NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – บทที่961 เตรียมพร้อมต้อนรับความตาย

บทที่961 เตรียมพร้อมต้อนรับความตาย

สรุปว่าวัยรุ่นคนนี้ยืนมองอยู่เฉยๆ หรือว่าจะอวดเก่งต่อหน้าสาวสวย?

ส่วนสาวสวยคนนั้นก็มองหลี่ฝางด้วยใบหน้าอ้อนวอน หวังว่าเขาจะออกหน้าแทนเธอ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ให้เธอโดนชายหนุ่มร่างกำยำนี้พาไป

อย่างไรก็ตามวิธีการของหลี่ฝางกลับเกินความคาดหมายของทุกคน

เห็นแค่หลี่ฝางเหลือบมองชายหนุ่มร่างกำยำคนนั้นอย่างเย็นชา จากนั้นก็หยิบปืนจ่อไปที่หัวของเขา

ชั่วพริบตาเดียว สัมผัสที่เยือกเย็นแบบนี้ทำให้ชายหนุ่มร่างกำยำขนหัวลุก ตาทั้งคู่เบิกโต เต็มไปด้วยสายตาที่ยากจะเชื่อ

นึกไม่ถึงว่าจะมีคนกล้าพกปืนออกมาโชว์ในสถานการณ์แบบนี้?บ้าไปแล้ว!

ถึงเป็นของปลอม ถ้าถูกคนจับได้ ก็จะเป็นปัญหาใหญ่มาก

ชายหนุ่มร่างกำยำยังดูไม่ค่อยเชื่อ อ้าปากสั่นๆ:“นี่คุณ……เอาของปลอมออกมาขู่ใครเหรอ ……”

ได้ยินชายหนุ่มร่างกำยำพูดแบบนี้ หลี่ฝางจึงยิ้ม เอาปากกระบอกปืนยกขึ้น เหนี่ยวไกอย่างไม่ลังเล

“ปัง!”

เสียงดังปัง ยิงโคมไฟระย้าที่อยู่บนหัวผู้คนแตกเพล้ง แป๊บเดียว เสียงดังบาดหูไปทั่วห้องเต้นรำ

“ของ ของ ของจริง ……”ชายหนุ่มร่างกำยำขาอ่อนจนนั่งลงไปที่พื้นทั้งคู่ พูดอย่างสั่นๆไปทั้งตัว

ทั้งผับเงียบลง มองหลี่ฝางอย่างมึนงง มองผู้ชายคนนี้ที่ค่อยๆพูดออกมา

“ไสหัวไปให้หมด”

ต่อมา ทุกคนก็เหมือนกับได้รับอภัย วิ่งออกไปเหมือนคนบ้า แป๊บเดียว ทั้งผับก็เงียบลงอย่างรวดเร็ว

คนพวกนี้น่าจะโตมาโดยไม่เคยเห็นปืนจริงมาก่อน แต่ว่าเวลานี้ความกลัวในใจของพวกเขาไม่ว่าอย่างไรก็หายไปไม่ได้

“ทำไมคุณยังไม่ไสหัวอีก อยู่นี่อยากตายใช่ไหม?”หลี่ฝางมองชายหนุ่มร่างกำยำที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น สายตาเผยความอาฆาต

ชายหนุ่มร่างกำยำที่หวาดกลัวรีบคลานขึ้นจากพื้น แล้วพุ่งออกไปจากผับ ไม่กล้าหันหัวกลับมาสักนิด กลัวว่าความเร็วของตัวเองช้าไปเล็กน้อยก็จะถูกหลี่ฝางยิงตายได้

ทั้งในผับเหลือเพียงแต่หลี่ฝางกับสาวสวยเมื่อครู่คนนั้น

มองเห็นสายตาของหลี่ฝางมองไปที่ตัวเอง สายตาของสาวสวยก็ปรากฏความกลัว พูดอย่างไม่คิดอะไร:“ฉันจะไปทันที ขอร้องล่ะอย่าฆ่าฉันเลย”

พูดจบ สาวสวยก็รีบออกไปผับที่ทำให้เธอหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

และก็เช่นนี้ ทั้งผับเงียบลงอย่างรวดเร็วเพราะว่าปืนของหลี่ฝาง เหลือเพียงแต่หลี่ฝางยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆคนเดียว

“สมแล้วที่เป็นอันดับกำลังภายในที่สี่ ทำอะไรรวดเร็วตรงไปตรงมา สุดยอด สุดยอด”คนต่างชาติคนหนึ่งเดินออกมาจากที่มืด หัวเราะเบาๆอย่างชื่นชม

“ผมแปลกใจมาก คุณเอาความมั่นใจมาจากไหนกันเหรอ ถึงได้เดินออกมาเผชิญหน้ากับผม?”หลี่ฝางมองชายคนนั้นอย่างเย็นชา สายตาเหมือนกับมองดูศพ

“ไม่กลัวว่าตอนนี้ผมจะฆ่าคุณทิ้งเหรอ?”

“กลัว แน่นอนว่ากลัว เผชิญหน้ากับคุณผมว่าน่าจะมีไม่กี่คนที่ไม่กลัว”ถึงแม้ชายหนุ่มจะพูดด้วยท่าทางสบายๆ แต่ยังคงปกปิดความกลัวหน่อยๆในสายตาไม่อยู่

การต่อสู้ของตระกูลชิว กู่ยี่เทียนยอมรับกับปากเองว่าความแข็งแกร่งของหลี่ฝางไม่อยู่ต่ำไปกว่าเขา จึงขึ้นตำแหน่งอันดับกำลังภายในของหลี่ฝาง ขึ้นเป็นอันดับกำลังภายในที่สี่ ทำให้สายตาคนจำนวนมากตื่นตกใจอย่างไม่ต้องสงสัย

เฮียติงที่อยู่ข้างๆตอนนี้ลึกๆในใจเหมือนกับคลื่นที่โหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง หลังจากรู้ตัวตนของหลี่ฝาง จึงตื่นตระหนกและวิตกกังวล

ตอนแรก เขาไม่รู้ตัวตนของหลี่ฝาง ตอนที่หวางซีหมิงให้เขาจัดการหลี่ฝาง ก็บอกแค่ว่าหลี่ฝางคือยอดฝีมือที่สุดยอดหน่อยเท่านั้น

ดังนั้นเฮียติงจึงให้แค่ลูกน้องตัวเองลงมือ

อย่างไรก็ตามตอนที่เขาได้รับข่าวว่าลูกน้องตัวเองถูกกำจัดหมด ในใจเขาก็ตื่นตระหนกทันที

จนกระทั่งชาวต่างชาติพวกนี้มาหาถึงที่ บอกตัวตนที่แท้จริงของหลี่ฝางให้เขา เขาจึงรู้ว่าตัวเองสร้างปัญหาใหญ่แค่ไหน

ปรมาจารย์กำลังภายใน และอันดับกำลังภายในก็ยังอันดับที่สี่ และยังกำจัดกลุ่มคนจำนวนมากด้วยมือของเขาในคราวเดียวอีก

โมตีแบบนี้ต่อไป ทำให้เฮียติงรู้ว่า ตัวเองจบเห่แล้ว

ดังนั้นเขาจึงหักหลังหวางซีหมิงอย่างไม่ลังเล หลอกเขามาที่นี่ เพราะว่าเขาแค้นที่หวางซีหมิงหลอกเขา ทำให้เขาไปแตะต้องคนอย่างหลี่ฝางได้

อีกอย่างเขาก็ยังอยากมีชีวิตอยู่อีก หวังว่าจะสามารถพึ่งพาชาวต่างชาติพวกนี้ทำให้ตัวเองมีชีวิตต่อไปได้

หลี่ฝางจ้องวัยรุ่นคนนั้น ในน้ำเสียงพูดอย่างไม่มีความผันผวนไปมา:“บอกตัวตนของคุณกับผมมาเถอะ เป็นDynasty?หรือว่าสำนักหยิ่งซา?”

