NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – บทที่ 1157 พ่อของซุนเฟย

บทที่ 1157 พ่อของซุนเฟย

สายตาของหลี่ฝาง กวาดไปทางผู้คนตระกูลเจิ้งอีกครั้ง

จากที่เขากวาดสายตามอง ผู้คนรอบๆ ตัวเจิ้งชิงก็ตัวสั่นคุกเข่าลงกับพื้นไปทีละคน เพียงพริบตา ทั้งตระกูลเจิ้ง นอกจากเจิ้งชิง ทั้งหมดก็คุกเข่าไปทางหลี่ฝาง

“เจิ้งชิง คำพูดเมื่อกี้ นายพูดใหม่อีกครั้งได้นะ”

ในมือของหลี่ฝางปรากฏมืดเล่มยาวอีกครั้ง ใบมีดจ่ออยู่บนคอของเจิ้งชิง

ความรู้สึกที่เย็นยะเยือกนั้น ในที่สุดก็ทำให้เจิ้งชิงได้สติกลับมา นึกได้ว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าตน นั้นสามารถสับแยกการมีอยู่ของภูเขาทั้งลูกได้ด้วยดาบเดียว

ครึ่งเทพ!หลี่ฝาง!

“ฉัน……” ร่างของเจิ้งชิงสั่นไม่หยุด แต่ยังคงไม่ให้ตนคุกเข่าลงไป ในที่สุดก็พูดขึ้นประโยคนึง

“ตระกูลเจิ้ง……ทรัพย์สินที่มีอยู่ทั้งหมดในเมืองตง เป็นของนายทั้งหมดแล้ว……แล้วก็ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะไม่เข้ามาในเมืองตงแม้แต่ก้าวเดียว!”

พูดประโยคนี้จบ ท่าทีของนายท่านเจิ้งก็ดูเศร้าซึมลงไปหมดเลย ทั้งร่างราวกับจะชราลงไปเป็นยี่สิบปี

และประโยคนี้ยังทำให้ทุกคนเกิดความปั่นป่วน

ทรัพย์สินของตระกูลเจิ้งมีเท่าไหร่? แน่นอนว่าต้องมากกว่าแสนล้าน!ทั้งหมดนี้เป็นของหลี่ฝางแล้ว!

แต่ว่าก็มีคนไม่น้อยที่ฟังความหมายอีกอย่างนึงของประโยคนี้ออก

ธุรกิจของตระกูลเจิ้งกระจายไปทั่วโลก แต่ตอนนี้เขากลับพูดแค่ว่าทรัพย์สินในเมืองตง แต่ไม่ได้รวมถึงทรัพย์สินในต่างประเทศ เกรงว่าจะไม่น้อยไปกว่าทรัพย์สินในเมืองตงสักเท่าไหร่

หลี่ฝางก็ฟังออกถึงความหมายนั้น แต่ว่าเขาก็ไม่ได้จะตอแยอะไรอีก

“งั้น ก็เอาแบบนั้นแล้วกัน”

……

ทรัพย์สินของตระกูลเจิ้งมากกว่าแสนล้าน อยากจะรวบมาทั้งหมด ก็ยังคงยุ่งยากมากๆ อยู่ดี

ไม่ใช่ว่ามีคนกล้าขัดแข้งขัดขา แต่การถ่ายโอนทรัพย์สินนั้นต้องมีขั้นตอนที่ยุ่งยากต่างๆ มากมาย ถึงยังไงเงินจำนวนนี้ มันก็มากมายมหาศาลจริงๆ

ใช่ว่าแค่ไฟเขียวดวงเดียว หลิวฮุยยังเตรียมคนมาเพื่อช่วยหลี่ฝางดำเนินการเป็นพิเศษ ก็จะสามารถทำสำเร็จได้ภายในวันสองวัน

ไม่มีทางเลือก หลี่ฝางทำได้แค่อยู่ที่เมืองตงต่อ และในตอนนี้คนที่อยู่ข้างกายเขา ก็มีแค่ซุนเฟยคนเดียวเท่านั้น

“คุณหลี่ มีคนมาเยี่ยมถึงที่เลย” ซุนเฟยพูดเสียงเบา

ช่วงนี้ซุนเฟยอยู่ข้างกายหลี่ฝางตลอด หนึ่งคือดูแลเรื่องอาหารการกินของหลี่ฝาง สองคือเธอผิดหวังในตัวพ่อเธอมาก จนไม่อยากจะกลับไปที่บ้านอีกแล้ว

“ใครอีกล่ะ?”

