NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – บทที่931 บดขยี้กำลังภายใน

บทที่931 บดขยี้กำลังภายใน

ชั่วพริบตา บริเวณโดยรอบกลายเป็นสีเทาอึมครึม แน่นอน นี่เป็นเพราะพลังของส้งหมิงแกร่งกล้าเกินไป จนเกิดเป็นภาพลวงตากดขี่ในใจฝูงชน ทำให้ทุกคนเห็นสีรอบข้างเปลี่ยนไป แต่ความเป็นจริงอากาศรอบๆไม่ได้เปลี่ยนสีไปแม้แต่น้อย

แต่ทำได้ถึงขนาดนี้ก็พูดได้ว่าแกร่งกล้ามากแล้ว สามารถทำให้ศัตรูมองไม่ชัด ฟังไม่ชัด นั่นทำให้ศักยภาพของศัตรูได้รับผลกระทบไปตั้งเท่าไหร่?

แต่ทว่าหลังจากส้งหมิงลดพลังลง หลี่ฝางที่โดนล้อมอยู่ตรงกลางกลับไม่เป็นอะไรเลย

แต่เขากลับรู้สึกว่าอารมณ์ของตัวเองได้รับผลกระทบ แม้เป็นพลังแดนสุดกำลังภายนอก ตอนนี้ก็คงเป็นล้มพับลงไปกับพื้นเพราะความกลัวแล้ว สูญเสียความลกล้าที่จะต่อสู้ไปโดยสิ้นเชิง

หลี่ฝางพยักหน้าหงึกๆ ปรมาจารย์กำลังภายในลำดับที่21ไม่ธรรมดาอย่างที่คิดไว้จริงๆ ถ้าเป็นหลี่ฝางเมื่อคืนนี้มาปะทะกับเขาเกรงว่าคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

เพียงแต่ไม่มีใครรู้ ร่างกายหลี่ฝางได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงใหม่ในชั่วข้ามคืน ตอนนี้พลังกำลังภายในของหลี่ฝางเพิ่มขึ้นอีกขึ้นหนึ่งแล้ว ไม่ใช่คนที่ส้งหมิงจะเทียบได้อีกต่อไป

ถ้าเพียงใช้แต่กำลังภายในบดขยี้ ส้งหมิงก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่ฝาง!ฝีมือทั้งหมดของเขามันใช้ไม่ได้กับหลี่ฝาง!

ทันใดนั้นสีหน้าส้งหมิงปรากฏความประหลาดใจ จากนั้นก็ปรากฏความตกใจกลัว

เพราะพลังที่เขาปล่อยออกไปค่อยๆหายไป

ไม่ ไม่ใช่หายไป แต่โดนหลี่ฝางคนตรงหน้าดูดเก็บไป!

พลังที่เขาปล่อยออกมา ที่จริงเป็นกำลังภายในที่เขารวบรวมขึ้น เพื่อปลดปล่อยพลังปราณในร่างกายของเขา และเปลี่ยนเป็นพลังพิเศษแต่ในตอนนี้ พลังของเขาเปลี่ยนกลับเป็นพลังบริสุทธิ์ทันทีทันใด ค่อยๆถูกหลี่ฝางดูดเข้าร่างกายช้าๆ

ส้งหมิงเมื่อเข้าใจจุดนี้ ในใจก็เกิดคลื่นโหมซัดสาด มองหลี่ฝางอย่างเหลือเชื่อ

นักศิลปะต่อสู้ธรรมดาๆที่จัตุรัสเป็นระดับต่ำ ดูไม่ออกว่าเกิดปัญหาอะไร นึกว่าเป็นเพราะการกระทำของส้งหมิง แต่เหล่าปรมาจารย์ที่อยู่บนเวที ตอนนี้เกิดความตกใจสุดๆ

สามารถสร้างพลังออกมาได้ สำหรับปรมาจารย์กำลังภายใน เดิมทีก็เป็นสัญลักษณ์ที่ทรงพลังอยู่แล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่าพลังอันแข็งแกร่งของส้งหมิงจะถูกหลี่ฝางดูดเก็บไป ผลลัพธ์แบบนี้ทำให้พวกเขาตกใจมาก อีกทั้งคาดเดาถึงความเป็นไปได้ที่ทำให้พวกเขาตกใจ

ทั้งกำลังภายในและพลังในร่างกายของหลี่ฝาง ล้วนแกร่งกล้ากว่าส้งหมิง!

