ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ประตูใหญ่ของผับก็ไปได้เปิดออก ผู้คนกลุ่มใหญ่ได้หลั่งไหลเข้ามา
คนที่นำหน้าก็คือเฮียเว่ยที่มีชื่อเสียงโด่งดังนั่นเอง
เฮียเว่ยโมโหเป็นอย่างมาก ในมือของเขามีเรื่องราวอยู่มากมาย ส่วนเว่ยหุยน้องชายของเขา กลับโทรฟ้องตัวเองว่าถูกคนทำร้าย
ถึงแม้น้องชายของเขาจะไม่ได้เรื่อง ทั้งยังชอบสร้างปัญหาให้กับเขาแต่นั่นก็เป็นน้องชายของเขา ทำไมถึงถูกคนทำร้ายได้ล่ะ?
เขาจึงตัดสินใจทันที จะต้องสั่งสอนไอ้คนที่ทำร้ายน้องชายของเขาให้หนัก ๆ พอดีกับจะได้ระบายอารมณ์ร้ายนั่นออกมา
“ไอ้เหี้ยตัวไหนต่อยน้องชายกูวะ ไสหัวออกมาซะ!”
ทันทีที่เข้ามาในผับ เฮียเว่ยก็ได้ตะโกนขึ้นมา
“พี่ครับ พี่ ผมอยู่ตรงนี้!” เว่ยหุยในตอนนี้ร้องตะโกนด้วยความดีใจอย่างสุดขีด พลางชี้ไปที่จมูกของตัวเอง พลางร้องไห้ฟ้องทุกข์เรื่องที่ตัวเอง “ได้เผชิญกับความน่าเวทนา”
เฮียเว่ยที่รู้จักสันดานน้องชายของตัวเองดีนั้นแน่นอนว่าเขาไม่ได้เชื่อคำพูดของน้องชายตัวเองไปทั้งหมด แต่ความจริงแล้วจะฟังหรือไม่ฟังนั้นก็ไม่ต่างอะไร ตอนนี้เขาแค่อยากจะอัดคน
ในตอนที่เฮียเว่ยกำลังจะดูว่าใครกันที่กล้าขนาดนี้นั่นเอง จู่ ๆ เขาก็ได้มองเห็นหลี่ฝางที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างสบายอกสบายใจอยู่ตรงนั้น
ทันใดนั้น ดวงตาทั้งสองข้างของเฮียเว่ยก็เปล่งประกายขึ้นมา ท่าทางของเขาได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทันที
“คุณหลี่ คุณก็อยู่ด้วยเหรอเนี่ย!” เขาเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ
“หืม? นายรู้จักฉันด้วยเหรอ?” หลี่ฝางถามด้วยความสงสัย ตัวเองมีชื่อเสียงแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนกัน?
“ฮ่า ๆ งานเลี้ยงในคืนวันนั้นผมเองก็ได้เข้าร่วมด้วย พอดีเลยได้เห็นร่างอันทระนงองอาจของคุณหลี่เข้า ผมชื่นชมนับถือคุณหลี่จากใจจริงเลยนะ!”
“อ๋อ” หลี่ฝางเข้าใจแล้ว ที่แท้รู้จักเขาแบบนี้นี่เอง ไม่แน่ว่าหมอนั่นอาจจะรู้ฐานะที่แท้จริงของตัวเองก็ได้
“คุณหลี่ครับ ได้พบกับคุณที่นี่ถือเป็นเกียรติของผมจริง ๆ!” เฮียเว่ยกล่าวไปพลางหยิบไวน์แดงขวดหนึ่งขึ้นมา และกล่าวกับหลี่ฝาง: “ผมดื่มให้คุณแก้วหนึ่ง ผมหมดแก้ว คุณตามสบาย”
ด้วยเหตุนี้ ภายใต้สายตาของประหลาดใจของผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เฮียเว่ยได้ดื่มไวน์ขวดนั้นไปจนหมดขวด
“อืม” หลี่ฝางยกแก้วขึ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณ แม้แต่ดื่มเป็นสัญลักษณ์สักนิดก็ไม่มี
และการเปรียบเทียบเช่นนี้ ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตะลึงงันไปทันที
นี่คือเฮียเว่ยเชียวนะ!
