“เพื่อนสี่คนนั้นของคุณเป็นอย่างไร？”หลี่ฝางลูบคาง สายตาแสดงความประหลาดใจ
ความหมายของหลี่ฝางก็คือ สามารถช่วยพวกเขาแก้แค้นได้ ถ้าเพิ่งพวกเขาแค่อย่างเดียว กลัวว่าชาตินี้ไม่อาจหาทางแก้แค้นได้ แต่มีหลี่ฝางคนที่มีความสามารถไม่ธรรมดาแบบนี้ จะต่างกัน
ในใจเฉินหรานรู้สึกดีใจ พูดว่า：“พวกเขาสี่คนล้วนแต่เป็นเพื่อนรักที่ฝ่าอันตรายกับผมมาเป็นสิบปี เชื่อได้แน่นอน”ภายใต้เจตนารมณ์ของหลี่ฝาง เฉินหรานติดต่อเพื่อนสี่คนนั้นของเขา พวกเขาพูดคุยกันสสิบนาทีได้ สี่คนนั้นก็ขับsuvคันเก่าๆคันหนึ่งมาปรากฏที่โกดังรกร้าง
ในตอนนี้หลี่ฝางกับเฉินหรานก็ยืนขึ้นมา เดินไปทางพวกเขา
“พี่ใหญ่！”ทั้งสี่คนตะโกนไปทางเฉินหราน ขณะเดียวกันก็ใช้สายตาแปลกใจมองไปที่หลี่ฝางอยู่เรื่อยๆ มองผู้ชายแปลกหน้านี้ สายตาของทั้งสี่คนดูซับซ้อนเล็กน้อย กลับเป็นหลี่ฝางที่มีใบหน้านิ่ง สายตาราบเรียบสุดๆ ไม่มีความรู้สึกและคลื่นใดๆ
ใบหน้าเฉินหรานมีรอยยิ้มออกมา พูดกับหลี่ฝางว่า：“ยอดฝีมือ ผมแนะนำเพื่อนสี่คนนี้ให้คุณสักหน่อย”
เพราะว่าหลี่ฝางไม่ได้บอกชื่อของตัวเองกับเขาไป ดังนั้นเฉินหรานได้แต่เรียกหลี่ฝางว่ายอดฝีมือ หลี่ฝางหัวเราะถือว่ายอมรับชื่อเล่นนี้ แต่สายตาของสี่คนที่อยู่ตรงข้าม กลับดูครุ่นคิดขึ้นมาอย่างละเอียด ยังไงตัวของหลี่ฝางก็เล็กขนาดนั้น ถึงจะสุดยอด แต่จะสุดยอดถึงไหนเชียว？
สำหรับการแนะนำตัวของเฉินหราน สี่คนนี้ต่างรู้สึกว่าเฉินหรานชมหลี่ฝางมากไปแล้ว
ตอนนี้ เฉินหรานก็ชี้ไปที่คนอ้วนๆ แนะนำว่า：“คนนี้คือTank เป็นเหมือนชื่อเลย！”
แล้วชี้ไปที่คนเตี้ยๆอีกคน“เจียวพี！”
จากนั้นจึงชี้ไปที่ชายหนุ่มที่มีร่างสูงใหญ่“เฮยท่าน！”
สุดท้ายก็ชี้ไปที่ชายสวมแว่น“ไอ้แมว！”
“และนี่ก็คือเพื่อนรักทั้งสี่คนของผม”
เฉินหรานพูดจบ ใบหน้ากลับเผยรอยยิ้มที่ดูมั่นใจ
ไม่ว่าใครก็ตามที่มีเพื่อนรักที่ฝ่าฟันอันตรายไม่ทิ้งไปไหนสักคนหนึ่ง ถือว่าหาได้ยากในชีวิตแล้ว
ส่วนเขากลับมีเพื่อนรักแบบนี้ถึงสี่คน เป็นแบบที่เอาชีวิตไปฝากฝังได้ แน่นอนว่าต่างกับคนทั่วไป
“โอเค！”หลี่ฝางพยักหน้า“ผมฟังเฉินหรานเล่าเรื่องราวของพวกคุณมาแล้ว พวกคุณอยากแก้แค้น ส่วนเป้าหมายของผมนั้นสอดคล้องกับพวกคุณ สุภาษิตว่าไว้ว่า ศัตรูของศัตรูคือมิตร ดังนั้น ก่อนที่พวกคุณจะมา ผมกับเฉินหรานได้หารือเรื่องที่จะร่วมมือกันแล้ว”
พูดจบ เขาก็ส่งสายตาให้เฉินหราน สื่อให้เขาพูดต่อ
เฉินหรานถอนหายใจ จากนั้นก็หัวเราะ：“พูดง่ายๆ ก็คือยอดฝีมือท่านนี้จะให้การสนับสนุนทางการเงิน พวกเราไปรวบรวมข้อมูล จากนั้นก็ปล่อยให้ยอดฝีมือออกโรง กำจัดฝ่ายตรงข้ามทีละนิด”
“อ๋า？”Tankที่ปากไวก็ทนไม่ไหวพูดว่า：“นี่ไม่ใช่ว่าชายชีวิตให้คุณเหรอไง？”
