และในเวลานี้เอง จู่ ๆ ก็ได้ยินเพียงเสียงอู้อี้ดังมาหนึ่งครั้ง เฉียงจื่อก็ได้ถูกหวางเฉินหาจุดอ่อนพบ หนึ่งหมัดชกเข้าที่หน้าอก ใบหน้าขาวซีดก้าวถอยหลังติดต่อกันไปหลายก้าว
และหวางเฉินที่ได้โอกาสก็ไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ พลันเตะเท้าข้างหนึ่งออกไป และเตะจนเฉียงจื่อลงไปกองบนพื้น เขาดิ้นรนอยู่ครึ่งค่อนวันก็ไม่อาจลุกขึ้นมาได้
“ฮ่า ๆ ๆ พวกแกแพ้แล้ว เป็นยังไง เฮียจาง ยอมแพ้ไหม?” เมื่อจ้าวหู่เห็นสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็มองสบตาพลางหัวเราะเสียงดังอย่างยโสโอหังพร้อมเดินออกมา
“เฮียจาง ฉันให้โอกาสเฮียอีกครั้ง ขอเพียงเฮียยอมจ่ายเงินหนึ่งล้านให้กับคุณหวาง จากนั้นก็มอบอาณาเขตของตัวเองออกมา ฉันก็จะไว้ชีวิตของเฮีย เป็นยังไง”
“จ้าวหู่ แกฝันไปเถอะ!” เฮียจางตวาดเสียงดัง
“ฮ่า ๆ ดูเหมือนว่าเฮียจางจะไม่ต้องการโอกาสนี้แล้วสินะ?” จ้าวหู่กล่าวเยาะเย้ย: “ฉันแนะนำเฮียให้นึกถึงชีวิตของลูกน้องของตัวเองบ้างนะ”
“ลูกพี่ พวกเราลงมือพร้อมกัน ต่อให้เขาร้ายกาจแค่ไหน ก็มีเพียงคนเดียว จะรับมือพร้อมกันได้กี่คนกันเชียว?”
ลูกน้องของเฮียจางคนหนึ่งร้องตะโกนออกมา พร้อมกับพาคนที่เหลือบุกเข้าไปหาหวางเฉิน
และวินาทีต่อมา หวางเฉินหนึ่งหมัดหนึ่งคน ต่อยจนทุกคนถอยหลังกลับมา เรียบง่ายหนักแน่น
ในตอนนี้ เฮียจางก็ได้รับรู้ถึงความแตกต่างระหว่างสองฝ่ายโดยสิ้นเชิง ภายในใจมืดมัว และกำลังจะรับปากข้อเรียกร้องของจ้าวหู่ไป
แต่ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
“เฮียจาง จ่ายสองล้าน ฉันช่วยเฮียจัดการพวกเขาเป็นยังไง?”
ทุกคนต่างมองไปยังตรงนั้น เห็นเพียงหลี่ฝางกำลังเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างช้า ๆ
“แกเป็นใคร ถ้าไม่อยากตายก็รีบใส่หัวไปไกล ๆ ซะ!” ลูกน้องคนหนึ่งกระโดดออกมา ใช้นิ้วชี้จมูกหลี่ฝางพลางด่าว่า
วินาทีต่อมา จู่ ๆ ลูกน้องคนนั้นก็ได้ลอยกระเด็นออกไป และลงไปนอนสลบอยู่บนพื้น
ส่วนคนที่อยู่รอบ ๆ นั้นไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น
ในเวลานี้ ในที่สุดทุกคนก็ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของหลี่ฝางอย่างชัดเจน และเฉียงจื่อเองในที่สุดก็ได้คลานลุกขึ้นมาจากพื้น เมื่อเห็นหลี่ฝาง เขาก็ตะโกนออกมาพลางเบิกตากลมโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ: “คุณชายหลี่!”
“นายรู้จักเขาเหรอ?” เฮียจางเอ่ยถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
“เขา เขาคือ……”
“ฉันเป็นแค่คนที่สนใจในศิลปะการต่อสู้คนหนึ่งเท่านั้นเอง” หลี่ฝางไม่ได้ให้เฉียงจื่อกล่าวจนจบ เขาเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม
เขายังอยากจะเล่นสนุกอีกสักหน่อย ให้เฉียงจื่อบอกสถานะของเขาออกมา แล้วเขาจะเล่นสนุกได้ยังไง?
คนที่รักในศิลปะการต่อสู้?
เหล่าผู้คนที่ชื่นชอบในศิลปะการต่อสู้พวกนั้นมีความสามารถแบบนี้เหรอ?
เฮียจางกล่าวขึ้นมาอย่างลังเล: “คุณชายท่านนี้ ฝีมือของอีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งมาก ดังนั้น……”
“ไม่ต้องพูดอะไรมาก” หลี่ฝางเอ่ยขึ้นมาด้วยความรำคาญเล็กน้อย: “ยอมจ่ายหรือเปล่า เฮียบอกมาเลยดีกว่า”
เฮียจางยังคงลังเลอยู่ แต่เฉียงจื่อที่อยู่ด้านข้างก็ได้รีบเอ่ยขึ้นมา: “รีบตกลงเร็ว คุณหลี่ยอมลงมือ เฮียยังจะลังเลอะไรอีก”
เขาเองก็พอจะมองความหมายของหลี่ฝางออกบ้าง ในเมื่อหลี่ฝางเอ่ยปากแล้ว เขาก็ไม่กล้าจะพูดอะไรอย่างผลีผลาม จึงตัดสินใจเอ่ยตามความหมายของหลี่ฝาง
เฮียจางชะงักงัน ถึงแม้เขายังสงสัยอยู่บ้างแต่ก็รู้ว่าตอนนี้ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว ถ้าหากไม่ทำอะไรสักอย่าง สุดท้ายก็จะเสียทุกอย่างไป ถ้าจะให้เป็นแบบนั้น สู้พยายามอีกสักตั้งจะไม่ดีกว่าเหรอ
“โอเค งั้นก็สองล้าน! ฉันรับปากนาย!”
