หลี่ฝางไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
เป็นดั่งที่หญิงชราตัวน้อยพูดจริงๆนั่นแหละ พลังอำนาจของโทชิโอะ คามิยะสามารถอธิบายได้ว่าเป็นหนึ่งฝ่ามือปิดแผ่นฟ้า ถ้าหากเขารู้ว่าตนอยู่ที่นี่ อย่างนั้นหญิงชราตัวน้อยก็จะพลอยมีส่วนเกี่ยวข้องไปด้วย
ตงหมิงที่ตามหลังเขามาในเวลานี้ก็เช่นเดียวกัน
“พวกเราแยกกันที่นี่เถอะ” หลี่ฝางพูดกับตงหมิง “อย่าให้โทชิโอะ คามิยะรู้ ไม่อย่างนั้นพวกนานจะอันตรายอย่างยิ่ง ทางที่ดีอย่าแม้แต่กระทั่งติดต่อกันอีก”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ฝาง ตงหมิงก็ลังเลไปครู่หนึ่งและพูดว่า “คุณหลี่ ตอนนี้โทชิโอะ คามิยะได้ปิดกั้นทั้งเกียวโตเอาไว้แล้ว แม้แต่ญี่ปุ่นทั้งประเทศก็ยังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาอย่างใกล้ชิด คุณเตรียมจะหนีไปยังไง?”
“ไม่ต้องหนี” หลี่ฝางแสยะยิ้ม บนตัวปรากฏความมั่นใจอย่างแรงกล้าออกมา
“แต่คุณ…” น้ำเสียงของตงหมิงละล้าละลัง
“ครั้งนี้ ปรมาจารย์หลายคนที่โทชิโอะ คามิยะหามาไม่ล้มตายก็ได้รับบาดเจ็บ หลังจากนี้สองเดือน ฉันจะดูว่าโทชิโอะ คามิยะ จะยังสามารถหาใครมาจัดการกับฉันได้อีก!” คำพูดของหลี่ฝาง ไม่มีร่องรอยตกอับลำบากใดๆเลยสักนิด จนทำให้ตงหมิงเกิดความรู้สึกราวกับว่าโทชิโอะ คามิยะต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายหนีหัวซุกหัวซุนแทน
ตงหมิงคาดไม่ถึงจริงๆ ว่ามาถึงตอนนี้แล้วหลี่ฝางจะยังไม่ยอมถอยเลยสักนิด
“คุณหลี่… รักษาตัวด้วย!”
ตงหมิงคิดจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อเกลี้ยกล่อมหลี่ฝาง แต่สุดท้ายแล้วกลับมีเพียงสองคำนี้เท่านั้น นั่นเพราะเขาเข้าใจแล้วว่าความตั้งใจอันแน่วแน่ของหลี่ฝางไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถโน้มน้าวได้เลยแม้แต่น้อย
“ยังมีอีกเรื่องที่ฉันต้องการให้นายช่วย” หลี่ฝางเอ่ย “กรุณานำหยางฉงมาด้วย”
“แต่ว่า ถ้าเธออยู่ข้างคุณนี่ไม่ใช่ออกจะ…” ตงหมิงอยากจะบอกว่ามันอันตราย เขาเมื่อเผชิญหน้ากับหลี่ฝางที่ดูเหมือนกึ่งยิ้มกรึ่งไม่ยิ้ม เขาก็ยากที่จะเปิดปากเอ่ยออกมา
หลี่ฝางเอ่ย “ตอนแรกที่ฉันมาญี่ปุ่นฉันไม่ได้คิดจะปกปิดตัวตน นี่ง่ายสำหรับโทชิโอะ คามิยะอย่างยิ่งที่จะค้นหาความสัมพันธ์ระหว่างหยางฉงกับฉันพบ ถึงเวลานั้นเขาก็อาจไปหาเรื่องเธอ เธออยู่ข้างกายฉันถึงจะปลอดภัยที่สุด!”
“เข้าใจแล้ว” ตงหมิงพยักหน้ารับ
……
ไม่กี่วันต่อมา
หลี่ฝางและหยางฉงหลบซ่อนตัวอยู่ในห้องแห่งหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในโรงเรียนร้าง
ตรงหน้าทั้งสองมีขนมปังและน้ำ และนี่ก็คืออาหารเย็นของพวกเขา
ไม่สิ ควรจะพูดว่าอาหารเหล่านี้ก็อาหารทั้งสามมื้อต่อวันตลอดไม่กี่วันที่ผ่านมา
“ขอโทษนะ หยางฉง ทำให้เธอต้องพลอยลำบากไปกับฉันด้วย”
“ไม่เป็นไร คุณอยู่ข้างๆฉัน แบบนี้ก็ดีมากแล้วไม่ใช่หรือ?” ”
ในเวลานี้การค้นหาหลี่ฝางได้ขยายขอบเขตไปสู่ทั่วเขตมหานครทั้งหมดรวมถึงเมืองอื่นๆโดยรอบ ราวกับทุกๆที่ล้วนสามารถมองเห็นประกาศต้องการตัวหลี่ฝางได้ หากตอนนี้หลี่ฝางปรากฏตัวขึ้นบนท้องถนน ภายในไม่ถึงห้านาที เขาจะต้องถูกล้อมเอาไว้แน่
ดังนั้นหลี่ฝางจึงได้แต่ต้องพาหยางฉงมาซ่อนที่นี่เท่านั้น ทุกวันล้วนมีชีวิตเป็นไปอย่างมืดมนไร้คืนวัน แต่หยางฉงกลับไม่บ่นเลย แม้แต่น้อย เธอเพียงแค่อยู่เป็นเพื่อนหลี่ฝางอย่างเงียบ ๆ
“เกือบแล้ว ขอแค่อีกหนึ่งเดือน ฉันก็จะสามารถฟื้นตัวกลับมาได้อย่างสมบูรณ์ ถึงเวลานั้น ฉันจะต้องให้โทชิโอะ คามิยะชดใช้กลับมาเป็นสองเท่า!”