“สำนักหยิ่งซา เกียร์”

ได้ยินหลี่ฝางเดาความเป็นมาของตัวเอง เกียร์ไม่รู้สึกแปลกใจเลย

ตอนเขารู้ว่าหลี่ฝางกำลังจัดการลูกน้องของเฮียติงก็รีบมาที่ผับทันที เขาก็เข้าใจว่าที่นี่เปิดเผยแล้ว

เพราะว่าหลี่ฝางต้องสืบข่าวอะไรได้มาจากที่อื่นแน่ ถึงได้ดำเนินการอย่างไม่ลังเล

“เหอะเหอะ ผมก็เคยเจอกู่ยี่เทียน”ทันใดนั้นเกียร์ก็พูด“เขาบอกว่าความแข็งแกร่งของคุณไม่ด้อยไปกว่าเขา แต่ผมไม่ค่อยเชื่อ”

เกียร์เคยปะทะกับกู่ยี่เทียนครึ่งหนึ่ง กู่ยี่เทียนในตอนนั้นเอาความกดดันมาให้เขาอย่างมาก

และในฐานะคนที่กู่ยี่เทียนยอมรับกับปากเองว่าเทียบเท่ากับตัวเองได้เลย เกียร์คิดว่าหลี่ฝางก็น่าจะมีอำนาจอย่างนั้น แต่เขาไม่รู้สึกถึงอำนาจเช่นนั้นเลยสักนิด

การพบกันแบบนี้ ทำให้เกียร์ผิดหวังเล็กน้อย คิดว่าหลี่ฝางก็มีแค่ชื่อเสียงปลอมๆเท่านั้น

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

ยามค่ำคืนดึกๆ ในหอพักแห่งหนึ่งที่ตงไห่

“หลี่ฝาง รีบเอาน้ำล้างเท้ามาให้ฉันเร็วๆ ”

ได้ยินเสียงตะโกนเรียก หลี่ฝางไม่รีรอเลยสักนิด รีบไปยกน้ำล้างเท้าของเจ้าอ้วนมาให้

“รอเดี๋ยว ถุงเท้าก็ช่วยซักด้วยเลย ไม่ซักมาหลายวันแล้ว เหม็นตายห่า” หลี่ฝางยกกะละมังล้างเท้าขึ้นมา เจ้าอ้วนก็พูดขึ้นมาอีกทันที

หยิบถุงเท้าที่เหม็นเน่าของเจ้าอ้วนแล้ว หลี่ฝางก็เดินเข้าไปในห้องน้ำของหอพัก จากนั้นเริ่มยุ่งๆ

เขาไม่เพียงแค่ซักถุงเท้าของเจ้าอ้วน ยังต้องซักเสื้อนักเรียนของเพื่อนร่วมห้องคนอื่นอีกด้วย รองเท้า กางเกงใน……

“เกาเสิ้ง ช่วงนี้นายยิ่งอยู่ยิ่งเกินไปแล้วนะ นายเห็นหลี่ฝางเป็นอะไร เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ไม่ใช่คนใช้นะ”

หัวหน้าห้องโจวหยางทนดูต่อไปไม่ไหว จึงว่าเจ้าอ้วนสองสามคำ

“หัวหน้า ผมกำลังช่วยเขา เขาขาดเงินไม่ใช่เหรอ? ผมจ่ายเงินให้เขาอยู่” เจ้าอ้วนยิ้มๆ ไม่สนใจ

“ใช่ไหม หลี่ฝาง? ” เจ้าอ้วนตะโกนถามหลี่ฝางไปทางห้องน้ำ

“ใช่ ขอบใจนายที่ช่วยอุดหนุนธุรกิจของผม เกาเสิ้ง” หลี่ฝางหันหน้ามายิ้ม ตอบหนึ่งคำด้วยความทราบซึ้งน้ำใจ

เห็นเป็นเช่นนี้ โจวหยางได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจ

หลังจากที่พ่อแม่หายตัวไป หลี่ฝางได้แค่พึ่งการซักเสื้อผ้าให้คนอื่น ทำการบ้าน ช่วยวิ่งซื้อของเป็นต้น เพื่อหารายได้มาเป็นค่าใช้จ่ายและจ่ายค่าเทอม

ไม่นาน โจวหยางเดินเข้าไปในห้องน้ำ: “หลี่ฝาง ถ้านายไม่มีเงินจริงๆ ผมยืมให้นายได้”

“ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณนะ” หลี่ฝางไม่อยากใช้ชีวิตด้วยการพึ่งพาความช่วยเหลือจากคนอื่น อีกอย่าง เงินที่ยืมมา สุดท้ายก็ต้องคืนอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

