ทั้งสี่คนบินได้อย่างรวดเร็ว หยางฉงได้มองกลับที่เควิร์คและผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ในฝูงชนก็ออกมายืนข้างหลังหยางฉง
นี่คือแผนการซุ่มโจมตีของหยางฉงที่ได้จัดเตรียมไว้ตั้งแต่แรก
เควิร์ค มองดูผู้คนที่จ้องมองเขาอย่าง และเขาก็ชักปืนออกมาพร้อมลูกค้าก็หยิบอาวุธออกมาเช่นกัน
“งืม คงต้องมีคนตายเยอะแน่เลย?” ควิกยิ้มอย่างใจเย็นยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“รีบหนีไปซะ!” หยางฉงกล่าวอย่างเย็นชา
“คุณหยาง ไว้เจอกันวันหลังนะครับ” เควิร์คหัวเราะเสียงดังและหันหลังไปรับใครบางคน
“ให้ตายเถอะ ฉันอยากไป!” ซึ่งนอนอยู่บนพื้นโดยที่แกล้งตายอยู่ จู่ๆ ก็กระโดดขึ้นและตะโกนว่า: “ฆ่าพวกมัน ฆ่าพวกมันซะ!”
ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น
มือปืนมองหน้ากัน
“คนเยอะแบบนี้…” คนๆนึงอดไม่ได้ที่จะกระซิบ
“จะฉันไปหาเธอหรือเปล่า!” หยางโล่จื้อ ตบที่หน้าชายคนนั้นอย่างจัง “ไปพวกยากจนอย่างพวกแกตายซะเถอะ ยิงพวกมันเลย”
เมื่อพูดเช่นเขาพร้อมที่จะคว้าปืนของเขา
“เพี๊ยะ!”หยางโล่จื้อโดนตบทรุดลงกับพื้น และมองที่หยางฉงอย่างไม่เชื่อสายตา
“น่าอับอายยิ่งนัก เอามันกลับบ้านไป!” หยางฉงดึงมือของเขาและพูดอย่างเย็นชา “ขังเธอไว้ซะ ใครกล้าปล่อยให้เขาเดินออกจากห้องไปแม้แต่ครึ่งก้าว มันจบไม่สวยแน่”
บอดี้การ์ดตอบรับคำสั่งและรีบพาหยางโล่จื้อกลับ
พาหยางโล่จื้อมองไปที่ไท่ซางด้วยความกังวล ศัตรูสามรุมหนึ่ง เธอไม่กล้าที่จะเดาเลยจริงๆ ว่าผลของการต่อสู้ของ ไท่ซางจะเป็นอย่างไร
ทั้งสี่ได้ต่อสู้จนตึกร้างพังเสียหาย
เมื่อหันกลับมา ไท่ซางหัวเราะอย่างเสียงดัง
“ไม่ต้องเปลี่ยนที่แล้ว ลงมือที่นี่เถอะ!”
ในชั่วพริบตา ไท่ซางได้เริ่มที่จะตอบโต้ทั้งสามกลับ
“ปรมาจารย์ไท่ซางต้องการจัดการพวกเราสามคนด้วยตัวคนเดียวเหรอ?”
“หนึ่งต่อสามมีอะไรแปลกไปงั้นเหรอ?” ไท่ซางพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้านายเคยทำสิ่งนี้มาก่อนฉันก็อยากทำได้บ้าง”
“ฮ่าฮ่า พวกแกถึงกับแลกชีวิตเป็นเดิมพันเพื่ออยากแกร่งขึ้นเชียวหรือ?
“แค่สามคนจะเอาอะไรมาสู้กับข้า”
ในเวลานี้ เควิร์ครีบเร่งเติมน้ำมันด้วยใบหน้าที่กังวล
“ถึงท่าเรือเมื่อไรก็ออกเรือได้ทันที ไม่ต้องกลัวใคร เร็วเข้า!”
