“ฉันมาหาอาจารย์ไง”ชูซีหัวเราะชอบใจแล้วดึงแขนเสื้อของหลี่ฝางไว้ไม่ยอมปล่อย
หลี่ฝางรู้สึกแค่ว่าปวดหัว
“ไม่ใช่ ผมหมายถึง……คนในบ้านคุณเห็นด้วยให้คุณออกมาเหรอ？”
“ไม่เห็นด้วย”ชูซีมองไปที่หลี่ฝางแล้วพูดอย่างน่าสงสาร：“อาจารย์ตอนที่ท่านไปจากบ้านของฉัน ฉันก็หนีออกจากบ้านมาหาคุณก่อน สุดท้ายถูกที่บ้านพบเจอเลยจับกลับไป ไม่ง่ายเลยนะที่ฉันจะหนีออกมาได้！”
หลี่ฝางพูดไม่ออก มองสาวน้อยที่ท่าทางน่าสงสารคนนี้ รู้สึกแค่ว่านี่คือปัญหาใหญ่ ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดี
“อาจารย์ คุณคงไม่ใช่ว่าไม่อยากได้ฉันแล้วหรอกนะ？คุณเป็นอาจารย์ฉัน！ไม่สนใจฉันไม่ได้นะ！”
ชูซีเขย่าแขนของหลี่ฝาง ด้วยท่าทางออดอ้อน
“โอเคโอเค คุณหยุดก่อน”หลี่ฝางถูกชูซีป่วนจนปวดหัว ได้แต่พูดอย่างทำอะไรไม่ได้：“แบบนี้ คุณอยู่ที่นี่ก่อนชั่วคราว ต่อไปจะเป็นอย่างไรพวกเราค่อยๆปรึกษากันโอเคไหม？”
“อาจารย์ดีที่สุด！”ชูซีโห่ร้องออกมา
มองชูซีโห่ร้องออกมาอย่างปีติยินดี หลี่ฝางกลับปวดหัวสุดๆ ไม่รู้ว่าจะจัดการยัยเด็กนี่อย่างไรดี
หรือจะโทรให้คนที่บ้านเธอมารับเธอกลับไปโดยตรง？
ไม่ได้ แบบนี้ไม่ได้แก้ปัญหาที่ปลายเหตุ ครั้งต่อไปเธอก็ยังออกมาอีกได้ ไม่มีประโยชน์
ตอนที่หลี่ฝางไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดี โทรศัพท์ที่ตัวก็ดังขึ้น หลี่ฝางหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ทันใดนั้นก็ดีใจ
เป็นเฉินหรานโทรมา
“ยอดฝีมือ พวกเราสืบได้ข่าวใหม่ที่ล่าสุดแล้ว คืนนี้แก๊งพวกนั้นจะมีการค้าขายขนาดใหญ่ เป็นสินค้าใหม่ที่เมืองโมซีหมดเลย จะลงมือไหม？”
หลี่ฝางพูดในใจว่าสายนี้โทรมาได้ทันเวลาจริงๆ ช่วยเขาออกมาจากความยากลำบาก เขาพูดทันทีว่า：“คุณเอารายละเอียดข้อมูลส่งมาให้ผมดูหน่อย”
วางสาย เฉินหรานก็เอาข้อมูลที่จัดเรียบร้อยแล้วส่งไปอย่างรวดเร็ว หลี่ฝางอ่านเสร็จในใจก็เข้าใจทันที
ครั้งนี้ผู้ชายกลุ่มนี้ได้รับการสนับสนุนจากแก๊งHappy Brotherเดิมของพวกเขา จนได้สินค้าประเภทใหม่ เกรดดีขึ้นสามระดับเมื่อเทียบกับสินค้าหมุนเวียนใต้ดินในตอนนี้
คาดการณ์ได้ว่า สินค้าใหม่แบบนี้มีหมุนเวียนอยู่ในตลาด รุ่นต่อไปจะต้องแห่กันชิงสิ่งที่ไม่ถูกทำนองคลองธรรมแน่ ถ้าสินค้าพวกนี้ขายออกไป อำนาจของฝ่ายตรงข้ามจะต้องเพิ่มขึ้น