หลี่ฝางปวดหัวเล็กน้อย

ระยะนี้ คนที่เข้ามาเยี่ยมหลี่ฝางมีมาไม่ขาดสายเลย

คนที่มีอิทธิพลหน่อยๆ ก็ต่างเข้าใจ หลี่ฝางที่มีพลังของครึ่งเทพ แถมยังรวบทรัพย์สินแสนล้านของตระกูลเจิ้ง ก็จะเข้ามาแทนที่ตระกูลเจิ้งอย่างสมบูรณ์ กลายเป็นพระราชาที่ไม่มีมงกุฎของเมืองตง

ขอแค่หลี่ฝางไม่เกิดปัญหา ในอนาคตแน่นอนว่าในตระกูลระดับสูง จะต้องมีตระกูลหลี่อยู่ในนั้นด้วยแน่ๆ เลย

ไม่ใช่แค่บุคคลในสังคมของเมืองตง ยังมีที่อื่นๆ แม้แต่ผู้มีอิทธิพลต่างชาติ ก็มาปรากฏตัวที่เมืองตง เพียงเพื่ออยากจะพบกับหลี่ฝางสักครั้ง

เพราะว่าศึกของหลี่ฝางกับถังโจว ได้ทำให้คนทั้งโลกรู้แล้วว่า ครึ่งเทพ นั้นเป็นการมีอยู่ของอะไร

พลังทำลายล้างแบบนี้ จะเรียกว่าเป็นอาวุธนิวเคลียร์ในร่างมนุษย์ ก็ต่างกันไม่มากเท่าไหร่

ฟังคำถามของหลี่ฝาง ซุนเฟยก็เลิ่กลั่กเล็กน้อย

“คือ……พ่อฉันเอง”

“เป็นเขาเหรอ?” ในหัวของหลี่ฝางก็มีภาพคนโลภใจดำคนนั้นลอยขึ้นมา นักธุรกิจที่แม้แต่ลูกสาวของตัวเองยังสามารถขายได้

สำหรับคนคนนี้ เขาไม่ชอบเอามากๆ

“ขอโทษนะ ฉันจะให้เขากลับไปเดี๋ยวนี้” ซุนเฟยเห็นหลี่ฝางขมวดคิ้ว ในใจก็กระวนกระวาย แล้วรีบพูดขึ้น

“ช่างเถอะ เจอเขาสักครั้ง” หลี่ฝางพูด “แค่ครั้งเดียว”

นี่ถือได้ว่าไว้หน้าซุนเฟยแล้ว แม้ว่าซุนจื้อเหวินจะแย่ขนาดไหน ยังไงเขาก็ยังเป็นพ่อแท้ๆ ของซุนเฟย

แล้วก็ หลี่ฝางจำได้ว่าซุนเฟยยังมีน้องสาวอีกคน เธอกับน้องสาวสนิทกันมาก หลี่ฝางไม่อยากให้ซุนเฟยตัดความสัมพันธ์กับน้องสาว

ไม่นาน ซุนจื้อเหวินที่แต่งตัวไม่สุภาพ และพยายามทำตัวเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ ยิ่งกลับทำให้ดูน่าตลกมากๆ ก็ปรากฏตัวต่อหน้าหลี่ฝาง

ส่วนน้องสาวของซุนเฟยก็ยืนอยู่ด้านข้างซุนจื้อเหวิน และมองหลี่ฝางอย่างอายๆ ไม่กล้าพูดอะไร

“คุณหลี่”

ซุนจื้อเหวินคำนับไปทางหลี่ฝางอย่างประจบ ในตาเขาดูเหมือนจะมีความกลัวเล็กน้อย

ตั้งแต่ที่หลี่ฝางพาซุนเฟยไป เขาก็รอให้หลี่ฝางถูกตระกูลเจิ้งกำจัดทิ้งซะ แล้วตนค่อยส่งซุนเฟยไปที่ตระกูลเจิ้งและคืนความสัมพันธ์อันดี

แต่คิดไม่ถึงในเวลาที่เขารอกลับได้ยินข่าวว่าทรัพย์สินของตระกูลเจิ้งทั้งหมดถูกถ่ายโอนไปให้หลี่ฝาง ทันใดนั้นก็ช็อกจนวิญญาณจะออกจากร่าง

แล้วยังมีท่าทีที่หลี่ฝางมีต่อซุนเฟยมันพิเศษ ยิ่งทำให้คนจินตนาการกันไปไกล จนเป็นเรื่องเม้าท์มอยกันในวงอาหารของเมืองตงในช่วงนี้