เพิ่งพูดออกมาก็ถูกไอ้แมวดึงไว้ ตระหนักได้ว่าตัวเองพูดผิด จึงรีบหุบปาก
เฉินหรานหัวเราะอย่างอึดอัดไปให้หลี่ฝาง กำลังจะอธิบายแทน Tank กลับถูกหลี่ฝางตัดบทโดยตรงว่า：“ไม่ต้องอธิบายแล้ว ให้ผมพูดเองเถอะ”
เขามองไปที่พวกเขา พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย：“พูดตรงๆนะ พวกคุณสี่ห้าคนนี้ อยากแก้แค้นแทนเจ้านายตัวเอง โค่นล้มอีกฝ่าย เป็นการไม่รู้จักประมาณตนทำให้ตัวเองต้องตาย ซึ่งเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย ถึงแม้ที่ตัวพวกคุณห้าคนจะติดระเบิดไปทั่วกายแล้วบุกเข้าไปสำนักงานใหญ่ของฝ่ายตรงข้ามให้ตายไปด้วยกัน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายพวกเขาทิ้งได้”
สีหน้าของคนพวกนั้นดูแย่ขึ้นมาเพราะคำพูดของหลี่ฝาง พวกเขาอยากโต้แย้ง แต่หลี่ฝางพูดนั้นเป็นความจริง ทำให้พวกเขาไม่มีสิทธิ์ไปโต้แย้งได้
“ผมให้การสนับสนุนทางการเงินกับการกระทำของพวกคุณ ที่จริงแล้วไม่ได้ขัดแย้งกับเป้าหมายเดิมของพวกคุณ กลับกัน ยังให้เป้าหมายของพวกคุณมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นจริงด้วย
แต่ว่า……ถ้าคุณบอกว่าขายชีวิตให้ผม นั่นก็ไม่ผิด แต่คุณต้องเข้าใจว่า คนที่อยากขายชีวิตให้ผมนั้นมีจำนวนมาก ไม่ใช่ว่าต้องแค่พวกคุณเท่านั้น ผมแค่เห็นว่าพวกคุณเชื่อถือได้เลยช่วยพวกคุณ เข้าใจไหม？”
คนพวกนั้นก็มีสีหน้าหม่นลง
พูดขึ้นแล้ว พวกเขาล้วนแต่ไม่ใช่เด็กๆกันแล้ว เหตุผลนี้เข้าใจอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ Tankจะพูดอย่างนั้น ก็เป็นเพียงการต่อต้านจากจิตใต้สำนึกที่มีต่อลูกพี่เท่านั้น
ความสัมพันธ์ทั้งได้และเสียอย่างนี้ ที่จริงแล้วพวกเขาต่างเข้าใจกันอย่างดี
ต่อมาเรื่องก็จะง่ายมากขึ้น ห้าคนนี้สืบข่าวของอีกฝ่ายต่อไป ส่วนหลี่ฝางกลับออกไปจากที่นี่แล้วกลับบ้าน
ที่เขาต้องทำนั้นก็แค่รวบรวมข่าว รอเวลาที่เหมาะสมค่อยลงมือก็พอ
หลี่ฝางกลับถึงบ้าน มองเห็นฉินวี่เฟยนอนหลับพิงไปที่โซฟา บนโต๊ะยังมีฝาชีคลุมอาหารไว้อยู่ น่าจะเป็นเพราะรอเขาดึกไปจนหลับ จึงอดไมได้ที่จะยิ้ม และในใจก็รุ้สึกอบอุ่น
และเสียงเปิดประตูของหลี่ฝางก็ปลุกฉินวี่เฟย เธอขยี้ตา มองเห็นหลี่ฝาง ก็หัวเราะ：“คุณกลับมาแล้วเหรอ？ยังไม่กินข้าวสินะ ฉันไปอุ่นข้าวให้”
“ไม่ต้องรีบร้อนไปทำหรอก”หลี่ฝางเข้ามานั่งบนโซฟา เอาฉินวี่เฟยเอาโอบไว้ในอ้อมแขน“คนพวกนั้นเลวมาก ได้รับบทลงโทษกันหมดแล้ว”
ฉินวี่เฟยที่อยู่ในอ้อมแขนไม่ส่งเสียงขัดขืน ร่างกลับค่อยๆกระตุกขึ้นมา หลี่ฝางลูบหลังปลอบเธอเบาๆ ปล่อยให้เธอร้องไห้
ผ่านไปสักพัก ฉินวี่เฟยค่อยๆสงบลง จึงถามว่า：“จิ้งจิ้งเธอ……เธอเป็นอย่างไรบ้าง？”