มิฉะนั้นพวกเขาก็นึกไม่ออกว่าจะมีเหตุผลอะไรอีก

เพราะเมื่อมองหน้าตาหลี่ฝาง แม้ดูเหมือนอายุ30กว่าเพราะการปลอมตัว แต่เมื่อเทียบกับปรมาจารย์กำลังภายในในจัตุรัสก็ยังหนุ่มยังแน่นมาก กำลังภายในของเขาแข็งแกร่งกว่าส้งหมิงที่ฝึกยุทธมาเกือบศตวรรษได้อย่างไร?

ส้งหมิงที่ดูไม่ค่อยเชื่อ โจมตีหลี่ฝางอีกครั้ง แต่หลี่ฝางก็ยังคงไม่สะทกสะท้าน ไม่ปฏิเสธพลังของส้งหมิงที่ส่งมา กลืนมันลงไปอีกครั้ง

ครั้งนี้ส้งหมิงอึ้งไปแล้วจริงๆ

หลี่ฝางเหมือนหลุมไม่มีก้นอย่างไรอย่างนั้น กลืนกินกำลังภายในของเขาไปแล้ว3ต่อ2ส่วน แต่ยังเหมือนไม่เป็นอะไร ยืนยิ้มๆอยู่ที่เดิม

ถึงขนาดมองด้วยสายตารอคอย เหมือนรอให้ส้งหมิงปล่อยพลังออกมาอีกครั้งอย่างไรอย่างนั้น

“คุณเป็นใครกันแน่?”

ส้งหมิงสีหน้าเยือกเย็น สายตาจ้องหลี่ฝางดุจดาบคมสองคม เหมือนจะมองทะลุตัวตนจริงๆของเขา

แต่ไม่ว่ามองยังไง ในสายตาเขาหลี่ฝางก็ยังคงเป็นนักรบกำลังภายนอก ไม่มีอะไรเป็นพิเศษเลยแม้แต่น้อย

แต่นักรบกำลังภายนอกคนหนึ่งทำเรื่องแบบนี้ได้เหรอ?เป็นเรื่องน่าขันที่สุดในโลก!

หลี่ฝางยิ้มๆไม่ตอบอะไร ส้งหมิงก็ไม่กล้าโจมตีอีกครั้ง จากนั้นบนเวทีก็ตกอยู่ในความเงียบ

ส่วนนักรบกำลังภายนอกในจัตุรัสไม่เห็นว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น พวกเขามั่นใจว่าส้งหมิงชนะ เพราะส้งหมิงเป็นปรมาจารย์กำลังภายใน และความเป็นไปได้ที่หลี่ฝางจะชนะนั้นไม่มีสักนิด

บุคคลนิรนามที่พูดจาบ้าๆบอๆคนหนึ่งจะไปชนะได้ยังไง?

ส่วนพวกปรมาจารย์ที่ดูการต่อสู้ครั้งนี้ออก กลับตกอยู่ในความเงียบแปลกๆ

พวกเขาไม่สามารถอธิบายได้เลยว่าภาพตรงหน้านี้เกิดอะไรขึ้น

ดูดเก็บพลังของคนอื่น เรื่องแบบนี้อย่าว่าให้อธิบายเลย แม้แต่ได้ยินพวกเขาก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน

มีเพียงข่งจิ่งยู่ปรมาจารย์กำลังภายในอีกคนหนึ่ง จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้

ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ข่งจิ่งยู่ก็เดินไปข้างๆส้งหมิงและชิวจงเทียน แล้วกระซิบพูด:“ผมเคยอ่านหนังสือโบราณในสำนักเล่มหนึ่ง มันกล่าวถึงวิธีการเหล่านี้ เหมือนว่ากำลังภายในผ่านการเปลี่ยนสภาพ ต้องอยู่ในระดับสูงของแดนเต๋าเท่านั้นถึงจะทำได้”

ได้ยินที่ข่งจิ่งยู่พูด สีหน้าส้งหมิงและอีกคนก็เปลี่ยนไปทั้งตกใจและหวาดกลัว มองหลี่ฝางอย่างเหลือเชื่อ

