คำพูดนี้ ทำให้ทุกคนในงานตื่นตะลึงไปใจทันที
สหายแบบไหนกันแน่ ที่คู่ควรกับการดูแลเอาใจใส่ของโทชิโอะ คามิยะขนาดนี้?
ริโกะที่ยืนอยู่ข้างหลี่ฝาง กล่าวด้วยใบหน้าชื่นชมเลื่อมใสเป็นอย่างยิ่ง “นี่ต้องเป็นผู้ดำรงอยู่ที่ยอดเยี่ยมมากขนาดไหนกัน ถึงได้สามารถปล่อยให้โทชิโอะ คามิยะแสดงตัวแบบนี้ขึ้นมาได้!”
หลี่ฝางยิ้มอย่างขมขื่น
นั่นเพราะสายตาของโทชิโอะ คามิยะนั่นกำลังมุ่งเป้ามาที่ตัวเขาโดยตรง ดวงตาที่ดุจดั่งเห็นถึงแก่นแท้คู่นั้น เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันเข้มข้น
และเมื่อเห็นโนะชิมะ โคมุระที่ยืนอยู่ข้างหลังโทชิโอะ คามิยะ หลี่ฝางก็พอเดาได้คร่าวๆแล้วว่า จิตวิญญาณการต่อสู้ของโทชิโอะ คามิยะนั้นมาจากที่ไหน
ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของหลี่ฝางก็ส่งเสียงแจ้งเตือนข้อความขึ้นมา
เสียงที่ดังคมชัด ทำให้คนไม่พอใจและส่งสายตาเตือนในทันที
ในเวลานี้ยังมีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ต้องการทำให้ท่านโทชิโอะโมโหหรือยังไงกัน?
หลี่ฝางตรวจดูข้อความนั้นอย่างไม่สนใจอะไรแม้แต่น้อย
“ของได้มาแล้ว ไร้คนขัดขวาง”
เมื่อเห็นคำเหล่านี้ หลี่ฝางก็เงยหน้าขึ้นทันทีและหันไปมองที่โทชิโอะ คามิยะ ในดวงตามีความตกตะลึงอยู่เล็กน้อย
“ที่แท้ เป้าหมายของนายก็คือฉัน”
ในที่สุด หลี่ฝางก็เข้าใจ
ใช้ประโยชน์จากงานเลี้ยงน้ำชา เขาให้หลิวฮุยส่งคนไปค้นบ้านโคมุระ
ผลก็คือ ค้นพบเอกสารนั้นได้โดยตรง อีกทั้งยังไม่มีมาตรการป้องกันอะไรแม้แต่น้อย จนแทบจะคล้ายว่ามันถูกเปิดทิ้งไว้รอใครสักคนมาหยิบไป
อีกทั้งตอนนี้หลี่ฝางก็เข้าใจแล้ว ว่าเอกสารนี้ เป็นเหยื่อล่อชิ้นหนึ่ง เพื่อที่จะดึงดูดตนให้เข้ามาติดกับ
เมื่อเห็นสายตาของหลี่ฝาง โทชิโอะ คามิยะก็คล้ายจะรู้ว่าเขาเดาคำตอบได้แล้ว ทันใดนั้น ใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มที่มองไม่เห็นปรากฏขึ้น จากนั้นก็เอ่ยปากว่า “ท่านหลี่ เชิญนั่ง!”
ท่านหลี่? คำพูดนี้ ทำให้ทุกคนเริ่มหันไปมองรอบๆด้านอย่างสงสัยในทันที
ริโกะเองก็ไม่มีข้อยกเว้น เธอยืดคอขึ้นและคิดจะดูว่าใครกันที่เป็นสหายของโทชิโอะ คามิยะ
แต่จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าบนมือนั้นว่างเปล่าขึ้นมา หลี่ฝางสลัดหลุดออกจากมือของเธอและเดินไปข้างหน้า
“คุณอาสึกะ…”
ริโกะจ้องมองหลี่ฝางที่เดินออกไปอย่างตะลึงงัน เมื่อได้สติกลับมาก็คิดจะไปดึงหลี่ฝางกลับมาอย่างรีบร้อน แต่กลับไม่สามารถจับเขาเอาไว้ได้
ในจิตสำนึกของทุกคน สหายของโทชิโอะ คามิยะ ไม่ต้องพูดถึงอายุที่ต้องรุ่นราวคราวเดียวกับเขา แต่อย่างน้อยๆก็ต้องเป็นภาพชายวัยกลางคนที่สงบนิ่งมั่นคง
ดังนั้นเมื่อเห็นหลี่ฝางที่อายุยังน้อยขนาดนี้เดินออกไป ก็ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะเป็นสหายที่โทชิโอะ คามิยะกล่าวถึง
คนเหล่านี้เพียงแต่รู้สึกไม่สมเหตุสมผล พวกเขาคิดว่าหลี่ฝางอยากเด่นจนเป็นบ้าไปแล้ว
ส่วนอิปเป้ โคบายาชิและมิเอะที่เห็นฉากนี้ก็ตะลึงตาค้าง พวกเขาไม่เข้าใจว่าหลี่ฝาง “คนธรรมดา” คนนี้นั้นไปกินหัวใจหมีดีเสือดาวมาจากไหน ถึงได้กล้าที่จะออกไปในเวลานี้
หรือว่าเป็นเพราะเขาไม่รู้จักตัวตนของโทชิโอะ คามิยะ?