ดวงตาของหลี่ฝางเยียบเย็น ความสามารถในการฟื้นตัวที่แข็งแกร่งของเขากำลังทำงานอยู่ตลอดเวลา ทำให้อาการบาดเจ็บของเขาดีขึ้นในเร็ววัน และเร็วกว่าที่หญิงชราตัวน้อยพูดเอาไว้ก่อนหน้าไม่น้อย
“รอให้ออกไปได้ ฉันจะชดใช้ให้เธอเป็นสองเท่า ชดใช้ความผิดที่ทำให้เธอต้องลำบาก” เมื่อมองไปที่หยางฉง ดวงตาของหลี่ฝางก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอีกครั้ง
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยางฉงก็เงยหน้ามองไปที่หลี่ฝาง ดวงตาทั้งสองเปล่งประกายสดใสและถามอย่างนุ่มนวลว่า “คุณจะทำอย่างไรคะ?”
“เธอว่ายังไงฉันก็ทำอย่างนั้น”
“อืม นี่ยากจัง”
หยางฉงพูดอย่างลำบากใจอยู่บ้าง ใบหน้าของสาวน้อย ตอนนี้ดูแล้วน่ารักเป็นพิเศษ
“ไม่เป็นไร ค่อยๆคิด คิดได้ขึ้นมาเมื่อไหร่ก็แค่บอกฉันมาก็พอ ฉันจะต้องทำให้ได้แน่”
หลี่ฝางกล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจัง
“ได้!”
หยางฉงตอบรับ ในใจของเธอเต็มไปด้วยความปีติยินดี ในเวลานี้ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจแล้วว่า ทั้งชีวิตเธอคงไม่สามารถอยู่ต่อไปได้โดยปราศจากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้
จากนั้นเมื่อเวลาผ่านไป หยางฉงก็ดูเหมือนจะเหนื่อยแล้ว จากนั้นเธอก็ค่อยๆผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของหลี่ฝาง ลมหายใจเบาๆ ทำให้สภาวะจิตใจของหลี่ฝางค่อยๆ สงบลง
ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆไม่กี่เสียงขึ้นมา
มีคนมา? ทันใดนั้นดวงตาทั้งสองของหลี่ฝางก็เปล่งประกายผ่านวาบขึ้นมา
“ทาคาดะ นายอย่าทำให้คนกลัวอีกเลย สถานที่ที่ถูกทิ้งร้างมานานหลายปีแบบนี้ ไหนเลยจะมีเงาคนอยู่!”
“จริงๆนะ มานากะ เมื่อวานเห็นร่างคนสองคนปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาฉัน!”
จู่ๆ แสงสว่างของไฟฉายก็ปรากฏขึ้น และสาดส่องไปยังท่ามกลางความมืดในที่แห่งนี้
ชายสามและหญิงหนึ่งรวมทั้งสิ้นสี่คนมองดูแล้วอายุยังไม่ถึง 20 ปี กำลังเดินอย่างประหม่าในทางเดิน
ทาคาดะที่เพิ่งจะเอ่ยพูดเมื่อครู่มีสีหน้ามั่นใจเต็มเปี่ยม ราวกับว่าเขาไม่กลัวที่แห่งนี้เลยสักนิด และตั้งใจอวดตนต่อหน้าหญิงสาว
มานากะอดหัวเราะขึ้นไม่ได้ เธอเอ่ย “นายเจอผีเข้าแล้วล่ะมั้ง!”
ชายร่างอ้วนตัวเล็กคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเมื่อได้ยินเข้าก็พูดด้วยสีหน้าตกใจ “ฉัน… ฉันกลัวผี… ลูกพี่ พวกเรา….กลับกันดีไหม”
“หุบปาก แกนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ!”
ทาคาดะถลึงตาใส่ชายร่างอ้วนตัวเล็กอย่างเย็นชา จนชายร่างอ้วนตกใจและหุบปากไปทันที
ในเวลานี้เอง หลี่ฝางและหยางฉงที่กำลังซ่อนอยู่ในห้อง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากทางเดินก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน
“ทำอย่างไรดี?” หยางฉง ถามอย่างเงียบ ๆ