คิดไม่ถึงว่าเขาจะออกตัวดื่มให้กับคนคนหนึ่ง แถมยังดื่มหมดไปทั้งขวด สุดท้ายแล้วไอ้หนุ่มที่อยู่ตรงข้ามกลับไม่แตะเลยสักนิด?
ทุกคนสงสัยแม้กระทั่งว่าได้เกิดภาพหลอนขึ้นตรงหน้าของตัวเอง
เว่ยหุยในเวลานี้ก็งงงวยไม่อยากจะเชื่อสายตา สามารถทำให้พี่ชายของตัวเองปฏิบัติด้วยด้วยความเคารพนับถือเช่นนี้ จะต้องเป็นคนที่เก่งกาจกว่าพี่ชายของตัวเองอีกมากแน่นอน
ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ต่อให้เป็นเพื่อนในระดับเดียวกัน ก็ไม่มีทางที่จะทำให้เฮียเว่ยเอาอกเอาใจเช่นนี้
เว่ยหุยคิดแล้วคิดอีก ยังคงรู้สึกว่ากลืนความโกรธนั้นไม่ลง จมูกที่เจ็บปวดนั้นทำให้เขาทนไม่ได้จริง ๆ เขากล่าวขึ้นมาเสียงต่ำ: “พี่ใหญ่……”
แต่ทว่าเขาพึ่งจะส่งเสียงออกมา ก็ถูกเฮียเว่ยหยุดเอาไว้ทันที
“แผลบนหน้าของนายน่ะไปหาที่ทำแผลเอาเอง อย่ามารบกวนฉันคุยกับคุณหลี่”
บังเอิญพบกับหลี่ฝาง ทำให้เขาไม่มีอารมณ์จะไปสนใจเรื่องอื่นแล้ว
นี่เป็นถึงปรมาจารย์กำลังภายในที่มีชื่อเสียงโด่งดังเชียวนะ!
“ไม่ต้องรีบ ให้น้องชายนายพูดให้จบก่อน” หลี่ฝางมองไปที่เว่ยหุยพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
หัวใจของเว่ยหุยนั้นพลันเต้นเสียงดัง “ตึกตัก” ขึ้นมา
“แกทำเหี้ยอะไรอีกแล้ววะ!” เมื่อเฮียเว่ยได้ยินน้ำเสียงของหลี่ฝางก็รู้ทันทีว่าจะต้องแย่แน่ จึงหันหลังกลับไปถลึงตาใส่เว่ยหุย
“พี่! เป็นเขาที่ต่อยผม!” เว่ยหุยกล่าวด้วยท่าทางน้อยใจ: “ผมบอกกับเขาว่าผมเป็นน้องชายของพี่ กลับบอกว่าเฮียเว่ยจะประสาอะไร เขาบีบให้ตายได้ในนิ้วมือเดียว!”
หลี่ฝางได้ยินดังนั้นแทบอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ความสามารถในการบิดเบือนข้อเท็จจริงของไอ้หมอนั่นไม่เลวเลยจริง ๆ
ส่วนเฮียเว่ยเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็หน้าดำหน้าแดงขึ้นมา เว่ยหุยไม่เคยเห็นพี่ชายของตัวเองหน้าดำหน้าแดงแบบนี้มาก่อนเลย
เว่ยหุยรู้สึกดีใจขึ้นมาภายในใจ นึกว่าในที่สุดพี่ชายของตัวเองก็ได้โมโหขึ้นมาแล้ว ตอนที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูดนั่นเอง จู่ ๆ เท้าของเฮียเว่ยก็ได้ถีบเข้ามา จนเว่ยหุยต้องลงไปกองกับพื้น
เว่ยหุยเอ๋ออยู่กับที่
“ไอ้โง่เอ๊ย! แกหาเรื่องใครไม่หาเรื่องกลับไปหาเรื่องคุณหลี่!” เฮียเว่ยโกรธจัดจนระเบิดออกมา เขายกแขนขึ้นและฟาดลงไปบนใบหน้าของเว่ยหุยอย่างเต็มแรง
บีบเขาให้ตายด้วยนิ้วมือเดียวงั้นเหรอ?
