ทั้งสองคนไม่คิดเลยสักนิดว่าหลี่ฝางจะถึงกับใช้ตัวรับดาบของพวกเขา ดวงตาของพวกเขาปรากฏความประหลาดใจ จากนั้นในเวลาต่อมา พวกเขาก็ถูกดาบในมือของหลี่ฝางพรากชีวิตไป
คนที่เหลือก็ตอนนี้เงียบลงในทันที
เวลาการต่อสู้เพียงไม่ถึงหนึ่งนาที ปรมาจารย์การต่อสู้ที่มีชื่อเสียงระดับโลกสี่ในสิบคนเสียชีวิต ส่วนหลี่ฟางกลับแค่ได้รับบาดเจ็บบนตัวสองแห่งเท่านั้น
อันที่จริงทั้งสองแห่งนั้นเขาล้วนคำนวณเอาไว้แล้ว และใช้กำลังภายในปิดผนึกบาดแผลในทันที
อัตราการเสียชีวิตดังกล่าว ทำให้พวกเขารู้สึกน่าขันขึ้นมาเล็กน้อย ปรมาจารย์การต่อสู้ผู้ยิ่งใหญ่ ตอนนี้กลับตายราวกับลูกสมุนที่ไร้ค่า
“ไม่น่าแปลกใจเลย ไม่ว่าจะเป็นสำนักหยิ่งซาและDynasty ล้วนอยากทำทุกวิถีทางได้เพื่อฆ่าคุณ”
ในเวลานี้ โทชิโอะ คามิยะในที่สุดก็เอ่ยปากขึ้นมา “ด้วยอัตราการเติบโตของคุณแบบนี้ หากไม่เริ่มลงมือกับคุณตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่แน่ว่าการต่อสู้เพื่อแดนดั่งเทพในอนาคต อาจไม่มีที่สำหรับพวกเราอีกต่อไป”
“แดนดั่งเทพ?”
ในใจของหลี่ฝาง เกิดระลอกคลื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“โทชิโอะ คามิยะ ฉันอ่านข้อมูลของนายมาแล้ว ไม่ใช่ว่าในมือของนายมีสมบัติชิ้นหนึ่งอยู่ ในนั้นเก็บซ่อนความลับของแดนดั่งเทพไม่ใช่หรือ? ทำไม อ่านไม่บรรลุ?”
โทชิโอะ คามิยะไม่คาดคิดว่าหลี่ฝางมาถึงขั้นนี้แล้วยังจะมีท่าทีดีเยี่ยมและถามอย่างสงบแบบนี้ขึ้นมา เขานิ่งคิด ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างสงบเช่นกัน “ความลับของแดนดั่งเทพ จะบรรลุได้ง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร?”
นี่ย่อมแน่นอนอยู่แล้ว เพราะหากโทชิโอะ คามิยะบรรลุแล้วจริงๆ อย่างนั้นในตอนนี้หลี่ฝางก็คงตายไปแล้ว
“ในเมื่อนายไม่เข้าใจ ก็เอาโอกาสนี้มาให้ฉันเสียยังดีซะกว่า ไม่แน่ว่าฉันอาจจะทำสำเร็จก็เป็นได้” จู่ๆหลี่ฝางก็เอ่ยยิ้มๆ
“คุณควรเอาตัวให้รอดซะก่อนแล้วค่อยพิจารณาเรื่องอื่น!” เสียงของโทชิโอะ คามิยะเย็นชา “อาการบาดเจ็บแบบนี้ ต่อให้เป็นคุณ จะสามารถทนรับมันได้นานแค่ไหนเชียว?”
คำพูดของโทชิโอะ คามิยะ ทำให้ดวงตาของปรมาจารย์ทั้งหกที่เหลือสว่างวาบขึ้นในทันที
หลี่ฝางได้รับบาดเจ็บจริงๆ หากพวกเขาประวิงเวลาออกไปอีกสักหน่อย ปล่อยให้หลี่ฝางเสียเลือดมากขึ้น บางทีในไม่ช้า หลี่ฝางก็อาจจะสูญเสียประสิทธิภาพการต่อสู้ทั้งหมดของเขาไป!
หลี่ฝางที่เห็นคนทั้งหกฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้งก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา
แต่เดิมเขาต้องการใช้ประโยชน์จากความตื่นตะลึงเพื่อพักหายใจสักหลายเฮือก ก่อนจะเริ่มต่อสู้อีกครั้ง
ในเวลาถัดมา ดาบทั้งหกเล่มก็ฟันเข้าใส่หลี่ฝางอีกครั้งอย่างพร้อมเพรียง!
ในเวลานี้ ด้านนอกของสถานที่เต็มไปด้วยผู้คนที่เพิ่งหนีออกมาจากด้านใน พวกเขาฟังเสียงคำราม มองดูอาคารที่สั่นสะเทือนเป็นครั้งคราว ในใจเกิดความเกรงกลัวอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
เช่นอิปเป้ โคบายาชิ ที่ตอนนี้เกิดความสงสัยอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับตัวตนของตนเป็นครั้งแรกในชีวิต
แล้วลูกชายที่ถูกต้องตามกฎหมายของตระกูลชั้นนำในญี่ปุ่นแล้วอย่างไร? หากต้องเผชิญหน้ากับพลังการต่อสู้ที่น่ากลัวขนาดนี้ เขาจะมีชีวิตรอดไปได้สักกี่วินาทีกัน?