หลังจากเข้าถึงระดับกำลังภายใน ปรมาจารย์กำลังภายในก็เรียนรู้การระดมพลังในร่างกาย ซึ่งจะช่วยเสริมการโจมตีและป้องกันของตน ทำให้พลังของตนเพิ่มขึ้นทุกส่วน

ในความเป็นจริงกำลังภายในของปรมาจารย์กำลังภายใน มีทั้งแข็งแกร่งและอ่อนแอ แต่ส่วนมากแตกต่างกันตรงปริมาณ ส่วนคุณสมบัติ ไม่ว่าจะเป็นปรมาจารย์ที่เพิ่งถึงเข้าถึงขั้นกำลังภายใน หรือเข้ามาแล้วเป็นสิบๆปีก็ไม่ต่างกันนัก

แล้วความน่ากลัวของการบดขยี้ที่ห่างกันถึง1ระดับนี่ยิ่งไม่ต้องพูด!

เมื่อได้ยินข่งจิ่งยู่บอก ว่าคนที่อยู่ตรงหน้ามีกำลังภายในสูงกว่าพวกเขา ส้งหมิงและอีกสองคนก็หวาดกลัวขึ้นมา

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

ยามค่ำคืนดึกๆ ในหอพักแห่งหนึ่งที่ตงไห่

“หลี่ฝาง รีบเอาน้ำล้างเท้ามาให้ฉันเร็วๆ ”

ได้ยินเสียงตะโกนเรียก หลี่ฝางไม่รีรอเลยสักนิด รีบไปยกน้ำล้างเท้าของเจ้าอ้วนมาให้

“รอเดี๋ยว ถุงเท้าก็ช่วยซักด้วยเลย ไม่ซักมาหลายวันแล้ว เหม็นตายห่า” หลี่ฝางยกกะละมังล้างเท้าขึ้นมา เจ้าอ้วนก็พูดขึ้นมาอีกทันที

หยิบถุงเท้าที่เหม็นเน่าของเจ้าอ้วนแล้ว หลี่ฝางก็เดินเข้าไปในห้องน้ำของหอพัก จากนั้นเริ่มยุ่งๆ

เขาไม่เพียงแค่ซักถุงเท้าของเจ้าอ้วน ยังต้องซักเสื้อนักเรียนของเพื่อนร่วมห้องคนอื่นอีกด้วย รองเท้า กางเกงใน……

“เกาเสิ้ง ช่วงนี้นายยิ่งอยู่ยิ่งเกินไปแล้วนะ นายเห็นหลี่ฝางเป็นอะไร เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ไม่ใช่คนใช้นะ”

หัวหน้าห้องโจวหยางทนดูต่อไปไม่ไหว จึงว่าเจ้าอ้วนสองสามคำ

“หัวหน้า ผมกำลังช่วยเขา เขาขาดเงินไม่ใช่เหรอ? ผมจ่ายเงินให้เขาอยู่” เจ้าอ้วนยิ้มๆ ไม่สนใจ

“ใช่ไหม หลี่ฝาง? ” เจ้าอ้วนตะโกนถามหลี่ฝางไปทางห้องน้ำ

“ใช่ ขอบใจนายที่ช่วยอุดหนุนธุรกิจของผม เกาเสิ้ง” หลี่ฝางหันหน้ามายิ้ม ตอบหนึ่งคำด้วยความทราบซึ้งน้ำใจ

เห็นเป็นเช่นนี้ โจวหยางได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจ

หลังจากที่พ่อแม่หายตัวไป หลี่ฝางได้แค่พึ่งการซักเสื้อผ้าให้คนอื่น ทำการบ้าน ช่วยวิ่งซื้อของเป็นต้น เพื่อหารายได้มาเป็นค่าใช้จ่ายและจ่ายค่าเทอม

ไม่นาน โจวหยางเดินเข้าไปในห้องน้ำ: “หลี่ฝาง ถ้านายไม่มีเงินจริงๆ ผมยืมให้นายได้”

“ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณนะ” หลี่ฝางไม่อยากใช้ชีวิตด้วยการพึ่งพาความช่วยเหลือจากคนอื่น อีกอย่าง เงินที่ยืมมา สุดท้ายก็ต้องคืนอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

โจวหยางมองความคิดของหลี่ฝางออก: “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรียคืนครับ รอให้นายเรียนจบก่อนค่อยคืนก็ได้ครับ”

