ตอนนี้เจ้ามือได้คว่ำถ้วยเขย่าลูกเต๋าลงไปบนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย ทันใดนั้น ผู้คนที่อยู่รอบโต๊ะต่างก็เริ่มร้องตะโกนขึ้นมา
เสียงตะโกนทำให้ตรงนี้คึกคักเดือดดาลอย่างสุดขีด แม้แต่หลี่เหวยเองก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นตาม
ส่วนนิ่งหรงหรงที่ตามอยู่ด้านหลังของหลี่ฝางนั้นกระวนกระวายมากในเวลานี้ เพราะว่าหลี่ฝางยังไม่ได้มีความเคลื่อนไหวใด ๆ เลย
ถ้าหากช้าไปกว่านี้ จะลงเดิมพันไม่ทันแล้วนะ!
ณ ตอนนี้เธอเพียงได้ยินหลี่ฝางคุยกับคนที่อยู่ด้านข้าง: “นายแทงอะไร?”
“แทงสูง!” หลี่เหวยกล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ: “พี่หลี่ เชื่อผม แทงสูงชนะแน่นอน!”
หลี่เหวยได้ทำการวิจัยเกี่ยวกับเรื่องนี้มาบ้าง ดังนั้นจึงมั่นใจเป็นพิเศษ คิดว่าตัวเองอาจจะหาเงินไม่ได้มากมายอะไรจากโต๊ะพนัน แต่จะให้ชนะได้เงินนิดหน่อยก็พอได้อยู่
หลี่ฝางได้ยินดังนั้นกลับเอ่ยขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม: “แทงสูงชนะเงินอยู่ก็จริง แต่ก็ไม่มาก”
กล่าวไป หลี่ฝางก็วางชิปกองเล็ก ๆ ลงไปบนทริปเปิ้ลที่มีสีดำ
“อ๊ะ!” หลี่เหวยตะลึงงัน: “พี่หลี่ พี่แทงทริปเปิ้ลเหรอ?”
“ถ้านายอยากชนะเยอะหน่อย ก็แทงเหมือนกันกับฉัน” หลี่ฝางกล่าวพลางยิ้มอ่อน ๆ
“แต่ว่า……” หลี่เหวยลังเลขึ้นมาทันที
ภายในใจของนิ่งหรงหรงที่ตามอยู่ด้านหลังหลี่ฝางเองก็ลังเลไปครู่หนึ่ง แต่ก็ถูกกวาดล้างด้วยภาพที่หลี่ฝางไม่เคยไม่ชนะไปในทันที เธอสงบสติอารมณ์ และวางชิปทั้งหมดตามหลี่ฝางลงไป
และหลังจากที่หลี่เหวยลังเลอยู่สักพัก จู่ ๆ ก็กัดฟันขึ้นมา และวางชิปของตัวเองลงตามหลี่ฝางไป
“แสวงหาความร่ำรวยในอันตราย ผมแทงเลยแล้วกัน!”
ยังไงซะนี่ก็เป็นเงินของเฮียเว่ย เสียไปเขาก็ไม่เสียดาย
“เปิด!”
ท่ามกลางเสียงโห่ร้องดังกึกก้อง เจ้ามือค่อย ๆ เปิดถ้วยเขย่าลูกเต๋าออก ทันใดนั้น ลูกเต่าสามลูกก็ได้ปรากฏขึ้นต่อสายตาของทุกคน
“หก หก หก ทริปเปิ้ล!”
ตามด้วยเสียงอันไพเราะจากเจ้ามือเจ้ามือสาวสวย ทันใดนั้น ทั่วทั้งโต๊ะพนันก็เดือดดาลขึ้นมา สายตาของทุกคนต่างมองไปที่ตำแหน่งแทงทริปเปิ้ล มีเพียงสามคนที่แทงตรงนั้น
“จ่ายหนึ่งต่อสิบแปด! รวยแล้ว!” หลี่เหวยดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง ตื่นเต้นดีใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น
นิ่งหรงหรงกลับไม่ได้เก็บอารมณ์ของตัวเองเอาไว้เลยสักนิด เธอดีใจจนกระโดดขึ้นมา
“ชนะแล้ว! เย้! รวยแล้ว!”
