“คุณพาพวกเราขึ้นไป บอกว่าเป็นรูมเซอร์วิส หลอกให้เขาเปิดประตู”ภายใต้การขอร้องของเจิ้งเซียว หญิงสาวเคาน์เตอร์ก็พาพวกเขาไปที่หน้าลิฟต์อย่างกลัวตัวสั่นงันงก
ตอนที่กลุ่มคนกำลังกดลิฟต์ ประตูลิฟต์ด้านหน้ากลับเปิดออกแล้ว ผู้ชายด้านในคนนั้นทำให้เจิ้งเซียวตาเบิกโตทันที
“พวกคุณมาหาผมสินะ？”หลี่ฝางพูดยิ้มๆ
ได้ยิน เจิ้งเซียวก็เดินเข้าไปพูดกับหลี่ฝาง：“คุณคือหลี่ฝางใช่ไหม？ให้ความร่วมมือไปกับพวกเราหน่อย อย่าทำให้เราปฏิบัติงานยาก”
น้ำเสียงของเจิ้งเซียวนั้นนิ่งมาก เขาไม่รู้จักหลี่ฝาง ก็แค่เพิ่งจะเห็นภาพเหมือนของหลี่ฝางเท่านั้น
แต่เขามองจากกิริยาท่าทางของหลี่ฝาง มองออกว่าหลี่ฝางมีการเตรียมตัวกับการมาของพวกเขาอยู่แล้ว และยังไม่เห็นถึงการต่อต้านใดๆอีกด้วย
ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ทำท่าทีให้ดีหน่อยดีกว่า ดีกว่ามีปัญหาใหม่สอดแทรกเข้า สร้างปัญหาให้เกิดขึ้นอีก
“ไปเถอะ！”
หลี่ฝางเดินออกไปที่นอกประตูโดยตรง
สำหรับหญิงสาวหน้าเคาน์เตอร์ที่ตัวสั่นอยู่ข้างๆ หลี่ฝางไม่เคยคิดจะทำอะไรเธออยู่แล้ว
เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ หลี่ฝางก็ไม่อาจแก้แค้นเธออย่างไม่มีสติได้
……
เจิ้งเซียวในตอนนี้ไม่รู้ว่า โจวผิงลูกพี่ของเขากำลังพูดคุยกับคนอื่นด้วยเหงื่อที่เต็มหน้า
“เรื่องนี้พวกเราจะต้องติดตามให้ถึงที่สุด ไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดใดๆขึ้นได้！”
ที่คุยกับเขาก็คือคนใหญ่คนโตที่ปกติแล้วไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา ตอนนี้กลับตำหนิเขากับทัศนคติในการทำงานที่ถูกต้อง
โจวผิงที่ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่รับประกันกับฝ่ายตรงข้าม
เพิ่งวางสายไป โจวผิงยังไม่ทันได้หายใจ โทรศัพท์ในมือก็ดังขึ้นอีก
เขาได้แต่รับสายทันที และทักทายคนทางนั้นอย่างอ่อนน้อม
ยังไง สายโทรศัพท์มากมายในคืนนี้ ก็ทำให้เขาบ่มเพาะการพูดจาให้เกียรติก่อนจนเป็นนิสัยแล้ว
แต่ครั้งนี้คนทางนั้นเคารพนอบน้อมกว่าโจวผิง เรียกได้ว่าเป็นคนระมัดระวังจนแทบจะขี้กลัวเล็กหน่อย
“ลูก ลูกพี่ ผมเสี่ยวหลัวเองนะ ด้านนอกมีคนมาหาคุณ”
โจวผิงได้ยินเสียงนี้ก็โล่งอกทันที ถือว่าไม่ใช่คนใหญ่คนโตที่ไหน ถามไปว่า：“ใครหาผม？”
เสี่ยวหลัวไม่รู้ว่าอะไรคือต้าเซี่ยหลงเช่ว จึงตอบไปงั้นๆว่า：“บอกว่าเป็นหลิวฮุยแห่งต้าเซี่ยหลงเช่ว”
“อะ……อะไรนะ！”หัวใจของโจวผิงที่เพิ่งจะโล่งอกไปก็เกร็งขึ้นอีกครั้ง ยืนขึ้นแล้วเกินไปด้านนอกทันที
เขารู้ว่าต้าเซี่ยหลงเช่วคืออะไร
แป๊บเดียว เขาก็เห็นหลิวฮุยยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ รีบเดินเข้าไปด้วยใบหน้าเต็มรอยยิ้ม：“คุณหลิว ท่านมาแล้ว”
“ใช่”หลิวฮุยพูดนิ่งๆ“คุณโจว ปล่อยหลี่ฝางเถอะ”
“เอ่อ……”โจวผิงถอนหายใจ พูดด้วยใบหน้าขมขื่น：“คุณหลิว เรื่องนี้ตอนนี้ผมก็ทำการตัดสินใจเองไม่ได้ คืนนี้ผมได้รับสายมาทั้งคืน ที่จริงแล้ว ……”