ยังไม่ต้องพูดถึงหรอกว่าคำพูดนี้นั้นเป็นเว่ยหุยแต่งขึ้นมาเองหรือเปล่า หรือต่อให้ไม่ใช่……หลี่ฝางก็สามารถทำตามที่เขาพูดได้จริง ๆ!
เขายังไม่อยากตายเร็วแบบนี้หรอกนะ!
เว่ยหุยใช้มือกุมใบหน้าที่แสบร้อนเอาไว้ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
เขาคิดไม่ถึงว่าพี่ชายแท้ ๆ ของตัวเองจะตีเขา
“แกมองเหี้ยอะไร ยังไม่รีบขอโทษคุณชายหลี่อีก!” เฮียเว่ยตวาดอย่างโมโห
เว่ยหุยเองก็โมโห และตะโกนขึ้นมา: “พี่ เขาต่อยผมนะ ทำไมผมต้องขอโทษเขาด้วย!”
เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ เฮียเว่ยยิ่งโมโหขึ้นไปอีก เขาเดินเข้าไปแล้วตบลงไปอีกครั้ง และกดศีรษะของเว่ยหุยลงพลางกล่าว: “ฉันให้แกโขกหัวขอโทษคุณหลี่ แกไม่ได้ยินหรือไง?”
ศีรษะของเว่ยหุยถูกเฮียเว่ยกดบังคับให้โขกศีรษะลงไป ทันใดนั้นน้ำตาแห่งความอัปยศก็หลั่งไหลออกมาจากดวงตาของเขา
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของตัวเองถึงทำแบบนี้ แต่เขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของพี่ชายตัวเอง
ยิ่งไปกว่านั้น เขาดูออกว่าพี่ชายของตัวเองกลัวชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้มาก ไม่อย่างนั้นล่ะก็ คงไม่จำเป็นที่จะทำแบบนี้เลย
หลี่ฝางมองดูภาพตรงหน้านี้ด้วยรอยยิ้มที่ไม่สามารถอธิบายได้ จนกระทั่งศีรษะของเว่ยหุยได้กระแทกลงไปบนพื้น ถูกเฮียเว่ยบีบกดเอาไว้จนเงยหัวไม่ขึ้น เขาถึงได้เอ่ยขึ้นมาอย่างเรียบ ๆ : “เอาละ จบแค่นี้เถอะ นายเองก็พอได้แล้ว”
“ขอบคุณคุณหลี่มากครับ” เฮียเว่ยพลันรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก และโบกมือให้กับพวกคนที่อยู่ด้านหลัง: “รีบลากไอ้ไม่ได้เรื่องนี่ออกไป อย่าให้มันขายหน้าอยู่ที่นี่!”
อันที่จริง การกระทำเช่นนี้ของเขาทั้งหมดก็เพื่อปกป้องน้องชายของตัวเอง
ก็เพราะว่าเขารู้ฐานะของหลี่ฝาง ดังนั้นเขาจึงรู้ว่า ถ้าวันนี้ตัวเองไม่ยอมอ่อนข้อ งั้นพวกสองพี่น้องเกรงว่าคงจะไม่ได้เห็นแม้แต่ดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้
ยอดฝีมือกำลังภายใน จะต้องมีความสามารถถึงขั้นนี้แน่นอน!
และสำหรับหลี่ฝางแล้ว ถ้าหากไม่ใช่การแสดงละครแผนทรมานร่างกายของเฮียเว่ย จุดจบของเว่ยหุยในวันนี้จะต้องไม่สวยแน่
แต่ว่าในเมื่อเฮียเว่ยเคารพนบนอบเช่นนี้ ไฟโมโหในใจของหลี่ฝางก็ได้มอดดับไปแล้ว