“เธอถูกครอบครัวรับกลับไปแล้ว น่าจะเอาฝังลงอีกไม่กี่วันนี้”หลี่ฝางพูดเบาๆ สายตามีความโศกเศร้าไม่น้อย
ตอนที่ฉินวี่เฟยได้ยินตรงนี้ ก็ทนไม่ไหวร้องไห้ทันที：“จิ้งจิ้งเธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก……ที่จริงบ้านเธอก็ไม่ค่อยมีเงินอยู่แล้ว พ่อก็พิการอีก ……ไม่ง่ายเลย……แต่……แต่……ทำไม……”
ฉินวี่เฟยยิ่งพูดยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งเสียใจ ซบอยู่ในอ้อมแขนหลี่ฝางจนทำเสื้อผ้าของเขาเปียกขนาดใหญ่
หลี่ฝางก็ไม่รู้ว่าควรจะปลอบเธออย่างไร ได้แต่ถอนหายใจเงียบๆในใจ ตบฉินวี่เฟยเบาๆ
ร้องไห้ไปอีกสักพัก น่าจะร้องจนเหนื่อย ฉินวี่เฟยจึงซุกไปอยู่ในอ้อมแขนของหลี่ฝาง โอบกอดหลี่ฝางเงียบๆ ทั้งสองคนไม่พูดอะไรกัน ดื่มด่ำไปกับความเงียบที่หายากแบบนี้
วันถัดมา ฉินวี่เฟยไปบริษัท ส่วนหลี่ฝางกลับไปที่สถานตากอากาศ
ลงจากรถเดินเข้าไปสถานตากอากาศ หลี่ฝางเจอโหจื่อเป็นอย่างแรก เขาก็ขยิบตาให้ ทำให้หลี่ฝางแปลกใจอย่างมาก
“คุณทำอะไร？”หลี่ฝางถามอย่างแปลกใจ
“หึหึหึ กิ๊กของคุณมาหาถึงที่เลย”โหจื่อทำท่าทางเหมือนกำลังดูฉากเด็ดละคร หัวเราะอย่างสับปลับ
“กิ๊ก？ใครมาเหรอ？”ในใจหลี่ฝางหม่นลงเล็กน้อย
“สาวน้อยคนต่างชาติคนหนึ่ง ฮี่ฮี่ ไอ้เด็กอย่างคุณนี่เจ๋งไม่เบา เริ่มดึงดูงสาวต่างชาติมาอย่างไม่รู้ตัวแล้ว”
โหจื่อทำหน้าทะเล้นตบไหล่ของหลี่ฝาง：“น้องชาย ขอให้โชคดีนะ ครั้งนี้ผมช่วยคุณไม่ได้แล้ว”
“เอ๊ะ？เอ๊ะเอ๊ะ？อย่าไปสิ คุณคุยกับผมก่อนมีอะไร ……”
หลี่ฝางยื่นมือจะคว้าโหจื่อที่จะหนีไป กลับเห็นส้าวส้วยที่ไม่รู้ว่าปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ โบกมือไปที่เขา
“ส้าวส้วย？เมื่อวานคุณไปไหนมา？ไม่เห็นคุณเลย”หลี่ฝางเดินเข้าไป
ส้าวส้วยยิ้ม：“ผมจะไปรับคนๆหนึ่ง”
“ใคร？”หลี่ฝางใจเต้น
“คุณเห็นก็จะรู้เอง”ส้าวส้วยตบไหล่ของหลี่ฝาง：“ดูแลตัวเองด้วย”
ปกติโหจื่อก็ไม่จริงจังอะไรอยู่แล้ว แต่พอเห็นว่าแม้แต่ส้าวส้วยก็เป็นแบบนี้ หลี่ฝางจึงตกใจทันที
“ส้าวส้วย คุณอย่าขู่ให้ผมกลัว ส้าวส้วย……คุณอย่ามาเล่นตัวน่า เป็นใครกันแน่ บอกผมมาดีๆ”
ส้าวส้วยชี้ไปที่ประตูห้อง ไม่พูดอะไร บอกเป็นนัยให้หลี่ฝางเข้าไปดูเอง
หลี่ฝางกลืนน้ำลาย เดินเข้าไปผลักประตูเปิดไปเบาๆ
“คุณเองเหรอ？”
มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า หลี่ฝางตะลึงเล็กน้อย สายตาตื่นตระหนกหน่อยๆ
ส่วนหญิงสาวด้านในเห็นหลี่ฝาง ทันใดนั้นก็ถลาเข้ามาทางหลี่ฝางแล้วตะโกนอย่างร่าเริง
“อาจารย์ ฉันคิดถึงคุณจัง！”
หลี่ฝางเบี่ยงตัวหลบ ดึงหญิงสาวที่โผใส่อากาศหลับมา เพื่อไม่ให้เธอลอยออกไปเพราะแรงของตัวเอง
“ชูซี คุณมาได้ไงเนี่ย？”
มองหญิงสาวที่ดวงตาเป็นประกายและสดใส หลี่ฝางก็ปวดหัวทันที
