เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นเปรี้ยงๆ เมฆก็ค่อยๆ ครึ้มขึ้น ท้องฟ้าก็เป็นสีดำแล้ว ทุกอย่างบ่งบอกว่าพายุฝนกำลังใกล้เข้ามา
ส่วนหลี่ฝางกับจอร์จในตอนนี้เพิ่งจะเดินได้แค่หนึ่งในสาม อยากจะข้ามแม่น้ำไปนั้นอันตรายสุดๆ แต่ว่าย้อนกลับก็ยังทัน หลังจากกลับไปยังขอบแม่น้ำอย่างน้อยทั้งสองก็ยังสามารถเลือกทางเดินอ้อมไปได้
“กลับกันเถอะ?” หลี่ฝางลากจอร์จไว้อย่างอดไม่ได้
“ไม่ ฉันไม่อยากกลับ” จอร์จส่ายหน้าพูด “นายรู้มั้ย ฉันรู้สึกได้ว่าอันตรายจากด้านหลังมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ฉันไม่กลัวถูกน้ำซัด ซัดไปที่น้ำตก ฉันก็ไม่กลับไป”
หลี่ฝางถอนหายใจอีกครั้ง และรู้สึกได้ถึงหยาดฝนเย็นๆ กระทบลงที่หน้าเขา
“ว่ายไปเถอะ”
“ว่าย！”
จอร์จตะโกนเสียงดัง ยังไงก็มุ่งไปข้างหน้า ก็เริ่มว่ายไปข้างหน้าอย่างสุดแรง
วินาทีนั้น ฝนก็โปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกแบบนี้ไม่เหมือนฝนตก และเหมือนกับพระเจ้าในใช้ปืนฉีดน้ำยักษ์แรงดันสูงยิงลงมาข้างล่าง มันเทลงมาราวกับน้ำตก
พวกหลี่ฝางทั้งสองคนไม่ได้คิดถึงปัญหาเรื่องของแรงร่างกาย คิดแค่ว่าต้องรีบว่ายไปถึงอีกฝั่งของแม่น้ำให้ได้
ไม่งั้น ตามขนาดฝนที่ตกลงมาแล้ว ไม่ต้องใช้เวลามาก ระดับน้ำของแม่น้ำทั้งสายนี้ก็จะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว กระแสน้ำก็จะกลายเป็นปั่นป่วนอย่างรวดเร็ว ถึงแม้จะเป็นหลี่ฝาง ในสถานการณ์แบบนี้ก็แย่เหมือนกัน
โชคดีก็คือ ทั้งสองคนว่ายน้ำไม่ช้า กำลังร่างกายก็ไม่เลว หลังจากที่ว่ายอย่างสุดแรงมาสองนาที ทั้งสองก็ว่ายมาถึงอีกฟากของแม่น้ำ
มองไปยังกระแสน้ำวนแรงนั่น หลี่ฝางก็รู้สึกหนาว โขดหินโคนต้นไม้ไหลลงมาในน้ำขุ่นจากปลายแม่น้ำ ถ้าหากเมื่อกี้ไหลลงมากระแทกพวกเขา เกรงว่าวันนี้ในปีหน้าครอบครัวพวกเขาก็จุดธูปไหว้พวกเขาได้เลย（เป็นธรรมเนียมจีน ตอนที่ถึงวันที่ระลึกคนตาย จะไปจุดธูปไหว้เพื่อระลึกคนที่เสียชีวิต）
แม้ว่าจะเป็นนักรบ เมื่ออยู่ต่อหน้าพลังของธรรมชาตินั้นดูเล็กนิดเดียวไปเลย เขาไม่แข็งแกร่งพอที่จะเผชิญหน้ากับพลังอันยิ่งใหญ่ของสวรรค์หรือเผชิญกับมันได้อย่างง่ายๆ
“ไปเถอะ ไปหาที่หลบฝนก่อน” หลี่ฝางพักอยู่ครู่ แล้ววพูดกับจอร์จ
ทั้งสองคนตากฝนที่ตกหนักอยู่สักพัก ถ้าหากไม่รีบหลบฝนแล้วจุดไฟ ไม่แน่จะไม่สบายเอา
“ไปเถอะ” อารมณ์ของจอร์จดีขึ้นไม่น้อย เขารู้สึกว่าศัตรูถูกพวกเขาสลัดทิ้งแล้ว ถึงแม้จะเสี่ยง แต่เขาก็สามารถนอนหลับสนิทได้
“จอร์จ” จู่ๆ หลี่ฝางก็ลุกขึ้นยืนนิ่ง “พวกเราอันตรายแล้ว”
“อะไร?” จอร์จชะงักเล็กน้อย และพูดอย่างช็อกทันที： “เวลานี้ไม่ต้องมาล้อเล่นแล้ว！”
“ไม่ เรื่องที่ฉันจะพูด นายอย่ากลัวนะ ความจริง ตอนนี้ฉันก็ตกใจแล้ว……”
จอร์จได้ยินหลี่ฝางพูดแบบนี้ ทันใดนั้นก็ถามอย่างติดอ่าง： “สรุปแล้วมันเรื่องอะไร?”
