หลี่ฝางในตอนนี้ กำลังนอนอยู่บนรถยนต์ธรรมดาคันหนึ่ง เพื่อดูสถานการณ์หน้าโรงเรียน
ตอนนี้ที่หน้าโรงเรียนมีรถยนต์จอดอยู่ไม่น้อย หลี่ฝางเพ่งพิจารณาอย่างคร่าวๆ โดยส่วนใหญ่แล้วเป็นชายวัยกลางคนทั้งนั้น
ไม่นาน ก็ถึงเวลาเลิกเรียน กลุ่มสาววัยรุ่นที่เต็มไปด้วยความสดใสเดินออกมาจากโรงเรียน
ส่วนหลี่ฝางได้เห็นกับตา ถึงนักเรียนหญิงหน้าตาดีที่หุ่นสวยมากมาย ขึ้นไปในรถของชายวัยกลางคน ทั้งหอมทั้งกอดกับชายวัยกลางคนข้างในนั้น เห็นได้ชัดเจนว่าความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมไม่ธรรมดา
หลังจากนั้น รถยนต์ได้เคลื่อนออกจากที่ไปทีละคัน
หลี่ฝางเผยสีหน้าเหยเก
เป้าหมายของเขา เป็นถึงลูกสาวของรัฐมนตรีเชียวนะ แต่ทำไมถึงได้มาศึกษาที่โรงเรียนแบบนี้ได้?
เท่าที่หลี่ฝางจำได้ โรงเรียนแห่งนี้ในประเทศเทียบเท่ากับโรงเรียนเทคนิค และอาชีวะ ลูกสาวรัฐมนตรีที่คิดว่าควรที่จะศึกษาในโรงเรียนผู้ดี ไม่ว่ายังไงก็ไม่น่าจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ได้
ในเวลานี้เอง ในที่สุดเขาก็ได้เห็นเป้าหมายของเขา เดินออกมาพร้อมกับนักเรียนหญิงอีกสองคน
เด็กสาวคนนั้นเธอมีชื่อว่าริโกะ โคมุระ บิดานามว่าโนะชิมะ โคมุระ เป็นลูกสาวลำดับที่สามของเขา
รัฐมนตรีโนะชิมะ โคมุระท่านนี้ เป็นผู้กุมอำนาจ ซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับภารกิจของหลี่ฝางในครั้งนี้อย่างมาก
เพราะงั้นหลี่ฝางจึงตัดสินใจ ใช้แผนการสืบเรื่องราวผ่านตัวของโนะชิมะ โคมุระ เพื่อให้ได้เอกสารลับนั้นมา
แต่เขาก็ไม่อยากใช้วิธีที่รุนแรงเกินไป เพราะวิธีนั้นเสี่ยงต่อการแหวกหญ้าให้งูตื่น
เพราะงั้นเขาจึงเปลี่ยนแผนการ ลงมือกับคนรอบข้างของโนะชิมะ โคมุระ อย่างเช่น สถานะแฟนหนุ่มของริโกะ โคมุระ
หลี่ฝางเห็นหนึ่งในสาม หญิงสาวทางด้านซ้ายมือที่หุ่นดีสูงเพรียว รูปลักษณ์หน้าตาโดดเด่นแยกกับอีกสองคนอย่างรวดเร็ว เดินขึ้นไปยังรถหรู
ในรถมีชายวัยกลางคนผู้หนึ่งนั่งอยู่ เมื่อเห็นเด็กสาวเดินขึ้นไป จึงยื่นมือออกไปอย่างอดทนรอไม่ไหว
เมื่อหลี่ฝางลดสายตาหันไปทางริโกะ โคมุระ ก็ได้พบกับสายตาที่มีความซับซ้อนแวบผ่านคู่นั้น
หากแต่ เธอเพียงแค่เหลือบมองไปทางด้านนั้น ก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง
ส่วนหลี่ฝางได้แต่จับจ้องทั้งคู่เดินไกลออกไปทุกที ด้วยความประหลาดใจอย่างหนัก
เป็นถึงลูกสาวรัฐมนตรี แม้แต่รถรับส่งสักคันก็ยังไม่มี?
เดินเท้าเปล่ากลับไปแบบนั้นอย่างงั้นเหรอ？
เพราะท่านรัฐมนตรีคนนี้ใกล้ชิดประชาชน หรือว่า……สถานการณ์ของเธอในบ้านไม่สู้ดีกันแน่?
