“หึ！” ไท่ซางหึใส่ และเก็บท่าทีของตน ไม่ได้ทำความลำบากใจให้พ่อบ้านเฒ่าต่อ
“ขอบพระคุณปรมาจารย์ไท่ซางที่ให้อภัย เด็กน้อยในตระกูลตาไม่มีแวว ไม่รู้จักกฎเกณฑ์ ทำให้ทั้งสองท่านไม่พอใจแล้ว” พ่อบ้านเฒ่าถอนหายใจ หลังจากลังเลอยู่ครู่ก็พูดอย่างเคารพ “ผมต้องขอทั้งสองท่านแทนเขาด้วย หวังว่าทั้งสองท่านจะยกโทษให้”
ถึงยังไงชิวเฉิงฝูก็เป็นคนตระกูลชิว หมายความว่าเขาก็เป็นหน้าตาตระกูลชิว พ่อบ้านเฒ่าต้องช่วยเขาไว้เป็นธรรมดา อย่างน้อยก็ไม่ถูกลงโทษ
แต่ประเด็นก็คือที่ชิวเฉิงฝูมีปัญหาด้วยคือหลี่ฝาง ถ้าหากเขามีปัญหากับไท่ซาง งั้นพ่อบ้านเฒ่าคงจะลงโทษเขาไปก่อนยกนึง เพื่อที่จะให้ได้การอภัยจากไท่ซาง
“ปรมาจารย์ได้โปรดให้อภัยด้วย！” ชิวเฉิงฝูรีบพูดกับไท่ซางอย่างเคารพ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับปรมาจารย์แห่งยุทธภพคนอื่นนอกเหนือจากตระกูลชิว ประเด็นสำคัญคือ เขายังไปทำให้ปรมาจารย์ยุทธภพคนนี้ไม่พอใจ
แม้ว่าเขาจะเป็นญาติกับตระกูลชิว ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่จะอยู่ในสายตาปรมาจารย์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขาเป็นแค่ญาติห่างๆ ของตระกูลชิวเลย
ดังนั้นเขาได้แต่วังว่าไท่ซางจะไม่เอาความ ท่าทีที่แสดงออกมากับเมื่อครู่อย่างกับท้องฟ้า กับพื้นดิน
“เหอะๆ หรือว่านายลืมไปแล้วว่านายพูดอะไรไป? ให้ฉันฟื้นความจำแทนนายมั้ย?” ไท่ซางเห็นแบบนี้ก็ยิ้มอย่างเย็นชา แล้วพูด： “นายว่า ที่นายพูดที่หน้าประตูใหญ่ของตระกูลชิว จะให้ฉันยกโทษให้นายได้ยังไง?”
เห็นท่าสัพยอกของไท่ซาง ไท่ซางจู่ๆ ก็ไปต่อไม่ถูก ในใจก็คิดถึงเรื่องหยูหลิงฮุ่ยอย่างอดไม่ได้
หากไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ พูดอะไรไท่ซางเป็นแค่ไอ้ขยะ เขาจะไปดูถูกไท่ซางแบบนั้นได้ยังไงกัน?
สุดท้ายเพียงแค่พริบตา อีกฝ่ายก็กลายเป็นปรมาจารย์ยุทธภพ กลายเป็นคนที่ตนไม่สามารถล่วงเกินได้
ชิวเฉิงฝูทำได้แค่คุกเข่าอยู่ที่พื้นอ้อนวอนให้ไท่ซางยกโทษให้ ไม่กล้าไม่เคารพเลยสักนิด
ในเวลานี้พ่อบ้านเฒ่ายังคงถอนหายใจอยู่ในใจ คิดไม่ถึงว่าชิวเฉิงฝูจะทำให้ไท่ซางไม่พอใจมาตั้งแรกแล้ว แถมยังล่วงเกินไว้อย่างหนักมากๆ ด้วย
พ่อบ้านเข้าใจว่าถ้าตนไม่มีคำอธิบายดีๆ ให้ไท่ซาง เรื่องนี้เกรงว่าจะจบไม่สวย รวมไปถึงตระกูลชิวทั้งหมด ก็จะถูกชิวเฉิงฝูลากเข้าไปเอี่ยวด้วย
ในหัวของพ่อบ้านก็หมุนอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็มีวิธีรับมือ
“ชิวเฉิงฝูนายถึงกับกล้าล่วงเกินปรมาจารย์ไท่ซาง ลงโทษนายปลีกวิเวกสำนึกผิดสามปีห้ามออกมา หากกล้าต่อต้าน ก็ใช้กฎบ้านลงโทษ！”
ชิวเฉิงฝูตัวสั่นไปทั้งร่าง เกือบจะคิดว่าตัวเองฟังผิดแล้ว
เขาก็ไม่ใช่คนธรรมะธัมโม ตอนวัยหนุ่ม จู่ๆ ก็ถูกลงโทษสำนึกผิดสามปี จะให้เขาผ่านมันไปได้ยังไง?