นึกถึงเมื่อก่อนที่ตนเนรคุณ ที่ชี้หน้าด่าหลี่ฝางในตอนนั้น ในใจของซุนจื้อเหวินก็ตกใจกลัว

ส่วนซุนเฟยที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็มองไปที่ซุนจื้อเหวิน ในใจก็รู้สึกซับซ้อน

แค่เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ก็ถึงกลับผลักลูกสาวของตนลงไปในกองไฟ

สิ่งที่ซุนจื้อเหวินทำทั้งหมด ทำให้เธอผิดหวังมากจริงๆ

แต่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดนี้ กลับทำให้อารมณ์ของเธอนั้นซับซ้อนจนหาที่เปรียบไม่ได้

“เวยเวย ไปคุยกับพี่สาวสิ” ซุนจื้อเหวินก็รู้ว่าสายตาที่ลูกสาวมองเขามันเป็นยังไง จึงให้ลูกสาวคนเล็กของตนไปบรรเทาความสัมพันธ์นั้น

และก็เป็นอย่างที่เขาคิด ความสัมพันธ์ของซุนเวยเวยกับซุนเฟยนั้นดีสุดๆ พูดไม่กี่ประโยค สีหน้าของซุนเฟยก็ดีขึ้นมาก

ส่วนในใจของซุนจื้อเหวินก็แฮปปี้ และรีบพูดประจบไปทางหลี่ฝางอีกครั้ง: “คุณหลี่ ยินดี……”

“เข้าเรื่องเลย” หลี่ฝางพูดขัดเขา

ทันใดนั้น ก็ได้ทำให้ซุนจื้อเหวินที่เตรียมตัวมาเลียแข้งเลียขานั้นเลิ่กลั่กอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ทำให้ไม่กล้าพูดมาก

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

ยามค่ำคืนดึกๆ ในหอพักแห่งหนึ่งที่ตงไห่

“หลี่ฝาง รีบเอาน้ำล้างเท้ามาให้ฉันเร็วๆ ”

ได้ยินเสียงตะโกนเรียก หลี่ฝางไม่รีรอเลยสักนิด รีบไปยกน้ำล้างเท้าของเจ้าอ้วนมาให้

“รอเดี๋ยว ถุงเท้าก็ช่วยซักด้วยเลย ไม่ซักมาหลายวันแล้ว เหม็นตายห่า” หลี่ฝางยกกะละมังล้างเท้าขึ้นมา เจ้าอ้วนก็พูดขึ้นมาอีกทันที

หยิบถุงเท้าที่เหม็นเน่าของเจ้าอ้วนแล้ว หลี่ฝางก็เดินเข้าไปในห้องน้ำของหอพัก จากนั้นเริ่มยุ่งๆ

เขาไม่เพียงแค่ซักถุงเท้าของเจ้าอ้วน ยังต้องซักเสื้อนักเรียนของเพื่อนร่วมห้องคนอื่นอีกด้วย รองเท้า กางเกงใน……

“เกาเสิ้ง ช่วงนี้นายยิ่งอยู่ยิ่งเกินไปแล้วนะ นายเห็นหลี่ฝางเป็นอะไร เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ไม่ใช่คนใช้นะ”

หัวหน้าห้องโจวหยางทนดูต่อไปไม่ไหว จึงว่าเจ้าอ้วนสองสามคำ

“หัวหน้า ผมกำลังช่วยเขา เขาขาดเงินไม่ใช่เหรอ? ผมจ่ายเงินให้เขาอยู่” เจ้าอ้วนยิ้มๆ ไม่สนใจ

“ใช่ไหม หลี่ฝาง? ” เจ้าอ้วนตะโกนถามหลี่ฝางไปทางห้องน้ำ

“ใช่ ขอบใจนายที่ช่วยอุดหนุนธุรกิจของผม เกาเสิ้ง” หลี่ฝางหันหน้ามายิ้ม ตอบหนึ่งคำด้วยความทราบซึ้งน้ำใจ

เห็นเป็นเช่นนี้ โจวหยางได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจ

หลังจากที่พ่อแม่หายตัวไป หลี่ฝางได้แค่พึ่งการซักเสื้อผ้าให้คนอื่น ทำการบ้าน ช่วยวิ่งซื้อของเป็นต้น เพื่อหารายได้มาเป็นค่าใช้จ่ายและจ่ายค่าเทอม

ไม่นาน โจวหยางเดินเข้าไปในห้องน้ำ: “หลี่ฝาง ถ้านายไม่มีเงินจริงๆ ผมยืมให้นายได้”

“ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณนะ” หลี่ฝางไม่อยากใช้ชีวิตด้วยการพึ่งพาความช่วยเหลือจากคนอื่น อีกอย่าง เงินที่ยืมมา สุดท้ายก็ต้องคืนอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

โจวหยางมองความคิดของหลี่ฝางออก: “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรียคืนครับ รอให้นายเรียนจบก่อนค่อยคืนก็ได้ครับ”

หลี่ฝางหัวเราะขมขื่น: “หัวหน้า อีกนานกว่าจะเรียนจบเลยนะ”

โจวหยางส่ายหัวอีกครั้ง แล้วกลับไปบนที่นอนของตนเอง

“ผมว่านะ หัวหน้าอย่ากังวลไปเลย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าหลี่ฝางตอนนี้มีสถานการณ์อย่างไร นายช่วยไหวเหรอ? ” จางเสี่ยวเฟิงคนที่อายุโตกว่าทุกคนในห้องยิ้มและพูด

“ใช่ ถ้าไม่มีพวกเรา เรื่องกินของเขายังมีปัญหาเลย” เกาเสิ้งพูดด้วยความภูมิใจ

พอหลี่ฝางทำงานเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว กำลังเตรียมจะเข้านอน จางเสี่ยวเฟิงก็พูดขึ้นมา: “หลี่ฝาง อาการอยากสูบบุหรี่กำเริบอีกแล้ว นายไปซื้อให้ฉันซองหนึ่งสิ เหมือนเดิม”

สีหน้าของหลี่ฝางรู้สึกลำบากใจ: “ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วนะ ประตูมหาวิทยาลัยก็ปิดแล้ว”

“อย่าพูดมาก กูเพิ่มเงินให้นายสิบหยวน ไปไม่ไป? ” จางเสี่ยวเฟิงโยนเงินลงบนพื้น พูดด้วยความโมโห

“งั้นผมปีนกำแพงออกไปซื้อให้”

หลี่ฝางเก็บเงินบนพื้นขึ้นมา แล้วเดินออกจากหอ

“หลี่ฝางคนนี้นี่ ขอแค่ให้เงินเท่านั้น แม้แต่ขี้ก็ยอมกิน” เพิ่งเดินออกจากห้อง หลี่ฝางก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเกาเสิ้ง

“ก็นั่นสิ? ถ้าผมเป็นเขา ไปตายเสียดีกว่า จะอยู่ให้อายคนอีกทำไม” จางเสี่ยวเฟิงก็พูดเห็นด้วย

หลี่ฝางได้ยินแล้วกำมือแน่นๆ ด้วยความโมโหอย่างมาก

แต่หลังจากนั้นสักพัก หลี่ฝางก็ค่อยๆ ปล่อยวาง คนอื่นเค้าก็พูดไม่ผิดอะไรนี่ ตนเองก็เป็นแค่คนจนๆ ที่ไม่มีศักดิ์ศรีอยู่แล้ว

ปีนกำแพงไปถึงซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งที่เปิดตลอด24ชั่วโมง หลี่ฝางซื้อบุหรี่เสร็จและเตรียมตัวจะกลับหอ มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ต

หญิงคนนี้เหลือบไปมองหน้าหลี่ฝางหนึ่งครั้ง สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่าง ลำคอของเธอขยับ จากนั้นก็หันหน้าไปอีกข้าง แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นหลี่ฝางอย่างนั้น

ผู้หญิงคนนี้ชื่อเซี่ยลู่ เป็นเพื่อนบ้านของหลี่ฝาง ยังเป็นหนึ่งในดาวในโรงเรียนอีกด้วย

เมื่อก่อนสถานะทางบ้านของหลี่ฝางรวยมาก การเรียนก็ดี ตอนนั้นเซี่ยลู่วันๆ คอยตามหลังของเขาอยู่ทุกวัน ทั้งสองตระกูลเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ยังมีการสัญญาหมั้นให้ทั้งสองคนตั้งแต่เด็กอีกด้วย

ส่วนชายที่อยู่ข้างๆ เซี่ยลู่ คือเพื่อนนักเรียนในห้องของหลี่ฝาง ชื่อตู้เฟย เป็นลูกเศรษฐี หน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ตมีรถBMWจอดอยู่ นั่นก็คือรถของเขา

“เถ้าแก่ เอาถุงยางให้ผมหนึ่งกล่อง” ตู้เฟยตะโกนบอก

เซี่ยลู่หน้าแดงขึ้นมาทันที ต่อหน้าหลี่ฝางมีความรู้สึกอาย: “พี่เฟย ท้องของฉันไม่ค่อยสบายหน่อย เราเอาไว้วันหลังละกันนะ”

“วันหลังห่าอะไร เป็นเพราะนายคนนี้ใช่ไหม? ” ตู้เฟยหันหน้าไปชี้หลี่ฝางแล้วถาม

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้เรื่องระหว่างเธอสองคนนะ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว” ตู้เฟยสีหน้าเข้มขรึม ซักถามเซี่ยลู่ตรงๆ : “ทำไม คุณยังไม่ลืมเขาเหรอ? ”

เซี่ยลู่ส่ายหัวและรีบปฏิเสธ: “หนุ่มจนๆ แบบนี้ ฉันจะลืมเขาไม่ลงได้ไง? ”

“ฉันไม่สบายท้องจริงๆ ”

“พูดแล้วก็น่าแปลกใจ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่ คงจะเป็นเพราะเจอใครบางคน ท้องถึงได้สะอิดสะเอียน” เพื่อที่จะเอาใจตู้เฟย เซี่ยลู่พูดอย่างโหดร้าย

“ฮาฮา ผมเห็นเขาแล้วก็รู้สึกอยากอ้วกเหมือนกัน”

ตู้เฟยหัวเราะดังๆ ยื่นมือไปตบหน้าหลี่ฝางหนึ่งที: “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก ไม่ได้ยินเหรอ? ว่าแฟนฉันเห็นแกแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน? ”

หลี่ฝางกัดฟันแน่นๆ จ้องหน้าตู้เฟยอย่างเย็นชา

สีหน้าของตู้เฟยตะลึงสักพัก จากนั้นก็ถีบที่ท้องของหลี่ฝางอีกครั้ง: “ยังกล้าจ้องฉันอีกเหรอ? แกไม่พอใจอะไร? ”

“พี่เฟย อย่าตีอีกเลย” เซี่ยลู่เข้าไปห้าม

“ทำไม? เห็นอกเห็นใจมัน? ”

“ไม่หรอก? ฉันแค่รู้สึกว่าเราไม่ควรไปถือสาและยุ่งเกี่ยวกับคนจนๆ แบบนี้หรอก” เซี่ยลู่รีบส่ายหัว

ตู้เฟยทำเสียงฮึ่ม แล้วยื่นมือไปรับกล่องถุงยางจากเถ้าแก่ร้าน และพูดว่า: “เซี่ยลู่ คืนนี้ฉันไม่สนว่าเธอจะประจำเดือนมาหรือว่าปวดท้อง แต่ว่าเธอปลุกไฟราคะของฉัน อย่าคิดหนีนะ? ”

“หลี่ฝาง แกจำไว้ หลังจากวันนี้อยู่ห่างๆ เซี่ยลู่ไว้ ไม่อย่างนั้นเห็นนายครั้งหนึ่ง เตะครั้งหนึ่ง” ก่อนจะไป ตู้เฟยเตือนหลี่ฝางด้วยถ้อยคำที่โหดเหี้ยม

เช็ดๆ รอยเท้าบนเสื้อ หลี่ฝางปีนกำแพงกลับไปถึงหอพัก

หลี่ฝางกลับมาดึกเกิน ยังถูกจางเสี่ยวเฟิงด่าอีกชุดใหญ่

หลี่ฝางทนไม่ไหว กัดฟันและแอบร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มทั้งคืน

เช้าวันถัดมาตื่นมา หมอนของหลี่ฝางยังเปียกชื้นอยู่เลย ขณะนั้น เขาสังเกตเห็นในมือถือมีสายที่ไม่ได้รับสามสิบกว่าสาย

“ทำไมเป็นสายจากต่างประเทศทั้งหมดเลย? ”

หลี่ฝางเปิดดูสักพัก สงสัยว่าเป็นพวกนักต้มตุ๋นมืออาชีพโทรมา

“ยังมีข้อความ เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 1,000,000.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,325.00 หยวน” หลี่ฝางอ่านหนึ่งรอบ คิดว่าต้องเจอพวกนักต้มตุ๋นแน่ๆ

ในตอนนี้ หลี่ฝางรีบถอนเงินในวีแชทที่ได้ออกมา

มือถือดังขึ้นตึ้ดหนึ่งเสียง หลี่ฝางรู้สึกมึนงง

“ธนาคารABC วันที่ 12 เดือน 11 ปี x เวลา 07:14 น. เลขที่บัญชีลงท้ายด้วย 911มีเงินโอนเข้าจำนวน 300.00 หยวน ยอดเงินคงเหลือ 1,000,625.00 หยวน”

ข้อความที่มีเงินโอนเข้าหนึ่งล้าน กับข้อความที่มีเงินโอนเข้าสามร้อย เลขเหมือนกัน?

ถ้าเป็นนักต้มตุ๋น เขาจะรู้ยอดเงินคงเหลือของหลี่ฝางได้ไง

นั่นก็คือ เงินหนึ่งล้านที่โอนเข้ามานี้เป็นเรื่องจริง

นึกถึงตรงนี้แล้ว หลี่ฝางรีบลุกขึ้นมาเหมือนคนบ้าและวิ่งออกจากโรงเรียน

ไปถึงตู้เอทีเอ็มของธนาคารแห่งหนึ่ง หลี่ฝางใส่บัตรเอทีเอ็มของตนเองเข้าไป นิ้วมือกดรหัสเอทีเอ็ม

“ผมกำลังฝันไปแน่ๆ ” เห็นมียอดเงินในบัญชีหนึ่งล้านกว่า หลี่ฝางส่ายหัว เขาไม่กล้าเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เบอร์โทรแปลกๆ นั่นโทรมาอีกครั้ง ครั้งนี้หลี่ฝางไม่ลังเลเลยสักนิด รีบรับสายโทรศัพท์นั้น

“เสี่ยวฝาง……” ในสายโทรศัพท์ทางโน้นเป็นเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา

“พ่อ? ใช่พ่อ…..ใช่พ่อไหม? ” สองมือของหลี่ฝางสั่นแรงขึ้น

“ใช่ พ่อเอง ฉันกับแม่แกไม่อยู่ หลายปีมานี้แกสบายดีไหม? ต้องลำบากมากแน่ๆ ใช่ไหม? เมื่อกี้พ่อโอนเงินหนึ่งล้านเข้าบัญชีให้แล้ว ใช้ไปก่อนนะ ถ้าไม่พอพ่อจะโอนให้อีก ใช่สิ ไม่ได้เจอกันมาหลายปี แกคงคิดถึงพวกเรามากใช่ไหม? ” พ่อของหลี่ฝางถามไถ่ติดกันหลายประโยค

หลี่ฝางแน่ใจว่าเขาคือพ่อตนเองแล้ว น้ำตาก็ไหลและนั่งร้องไห้ลงกับพื้นทันที เขาพิงตู้เอทีเอ็มไว้ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ มืออีกข้างก็เช็ดน้ำตาไปด้วย

“ผม……คิดถึง…..พวกท่านจะตายอยู่แล้ว”

“ดี ดีแล้วลูก หลายปีมานี้ลำบากแกมากพอแล้ว แต่ว่าอย่าเกลียดพ่อนะ ถ้าจะเกลียด ก็ไปเกลียดปู่ของแกโน่น เขาเป็นคนวางแผน……”

หลี่ฝางพูดแทรกขึ้นมา: “เดี๋ยว ปู่ของผมตายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ”

“ตายที่ไหน ตาเฒ่านั่น พ่อก็อยากให้ตายตั้งนานแล้ว พ่อแค่หลอกแกมาสามปี ตาเฒ่านั่นหลอกพ่อมานานสิบกว่าปี……สามปีก่อนตาเฒ่ามารับพ่อกลับบ้าน แล้วมาบอกพ่อว่าเขายังไม่ตาย ยังบอกกับพ่อว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด แกว่าตาเฒ่าบ้านี่ยังมีคุณธรรมอยู่รึเปล่า หลอกว่าตัวเองตายแบบนี้ยังทำออกมาได้”

“มหาเศรษฐีที่รวยที่สุด? ”

“ไอ้ลูกอกตัญญู ว่าใครตาเฒ่า เดี๋ยวตีให้ตายเลย” ในโทรศัพท์ทางนั้นมีเสียงสั่นตะโกนมา แต่เสียงในนั้น หลี่ฝางได้ยินพ่อตนเองพูดคุยอยู่: หลี่เจียเฉิน ถ้าท่านยังกล้าตีผมอีก ผมจะตัดขาดความเป็นพ่อลูกกับท่าน

หลี่เจียเฉิน? เขาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในภูมิภาคเอเชียไม่ใช่เหรอ?

เดี๋ยว! ปู่ของผมเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุด

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท