”
หลี่ฝางพยักหน้า และไม่ได้ปฏิเสธฉินจื่อยี่อีก
ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่นั้น ฉินวี่เฟยก็ได้นั่งฟังอย่างเงียบ ๆ อยู่ที่ด้านข้างตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ได้เอ่ยขัดจังหวัดขึ้นมาเลยสักครั้ง
ถึงแม้ฉินจื่อยี่จะเป็นพี่ชายของเธอ แต่ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของหลี่ฝาง เช่นนั้นก็ต้องยืนอยู่ที่มุมของหลี่ฝางมากกว่า ถึงแม้เธออยากจะช่วยพูดให้กับฉินจื่อยี่บ้าง แต่เธอยิ่งไม่อยากให้หลี่ฝางลำบากใจมากกว่า
หลี่ฝางยังคงปฏิเสธคำเชื้อเชิญในการร่วมมือของฉินจื่อยี่ และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสุดท้ายแล้วฉินจื่อยี่ได้ไปร่วมมือกับใคร หลี่ฝางเองก็ไม่ได้ไปถาม ถ้าหากเป็นเวลาอื่นล่ะก็ หลี่ฝางอาจจะตอบรับคำเชื้อเชิญของฉินจื่อยี่ไปแล้ว แต่เขาในตอนนี้เพียงแค่อยากจะพักผ่อนอยู่ที่สถานตากอากาศสักระยะเท่านั้น
หลังจากที่ได้ผ่านช่วงเวลาการใช้ชีวิตอย่างเร่งรีบมา ชีวิตของหลี่ฝาง ก็ได้ค่อย ๆ กลับคืนสู่ความสงบ
เขาทำในสิ่งที่ชื่นชอบกับฉินวี่เฟยในทุก ๆ วัน มองดูอาการบาดเจ็บของคนที่อยู่ในสถานตากอากาศค่อย ๆ ฟื้นตัว ในขณะเดียวกันก็ได้ฝึกฝนวิทยายุทธ์ของตัวเองอยู่อย่างไม่หยุด หลายวันมานี้เขาได้ใช้ชีวิตอย่างสงบ
มีเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้หลี่ฝางรู้สึกอึดอัด นั่นก็คือฮาโรลด์คนนั้น ที่ได้รับภารกิจให้มาลอบสังหารเขา หนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ แล้วก็ยังไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นมาเลยสักครั้ง
ดูเวลาแล้ว อีกฝ่ายน่าจะมาถึงเมืองเอกตั้งแต่ห้าวันที่แล้วแล้ว หรือแม้กระทั่งได้แอบแฝงอยู่รอบตัวของเขาเป็นที่เรียบร้อย แต่ระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ หลี่ฝางก็ไม่เคยได้เจอแม้แต่เงาของเขา
ส่วนหลี่ฝางเพื่อที่จะหาตัวอันตรายนี้ออกมา เขาก็ได้ตั้งใจสร้างโอกาสให้กับชายคนที่แอบแฝงอยู่รอบกายของเขาคนนั้นหลายครั้ง
แต่ไม่ว่าหลี่ฝางจะไปในที่ที่ห่างไกลเพียงคนเดียว หรือว่าแสร้งทำเป็นนอนหลับในสวนสาธารณะ ฮาโรลด์ก็ไม่เคยลงมือเลยสักครั้ง แม้แต่ลองพยายามที่จะเข้าใกล้ก็ไม่มี
นั่นมันทำให้หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะสงสัยขึ้นมาว่า หรือว่าอีกฝ่ายจะประสบอุบัติเหตุทางอากาศในขณะที่เดินทางมา หรือว่าจะเกิดเรือคว่ำอยู่ในทะเล
แต่พอลองตรวจสอบข่าวเหตุการณ์การที่เกิดขึ้นใน ก็ไม่ได้มีอุบัติเหตุที่คล้ายคลึงเกิดขึ้นเลย จนปัญญา หลี่ฝางทำได้เพียงแสร้งทำเป็นใช้ชีวิตอย่างไม่รู้ตัว พลางป้องกันอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่ออย่างระมัดระวังไปด้วย
ไม่ว่ายังไงอีกฝ่ายก็เป็นคนที่กล้าลอบสังหารยอดฝีมือกำลังภายในเมื่อปีที่แล้ว อีกทั้งยังสามารถหลบหนีไป ได้ตอนนี้หนึ่งปีผ่านไป โลกภายนอกไม่เข้าใจถึงฝีมือของฮาโรลด์เลยสักนิด
ถ้าอีกฝ่ายได้สำเร็จเข้าขั้นกำลังภายใน เช่นนั้นสุดยอดนักฆ่ากำลังภายในคนหนึ่ง จะต้องมีพลานุภาพมากกว่านักสู้ในระดับเดียวกันอย่างแน่นอน การเตรียมความพร้อมที่จำเป็นนั้น สำคัญกับหลี่ฝางมาก
เพียงแต่ว่าการเตรียมความพร้อมแบบนี้ หลี่ฝางเองก็ไม่แน่ใจว่ามันจะจบสิ้นลงเมื่อไหร่