“นายดูทางนี่สิ” หลี่ฝางชี้ไปที่ป่าด้านหน้าพวกเขา “คุ้นๆ มั้ย? พวกเราผ่านกันมาแล้วมั้ย?”
ทันใดนั้นสีหน้าของจอร์จก็เปลี่ยนเป็นซีดลง
“โชคร้ายสุดๆ ถึงแม้ไม่อยากจะพูดแบบนี้ แต่ว่าพวกเรากลับมาอีกแล้ว” หลี่ฝางพูด พลางหันหลังกลับไปมองอีกฟากของแม่น้ำ “พวกเราไม่ได้ว่ายข้ามไป”
“นี่……เป็นไปได้ยังไงกัน?” จอร์จพูดอย่างช็อกๆ
“นอกจากพวกเราจะว่ายวกกลับโดยไม่รู้สึกตัว ไม่อย่างนั้นสาเหตุก็ไม่ได้เกิดจากเรา” หลี่ฝางถอนหายใจ ในใจก็รู้สึกขนลุกกับความประหลาดกับสถานการณ์นี้
“นี่ นี่มันเป็นไปไม่ได้” จอร์จพูดพึมพำ
“ยังมีคำอธิบายอีกอย่าง” หลี่ฝางพูดด้วยสายตาจริงจัง： “ประเทศเรา มีเรื่องที่พูดกันมาตั้งแต่โบราณ นั่นก็คือผีอำ”
“ผะ……ผี…….อำ?”
จอร์จเข้าใจคำพูดนี้ได้อย่างไม่ง่ายเลย ทันใดนั้นสีหน้าก็ซีดทันที
“สถานที่หลอนนี่ สถานที่หลอนๆ แบบนี้！” จอร์จแทบจะเสียสติ และก็พึมพำกับตัวเองไม่หยุด “แย่แล้ว พวกเราแย่แล้ว พวกเราไม่มีวันออกไปได้แล้ว ป่าบริเวณนี้พูดปีศาจควบคุมไว้แล้ว！”
“นายทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด สงบสติอารมณ์แล้วหาทางอื่นดีกว่า” หลี่ฝางมองจอร์จพลางพูด “แม้ว่าฉันจะพูดว่าผีอำ แต่สิ่งนี้ได้รับการพิสูจน์แล้วเป็นเรื่องหลอกเป็นผีมานานแล้ว”
“อะไรนะ? แกล้งหลอกเป็นผียังไง?” จอร์จกระโดดดึ๋ง คว้าคอเสื้อของหลี่ฝางแล้วตะคอก
เป็นแบบนี้หลายต่อหลายครั้ง เขาในตอนนี้อารมณ์เสียมาก
หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วบิดมือของจอร์จ แล้วพูดอย่างไม่หนักไม่เบา： “การอำพราง เวทมนตร์ จินตภาพ ไม่ว่านายจะเข้าใจยังไง ที่เรียกว่าผีอำ มันเป็นไปได้มากว่าสมองของเราถูกหลอกเพราะสภาพแวดล้อมนั้นๆ”
จอร์จฟังหลี่ฝางพูด ก็ค่อยๆ ใจเย็นลง
คำพูดของหลี่ฝางนั้นมีเหตุผล เมื่อเทียบกับสิ่งที่เรียกว่าคำสาปหรือปีศาจ การอำพรางแล้วเป็นไปได้มากกว่า
“นอกจากนั้น และอาจจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับสนามแม่เหล็ก เคยได้ยินมาว่าสนามแม่เหล็กที่แรงสูงอาจจะทำให้คนประสาทหลอนได้……”
หลี่ฝางพูดถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็ชะงักเล็กน้อย เขานึกถึงคนที่กำลังภายในแข็งแกร่งอย่างส้งหมิง ออร่าที่แข็งแกร่งก็พอที่จะทำให้ส่งผลกระทบต่อคนธรรมดา จนทำให้พวกเขาถึงขั้นเกิดภาพหลอนขึ้นมา
และเหมือนหลี่ฝางที่เป็นผู้แข็งแกร่งของแดนเต๋า ออร่าที่แผ่ออกมาทำให้คนนั้นมึนได้เลย แม้แต่ถึงขั้นที่จะบงการคนธรรมดาได้เลย
เมื่อก่อนเขาไม่เคยนึกถึงแก่นแท้ของกำลังภายในมาก่อน ตอนนี้นึกขึ้นมา ออร่าของกำลังภายใน มันก็คือคุณสมบัติส่วนนึงของสนามแม่เหล็กด้วยมั้ย?
ยิ่งคิดไปกว่านั้น ที่แห่งนี้จะ……