โจวหยางมองความคิดของหลี่ฝางออก: “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรียคืนครับ รอให้นายเรียนจบก่อนค่อยคืนก็ได้ครับ”

หลี่ฝางหัวเราะขมขื่น: “หัวหน้า อีกนานกว่าจะเรียนจบเลยนะ”

โจวหยางส่ายหัวอีกครั้ง แล้วกลับไปบนที่นอนของตนเอง

“ผมว่านะ หัวหน้าอย่ากังวลไปเลย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าหลี่ฝางตอนนี้มีสถานการณ์อย่างไร นายช่วยไหวเหรอ? ” จางเสี่ยวเฟิงคนที่อายุโตกว่าทุกคนในห้องยิ้มและพูด

“ใช่ ถ้าไม่มีพวกเรา เรื่องกินของเขายังมีปัญหาเลย” เกาเสิ้งพูดด้วยความภูมิใจ

พอหลี่ฝางทำงานเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว กำลังเตรียมจะเข้านอน จางเสี่ยวเฟิงก็พูดขึ้นมา: “หลี่ฝาง อาการอยากสูบบุหรี่กำเริบอีกแล้ว นายไปซื้อให้ฉันซองหนึ่งสิ เหมือนเดิม”

สีหน้าของหลี่ฝางรู้สึกลำบากใจ: “ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วนะ ประตูมหาวิทยาลัยก็ปิดแล้ว”

“อย่าพูดมาก กูเพิ่มเงินให้นายสิบหยวน ไปไม่ไป? ” จางเสี่ยวเฟิงโยนเงินลงบนพื้น พูดด้วยความโมโห

“งั้นผมปีนกำแพงออกไปซื้อให้”

หลี่ฝางเก็บเงินบนพื้นขึ้นมา แล้วเดินออกจากหอ

“หลี่ฝางคนนี้นี่ ขอแค่ให้เงินเท่านั้น แม้แต่ขี้ก็ยอมกิน” เพิ่งเดินออกจากห้อง หลี่ฝางก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเกาเสิ้ง

“ก็นั่นสิ? ถ้าผมเป็นเขา ไปตายเสียดีกว่า จะอยู่ให้อายคนอีกทำไม” จางเสี่ยวเฟิงก็พูดเห็นด้วย

หลี่ฝางได้ยินแล้วกำมือแน่นๆ ด้วยความโมโหอย่างมาก

แต่หลังจากนั้นสักพัก หลี่ฝางก็ค่อยๆ ปล่อยวาง คนอื่นเค้าก็พูดไม่ผิดอะไรนี่ ตนเองก็เป็นแค่คนจนๆ ที่ไม่มีศักดิ์ศรีอยู่แล้ว

ปีนกำแพงไปถึงซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งที่เปิดตลอด24ชั่วโมง หลี่ฝางซื้อบุหรี่เสร็จและเตรียมตัวจะกลับหอ มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ต

หญิงคนนี้เหลือบไปมองหน้าหลี่ฝางหนึ่งครั้ง สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่าง ลำคอของเธอขยับ จากนั้นก็หันหน้าไปอีกข้าง แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นหลี่ฝางอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนี้ชื่อเซี่ยลู่ เป็นเพื่อนบ้านของหลี่ฝาง ยังเป็นหนึ่งในดาวในโรงเรียนอีกด้วย

เมื่อก่อนสถานะทางบ้านของหลี่ฝางรวยมาก การเรียนก็ดี ตอนนั้นเซี่ยลู่วันๆ คอยตามหลังของเขาอยู่ทุกวัน ทั้งสองตระกูลเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ยังมีการสัญญาหมั้นให้ทั้งสองคนตั้งแต่เด็กอีกด้วย

ส่วนชายที่อยู่ข้างๆ เซี่ยลู่ คือเพื่อนนักเรียนในห้องของหลี่ฝาง ชื่อตู้เฟย เป็นลูกเศรษฐี หน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ตมีรถBMWจอดอยู่ นั่นก็คือรถของเขา

“เถ้าแก่ เอาถุงยางให้ผมหนึ่งกล่อง” ตู้เฟยตะโกนบอก

เซี่ยลู่หน้าแดงขึ้นมาทันที ต่อหน้าหลี่ฝางมีความรู้สึกอาย: “พี่เฟย ท้องของฉันไม่ค่อยสบายหน่อย เราเอาไว้วันหลังละกันนะ”