ยอดนักฆ่าคนหนึ่ง อย่าว่าแต่แอบแฝงอยู่ที่รอบการของคุณหนึ่งอาทิตย์เลย ต่อให้เป็นครึ่งปี หรือแม้แต่หนึ่งปี ก็ไม่น่าแปลกใจ
แต่ถ้าต้องใช้เวลายาวนานขนาดนั้นจริง ๆ เช่นนั้นหลี่ฝางคงอึดอัดแย่เลย
อีกอย่างแม่มดได้บอกมาในอีเมลฉบับนั้นแล้วว่าส้าวส้วยจะกลับมา แต่เขารอมาหลายวันเช่นนี้ ก็ยังไม่มีข่าวคราวของสาวสวยเลยสักนิด เดิมทีเขายังคาดหวังว่าส้าวส้วยจะนำข่าวคราวอะไรบางอย่างกลับมาด้วย ตอนนี้การรอคอยเช่นนี้มันช่างทำให้คนทุกข์ทรมานเสียจริง
และในการรอคอยที่แสนจะน่าเบื่อและตุ้ม ๆ ต่อม ๆ แบบนี้ สิ่งที่หลี่ฝางรอมาได้กลับไม่ใช่การลอบสังหารของฮาโรลด์ แต่เป็นแขกผู้มาเยือนที่เขาคาดไม่ถึงคนหนึ่ง
“คุณมาได้ยังไง”
เมื่อมองเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านนอกประตู หลี่ฝางรู้สึกคาดไม่ถึงเล็กน้อย
ตั้งแต่ที่เขากลับมา ก็ไม่ได้เจอกับหลิวฮุยอีกเลย โทรหาอีกฝ่ายเพียงแค่บอกว่าไม่ได้อยู่ที่เมืองเอก แม้แต่เอกสารรับรองใบนั้นก็ไม่ได้เอาคืนไป
“เพิ่งมาถึงเมื่อคืน”
กลิ่นอายของฝุ่นละอองร่องรอยออกมาจากทั่วทั้งร่างของหลิวฮุย ราวกับได้เดินทางชั่วข้ามคืนหลาย พันกิโลเมตร เพื่อรีบกลับมาจากต่างถิ่น
“เข้ามาเถอะ!”
หลี่ฝางเองก็ไม่ได้ห้ามอีกฝ่าย เขาหันหลังกลับในทันที และได้ให้หลิวฮุยเข้ามาในห้อง
“นั่งตามสบาย! ในตู้เย็นมีน้ำ หยิบเองเลย!”
ในฐานะเจ้าของบ้าน หลี่ฝางไม่ได้ดูแลแขกที่มาเยือนเลยสักนิด เขานอนลงไปบนโซฟา และไม่ได้สนใจอะไรอีก ภารกิจเมื่อครั้งที่แล้วหลี่ฝางได้หลิวฮุยเอารัดเอาเปรียบอย่างหนัก ให้หลี่ฝางทำตัวเป็นคนเกลี้ยกล่อมฟรี ๆ ไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรเลยแม้แต่นิดเดียว งั้นก็อย่าหวังเลยว่าหลี่ฝางจะทำดีกับเขา
“ลุงเฉียนเป็นยังไงบ้าง? พวกคุณไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นกับเขาใช่ไหม?” ทันทีที่หลิวฮุยนั่งลง หลี่ฝางก็เอ่ยถามขึ้นมาทันที
“พ้นขีดอันตรายเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กำลังฟื้นตัวอยู่ คาดว่าอีกประมาณครึ่งเดือนนายก็น่าจะได้เจอกับเขาแล้ว”
หลิวฮุยรู้ว่าสิ่งที่หลี่ฝางเป็นห่วงที่สุดคืออะไร ดังนั้นจึงได้รีบพูดให้หลี่ฝางเข้าใจทันที เพียงแต่ว่าเค้าเป็นห่วงความปลอดภัยของคนอื่น ตอนนี้เขาไม่มีเวลาจะไปสนใจเรื่องอื่นอย่างดื่มน้ำแล้ว หลังจากที่ได้นั่งลงตรงข้ามกับหลี่ฝาง เขาก็ได้เริ่มลังเลขึ้นมา คิดว่าควรจะเอ่ยปากกับหลี่ฝางยังไงดี
พอเห็นท่าทางเช่นนี้ของหลิวฮุย หลี่ฝางก็รู้ขึ้นมาทันที คนคนนี้คงจะมาสร้างปัญหาให้ตัวเองอีกแล้ว ก็เลยไม่รีบร้อนอะไร เขาหยิบแอปเปิลขึ้นมา และกัดกินอย่างช้า ๆ
“หลี่ฝาง……”
รอจนหลี่ฝางทานแอปเปิลจนเกือบจะหมด ตรงข้าม ในที่สุดก็มีเสียงดังขึ้นมาเล็กน้อย
“มีบางเรื่อง ที่ต้องปรึกษากับนายหน่อย ไม่รู้ว่านายสนใจ……”
หลิวเปิดฉากขึ้นมาอย่างมีมารยาทและยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ได้ยินหลี่ฝางเอ่ยขึ้นมาอย่างเด็ดเดี่ยว: “ไม่สนใจ”
“……”
ทันใดนั้น บรรยากาศที่เดิมทีก็อึดอัดอยู่แล้ว เหมือนกับจะอึดอัดขึ้นมากกว่าเดิม
“นายอยากจะเข้าทีมหลงหยาไหม ถ้าหากนายสนใจล่ะ ฉันอนุมัติให้นายเข้าทีมเป็นกรณีพิเศษได้”
ลังเลไปชั่วขณะ หลิวฮุยยังคงได้เอ่ยออกมา พอกล่าวจบ ก็ได้สังเกตปฏิกิริยาของหลี่ฝางอย่างละเอียด