และการซื้อขายในคืนนี้ ก็เป็นแก๊งHappy Brotherที่ลักลอบเข้าประเทศส่งสินค้าให้พวกเขา
ดังนั้นแก๊งผู้ชายพวกนั้นจึงเตรียมเงินสดสามล้าน อย่าคิดว่าพวกเขาจะเอาสินค้าฟรี ผู้ชายกลุ่มนั้นยังไงก็ไม่ใช่ส่วนหนึ่งสาขาของแก๊งHappy Brother และถึงเป็นสาขา ก็ต้องเอาเงินที่หาได้จ่ายให้สาขา ข้อแตกต่างไม่ใช่แค่จ่ายทีหลัง ให้สินค้าก่อนเท่านั้น
หลี่ฝางตัดสินใจทันที การซื้อขายนี้เขาจะดำเนินการแล้ว！
จึงติดต่อเฉินหรานทันที ให้พวกเขานัดสถานที่พบเจอให้เรียบร้อย
วางสาย หลี่ฝางก็ทำเป็นพูดกับชูซีด้วยใบหน้ารู้สึกผิด：“ตอนนี้ผมมีเรื่องด่วนต้องจัดการ คุณรออยู่นี่ก่อนละกัน มีเรื่องอะไรก็ไปหาโหจื่อ ส้าวส้วยพวกเขาได้เลย”
“เรื่องอะไร？พาฉันไปด้วยได้ไหม？”ในตาโตๆของชูซีเปล่งประกายไปด้วยความตื่นเต้น
“ไม่ได้ เรื่องที่ผมจะไปทำอันตรายมาก”หลี่ฝางพูดด้วยใบหน้าดุ：“ดังนั้นคุณรออยู่ที่สถานตากอากาศดีๆ เชื่อฟังคำพูดของอาจารย์ เข้าใจไหม？”
“ฉันเข้าใจแล้ว อาจารย์”ชูซีตอบกลับอย่างอ่อนแรง
ขู่ยัยสาวน้อยคนนี้ให้ตกใจเสร็จ หลี่ฝางจึงออกไปอย่างสบายใจ ไปดูเมี๋ยวชุ่ยก่อน
อาการตอนนี้ของเธอคงที่มาก แค่ต้องการพักฟื้นปกติก็ไม่เป็นไรแล้ว
หลี่ฝางเห็นแบบนี้ เลยโล่งอกขึ้นมา
พูดกับคนอื่นๆในสถานตากอากาศเสร็จ หลี่ฝางก็ขับรถออกไป
สถานที่นัดกันนั้นเป็นโกดังร้างครั้งที่แล้ว ตอนที่หลี่ฝางมาถึงเฉินหรานก็มารออยู่ที่นั่นนานแล้ว พอเห็นหลี่ฝางมาถึงก็เข้าไปต้อนรับทันที
ทั้งสองคนเข้าไปในโกดัง เฉินหรานเปิดโน้ตบุ๊ค ชี้ไปที่คนผิวดำด้านบนที่ใบหน้าซูบผอมพูดว่า：“คนๆนี้ก็คือคนรับผิดชอบที่ซื้อขายที่ออกมาครั้งนี้ เขาชื่อโดกิ ถึงแม้พวกเราไม่รู้ว่าคนที่ซื้อขายกับเขาเป็นใคร และก็ไม่รู้เวลาและสถานที่ที่แน่นอน แต่แค่ตามโดกินี้ไปติดๆ ก็สามารถหาสถานที่เจอแน่”
“เพื่อนๆพวกนั้นของคุณสะกดรอยตามโดกิไปแล้วใช่ไหม？”หลี่ฝางถาม
“ใช่ ยังไงโดกิก็ไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าสะกดรอยตามไปคนเดียวจะอันตรายมากไป ดังนั้นผมเลยให้พวกเขาทั้งหมดเริ่มลงมือ สู้กับสงครามนี้！”
เฉินหรานพูดอย่างจริงจัง
เที่ยงคืน คนจำนวนมากเสร็จสิ้นงานในหนึ่งวันและเข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว แต่อีกด้านในเมือง งานของคนจำนวนหนึ่งเพิ่งจะเริ่มขึ้น
ท่าเรือสักแห่งหนึ่ง
