โทชิโอะ คามิยะที่รอดพ้นจากการโจมตีที่รุนแรงถึงขั้นเอาชีวิตนี้ได้ ก็รีบถอยห่างออกไปทันที จากนั้นจึงสังเกตการเคลื่อนไหวของหลี่ฝางอย่างระมัดระวัง ไม่ให้โอกาสเขาได้ลงมืออีก
เขาเชิญปรมาจารย์สิบคนมาสู้เอาชีวิตกับหลี่ฝาง ไม่ใช่ทำทุกอย่างไปอย่างไร้ค่า
ปรมาจารย์สิบคนทำให้หลี่ฝางได้รับบาดเจ็บ ตราบใดที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาก็จะสามารถถ่วงเวลาหลี่ฝางไปตลอดจนกระทั่งสามารถฆ่าหลี่ฝางได้
ตอนนี้เขาได้เปรียบอย่างมากขนาดนี้แล้ว อย่างนั้นเขาก็สามารถวางใจได้แล้วและไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตเข้าสู้ขนาดนั้น
ในใจของโทชิโอะ คามิยะเกิดความคิดดังกล่าวแวบขึ้นมา
วินาทีต่อมา จู่ๆ ก็มีคมดาบปรากฏขึ้นมาในสายตาของโทชิโอะ คามิยะ
ที่แท้ในขณะที่เขากำลังเสียสมาธิไปเมื่อครู่นี้ ฉินเฟยก็จับช่องว่างของเขาได้แล้ว!
ในพริบตา ออร่าของโทชิโอะ คามิยะก็ปะทุขึ้น เขาหันศีรษะอย่างกะทันหันภายในไม่กี่มิลลิเมตร ทำให้ดาบหักวาดลึกเป็นเส้นบนลงใบหน้าของเขาและเห็นถึงกระดูก ขณะเดียวกันเขาก็เตะออกไปและกระแทกเข้าใส่ร่างหลี่ฝางอย่างแรง
เมื่อถูกเตะด้วยนี้ หลี่ฝางคล้ายกับรถที่สูญเสียการควบคุม เขากระเด็นออกไปทันทีและชนเข้ากับกำแพงของถนนฝั่งตรงข้าม
ผู้ชมเห็นเพียงเงาดำกระเด็นออกมา หลังจากเสียงกระทบดังลั่นขึ้น ร่างก็ถูกกำแพงที่พังลงฝังเอาไว้
จากนั้น พวกเขาก็พบว่าโทชิโอะ คามิยะยังคงยืนอยู่ในซากปรักหักพังเช่นเดิม ดังนั้นจึงเข้าใจในทันทีว่า คนที่ลอยออกไปก็คือ ฉินเฟย
ทันใดนั้น ความปีติยินดีในทุกรูปแบบก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนเหล่านี้ จนกระทั่งมีคนไม่น้อยที่โห่ร้องเชียร์ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ท่ามกลางฝูงชน มีเพียง ริโกะและตงหมิงเท่านั้นที่ใบหน้าแสดงความกังวลอย่างชัดเจน
ตงหมิงได้เริ่มเตรียมการสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบ และครุ่นคิดว่าหากออกไปช่วยหลี่ฝางในตอนนี้ จะมีอันตรายอะไรหรือไม่
ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
ตงหมิงรีบรับสายทันทีโดยไม่แม้แต่จะต้องคิด
“นายยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?” เสียงของฉิงจื่อดังขึ้นมา
“อาการบาดเจ็บของคุณหลี่เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ครั้งนี้เกรงว่าเขาจะต้องแพ้ มีการเตรียมการใหม่อะไรหรือไม่?”
เสียงของฉิงจื่อ เงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็คำสั่งของเบื้องบนออกมา
“ตงหมิง เบื้องบนบอกว่า จะต้องช่วยคุณหลี่ออกมา แม้ว่า…”
คำพูดด้านหลังเธอไม่ได้เอ่ยออกมา เป็นเพราะเธอพูดไม่ออก
“เข้าใจแล้ว” ตงหมิงกลับตอบแค่สั้นๆ จากนั้นก็วางสายไปในทันที
นั่นเพราะเขากังวลว่าหากเขารอต่อไปอีกสองวินาที ฉิงจื่อก็จะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา
และเขา ที่กำลังปฏิบัติงานอยู่ก็ไม่ควรฟังคำพูดเหล่านั้น
ในเวลานี้ โทชิโอะ คามิยะถือดาบยาวอยู่ในมือและกำลังมองมายังสถานที่ที่หลี่ฝางอยู่ เขาปล่อยให้เลือดไหลลงบนใบหน้าของตนโดยไม่แม้แต่จะไปเช็ดมัน
“ท่านหลี่ เท้าที่เร่งรีบของฉันเมื่อกี้นั้น ไม่ได้ใช้กำลังอะไรไปมากนัก” เขาพูดช้าๆ “ถ้าหากคุณอยากใช้โอกาสนี้พักผ่อน อย่างนั้นก็ไม่จำเป็นแล้ว”
ในใจของผู้คนเกิดความเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงความแข็งแกร่งอันน่ากลัวของปรมาจารย์กำลังภายในขึ้นไปอีกขั้น
กระเด็นออกไปไกลขนาดนี้ แม้กระทั่งกำแพงยังพังลง ทำไมคำพูดจากปากของโทชิโอะ คามิยะกลับดูคล้ายเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยที่ไม่ควรพูดถึง?