ชนะในครั้งนี้ สำหรับนิ่งหรงหรงแล้วถือว่าได้เงินไปจำนวนมาก สำหรับหลี่เหวยนั้น กลับเหมือนถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง ร่ำรวยขึ้นมาแล้ว
ชนะเงินหลายล้านในหนึ่งเกม ทำให้คนใช้แรงงานที่มีเงินเดือนเพียงเดือนละไม่กี่พันหยวนอย่างหลี่เหวยรู้สึกไม่ค่อยจะจริงสักเท่าไหร่
หลี่ฝางยิ้มเล็กน้อย เขาไม่ดูชิปที่เจ้ามือเลื่อนส่งมาเลยสักนิด และออกไปจากโต๊ะพนันโต๊ะนั้นทันที
ในวินาทีที่ถ้วยเขย่าลูกเต๋าของเจ้ามือคว่ำลงไปนั้น เขาก็ได้ยินชัดเจนแล้วว่าลูกเต๋าที่อยู่ที่อยู่ในถ้วยนั้นออกอะไร ทริคเล็ก ๆ เช่นนี้ สำหรับหลี่ฝางแล้ว ไม่มีค่าพอที่จะเอ่ยถึง
แต่สำหรับคนอื่น ๆ นั้น มันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ
เฮียเว่ยเดินตามอยู่ที่ด้านหลังของหลี่ฝาง ทำได้เพียงถอดทอนใจอยู่ภายในใจหลายครั้ง
ปรมาจารย์กำลังภายใน น่าเกรงขามขนาดนั้นจริง ๆ หรือ?
เมื่อเห็นหลี่ฝางจากไป นิ่งหรงหรงก็รีบหอบเอากล่องชิปตามขึ้นมาทันที และเอ่ยถามด้วยท่าทางดีอกดีใจ: “เซียนพนัน เกมต่อไปพวกเราเล่นอะไรดี?”
“พอแค่นี้เถอะ แค่เล่น ๆ ก็พอแล้ว อย่างจริงจังกับมันมาก” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อ่อ……” นิ่งหรงหรงก้มหน้าด้วยความโศกเศร้าเล็กน้อย แต่ว่าไม่นาน เธอก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม และหันไมกล่าวกับหลี่ฝาง: “เซียนพนัน พวกเราเพิ่มเพื่อนกันนะ ต่อไปจะได้ติดต่อกันบ่อย ๆ !”
หลี่ฝางนั้นยากที่จะปฏิเสธคำร้องขอสาว ๆ ได้อยู่เสมอ ดังนั้นเขาครุ่นคิดอยู่สามวินาที ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา
แต่ว่ายังไม่ทันที่เขาจะมีการเคลื่อนไหวอะไร จู่ ๆ หน้าจอโทรศัพท์ก็ได้สว่างขึ้น ข้างบนปรากฏชื่อหลิวฮุยขึ้นมา
หลี่ฝางสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมหลิวฮุยถึงได้โทรมา หลังจากที่เอ่ยขอโทษกับนิ่งหรงหรง เขาก็ไปหามุมที่เงียบสงบและกดรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล!”
“หลี่ฝาง ผู้อาวุโสมาหานายด้วยตัวเองแล้ว ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน?”