หลี่ฝางหัวเราะขมขื่น: “หัวหน้า อีกนานกว่าจะเรียนจบเลยนะ”

โจวหยางส่ายหัวอีกครั้ง แล้วกลับไปบนที่นอนของตนเอง

“ผมว่านะ หัวหน้าอย่ากังวลไปเลย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าหลี่ฝางตอนนี้มีสถานการณ์อย่างไร นายช่วยไหวเหรอ? ” จางเสี่ยวเฟิงคนที่อายุโตกว่าทุกคนในห้องยิ้มและพูด

“ใช่ ถ้าไม่มีพวกเรา เรื่องกินของเขายังมีปัญหาเลย” เกาเสิ้งพูดด้วยความภูมิใจ

พอหลี่ฝางทำงานเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว กำลังเตรียมจะเข้านอน จางเสี่ยวเฟิงก็พูดขึ้นมา: “หลี่ฝาง อาการอยากสูบบุหรี่กำเริบอีกแล้ว นายไปซื้อให้ฉันซองหนึ่งสิ เหมือนเดิม”

สีหน้าของหลี่ฝางรู้สึกลำบากใจ: “ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วนะ ประตูมหาวิทยาลัยก็ปิดแล้ว”

“อย่าพูดมาก กูเพิ่มเงินให้นายสิบหยวน ไปไม่ไป? ” จางเสี่ยวเฟิงโยนเงินลงบนพื้น พูดด้วยความโมโห

“งั้นผมปีนกำแพงออกไปซื้อให้”

หลี่ฝางเก็บเงินบนพื้นขึ้นมา แล้วเดินออกจากหอ

“หลี่ฝางคนนี้นี่ ขอแค่ให้เงินเท่านั้น แม้แต่ขี้ก็ยอมกิน” เพิ่งเดินออกจากห้อง หลี่ฝางก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเกาเสิ้ง

“ก็นั่นสิ? ถ้าผมเป็นเขา ไปตายเสียดีกว่า จะอยู่ให้อายคนอีกทำไม” จางเสี่ยวเฟิงก็พูดเห็นด้วย

หลี่ฝางได้ยินแล้วกำมือแน่นๆ ด้วยความโมโหอย่างมาก

แต่หลังจากนั้นสักพัก หลี่ฝางก็ค่อยๆ ปล่อยวาง คนอื่นเค้าก็พูดไม่ผิดอะไรนี่ ตนเองก็เป็นแค่คนจนๆ ที่ไม่มีศักดิ์ศรีอยู่แล้ว

ปีนกำแพงไปถึงซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งที่เปิดตลอด24ชั่วโมง หลี่ฝางซื้อบุหรี่เสร็จและเตรียมตัวจะกลับหอ มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ต

หญิงคนนี้เหลือบไปมองหน้าหลี่ฝางหนึ่งครั้ง สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่าง ลำคอของเธอขยับ จากนั้นก็หันหน้าไปอีกข้าง แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นหลี่ฝางอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนี้ชื่อเซี่ยลู่ เป็นเพื่อนบ้านของหลี่ฝาง ยังเป็นหนึ่งในดาวในโรงเรียนอีกด้วย

เมื่อก่อนสถานะทางบ้านของหลี่ฝางรวยมาก การเรียนก็ดี ตอนนั้นเซี่ยลู่วันๆ คอยตามหลังของเขาอยู่ทุกวัน ทั้งสองตระกูลเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ยังมีการสัญญาหมั้นให้ทั้งสองคนตั้งแต่เด็กอีกด้วย

ส่วนชายที่อยู่ข้างๆ เซี่ยลู่ คือเพื่อนนักเรียนในห้องของหลี่ฝาง ชื่อตู้เฟย เป็นลูกเศรษฐี หน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ตมีรถBMWจอดอยู่ นั่นก็คือรถของเขา

“เถ้าแก่ เอาถุงยางให้ผมหนึ่งกล่อง” ตู้เฟยตะโกนบอก

เซี่ยลู่หน้าแดงขึ้นมาทันที ต่อหน้าหลี่ฝางมีความรู้สึกอาย: “พี่เฟย ท้องของฉันไม่ค่อยสบายหน่อย เราเอาไว้วันหลังละกันนะ”