มันโหดกว่าการเข้าคุกอีกนะ！
“ทำไม นายมีปัญหา?” พ่อบ้านเห็นชิวเฉิงฝูทำหน้าอึดอัดใจ จึงถามขึ้น
“ไม่ไม่ไม่ ไม่ครับ ผมไม่กล้า！” ชิวเฉิงฝูรีบปัดมืดรัวๆ ไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น
กฎที่เข้มงวดของตระกูลชิว เรื่องนี้เขาก็ผิดจริงๆ แถมยังเป็นต่อหน้าปรมาจารย์ด้วย ถ้าหากเขากล้าบอกว่าไม่ตกลง ไม่ต้องพูดถึงโดนกฎบ้านจัดการ เกรงว่าเขาจะถูกไท่ซางตบตาย
และไท่ซางที่อยากจะตบชิวเฉิงฝูให้ตายหลังจากได้ยินแผนลงโทษนี้ ถึงแม้จะไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ไม่ลำบากใจต่อ ก็แค่พยักหน้าอย่างเย็นชา และปล่อยเรื่องนี้ไป
เนื่องจากไท่ซางไม่เอาเรื่อง พ่อบ้านเฒ่าจึงไม่ถามอะไรให้ยุ่งยาก หลังจากรีบขอโทษกับไท่ซาง จึงรีบพาชิวเฉิงฝูจากไป
ทั้งสองคนไปแล้ว ไท่ซางก็รีบมองหลี่ฝางทันที แล้วพูดพลางยิ้มฮี่ฮี่： “ลูกพี่ เป็นยังไง ครั้งนี้ฉันทำได้ไม่เลวใช่มั้ย?”
มองท่าทีที่บรรลุเป้าหมายของไท่ซาง หลี่ฝางก็แค่พยักหน้านิ่งๆ ไม่ให้โอกาสไท่ซางภูมิใจมากขึ้นแต่อย่างใด
อีกฝั่ง หลังจากพ่อบ้านพาชิวเฉิงฝูออกจากจากเรือนแล้ว เมื่อเห็นชิวเฉิงฝูทำหน้าสับสน ก็พูดปลอบ： “ครั้งนี้ถือว่านายโชคดี ที่ปรมาจารย์ไท่ซางไม่เอาเรื่อง ไม่อย่างนั้นนายเกิดเรื่องใหญ่แน่ รู้มั้ย?”
ชิวเฉิงฝูพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว และยังคงไม่ได้สติ
เห็นแบบนี้ พ่อบ้านก็อดไม่ได้ที่จะพูดปลอบ： “สามปีนี้นายก็สงบจิตใจตั้งใจฝึกยุทธ ปล่อยทิ้งปัญหาที่กวนใจไปซะ มันไม่อาจจะทำอะไรได้แล้ว ต้องจำเอาไว้ ความสามารถคือทุกสิ่ง”
“แต่ว่าเวลาสามปีมันนานเกินไป……” ชิวเฉิงฝูบ่นออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจ
“ใช่แล้ว หลังจากจบศึกชิงจ้าวยุทธภพปรมาจารย์ไท่ซางก็จะจากไปใช่มั้ย ถึงตอนนั้นก็อะลุ่มอล่วย แล้วปล่อยผมออกมาได้มั้ย? ถึงยังไงปรมาจารย์ไท่ซางก็ไม่รู้หรอก”
พ่อบ้านส่ายหน้า แล้วพูด： “ถ้าหากปรมาจารย์ไท่ซางผูกมิตรกับตระกูลชิว หลังจากนี้จู่ๆ ก็มาเยี่ยมตระกูลชิวล่ะ?”
เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา ก็ทำให้ความคิดทั้งหมดของชิวเฉิงฝูพังลงอย่างสิ้นเชิง
ในขณะนั้น หยูหลิงฮุ่ยก็ค่อยๆ เดินเข้ามาจากข้างหน้า เมื่อเห็นชิวเฉิงฝูใบหน้าก็ดีใจขึ้นมา แล้วรีบเดินเข้าไปทางชิวเฉิงฝู
แต่เมื่อชิวเฉิงฝูเห็นหยูหลิงฮุ่ยกลับโมโหขึ้นมาทันที ถ้าหากไม่ใช่เพราะหล่อน ชิวเฉิงฝูจะไปล่วงเกินปรมาจารย์ไท่ซางได้ยังไงกัน！
เขาจะถูกลงโทษปลีกวิเวกเข้าไปฝึกตนสามปีเต็มๆ ได้ยังไง?
ทันใดนั้น ชิวเฉิงฝูก็พุ่งเข้าไปหาหยูหลิงฮุ่ยอย่างโมโห
“เป็นไงบ้าง? ไอ้หมอนั่นถูกนายไล่ไปแล้วใช่มั้ย?” เมื่อเห็นชิวเฉิงฝูเดินเข้ามาหาตน หยูหลิงฮุ่ยจึงรีบถามขึ้น
“กล้าหนีเหรอ！เธอให้ฉันไล่ปรมาจารย์ สมองเธอเพี้ยนไปแล้วสินะ！” ทันใดนั้นชิวเฉิงฝูก็โกรธจัด “ตอนนี้จัดถูกลงโทษเพราะว่าไปล่วงเกินปรมาจารย์ไท่ซางเข้า เธอจะให้ฉันทำอะไรได้อีก?”
“ปรมาจารย์ไท่ซาง?”
ทันใดนั้นหยูหลิงฮุ่ยก็ช็อกไปเลย