ตัวตนของเขานั้นไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นยอดฝีมือมาไม่น้อย ปรมาจารย์การต่อสู้เขาเองก็เคยพบแล้วเข้าไปประจบประแจงมาหลายคน โทชิโอะ คามิยะเองเขาก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี
แต่ไม่เคยมีครั้งใดเหมือนวันนี้ ที่เหล่าปรมาจารย์การต่อสู้เอาจริงเอาจังขึ้นมา ทำให้เขาเข้าใจแล้วว่าความคิดก่อนหน้านี้ของตนช่างไร้สาระเพียงใด
ความคิดก่อนหน้านี้ของเขาที่คิดว่าหากพวกมือปืนหลายคนหน่อย ก็สามารถฆ่าปรมาจารย์การต่อสู้หรือถึงขั้นปรมาจารย์กำลังภายในได้ ความคิดแบบนี้นั้นในเวลานี้ได้หายไปอย่างสมบูรณ์
หลายคนก็มีความคิดเหมือนกันกับเขา ล้วนเป็นในวันนี้ ในเวลานี้ เป็นเพราะการต่อสู้อันน่าหวาดกลัวครั้งนี้ ที่ทำให้ความคิดในใจเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ยังมีบางคนที่เฝ้ารอให้ประตูสถานที่รีบพังอย่างรวดเร็ว แบบนี้ พวกเขาก็จะได้เห็นการต่อสู้ภายใน ได้เห็นสงครามที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ในบรรดาผู้คนทั้งหมด ริโกะเป็นคนเดียวที่รอคอยให้หลี่ฝางรอดชีวิตมาพร้อมน้ำตาในดวงตาของเธอ
หัวใจของเธอ เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
นั่นเพราะในชีวิตอันแสนสั้นแต่สิบกว่าปีของเธอ มีเพียงครั้งนี้เท่านั้น ที่เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นผ่านตัวของหลี่ฝาง ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอคือวันนี้ และช่วงเวลาที่ร้อนรนและหวาดกลัวมากที่สุดก็คือตอนนี้
นอกจากนี้ ยังมีชายร่างสูงใหญ่สวมแว่นกันแดดสีดำซึ่งอยู่ในรถที่จอดอยู่ริมถนนไม่ไกลออกไป ก็กำลังมองสถานการณ์ที่นี่อย่างประหม่า
เขาก็คือตงหมิงที่พบกับหลี่ฝางที่สนามบิน
เขามองไปที่การต่อสู้ซึ่งเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง คิ้วของเขาค่อยๆ ขมวดย่นเข้าหากัน ในที่สุด เขาก็หยิบมือถือขึ้นมาและโทรออก
“โทชิโอะ คามิยะลงมือแล้ว คุณหลี่… เสียเปรียบ”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่นาน เสียงเย็นชาของฉิงจื่อ ก็ดังขึ้น “ทำตามสถานการณ์ หากช่วยได้ก็ช่วย ถ้าช่วยไม่ได้รีบออกมาทันที!”
น้ำเสียงของเธอ เย็นเยียบราวกับน้ำแข็งก้อนหนึ่งไม่ปาน
“ผมเข้าใจแล้ว” ตงหมิงพูดจบก็วางสาย
ฉิงจื่อที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ หลังจากวางสายไป ก็รีบโทรหาสายลึกลับอีกสายทันที
กำแพงสถานที่จัดงานได้พังทลายลงแล้ว
ในเวลานี้สถานที่ทั้งหมดถูกทำลายลงโดยการต่อสู้จนแทบจะรู้สึกได้ถึงการพังทลาย
มีเศษอิฐและฝุ่นกระจายอยู่เต็มไปหมด จนทำให้เหล่าผู้ที่ชมความตื่นเต้นอยู่ภายนอกต้องถอยหลังออกไปอีกครั้ง
อีกทั้งความตื่นตระหนกของคนเหล่านี้ก็ยังเพิ่มขึ้นอย่างไม่หยุด จนถึงขึ้นสงสัยขึ้นมาบ้างแล้วว่าพวกเขาได้ข้ามไปยังอีกโลกหนึ่งแล้วใช่หรือไม่
ทำไมสภาพแวดล้อมชีวิตที่ปกติสงบอย่างยิ่งของพวกเขา ถึงได้ไม่มีเรื่องราวกับสัตว์ประหลาดแบบนี้เกิดขึ้น?
นั่นเป็นเพราะพวกเขาได้เห็นน้อยครั้งที่จะเคยเห็นปรมาจารย์ลงมือจริงๆ อีกทั้งยังไม่ต้องพูดถึง ปรมาจารย์กำลังภายในลงมือ
และคนที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างโทชิโอะ คามิยะ นั้นยากขึ้นไปอีกที่จะได้เห็น