“วันหลังห่าอะไร เป็นเพราะนายคนนี้ใช่ไหม? ” ตู้เฟยหันหน้าไปชี้หลี่ฝางแล้วถาม

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องระหว่างเธอสองคนนะ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว” ตู้เฟยสีหน้าเข้มขรึม ซักถามเซี่ยลู่ตรงๆ : “ทำไม คุณยังไม่ลืมเขาเหรอ? ”

เซี่ยลู่ส่ายหัวและรีบปฏิเสธ: “หนุ่มจนๆ แบบนี้ ฉันจะลืมเขาไม่ลงได้ไง? ”

“ฉันไม่สบายท้องจริงๆ ”

“พูดแล้วก็น่าแปลกใจ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่ คงจะเป็นเพราะเจอใครบางคน ท้องถึงได้สะอิดสะเอียน” เพื่อที่จะเอาใจตู้เฟย เซี่ยลู่พูดอย่างโหดร้าย

“ฮาฮา ผมเห็นเขาแล้วก็รู้สึกอยากอ้วกเหมือนกัน”

ตู้เฟยหัวเราะดังๆ ยื่นมือไปตบหน้าหลี่ฝางหนึ่งที: “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ไม่ได้ยินเหรอ? ว่าแฟนฉันเห็นแกแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน? ”

หลี่ฝางกัดฟันแน่นๆ จ้องหน้าตู้เฟยอย่างเย็นชา

สีหน้าของตู้เฟยตะลึงสักพัก จากนั้นก็ถีบที่ท้องของหลี่ฝางอีกครั้ง: “ยังกล้าจ้องฉันอีกเหรอ? แกไม่พอใจอะไร? ”

“พี่เฟย อย่าตีอีกเลย” เซี่ยลู่เข้าไปห้าม

“ทำไม? เห็นอกเห็นใจมัน? ”

“ไม่หรอก? ฉันแค่รู้สึกว่าเราไม่ควรไปถือสาและยุ่งเกี่ยวกับคนจนๆ แบบนี้หรอก” เซี่ยลู่รีบส่ายหัว

ตู้เฟยทำเสียงฮึ่ม แล้วยื่นมือไปรับกล่องถุงยางจากเถ้าแก่ร้าน และพูดว่า: “เซี่ยลู่ คืนนี้ฉันไม่สนว่าเธอจะประจำเดือนมาหรือว่าปวดท้อง แต่ว่าเธอปลุกไฟราคะของฉัน อย่าคิดหนีนะ? ”

“หลี่ฝาง แกจำไว้ หลังจากวันนี้อยู่ห่างๆ เซี่ยลู่ไว้ ไม่อย่างนั้นเห็นนายครั้งหนึ่ง เตะครั้งหนึ่ง” ก่อนจะไป ตู้เฟยเตือนหลี่ฝางด้วยถ้อยคำที่โหดเหี้ยม

เช็ดๆ รอยเท้าบนเสื้อ หลี่ฝางปีนกำแพงกลับไปถึงหอพัก

หลี่ฝางกลับมาดึกเกิน ยังถูกจางเสี่ยวเฟิงด่าอีกชุดใหญ่

หลี่ฝางทนไม่ไหว กัดฟันและแอบร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มทั้งคืน

เช้าวันถัดมาตื่นมา หมอนของหลี่ฝางยังเปียกชื้นอยู่เลย ขณะนั้น เขาสังเกตเห็นในมือถือมีสายที่ไม่ได้รับสามสิบกว่าสาย

“ทำไมเป็นสายจากต่างประเทศทั้งหมดเลย? ”

หลี่ฝางเปิดดูสักพัก สงสัยว่าเป็นพวกนักต้มตุ๋นมืออาชีพโทรมา

“ยังมีข้อความ เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 1,000,000.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,325.00 หยวน” หลี่ฝางอ่านหนึ่งรอบ คิดว่าต้องเจอพวกนักต้มตุ๋นแน่ๆ

ในตอนนี้ หลี่ฝางรีบถอนเงินในวีแชทที่ได้ออกมา

มือถือดังขึ้นตึ้ดหนึ่งเสียง หลี่ฝางรู้สึกมึนงง

“ธนาคารABC วันที่ 12 เดือน 11 ปี x เวลา 07:14 น. เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 300.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,625.00 หยวน”

ข้อความที่มีเงินโอนเข้าหนึ่งล้าน กับข้อความที่มีเงินโอนเข้าสามร้อย เลขเหมือนกัน?