หลิวฮุยกล่าวกับหลี่ฝางอย่างรีบร้อน
ผู้อาวุโสมาที่เมืองจินซานเมื่อครั้งที่แล้ว เป็นเขาที่ออกแรงในการจัดการมาตรการรักษาความปลอดภัย คิดไม่ถึงว่าพึ่งผ่านไปไม่กี่วัน ผู้อาวุโสก็ได้กลับมาอีกครั้ง อีกทั้งยังฉุกละหุกเช่นนี้ เป็นธรรมดาที่หลิวฮุยจะรู้สึกประหม่า
“ผู้อาวุโสมาอีกแล้วเหรอ?”
หลี่ฝางตกใจขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ จึงรีบเอ่ยขึ้นมา: “ตอนนี้ผมอยู่ข้างนอก ตอนนี้ผู้อาวุโสอยู่ที่ไหน?”
“ผู้อาวุโสอยู่ที่บ้านของโจวซู นายบอกที่อยู่ฉันมา เดี๋ยวฉันให้คนไปรับนาย” หลิวฮุยกล่าว
“……ก็ดีเหมือนกัน” หลี่ฝางกล่าวและได้บอกตำแหน่งของที่นี่ไป
วางสายโทรศัพท์ไป หลี่ฝางก็รู้อับอายเล็กน้อย เพราะยังไงผู้อาวุโสก็อายุมากขนาดนี้แล้ว มาหาเขาตั้งสองครั้งในเวลาไล่เลี่ยกันแบบนี้ ทำให้เขาค่อนข้างรู้สึกผิดจริง ๆ
แต่ว่าครั้งนี้ผู้อาวุโสได้มาหาเขาด้วยตัวเองอีกครั้ง เกรงว่าคงมีเรื่องสำคัญบางอย่างที่จะบอกกับเขา
“คุณหลี่ เป็นอะไรไปเหรอครับ?” เฮียเว่ยสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของหลี่ฝาง จึงถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีอะไร”
หลี่ฝางไม่ได้กล่าวอะไร เขาเพียงแค่รอให้หลิวฮุยมารับเขาก็พอ
“เจ้าสามเว่ย นายก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอเนี่ย!”
ในตอนนั้นเอง เสียงเสียงหนึ่งก็ได้ดังขึ้น และทำให้เฮียเว่ยหันขวับไปทันที
นั่นเป็นชายวัยกลางคนที่มีอายุสี่สิบกว่า ๆ ท่าทางดูมีวิชาความรู้สุขุมลุ่มลึก แฝงพลังอำนาจอยู่ด้วยเล็กน้อย ดูแล้วค่อนข้างจะไม่ธรรมดา
เมื่อเห็นผู้ชายคนนี้ เฮียเว่ยก็ได้ยิ้มอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจ: “เฮียแเฟ่ย ไม่เจอกันนานเลย”
เฮียเว่ยที่แข็งกร้าวมาโดยตลอด ในตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับชายที่ชื่อเฮียแเฟ่ยคนนี้ กลับดูค่อนข้างจะเก้ ๆ กัง ๆ
“อยู่ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ ก็เลยมาเดินเล่นที่นี่” เฮียแเฟ่ยหัวเราะเสียงดัง จากนั้นก็มองไปทางหลี่ฝาง
“คุณหลี่ คิดไม่ถึงว่าคุณจะมาที่นี่ ทำให้ร้านเล็ก ๆ ของผมรู้สึกเป็นเกียรติจริง ๆ เลย!” ทันทีที่พูดออกมาก็ทำให้หลี่ฝางรู้ว่า เขาทราบฐานะที่แท้จริงของหลี่ฝาง
หลี่ฝางพยักหน้าให้กับชายที่ดูสุขุมคนนั้น ไม่ได้ตอบสนองโดยตรง แต่กลับหันๆ ไปถามเฮียเว่ย: “ใครเหรอ?”
ได้ยินดังนั้น เฮียเว่ยก็รู้สึกดีใจขึ้นมา และรีบแนะนำให้กับหลี่ฝางทันที: “เฮียแเฟ่ยเฟ่ยเหวินเย่า เถ้าแก่ใหญ่ของที่นี่!”