ใช่แน่ๆ จะต้องเป็นเพราะความไม่รู้ ก็แค่คนธรรมดาๆคนหนึ่ง เขาคงไม่เคยพบโทชิโอะ คามิยะมาก่อนเลยสักนิด เกรงว่านี่เขาคงคิดไปว่าโทชิโอะ คามิยะเป็นแค่ชายชราธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น!
อิปเป้ โคบายาชิและมิเอะทั้งคู่ ในดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะ มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นขึ้นมาทันที
ฮิเดโทชิที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็มีความสุขอย่างมาก เขาแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นโทชิโอะ คามิยะโกรธขึ้นมาในเร็วๆนี้ และรอดูว่าจะลงโทษหลี่ฝางอย่างไร
ภาพแบบนี้ จะต้องทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากขึ้นอย่างแน่นอน
ส่วนโชจิที่อยู่ในฝูงชนก็สามารถมั่นใจในการคาดเดาของตนได้อย่างสมบูรณ์ แต่ว่าแทนที่เขาจะมีความสุข ในใจกลับเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกขึ้นมาหลายส่วน เขาเช็ดเหงื่อเย็น ๆ บนหน้าผากจากนั้นจึงเคลื่อนไหวออกไปด้านนอกฝูงชนอย่างเงียบๆ
ในขณะนี้ สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่ามีบางสิ่งที่อันตรายกำลังจะเกิดขึ้น
ถ้าไม่รีบออกไป ก็อาจตายได้!
ด้วยเหตุนี้ ทุกคนจึงมองหลี่ฝางด้วยสายตาที่แตกต่างกันออกไป มองดูหลี่ฝางเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามกับโทชิโอะ คามิยะ จากนั้นจึงหยิบถ้วยชาขึ้นมาถืออย่างสบายๆและดื่มในอึกเดียว!
วินาทีนั้นเอง ความโกลาหลก็เกิดขึ้นในทันใด!
ทุกคนที่เมื่อครู่เตรียมพร้อมรอดูละครฉากเด็ด ล้วนต้องตกตะลึงไป
นั่นเพราะพวกเขาไม่คิดว่า เด็กหนุ่มที่ชอบความเด่นดังคนนี้ ถึงกัลกล้านั่งลงข้างโทชิโอะ คามิยะจริงๆ
อีกทั้งฮิเดโทชิที่อยู่ในฝูงชนในเวลานี้ก็ทั้งตื่นเต้นขึ้นมาเช่นกัน
“เขาตายแน่ๆ! ตายแน่แล้ว!” เขาพูดพึมพำราวกับเป็นบ้า และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าโทชิโอะ คามิยะจะลงมือฆ่าเขาในดาบเดียวในเวลาต่อมาทันที
นั่นเพราะดาบที่อยู่ข้างๆโทชิโอะ คามิยะในเวลานี้ ทุกคนล้วนรู้ดีว่า มันคือดาบที่อยู่กับโทชิโอะ คามิยะมานานหลายทศวรรษ และจวบจนปัจจุบันก็ไม่รู้ว่าได้ฆ่าปรมาจารย์ไปแล้วเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่
และทุกคนล้วนเห็นว่าเมื่อหลี่ฝางนั่งลง มือของโทชิโอะ คามิยะก็วางลงบนดาบ
“ท่านหลี่ จิตสังหารของคุณช่างเฉียบแหลมจริงๆ”
ในน้ำเสียงของโทชิโอะ คามิยะ แฝงด้วยร่องรอยความตื่นเต้น
“วิถีดาบของนายก็น่าจะแข็งแกร่งอย่างมากเช่นกัน” หลี่ฝางวางถ้วยชาลง
“คลิก!”
ถ้วยชาเล็กๆ ใบนั้น ขณะที่หลี่ฝางวางลงบนโต๊ะมันก็ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน
รอยแยกที่ราบเรียบไร้ที่ติ คล้ายกับว่านี่คือรูปลักษณ์โดยธรรมชาติของถ้วยก็ไม่ปาน
ผู้ชมในงานล้วนไม่เห็นว่า ในเวลานี้ กำลังภายในของหลี่ฝางและโทชิโอะ คามิยะ กำลังประมือกันครั้งแรก
โทชิโอะ คามิยะเป็นผู้เริ่มโจมตีก่อน รัศมีดาบอันคมกริบอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ผ่าแยกถ้วยออกจากกัน แต่กลับไม่มีผลต่อหลี่ฝาง
ส่วนใบหน้าของโทชิโอะ คามิยะ กลับปรากฏทั้งความตึงเครียดและความตื่นเต้นขึ้นมา
“ถ้วยของนายนี่ช่างไม่แข็งแรงเอาซะเลย!” หลี่ฝางส่ายหัว
“ไม่เป็นไร ท่านหลี่แค่เปลี่ยนถ้วยก็ได้แล้ว”
โทชิโอะ คามิยะยิ้มพร้อมกับหยิบถ้วยออกมาจากถาดน้ำชาที่อยู่ข้างๆใหม่อีกครั้ง เขาล้างมัน รินชา และส่งไปตรงหน้าหลี่ฝาง
ณ เวลานี้ ทุกคนล้วนแต่ต้องยอมรับแล้วว่า ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ ก็คือ “สหาย” ของโทชิโอะ คามิยะจริงๆ
ในเวลานี้ ทุกคนเป็นใบ้ไปอีกครั้ง