วินาทีถัดมา กำลังที่ผุพังกองเล็กๆก็เกิดเสียง “เปรี๊ยะ” แตกกระจัดกระจาย หลี่ฝางลุกขึ้นนั่งจากข้างใน ปัดฝุ่นที่เต็มผมของตนและยิ้มให้โทชิโอะ คามิยะ
“ก็แค่พักไม่กี่นาทีเท่านั้นเอง คงไม่ต้องขี้เหนียวขนาดนี้ก็ได้มั้ง?”
ความแข็งแกร่งทางกายภาพและความแข็งแกร่งภายในของเขาถูกใช้ไปอย่างมากมาย ไม่อย่างนั้นดาบเมื่อครู่นี้ โทชิโอะ คามิยะคงไม่มีทางหลบหลีกไปได้แน่
โทชิโอะ คามิยะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ สองมือถือดาบยาวเอาไว้
“มาสู้ตายกันเถอะ!”
หลี่ฝางกลับยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายสงสัยในวิธีการควบคุมออร่าของฉันนักไม่ใช่หรือไง? ให้ฉันสอนนายเป็นไง?”
“ฉันว่า นายอย่าได้เอาแต่ทำหน้าตึงสิ อายุก็มากขนาดนี้แล้ว แบบนี้จะยิ่งดูแก่เข้าไปใหญ่”
“นายว่าการที่นายพยายามจะฆ่าฉันขนาดนี้มันมีประโยชน์ตรงไหนกัน? ฉันจะบอกให้ พ่อของฉันก็คือปรมาจารย์กำลังภายใน พี่น้องของฉันก็คือปรมาจารย์กำลังภายใน พวกเขาเก่งกว่าฉันตั้งเยอะ”
……
หลี่ฝางพยายามใช้คำพูดมาชะลอเวลา คิดอยากใช้เวลาอันมีค่านี้ในการฟื้นฟูกำลัง
แต่โทชิโอะ คามิยะเองก็ไม่ใช่คนโง่ เขาไม่รอให้หลี่ฝางได้พูดมากไปกว่านี้ก็มองออกเห็นความตั้งใจของหลี่ฝางแล้ว จากนั้นจึงพุ่งตรงเข้ามาจะฆ่าเขาทันที
ในวินาทีนั้น ดาบในมือของเขากลายเป็นแสงและเงานับไม่ถ้วน ราวกับสายฝนแห่งเงินทองนับพันตกลงบนหลี่ฝาง
“นั่นมันปราณมีด!” ฝูงชนอุทานด้วยความตะลึง
ปราณมีดที่มองไม่เห็น แทบจะเป็นดั่งตำนานที่เล่าขานกันมา มันพุ่งเข้าใส่ฉินเฟยทีละสายๆ
ภาพสเปเชี่ยลเอฟเฟกต์ที่พวกเขาเคยเห็นแค่บนทีวีเท่านั้น ตอนนี้ปรากฏขึ้นในความเป็นจริง นอกจากจะสร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนแล้ว ยังทำให้ทุกคนรู้สึกว่านี่สมกับที่เป็นอันดับหนึ่งของญี่ปุ่นอีกด้วย
ในขณะที่ปราณมีดเหล่านั้นถูกส่งออกมา หลี่ฝางก็รู้สึกได้ถึงความเฉียบแหลมที่ไม่มีใครเทียบได้ เขารู้ว่า ด้วยสภาพของตนเองในตอนนี้ หากเขาโดนปราณมีดพวกนี้เข้า ต่อให้ไม่ตาย ก็คงห่างจากความตายไปไม่ไกลแล้ว
โทชิโอะ คามิยะใช้กระบวนท่าที่กินกำลังมากขนาดนี้ออกมา นี่เห็นได้ชัดถึงความมุ่งมั่นของเขาที่จะฆ่าหลี่ฝาง
ในเวลานี้ หลี่ฝางกลับไม่ได้หลบเลี่ยงนั่นเพราะเขาไม่สามารถหลบได้เลย
เขากางมือทั้งสองข้างและวางหันไปทางด้านหน้า ทันใดนั้น ออร่าของเขาก็รวบตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและกลายเป็นกำแพงขึ้นมาต่อหน้าเขา
มันคือกำลังปราณสีแดงที่เกิดจากการรวบรวมของออร่าทั้งสิ้น ราวกับว่าเป็นการใช้กำลังภายในของของหลี่ฝางไปเกือบหมด
วินาทีต่อมา ปราณมีดจำนวนนับไม่ถ้วนก็ตกลงบนปราณ