“คุณชาย เรามีคนที่มีผู้ใช้กำลังภายในสามคน ต้องให้พวกเขาหนีไปด้วยไหม?” หนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาถาม
“เจ้าโง่ พลังทั้งสามคนนั้นคิดว่าจะสู้หลี่ฝางได้เหรอ? เจ้าไท่ซางมันแสดงให้เห็นแล้ว ยังห่างไกลจากหลี่ฝาง” เควิร์ค พูดสอนอย่างดุเดือด
พวกเรารีบหนีให้ไกลจากที่นี่ก่อน เมื่อปัญหาจบแล้วเราค่อยกลับมา ทำไมต้องเอาชีวิตตัวเองมาล้อเล่นด้วย”
“คุณชายเก่งจริง ๆ” บอดี้การ์ดมองอย่างชื่นชม
“นั่นสินะ นายท่าน ข้าคุ้นเคยกับมันแล้ว…” เควิร์คยังคงคุยโว และทันใดนั้นก็มีเสียงตลกดังขึ้นในหูของเขา
“ฮิฮิ นายเองก็รู้ตัวดี”
แค่ประโยคง่าย ๆ ก็ทำให้เควิร์คถึงกับตัวแข็งทื่อทันที
วินาทีถัดมา รถถูกผ่าครึ่งเควิร์คและคนอื่นๆ ก็กลิ้งไปมาราวกับน้ำเต้า เมื่อมองมาที่หลี่ฝางซึ่งได้ยกรถครึ่งหนึ่งไว้ในมือข้างหนึ่งราวกับยกโฟมด้วยใบหน้าที่สยดสยอง
“ตอนนี้แกคิดอยากจะชดใช้ยังไง…”
อาคารร้างเกิดแรงสั่นสะเทือนสั่นไหว ขณะนั้นไท่ซางพ่นเลือดออกมาเต็มปาก กระแทกกำแพงและล้มลงกับพื้น
บาดแผลเต็มร่างกายไปหมด หนึ่งต่อสามยังถูกโจมตีต่อ
“ไท่ซาง มอบตัวกับพวกเราซะ!”
คนสามคนกระโดดออกจากอาคารร้างนั้น โดยยังคงล้อมรอบเขาเป็นรูปสามเหลี่ยม
“Dynastyจะครองโลกใบนี้ทั้งใบ！”
“ฮ่าฮ่า เจ้าสวะทางสาม” ไท่ซางพ่นเลือดออกมาเต็มปากแล้วหัวเราะ “ขนาดสามรุมยังใช้เวลาจัดการฉันนานขนาดนี้ ยังเทียบไม่ได้แม้แต่เคซีตอนแรก เป็นความอัปยศของปรมาจารย์กำลังภายในจริงๆ”
“ดื้อดึงยิ่งนัก!”
ทั้งสามพ่นลมหายใจและโจมตีไท่ซางอีกครั้ง
อาคารร้างถูกปิดไว้แล้วและข้างนอกเต็มไปด้วยตำรวจนอกเพื่อป้องกันไม่ให้คนธรรมดาแอบเข้าไปแล้วโดนลูกหลงตาย
โครม….
ข้างในมีเสียงดังกึกก้อง ท้องฟ้าเต็มไปด้วยควันและฝุ่นละอองพัดออกไปพร้อมกับลมแรงทำให้บริเวณโดยรอบเกิดพร่ามัว
ในชั่วขณะหนึ่ง ร่างเงาหายวับไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นควัน
ในอีกด้านหนึ่ง หลิวฮุยหัวมองไปยังหน้าฝ่ายฝึกอบรม ที่ประจบประแจงกับตัวเองและพูดว่า: “ให้ผมรับช่วงต่อที่นี่ต่อหรือไม่ ปล่อยให้คนของคุณกลับไปเถอะ”
“ดีมาก ไม่มีปัญหา!” กัปตันพยักหน้าและยิ้มอย่างประจบสอพลอ ในใจมีความสุขอย่างร้อนรน
เมื่อมองดูท่าทางด้านนี้ เขารู้ได้ทันทีว่าต้องไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ แน่ ดันมาพัวพันถอนตัวไม่ขึ้น ตอนนี้ถอนได้ถอนก่อน อย่าลังเล
ตอนนี้สถานการณ์ทางไท่ซางยิ่งลำบากขึ้นเรื่อยๆ เขาได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก และพลังทางร่างกายของเขายิ่งลดลงเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน ถ้ายังสู้แบบนี้ต่อไป
แม้ว่าทั้งสามคนนี้จะอ่อนแอกว่าเขา แต่เมื่อรวมกันสู้นั้นแข็งแกร่งกว่าเขาจริงๆ
ในการต่อสู้ที่ดุเดือดเช่นนี้ ไท่ซางสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของพลังบางอย่าง พลังในร่างกายของเขาถูกกระตุ้นไปทั่วร่างกาย ทำให้รู้สึกว่าพลังค่อยๆแข็งแกร่งขึ้น
แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับไท่ซางในตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือร่างกายของเขาแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
กำลังภายในยิ่งอ่อนแอลงทุกที ตอนนี้เขาทำได้เพียงฝืนทนใช้พลังภายในออกมาละหากการต่อสู้ยืดเยื้อต่อไป เขาอาจจะไม่มีแรงจะหนีด้วยซ้ำ
หลี่ฝางยังไม่ออกมายิ่งทำให้ใจยิ่งกังวลมากขึ้น
ทันใดนั้นเขาได้เห็นร่างเงาที่ดูคลุมเครือของใครบางคน