ที่นี่ถือว่าเป็นท่าเรือขนาดเล็กที่ไม่เจริญอะไร ทุกๆที่มีเครื่องจักรขนาดใหญ่หลากหลายประเภทกับตู้คอนเทนเนอร์ที่วางอยู่ให้เห็นเต็มไปหมด
จนตกดึก นอกจากจะมีเจ้าหน้าที่ตรวจลาดตระเวนแล้ว ปกติแล้วที่นี่จะไม่มีใครปรากฏตัว
และคืนนี้ รถคันหนึ่งขับเข้ามาในโกดัง
โดกิลงมาจากรถ ยังมีคนผิวดำสองคนที่ถือกล่องลงมากับเขา ทั้งสามคนเข้าไปในโกดังด้วยกัน
ไฟในโกดังก็สว่าง โดกิเดินเข้าไป คนไม่กี่คนที่รออยู่ที่นี่นานแล้วก็มองไปที่เขาอย่างระแวดระวังทันที พอมองเห็นชัดว่าเป็นโดกิ คนพวกนี้จึงโล่งอกลง
โดกิหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา กางแขนออกไปที่คนผิวดำรูปร่างสูงใหญ่แข็งแรงที่อยู่ท่ามกลางคนคนพวกนั้น：“คังนี เพื่อนรักของผม ช่วงนี้สบายดีไหม？”
คังนีคนผิวดำที่รูปร่างแข็งแรงก็กางแขนออกกอดกับเขา หัวเราะ：“ถือว่าไม่เลว แต่ว่าไม่สบายเท่าคุณหรอก ทำอะไรในนี้จะต้องไม่เลวแน่”
ใบหน้าโดกิมีรอยยิ้มภูมิใจขึ้นมา พูดอย่างถ่อมตัว：“ก็ไม่ได้ดีอย่างที่คิดนักหรอก ก็แค่สบายขึ้นเยอะกว่าใช้ชีวิตข้างนอกอยู่แล้ว หลายวันนี้ทำเอาซะผมขี้เกียจจนเข้ากระดูก”
คังนีพูดพร้อมหัวเราะเหอะเหอะ：“ผมอิจฉาคุณจริงๆเพื่อนรัก ได้ยินว่าผู้หญิงที่นี่ทั้งเชื่อฟังและปรนนิบัติดี ฮี่ฮี่ คุณนี่มีความสุขดีจริงๆ”
ใบหน้าคนผิวดำพวกนั้นที่ลักลอบเข้ามากับคังนีก็ปรากฏความอิจฉา วันๆพวกโดกิเอาแต่ชักปืนออกมาสู้กับคนอื่น มีความสุขมากกว่าพวกเขาที่วิ่งเต้นไปทั่วในต่างประเทศ
“โอเคเพื่อนรัก พวกเราไปคุยธุระดีกว่า รอจัดการธุระเสร็จ ผมพาพวกคุณไปมีความสุขสักหน่อย”
คังนีกับพรรคพวกได้ยินตาก็เป็นประกาย เห็นด้วยกับความต้องการของโดกิอย่างทนไม่ไหว
ทั้งสองคนกำชับไป แป๊บเดียว กล่องเงินใหญ่สองใบก็ดันมาอยู่ตรงหน้าคังนี กล่องอีกใบถูกดันมาตรงหน้าโดกิ ด้านในเต็มไปด้วยสินค้า
ทั้งสองคนต่างตรวจสอบเล็กน้อย พอแน่ใจว่าเงินกับสินค้าไม่มีปัญหา ก็ปิดกล่องหัวเราะเหอะเหอะ ซื้อขายสำเร็จ
“โอเคเพื่อนรัก ยินดีที่ได้ร่วมมือกัน”แล้วทั้งสองก็กอดกัน เตรียมลาแล้วออกไป
โดกิจะรีบเอาสินค้าพวกนี้กลับไป ส่วนคังนีก็จะรีบลักลอบออกไป เอาเงินส่งกลับไป
ตอนนี้เอง ประตูโกดังที่เดิมทีผิดไว้ก็มีเสียงถูกเปิด“ก๊องแก๊ง”ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่งก็เดินเข้ามา
สีหน้าของเขาแปลกใจมาก แข็งทื่อเหมือนใช้หน้ากากจำลอง ใบหน้าแอบดูแปลกๆเล็กน้อย