ถึงแม้ว่าสำหรับเฮียจางแล้วเงินสองล้านจะไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แต่ถ้าหากพ่ายแพ้ในวันนี้ เกรงว่าแม้แต่เงินสองล้าน เขาก็ปกป้องเอาไว้ไม่ได้
“ดีมาก เงินก้อนนี้ได้มาง่ายจริง ๆ” หลี่ฝางยิ้มเบา ๆ พลางเดินขึ้นไปด้านหน้า
อีกด้าน จ้าวหู่กล่าวเหน็บแนม: “เจ้าหนุ่ม เห็นเงินละโมบโลภมาก บางทีอาจจะจบอย่างอนาถก็ได้นะ”
“งั้นเหรอ?” หลี่ฝางยิ้มอย่างดูแคลน
“ดีมาก เจ้าหนุ่ม แกแย่แล้ว” จ้าวหู่ยิ้มเยาะ จากนั้นก็หันไปเอ่ยกับหวางเฉิน : “คุณหวัง ผมเพิ่มให้อีกห้าแสน จัดการไอ้หมอนี่ซะ”
“ได้” หวางเฉินพยักหน้า จากนั้นก็พุ่งเข้ามาหาหลี่ฝางทันที
ท่าทางอันทรงพลังของหวางเฉินนั้นดึงดูดสายตาผู้คนยิ่งนัก ส่วนหลี่ฝาง กลับยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ขยับ ราวกับตกใจจนเอ๋อไปยังไรอย่างนั้น
การประลองที่ดุเดือดเช่นนี้ ทำให้ผู้คนที่มุงดูเบิกตากว้างขึ้นมาทันที
“ตกลงเขาโอเคไหมน่ะ?” เฮียจางเอ่ยถามด้วยความกังวล
“ไม่ต้องเป็นห่วง แน่นอน……” เฉียงจื่อยังไม่ทันได้พูดจบประโยค ทันใดนั้นก็ได้เบิกตากว้าง ราวกับได้พบเจอเรื่องราวที่น่าเหลือเชื่ออะไรบางอย่าง
ระหว่างนั้นหลี่ฝางพลันพุ่งตัวออกไปด้านหน้า พื้นดินโคลนนุ่ม ๆ ที่ใต้ฝ่าเท้า จู่ ๆ ก็ได้เกิดเป็นรอยเท้าลึกขึ้นมาสองรอย
ส่วนหลี่ฝางก็ได้ข้ามผ่านระยะห่างนี้ไปภายในชั่วพริบตา และพุ่งมาถึงด้านหน้าของหวางเฉิน ถึงขนาดทำให้หวางเฉินถึงกับตอบสนองไม่ทัน จากนั้น ก็ถูกมัดของหลี่ฝางต่อยเข้าที่หน้าอกเต็ม
ยังไม่ทันได้ตอบสนองอะไรเลยด้วยซ้ำ หวางเฉินก็ได้ถูกหลี่ฝางต่อยลอยออกไปแล้ว
เสียง “ปัง” ดังขึ้นหนึ่งครั้ง หวางเฉินก็ได้ลงไปนอนกองอยู่บนพื้นแล้ว
วินาทีนี้ ทั่วทั้งพื้นที่ก็ได้เงียบไปทันที
ทุกคนล้วนคิดไม่ถึงว่า ฝีมือของหลี่ฝางจะน่ากลัวเช่นนี้
แชมป์มวยที่ก่อนหน้านี้แข็งแกร่งขนาดนั้น กลับถูกหลี่ฝางโค่นลงด้วยหมัดเดียว?
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นยังไม่ทันได้มองชัดเลยด้วยซ้ำ การต่อสู้ก็ได้จบลงอย่างเงียบ ๆ แล้ว
ภายในใจของทุกคนต่างก็มีความคิดอย่างหนึ่งแวบขึ้นมา ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นใครมาจากไหนกันแน่?”
แต่แล้วเสียงร้องโอดโอยเสียงหนึ่ง ก็ได้ดึงดูดสายตาของผู้คนให้มองไปอีกครั้ง
ระหว่างนั้นขาข้างหนึ่งของหลี่ฝางก็ได้เหยียบลงไปบนมือของหวางเฉิน ทันใดนั้นก็ทำให้แชมป์มวยคนนี้ร้องโอดโอยขึ้นมาอย่างโหยหวน
หลี่ฝางใบหน้าสงบนิ่ง สถานการณ์ตรงหน้าไม่ได้ทำให้เขามีท่าทีใด ๆ เลย
ถ้าหากวันนี้เป็นเขาที่นอนอยู่ตรงนี้ เช่นนั้นจุดจบของเขาจะดีกว่าหวางเฉินในตอนนี้ไปสักเท่าไหร่กัน หรืออาจถึงขั้น อนาถากว่าหวางเฉินอีกมาก