“วันหลังห่าอะไร เป็นเพราะนายคนนี้ใช่ไหม? ” ตู้เฟยหันหน้าไปชี้หลี่ฝางแล้วถาม

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องระหว่างเธอสองคนนะ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว” ตู้เฟยสีหน้าเข้มขรึม ซักถามเซี่ยลู่ตรงๆ : “ทำไม คุณยังไม่ลืมเขาเหรอ? ”

เซี่ยลู่ส่ายหัวและรีบปฏิเสธ: “หนุ่มจนๆ แบบนี้ ฉันจะลืมเขาไม่ลงได้ไง? ”

“ฉันไม่สบายท้องจริงๆ ”

“พูดแล้วก็น่าแปลกใจ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่ คงจะเป็นเพราะเจอใครบางคน ท้องถึงได้สะอิดสะเอียน” เพื่อที่จะเอาใจตู้เฟย เซี่ยลู่พูดอย่างโหดร้าย

“ฮาฮา ผมเห็นเขาแล้วก็รู้สึกอยากอ้วกเหมือนกัน”

ตู้เฟยหัวเราะดังๆ ยื่นมือไปตบหน้าหลี่ฝางหนึ่งที: “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ไม่ได้ยินเหรอ? ว่าแฟนฉันเห็นแกแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน? ”

หลี่ฝางกัดฟันแน่นๆ จ้องหน้าตู้เฟยอย่างเย็นชา

สีหน้าของตู้เฟยตะลึงสักพัก จากนั้นก็ถีบที่ท้องของหลี่ฝางอีกครั้ง: “ยังกล้าจ้องฉันอีกเหรอ? แกไม่พอใจอะไร? ”

“พี่เฟย อย่าตีอีกเลย” เซี่ยลู่เข้าไปห้าม

“ทำไม? เห็นอกเห็นใจมัน? ”

“ไม่หรอก? ฉันแค่รู้สึกว่าเราไม่ควรไปถือสาและยุ่งเกี่ยวกับคนจนๆ แบบนี้หรอก” เซี่ยลู่รีบส่ายหัว

ตู้เฟยทำเสียงฮึ่ม แล้วยื่นมือไปรับกล่องถุงยางจากเถ้าแก่ร้าน และพูดว่า: “เซี่ยลู่ คืนนี้ฉันไม่สนว่าเธอจะประจำเดือนมาหรือว่าปวดท้อง แต่ว่าเธอปลุกไฟราคะของฉัน อย่าคิดหนีนะ? ”

“หลี่ฝาง แกจำไว้ หลังจากวันนี้อยู่ห่างๆ เซี่ยลู่ไว้ ไม่อย่างนั้นเห็นนายครั้งหนึ่ง เตะครั้งหนึ่ง” ก่อนจะไป ตู้เฟยเตือนหลี่ฝางด้วยถ้อยคำที่โหดเหี้ยม

เช็ดๆ รอยเท้าบนเสื้อ หลี่ฝางปีนกำแพงกลับไปถึงหอพัก

หลี่ฝางกลับมาดึกเกิน ยังถูกจางเสี่ยวเฟิงด่าอีกชุดใหญ่

หลี่ฝางทนไม่ไหว กัดฟันและแอบร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มทั้งคืน

เช้าวันถัดมาตื่นมา หมอนของหลี่ฝางยังเปียกชื้นอยู่เลย ขณะนั้น เขาสังเกตเห็นในมือถือมีสายที่ไม่ได้รับสามสิบกว่าสาย

“ทำไมเป็นสายจากต่างประเทศทั้งหมดเลย? ”

หลี่ฝางเปิดดูสักพัก สงสัยว่าเป็นพวกนักต้มตุ๋นมืออาชีพโทรมา

“ยังมีข้อความ เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 1,000,000.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,325.00 หยวน” หลี่ฝางอ่านหนึ่งรอบ คิดว่าต้องเจอพวกนักต้มตุ๋นแน่ๆ

ในตอนนี้ หลี่ฝางรีบถอนเงินในวีแชทที่ได้ออกมา

มือถือดังขึ้นตึ้ดหนึ่งเสียง หลี่ฝางรู้สึกมึนงง

“ธนาคารABC วันที่ 12 เดือน 11 ปี x เวลา 07:14 น. เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 300.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,625.00 หยวน”

ข้อความที่มีเงินโอนเข้าหนึ่งล้าน กับข้อความที่มีเงินโอนเข้าสามร้อย เลขเหมือนกัน?