ถ้าเป็นนักต้มตุ๋น เขาจะรู้ยอดเงินคงเหลือของหลี่ฝางได้ไง

นั่นก็คือ เงินหนึ่งล้านที่โอนเข้ามานี้เป็นเรื่องจริง

นึกถึงตรงนี้แล้ว หลี่ฝางรีบลุกขึ้นมาเหมือนคนบ้าและวิ่งออกจากโรงเรียน

ไปถึงตู้เอทีเอ็มของธนาคารแห่งหนึ่ง หลี่ฝางใส่บัตรเอทีเอ็มของตนเองเข้าไป นิ้วมือกดรหัสเอทีเอ็ม

“ผมกำลังฝันไปแน่ๆ ” เห็นมียอดเงินในบัญชีหนึ่งล้านกว่า หลี่ฝางส่ายหัว เขาไม่กล้าเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เบอร์โทรแปลกๆ นั่นโทรมาอีกครั้ง ครั้งนี้หลี่ฝางไม่ลังเลเลยสักนิด รีบรับสายโทรศัพท์นั้น

“เสี่ยวฝาง……” ในสายโทรศัพท์ทางโน้นเป็นเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา

“พ่อ? ใช่พ่อ…..ใช่พ่อไหม? ” สองมือของหลี่ฝางสั่นแรงขึ้น

“ใช่ พ่อเอง ฉันกับแม่แกไม่อยู่ หลายปีมานี้แกสบายดีไหม? ต้องลำบากมากแน่ๆ ใช่ไหม? เมื่อกี้พ่อโอนเงินหนึ่งล้านเข้าบัญชีให้แล้ว ใช้ไปก่อนนะ ถ้าไม่พอพ่อจะโอนให้อีก ใช่สิ ไม่ได้เจอกันมาหลายปี แกคงคิดถึงพวกเรามากใช่ไหม? ” พ่อของหลี่ฝางถามไถ่ติดกันหลายประโยค

หลี่ฝางแน่ใจว่าเขาคือพ่อตนเองแล้ว น้ำตาก็ไหลและนั่งร้องไห้ลงกับพื้นทันที เขาพิงตู้เอทีเอ็มไว้ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาไปด้วย

“ผม……คิดถึง…..พวกท่านจะตายอยู่แล้ว”

“ดี ดีแล้วลูก หลายปีมานี้ลำบากแกมากพอแล้ว แต่ว่าอย่าเกลียดพ่อนะ ถ้าจะเกลียด ก็ไปเกลียดปู่ของแกโน่น เขาเป็นคนวางแผน……”

หลี่ฝางพูดแทรกขึ้นมา: “เดี๋ยว ปู่ของผมตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ”

“ตายที่ไหน ตาเฒ่านั่น พ่อก็อยากให้ตายตั้งนานแล้ว พ่อแค่หลอกแกมาสามปี ตาเฒ่านั่นหลอกพ่อมานานสิบกว่าปี……สามปีก่อนตาเฒ่ามารับพ่อกลับบ้าน แล้วมาบอกพ่อว่าเขายังไม่ตาย ยังบอกกับพ่อว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด แกว่าตาเฒ่าบ้านี่ยังมีคุณธรรมอยู่รึเปล่า หลอกว่าตัวเองตายแบบนี้ยังทำออกมาได้”

“มหาเศรษฐีที่รวยที่สุด? ”

“ไอ้ลูกอกตัญญู ว่าใครตาเฒ่า เดี๋ยวตีให้ตายเลย” ในโทรศัพท์ทางนั้นมีเสียงสั่นตะโกนมา แต่เสียงในนั้น หลี่ฝางได้ยินพ่อตนเองพูดคุยอยู่: หลี่เจียเฉิน ถ้าท่านยังกล้าตีผมอีก ผมจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับท่าน

หลี่เจียเฉิน? เขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในภูมิภาคเอเชียไม่ใช่เหรอ?

เดี๋ยว! ปู่ของผมเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท
Close Ads ufanance
Click to Hide Advanced Floating Content สล็อตออนไลน์
Click to Hide Advanced Floating Content สมัคร ufabet
Click to Hide Advanced Floating Content สล็อตฟรีสปิน