หลี่ฝางที่เหมือนว่าคาดเดาอะไรบางอย่างได้ จึงลงจากรถเดินตามอยู่ข้างหลัง พลันไตร่ตรองในใจว่าอีกเดี๋ยวจะเข้าไปใกล้ชิดริโกะ โคมุระได้อย่างไร ถึงจะไม่ดูมีพิรุธ
ไม่นาน หลี่ฝางก็ได้พบกับชายคนหนึ่งเดินเข้ามาจากที่ไม่ไกล สายตาที่ไม่ประสงค์ดีของชายหนุ่มทั้งสอง ทำให้หลี่ฝางดีใจอย่างมาก
ไม่คิดเลย ว่าจะมีเนื้อชิ้นโตหล่นใส่แบบนี้
……
“ริโกะ พรุ่งนี้เราไปเดินเล่นกันเถอะ!”
“แต่พรุ่งนี้ฉันยังมีธุระอื่น……”
ทั้งคู่เดินไปด้วยพลางคุยกันไปด้วย เพียงแต่ริโกะ โคมุระใบหน้าเศร้าหมองเล็กน้อย
ช่วงนี้มีบุคคลระดับสูงท่านหนึ่งจัดงานเลี้ยงน้ำชา สำหรับกลุ่มคนสังคมชนชั้นสูงโดยเฉพาะ เพราะคำสั่งของท่านพ่อ เธอจำเป็นที่จะต้องมีคู่ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชาในครั้งนี้ด้วย
แต่เธอไม่ได้เหมือนอย่างพี่สาวทั้งสองที่มีคู่หมายอยู่แล้ว จะไปหาคู่จากที่ไหนกัน?
ยิ่งไปกว่านั้น แวดวงของเธอในตอนนี้ ไม่มีโอกาสที่จะได้พบปะกับชายที่มีฐานะสูงศักดิ์เลยแม้แต่น้อย
คนธรรมดารอบข้างเธอ หากพาไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชาด้วย มีแต่จะถูกพี่สาวทั้งสองหัวเราะเยาะเอาได้ หรือแม้กระทั่งถูกท่านพ่อว่ากล่าว
“ริโกะ พรุ่งนี้จะไปไหนหรือ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม?”
ไม่นาน ชายหนุ่มสองคนที่หลี่ฝางเห็นก่อนหน้านี้เดินไปหยุดตรงหน้าของริโกะ ขวางทางของเธอเอาไว้
“โยตะ นายคิดจะทำอะไรกันแน่!”
ริโกะ โคมุระเกิดความหวาดผวา ชายตรงหน้าได้มาเกาะแกะเธอตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าไปรู้สถานะของเธอมาจากไหน คิดที่จะใช้เธอเพื่อเข้าสู่สังคมชั้นสูง
แต่ทำไมโยตะคนนี้ทำไมถึงไม่คิดเคยกันนะ หากเธอมีสถานะที่บ้านละก็ จะถูกทิ้งให้มาร่ำเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ได้อย่างไร?
“ไม่มีอะไร คนอย่างฉันชอบช่วยเหลือคน ได้ข่าวว่าเธอกำลังหาคู่ที่จะไปงานเลี้ยงน้ำชาด้วย ฉันนี่ไง!”
โยตะกล่าวพลางเข้าใกล้เธอ ยื่นมือออกไปคิดที่จะจับริโกะ
ริโกะรีบเบี่ยงหลบ พร้อมหยิบสเปรย์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อทันที พร้อมกล่าวเตือน “แกอย่าเข้ามานะ!”
โยตะนำแว่นกันแดดขึ้นสวมอย่างได้ใจ กล่าวอย่างเยาะเย้ย “ฮ่าฮ่า เธอคิดว่าการป้องกันตัวด้วยสเปรย์ยังใช้ได้ผลอีกเหรอ？”
หลี่ฝางที่อยู่ไกลออกไปเมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าเกิดตื่นเต้นดีใจ โอกาสเจ้าชายขี่ม้าขาวได้สร้างขึ้นเพื่อเขาแล้ว รอเขาออกโรงแล้วสินะ?
“ริโกะ ไอ้หมอนี่มันตอแยเธออยู่ใช่ไหม!” หลี่ฝางตะโกนเสียงดัง มุ่งตรงเข้าไป
หลี่ฝางที่แต่งกายเรียบร้อย ซึ่งความแตกต่างนั้นชัดเจนเมื่อเทียบกับโยตะ ทำให้ริโกะสายตาประกายขึ้นมาทันที
“แกโผล่มาจากไหน อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นจะดีกว่า!” โยตะกล่าวพร้อมจ้องเขม็งหลี่ฝางด้วยความเกรี้ยวกราด
เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าริโกะรู้จักคนแบบนี้ด้วย
หากคนที่เต็มไปด้วยออร่าแห่งความแข็งแกร่งปกคลุมไปทั่วร่างอย่างหลี่ฝาง ไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้จัก