ถ้าเป็นนักต้มตุ๋น เขาจะรู้ยอดเงินคงเหลือของหลี่ฝางได้ไง

นั่นก็คือ เงินหนึ่งล้านที่โอนเข้ามานี้เป็นเรื่องจริง

นึกถึงตรงนี้แล้ว หลี่ฝางรีบลุกขึ้นมาเหมือนคนบ้าและวิ่งออกจากโรงเรียน

ไปถึงตู้เอทีเอ็มของธนาคารแห่งหนึ่ง หลี่ฝางใส่บัตรเอทีเอ็มของตนเองเข้าไป นิ้วมือกดรหัสเอทีเอ็ม

“ผมกำลังฝันไปแน่ๆ ” เห็นมียอดเงินในบัญชีหนึ่งล้านกว่า หลี่ฝางส่ายหัว เขาไม่กล้าเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เบอร์โทรแปลกๆ นั่นโทรมาอีกครั้ง ครั้งนี้หลี่ฝางไม่ลังเลเลยสักนิด รีบรับสายโทรศัพท์นั้น

“เสี่ยวฝาง……” ในสายโทรศัพท์ทางโน้นเป็นเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา

“พ่อ? ใช่พ่อ…..ใช่พ่อไหม? ” สองมือของหลี่ฝางสั่นแรงขึ้น

“ใช่ พ่อเอง ฉันกับแม่แกไม่อยู่ หลายปีมานี้แกสบายดีไหม? ต้องลำบากมากแน่ๆ ใช่ไหม? เมื่อกี้พ่อโอนเงินหนึ่งล้านเข้าบัญชีให้แล้ว ใช้ไปก่อนนะ ถ้าไม่พอพ่อจะโอนให้อีก ใช่สิ ไม่ได้เจอกันมาหลายปี แกคงคิดถึงพวกเรามากใช่ไหม? ” พ่อของหลี่ฝางถามไถ่ติดกันหลายประโยค

หลี่ฝางแน่ใจว่าเขาคือพ่อตนเองแล้ว น้ำตาก็ไหลและนั่งร้องไห้ลงกับพื้นทันที เขาพิงตู้เอทีเอ็มไว้ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาไปด้วย

“ผม……คิดถึง…..พวกท่านจะตายอยู่แล้ว”

“ดี ดีแล้วลูก หลายปีมานี้ลำบากแกมากพอแล้ว แต่ว่าอย่าเกลียดพ่อนะ ถ้าจะเกลียด ก็ไปเกลียดปู่ของแกโน่น เขาเป็นคนวางแผน……”

หลี่ฝางพูดแทรกขึ้นมา: “เดี๋ยว ปู่ของผมตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ”

“ตายที่ไหน ตาเฒ่านั่น พ่อก็อยากให้ตายตั้งนานแล้ว พ่อแค่หลอกแกมาสามปี ตาเฒ่านั่นหลอกพ่อมานานสิบกว่าปี……สามปีก่อนตาเฒ่ามารับพ่อกลับบ้าน แล้วมาบอกพ่อว่าเขายังไม่ตาย ยังบอกกับพ่อว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด แกว่าตาเฒ่าบ้านี่ยังมีคุณธรรมอยู่รึเปล่า หลอกว่าตัวเองตายแบบนี้ยังทำออกมาได้”

“มหาเศรษฐีที่รวยที่สุด? ”

“ไอ้ลูกอกตัญญู ว่าใครตาเฒ่า เดี๋ยวตีให้ตายเลย” ในโทรศัพท์ทางนั้นมีเสียงสั่นตะโกนมา แต่เสียงในนั้น หลี่ฝางได้ยินพ่อตนเองพูดคุยอยู่: หลี่เจียเฉิน ถ้าท่านยังกล้าตีผมอีก ผมจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับท่าน

หลี่เจียเฉิน? เขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในภูมิภาคเอเชียไม่ใช่เหรอ?

เดี๋ยว! ปู่ของผมเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท