“ปรมาจารย์ท่านนั้นก็ชื่อหลี่ฝางเหรอ?”
ทุกคนที่ได้ยินดังนั้นพลันรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาเป็นอย่างมาก
“นี่เหรอที่เรียกว่าคนเดียวกันชะตาไม่เหมือนกัน?” ซูจื่อเย่กล่าวเย้ยหยัน: “คนหนึ่งเป็นถึงปรมาจารย์กำลังภายใน ตำแหน่งน่าเคารพเชิดชู อีกคนกลับเป็นแค่รปภ. เล็ก ๆ อ้อ ใช่แล้ว หัวหน้ารปภ…….”
จู่ ๆ หลี่ฝางก็คิดว่าตัวเองอัดไอ้หนุ่มซูจื้อเย่ในตอนนี้ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเหมือนกัน
และในตอนนั้นเอง ข่งจูที่อยู่ด้านข้างก็ได้เอ่ยปากกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง: “ใช่แล้ว ได้ยินว่าคิดจะสำเร็จเป็นปรมาจารย์กำลังภายในนั้นไม่ง่ายเลย จะต้องฝึกฝนอย่างยากลำบากเป็นสิบ ๆ ปีถึงจะเข้าขั้นกำลังภายในได้ งั้นปรมาจารย์กำลังภายในของตระกูลหยางคนนั้น คงไม่ใช่ตาแก่อายุเจ็ดสิบแปดสิบหรอกนะ……”
ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็มีความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที
เพราะถึงยังไง ถ้าหากหญิงสาวที่งดงามดั่งหยกอย่างหยางฉง จะแต่งกับตาแก่คนหนึ่งล่ะก็ คิดยังไงก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเต็มใจ
คงไม่ใช่สิ่งของที่ใช้แลกเปลี่ยนกับผลประโยชน์ของตระกูลอีกหรอกนะ……
ทันทีที่นึกถึงตรงนี้ ทุกคนต่างก็อดไม่ได้ที่จะเห็นอกเห็นใจหยางฉงขึ้นมา
ตอนนี้หลี่ฝางยังคงรักษาใบหน้าให้อยู่ในความสงบเหมือนเดิม แต่ภายในใจนั้นแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป บุคลิกของเขาคงต้องถูกทำลายไม่เหลือแน่
ยังดีที่ ในเวลานี้ซูจื้อเย่ได้เอ่ยขึ้นมา: “ไม่ ปรมาจารย์ท่านนี้ไม่ธรรมดาเชียวนะ พูดได้แม้กระทั่งว่าเป็นอัจฉริยะแห่งยุคสมัยท่านหนึ่ง ได้ยินว่าปีนี้ก็มีอายุแค่ยี่สิบสามยี่สิบสี่เท่านั้นเอง!”
“อายุยี่สิบสามยี่สิบสี่?” ทุกคนต่างมีท่าทางตะลึงงันไปทันที
ความลำบากกว่าที่จะสำเร็จเข้าขั้นกำลังภายใน เพียงแค่ดูปรมาจารย์กำลังภายในอันน้อยนิดที่อยู่บนโลกใบนี้ก็สามารถจินตนาการได้แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์กำลังภายในคนนั้นจะมีอายุเพียงยี่สิบสามยี่สิบสี่ คะแนนความสำเร็จที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้ จะให้คนไม่ตกตะลึงได้ยังไง?
“พระเจ้า นั่นมันร้ายกาจจริง ๆ เลยนะ!” ข่งจูอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
ในเวลานี้ลู่เผิงเฟยกำลังยืนอยู่ในที่ห่างออกไปไม่มากนัก เมื่อได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์ทางฝั่งหลี่ฝาง จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย และแอบส่งสายตาให้กับหลี่ฝางอย่างเงียบ ๆ
หลี่ฝางเองก็จนปัญญา การประเมินค่าที่โลกภายนอกมีต่อคนคนหนึ่ง ผ่านปากต่อปาก ไม่เป็นเทพก็เป็นมารไปนานแล้ว เรื่องพวกนี้หลี่ฝางเองก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจ
ในเวลานี้ซูจื้อเย่ก็ได้เห็นลู่เผิงเฟยอีกครั้ง จึงรีบเดินขึ้นไปหาพลางกล่าว: “คุณชายลู่ ก่อนหน้านี้เป็นผมที่พูดผิดไป วอนคุณชายลู่โปรดให้อภัยด้วย”
เขาคิดว่าตัวเองเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างลู่เผิงเฟยและหลี่ฝางแล้ว ในเมื่อหลี่ฝางต้องถูกตระกูลลู่ดึงไปเป็นพวก หลังจากนี้ก็ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องหาเรื่องอยู่ตลอดเวลาอีก จึงคิดที่จะมาอมแซมความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับลู่เผิงเฟย
ส่วนลู่เผิงเฟยหลังจากที่ได้พูดคุยกับหลี่ฝางแล้วนั้น ก็ได้กล่าวกับซูจื้อเย่ด้วยรอยยิ้ม: “คุณชายซูไม่ต้องทำเช่นนี้ก็ได้ เรื่องนี้ผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านไปเถอะ”
ในเมื่อหลี่ฝางไม่เอาความ เช่นนั้นเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำให้ความสัมพันธ์กับซูจื้อเย่แข็งกระด้างมากเกินไป
ความจริงแล้วที่หลี่ฝางทำแบบนี้ ก็เพราะเขาดูออกว่าลู่เผิงเฟยอยากจะพัฒนาธุรกิจที่เมืองจินซาน ในเมื่อเป็นเช่นนั้น หลีกเลี่ยงที่จะมีเรื่องกับคนอื่นได้ก็หลีกเลี่ยง
เรื่องของตัวเองหลี่ฝางสามารถจัดการได้ ไม่จำเป็นต้องดึงลู่เผิงเฟยเข้ามาเกี่ยวข้อง
ในตอนนั้นเอง โจวยู่ยินที่อยู่ด้านบนก็ได้ถือไมค์และเริ่มกล่าว ผู้คนที่อยู่ด้านล่างต่างก็เงียบไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่โจวยู่ยินกล่าวจบไปอย่างสั้น ๆ ก็ได้เริ่มมีคนอวยพรวันเกิดมอบของขวัญให้กับคุณย่า
ความจริงแล้วคนส่วนมากได้มอบของขวัญให้ไปตั้งแต่แรกแล้ว
ส่วนตอนนี้ส่วนมากล้วนเป็นของขวัญที่ล้ำค่า เพื่อเป็นการเอาฤกษ์เอาชัย
และในเวลานี้ฟางหยู่ถงเอง ก็ได้พาหลี่ฝางเข้าไปมอบของขวัญให้กับคุณย่าพร้อมกัน
มองดูหลี่ฝางที่เดินอยู่ด้วยกันกับฟางหยู่ถง สีหน้าของซูจื้อเย่ก็ดูไม่ได้ขึ้นมา ภายในสายตานั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ถึงแม้ธุรกิจของครอบครัวของเขาจะไม่ใช่เล็ก ๆ แต่ต่อให้เป็นธุรกิจที่ใหญ่เพียงใด ก็ไม่ใช่ว่าจะสมดั่งใจ ไร้เทียมทานทุกอย่าง
ก็เหมือนกับธุรกิจของครอบครัวของเขา มาถึงตอนนี้ก็ได้ถึงคอขวดแล้ว คิดจะก้าวหน้าไปอีกขั้น ก็จะต้องมีเงินสนับสนุนจำนวนมหาศาล
และคุณพ่อของฟางหยู่ถงนั้นก็ได้กำสมาคมเงินทุนในการลงทุนเอาไว้ในมือ จึงได้มีเงินทุนจำนวนมหาศาล
เพียงแค่ซูจื้อเย่สามารถจีบฟางหยู่ถงติดได้ เช่นนั้นครอบครัวของเขาก็จะได้รับเงินสนับสนุนจากคุณพ่อของฟางหยู่ถงจำนวนมหาศาล เดินไปข้างหน้าอีกก้าว พัฒนาขอบเขตธุรกิจให้ครอบคลุมไปทั่วตลาดในเมืองจินซาน บางทีอาจจะเป็นไปได้
แต่ทว่าทุกอย่างนั้นกลับได้ถูกพนักงานเล็ก ๆ อย่างหลี่ฝางทำลายลง!
ภายในใจของซูจื้อเย่นั้น ไฟโมโหได้ลุกโชนมากขึ้นเรื่อย ๆ
ไม่นาน หลี่ฝางและฟางหยู่ถงก็ได้มาถึงด้านหน้าของโจวยู่ยิน
ไม่นาน หลี่ฝางก็ได้กล่าวอวยพรประมาณว่า “อายุยืนร้อยปี” ตามฟางหยู่ถงสองสามประโยค ล้าจึงหยิบเอาของขวัญออกมา
ของขวัญชิ้นนี้เป็นฟางหยู่ถงได้จัดเตรียมเขาไว้และให้เขามองในนามของเขา กำไลหยกมูลค่าสี่ล้านกว่าหยวน สามารถพูดได้ว่ามูลค่าไม่ธรรมดา
“ดี พ่อหนุ่มที่แสนดี ฮ่า ๆ ๆ”
โจวยู่ยินดีใจเป็นอย่างมาก ได้เห็นหลานสาวแสนรักแสนหวงของตัวเองมีแฟนกับเขาเสียที นอกจากนี้ดูท่าทางของฟางหยู่ถงแล้วเหมือนจะมีความสุขมากที่ได้คบกับแฟนหนุ่มคนนี้ สำหรับหญิงชราแล้วเป็นเรื่องที่น่าดีใจเป็นอย่างมาก
แต่ทว่าคนที่อยู่ด้านหลังของหญิงชรา กลับมีสีหน้าท่าทางที่แตกต่างกันไป เหมือนกับว่าล้วนมีความคิดที่ไม่เหมือนกัน
เมื่อได้เห็นหลี่ฝางปรากฏตัวขึ้นที่นี่ หยางเทียนลี่ทั้งตกใจ ทั้งหวาดกลัว และยังเต็มไปด้วยความสงสัย
หลังจากเรื่องที่คฤหาสน์ตระกูลหยางในวันนั้น เขาก็มีความรู้สึกหวาดกลัวหลี่ฝางอยู่ตลอดเวลา ส่วนที่สงสัยและประหลาดใจ นั้นก็เพราะหลี่ฝางเป็นเขยของตระกูลหยางของเขาแท้ ๆ ทำไมแค่พริบตาเดียว ถึงได้กลายเป็นแฟนหนุ่มของฟางหยู่ถงไปแล้วล่ะ?
หรือว่าเร็วแบบนี้ ตระกูลหยางของพวกเขาก็ต้องศูนย์เสียเทพคุ้มครององค์นี้ไปซะแล้วเหรอ?
ทันทีที่นึกถึงตรงนี้ ภายในใจของหยางเทียนลี่ก็พลันรู้สึกทุกข์ทรมานขึ้นมาทันที
