“ทางนั้นเกิดอะไรขึ้น?”
ในเวลานี้ มิเอะและอิปเป้ โคบายาชิที่อยู่อีกด้านหนึ่งดูเหมือนจะพบว่าทางนี้มีบางอย่างผิดปกติ และอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นด้วยความสงสัย
ด้วยผู้คนมากมายรอบตัวขนาดนั้น หรือว่าจะเป็นคนใหญ่คนโตที่ไหนมาแล้ว?
“ดูเหมือนว่าโชจิจะโค้งคำนับขอโทษชายหนุ่มคนหนึ่ง ดูท่าตัวตนของชายหนุ่มคนนั้นจะไม่ธรรมดาอย่างมาก” คนข้างๆ กล่าว
“โชจิ? ก็แค่เท่านั้นเอง!” อิปเป้ โคบายาชิในแววตามีความดูถูกเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัดเจน
โชจิอาจจะดูเก่งกาจอยู่บ้างสำหรับคนอื่นๆ แต่สำหรับเขาที่เป็นลูกชายคนโตของตระกูลในระดับท็อป นี่ก็แค่เท่านั้นเอง!
จากคำพูดของอิปเป้ โคบายาชิ มิเอะที่อยู่ข้างๆก็ยิ้มแป้น จากนั้นก็กอดแขนของเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
ขอแค่เธอสามารถแต่งงานกับอิปเป้ โคบายาชิได้ เธอก็จะถือว่าได้ก้าวเข้าสู่ตระกูลเศรษฐีที่สูงขึ้นไปอีกขั้น ถึงเวลานั้นพ่อที่ชอบกดขี่ข่มเหงเธอก็ยังต้องนอบน้อมประจบประแจงกับเธอ!
ในเวลานี้หลี่ฝางยังคงรายล้อมไปด้วยผู้คน แต่หลี่ฝางกลับไม่สนใจที่จะมาสนทนากับคนเหล่านี้ โชคดีที่ริโกะชินหูชินตากับเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจึงสามารถจัดการกับคนที่เข้ามาประจบสอพลอเหล่านี้ได้
อีกทั้งความรู้สึกถูกคนเอาอกเอาใจแบบนี้นั้น ก็ทำให้ริโกะมีความสุขเช่นกัน
ตั้งแต่เล็กจนโต ฉากแบบนี้ได้แต่ปรากฏขึ้นในความฝันของเธอเท่านั้น
ในความเป็นจริง เธอก็ทำได้แค่ดูคนอื่นๆถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนอยู่ด้านนอกเท่านั้น เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่ง ตนจะกลายเป็นตัวเอกในความฝันนั้น
ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นคุณอาสึกะที่นำพามาให้….
เมื่อคิดถึงตรงนี้ จิตใจที่ซาบซึ้งของริโกะ ก็อดไม่ได้ที่จะตวัดมือทั้งสองข้างไปคล้องคอของหลี่ฝางเบาๆ จากนั้นจึงจูบเขาเบา ๆ บนหน้าครั้งหนึ่ง
“ขอบคุณค่ะ คุณอาสึกะ!”
ความรู้สึกอันอ่อนนุ่มที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันขัดจังหวะความสนใจของหลี่ฝาง เมื่อเห็นสีหน้าแดงก่ำเขินอายของริโกะ หลี่ฝางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา
ทันใดนั้น เสียงไอของชายชราก็ดังขึ้น
เสียงไอนี้ดูคล้ายจะแฝงมาด้วยเวทมนตร์บางอย่าง หลังจากที่เสียงดังขึ้นในงาน ทั่วทั้งงานก็ค่อยๆเงียบลง
ทุกคนล้วนได้ยินอย่างชัดเจนและทุกคนล้วนรู้ว่านี่เป็นเสียงของใคร
“เป็นท่านโทชิโอะ!”
ทันใดนั้น เสียงทั้งหมดก็หายไป ทุกสายตาหันไปในทางเดียวกันในงาน การกระทำของทุกคนเองก็เปลี่ยนเป็นระมัดระวัง ราวกับว่ากลัวว่าเสียงของตนจะไปดึงดูดสายตาคนเข้า
และหลี่ฝางเองในที่สุดก็หลุดพ้นฝูงชนที่เข้ามาพัวพันรอบตัวได้และหันไปมองในทิศทางเดียวกับคนอื่นๆ
เห็นเป็นชายชรารูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่นั่น ด้านข้างมีโต๊ะไม้เล็กๆ ขณะที่ชายชรากำลังชงชาอย่างเอื่อยเชื่อย
ชายชราผู้นี้มองดูแล้วไม่ต่างจากชายชราข้างบ้านทั่วๆไป การเคลื่อนไหวเอื่อยเฉื่อยเชื่องช้า ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอย
อย่างไรก็ตามชายชราที่ดูแล้วท่าทางธรรมดาคนนี้ กลับมีรอยแผลเป็นหนาทึบอยู่ทุกหนทุกแห่ง แม้กระทั่งบนใบหน้าของเขาก็ยังมีรอยแผลเป็นที่น่ากลัวขนาดใหญ่สามแถวที่ดูราวกับว่ามันแทบจะผ่าทั้งศีรษะของเขาออกจากกัน คล้ายกับตะขาบที่พันกันอยู่บนใบหน้าของเขา
นี่จะต้องผ่านการต่อสู้และอาการบาดเจ็บสาหัสแทบเอาชีวิตไม่รอดมามากมายขนาดไหนกัน ถึงได้ทิ้งร่องรอยมากมายขนาดนี้ได้?
“คน น่าจะมากันครับแล้วสินะ” ชายชราอายุร่วมร้อยปีเอ่ยปากขึ้น ด้านหนึ่งรินชาที่ชงเสร็จลงในแก้วสองถ้วย ถ้วยหนึ่งเป็นของตนเอง อีกถ้วยหนึ่งให้แก่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งตำแหน่งนั้น มีเพียงความว่างเปล่า
ทันใดนั้น ทุกคนก็ขยับตัวขึ้นมาและต้องการดูว่าใครกันที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะให้โทชิโอะ คามิยะรินชาให้เขาด้วยตนเองอีกทั้งยังได้รับเชิญให้นั่งกับเขา
สายตาของบางคนมองไปที่โนะชิมะ โคมุระซึ่งยืนอยู่ข้างหลังของเขา จากนั้นก็เคลื่อนสายตาจากไป
รัฐมนตรีของจักรพรรดิตัวเล็กๆคนหนึ่ง แน่นอนว่าย่อมไม่คู่ควรที่จะนั่งข้างๆโนะชิมะ โคมุระ
จากนั้นก็มีคนหันไปหาอิจิโระ โคบายาชิ ซึ่งก็คือบิดาของอิปเป้ โคบายาชิ เจ้าบ้านของตระกูลโคบายาชิซึ่งเป็นตระกูลระดับท็อปของญี่ปุ่น
มีบางคนคาดเดาว่า บางทีตัวตนดังกล่าวอาจมีหน้าตาเพียงพอที่จะไปนั่งกับโทชิโอะ คามิยะได้
ทันใดนั้น อิปเป้ โคบายาชิที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนก็ตื่นเต้นขึ้นมา
โทชิโอะ คามิยะเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของญี่ปุ่น เป็นผู้นำของแก๊งยามาโตะ อาจถึงขั้นกล่าวได้ว่าเขาคือผู้มีอำนาจมากที่สุดในญี่ปุ่น พ่อของตนหากสามารถนั่งกับเขาได้ เกียรตินี้ ถือว่ามากเพียงพอสำหรับเขาแล้ว
ในเวลานี้รอบๆตัวหลี่ฝาง บรรดาผู้ที่เข้ามาชื่นชมเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับตัวเขาอีกต่อไปแม้แต่นิดเดียว นั่นเพราะเมื่อเทียบกับโทชิโอะ คามิยะแล้ว ไม่ว่าตัวตนของหลี่ฝางจะคืออะไรก็ไม่สำคัญอีกต่อไป
ส่วนริโกะซึ่งเป็นคนเดียวที่อยู่กับหลี่ฝาง เวลานี้ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเคารพเช่นกัน เธอมองไปที่ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ของญี่ปุ่น
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นโทชิโอะ คามิยะอย่างใกล้ชิดขนาดนี้!
ด้วยตัวตนเล็กๆแบบเธอ สามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชาแบบนี้ได้ อีกทั้งยังได้เห็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่แบบใกล้ชิดขนาดนี้ ทั้งหมดล้วนถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งของเธอแบบหนึ่งแล้ว
ในขณะเดียวกันเธอเองก็สงสัย ถึงแม้จะบอกว่างานเลี้ยงน้ำชาวันนี้เป็นตระกูลคามิยะที่จัดขึ้น แต่ว่าสถานะอย่างโทชิโอะ คามิยะนั้น ทำไมถึงได้มาปรากฏตัวขึ้นในงานเลี้ยงน้ำชาได้?
ยิ่งไปกว่านั้น โทชิโอะ คามิยะยังถึงกับลงมือชงชาด้วยตนเอง การกระทำที่ไม่ธรรมดาดังกล่าว กระตุ้นความอยากรู้ของทุกคนขึ้นมาจริงๆ
ภายใต้ความสนใจของสาธารณชน สายตาของโคอิจิ คามิยะในที่สุดก็มองไปยังฝูงชนและเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ ว่า “งานเลี้ยงน้ำชาวันนี้ บางทีอาจจะจบลงแล้ว”
เขาเอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ ในท่าทางการแสดงออกที่สงบนิ่งแอบแฝงด้วยความกระตือรือร้นราวกับภูเขาไฟซ่อนอยู่
“มีสหายที่คาดไม่ถึงมาที่นี่ในฐานะแขก แม้ว่าฉันเพิ่งจะได้รับข่าวเมื่อวานนี้ แต่วันนี้ก็ไม่อาจแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ได้ ได้แต่ต้องออกมาต้อนรับเขาด้วยตัวเองเท่านั้น”