ตอนนี้เขาก็เหมือนกับคนกลางที่ติดอยู่กับความขัดแย้งระหว่างคนสองคน กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ช่างลำบากใจเสียจริง
หลิวฮุยพยักหน้า หัวเราะ：“ไม่เป็นไร ตอนนี้คุณรับสายสุดท้ายอีกสาย สายอื่นๆคุณก็ไม่ต้องสนแล้ว”
พูดไป หลิวฮุยโทรหาเบอร์หนึ่งต่อหน้าโจวผิง แล้วยื่นให้โจวผิงโดยตรง
ที่จริงโจวผิงยังสงสัยมากว่าเป็นสายโทรศัพท์ของใครถึงได้มีประสิทธิภาพมากขนาดนี้ แต่ตอนที่เขาได้ยินเสียงที่ฟังดูแก่ในโทรศัพท์นั้น เขาก็ตะลึงงันไปหมด
“เสี่ยวโจว！หลี่ฝางเป็นเด็กดี”
“ครับ ผมเข้าใจ ลูกพี่ ผมจะจัดการทันที”
โจวผิงคนรับสายถือโทรศัพท์ไว้ด้วยความตื่นเต้น ตัวสั่นไปทั้งตัวเพราะความกังวล
ถึงแม้ทางนั้นจะพูดประโยคสั้นๆแล้วก็วางสายไป แต่ความดีใจในใจของโจวผิงกลับยังไม่หายไปเลย
แป๊บเดียว โจวผิงก็นำหลิวฮุยมาหาหลี่ฝาง
เห็นโจวผิงมาแล้ว เจิ้งเซียวจึงเข้าไปต้อนรับทันที
“ลูกพี่！”
ตอนที่เขาเห็นคนสองคนที่อยู่ข้างกายโจวผิง ทันใดนั้นในใจก็เต้นอย่างแรง
“เร็ว ปล่อยคุณหลี่”โจวผิงพยักหน้า พูดด้วยความที่ค่อนข้างจะเอาใจใส่
เห็นเงาของหลิวฮุย หลี่ฝางก็เข้าใจว่าเรื่องราวแก้ไขเรียบร้อยแล้ว จึงพยักหน้า พูดว่า：“ไม่ต้องแล้ว ไปเถอะ”
พูดจบ หลี่ฝางจึงดินออกไปอย่างช้าๆ
“ลูกพี่ เอ่อ……”
เจิ้งเซียวอยากจะพูดอะไรอีก ก็ถูกลูกพี่ตัวเองจ้องเขม็ง ได้แต่เอาคำพูดนั้นกลืนกลับไป
โจวผิงไม่ได้ทำอะไร ได้แต่ปั้นหน้ายิ้มแย้ม ส่งพวกหลี่ฝางทั้งสามคนออกไปตลอดทาง
มาถึงด้านนอก หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะบ่นหลิวฮุยไปว่า：“พวกคุณช้ามากเลย ผมคุยอยู่ด้านในกับเขาตั้งนาน”
เขามีความมั่นใจว่าจะบ่น ทั้งที่ฝ่ายตรงข้ามบอกแล้วว่าไม่มีอะไรแล้ว สุดท้ายดันทำแบบนี้อีก ถ่วงเวลาเขาไปตั้งเยอะ
หลิวฮุยมองออกว่าอารมณ์หลี่ฝางไม่ดี จึงหัวเราะอย่างขมขื่นอธิบายออกไป
“ก็ไม่มีทางนี่ครับ ที่จริงทางนี้ไม่มีอะไรแล้ว แต่นายท่านหวางก็สร้างแรงกดดันให้ผู้คนอย่างมาก ดังนั้นเลยทำเรื่องเกิดขึ้นตั้งมากมาย แต่ว่าตอนนี้แก้ไขหมดแล้ว”
หลี่ฝางพยักหน้า พอเข้าใจต้นสายปลายเหตุของเรื่องราว จึงโล่งใจ
ก็แค่เพิ่มปัญหาให้ผู้อาวุโสอีกแล้ว จึงทำให้หลี่ฝางรู้สึกผิดอย่างมาก
หลิวฮุยเห็นหลี่ฝางพูดแบบนี้ ก็เข้าใจว่าเขาไม่น่าจะสร้างปัญหาได้อีก
ไม่อย่างนั้น หลี่ฝางเล่นงานตระกูลหวางขึ้นมาจริงๆ เรื่องราวจะต้องใหญ่โตอย่างโกลาหลอลหม่านแน่
“โอเค ครั้งนี้เรื่องของคุณจัดการเรียบร้อยแล้ว รีบกลับไปเถอะ อย่าอยู่สร้างปัญหาให้ผมที่เมืองเซี่ยงไฮ้เลย”ในใจหลิวฮุยแอบเช็ดเหงื่อ แล้วแสร้งทำเป็นรังเกียจที่หลี่ฝางพูด
ทำเสียงฮึดฮัดเบาๆ หลี่ฝางพูดอย่างไม่พอใจ：“ผมรู้แล้ว ใช่สิ คุณบอกกับกู่ยี่เทียนหน่อย เรื่องที่นัดกับเขาไว้แล้ว เตรียมออกเดินทางได้เลย”
