“อืม หลักนั้นคือสถานตากอากาศของลูกพี่ใหญ่ แต่ช่วงนี้เขาไม่ค่อยกลับมาพักที่สถานตากอากาศ เวลาส่วนมากถ้าไม่ได้ออกไปทำภารกิจก็อยู่กับวี่เฟยพี่สะใภ้……เอ่อ……ผมหลุดปาก พี่สะใภ้คิดซะว่าไม่ได้ยินแล้วกัน”
ไท่ซางกำลังทะเลาะกับหวางซีเหยาอย่างดุเดือด เมื่อได้ยินคำของหยางฉงก็พูดออกมาโดยไม่ทันคิด สุดท้ายถึงรู้ตัวว่าพูดผิดไป ประหม่าจนไม่รู้ว่าวางมือเอาไว้ตรงไหนดี
“ไท่ซาง! ฉันอยากจะเย็บปากนายจริงๆ เลย!”
หวางซีเหยาที่เห็นสายตาหม่นหมองของหยางฉง ใช้ศอกกระทุ้งเอวของไท่ซางอย่างดุดัน กัดฟันพูดเสียงแผ่ว ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มเอาใจหยางฉง
“คือว่า เสี่ยวฉง สถานตากอากาศที่นี่ไม่เลวเลย เราจะเดินเล่นก่อนแล้วค่อยไปหาหลี่ฝางกันดีไหม?”
หยางฉงเองก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร พอเธอท้องก็ค่อนข้างคิดมากเศร้าโศก ทั้งๆ ที่ยอมรับเรื่องของหลี่ฝางและฉินวี่เฟยแล้วแท้ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อได้ยินเรื่องราวที่เกี่ยวกับพวกเขาก็รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาทุกที
“พี่สะใภ้ สถานตากอากาศที่นี่สนุกมากเลยนะ ลูกพี่ใหญ่สร้างสถานบันเทิงเอาไว้เยอะมากเลย เดี๋ยวผมจะพาไปเล่น”
ไท่ซางเห็นหยางฉงใบหน้าเศร้าโศก จึงรีบเอาใจ
ล้อเล่นอะไรกัน ตอนนี้ในท้องของหยางฉงตั้งครรภ์ลูกของหลี่ฝางอยู่ หากเธอเศร้าเพราะคำพูดของเขา เกิดผลกระทบต่อเด็กในท้อง ถ้าหลี่ฝางรู้ต้องฆ่าเขาแน่?
แม้ก่อนหน้านี้หลี่ฝางจะตัดสินใจเลิกกับหยางฉงแล้ว แต่ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ท้องแล้วไม่ใช่หรือไง? ใครจะไปรู้จะอีกหน่อยหลี่ฝางจะเห็นแก่ลูกเลือกที่จะอยู่กับหยางฉง
เพราะงั้นไท่ซางคิดว่าเขาควรจะเอาใจหยางฉงไว้ก่อน
“พอได้แล้ว พวกเธอไม่จำเป็นต้องระมัดระวังกับฉัน ฉันไม่เป็นอะไร” เมื่อเห็นความตื่นเต้นของหวางซีเหยาและไท่ซาง หยางฉงควบคุมอารมณ์ของตนเอง เผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง
ยังไงซะเธอก็มาแล้ว บางเรื่องที่ควรเผชิญหน้ายังไงก็ต้องเผชิญหน้า ไม่ว่าจุดจบจะเป็นยังไง เธอก็ล้มไม่ได้ ต่อให้สุดท้ายหลี่ฝางเลือกฉินวี่เฟยเธอก็ไม่สน เธอยินดีเดิมพลันและยอมรับผลพ่าย
“อ้าว นี่ไท่ซางไม่ใช่หรือไง? แกกลับมาได้ยังไง? สาวสวยสองท่านนี้คือใคร? แฟนใหม่หรือ?” ส้าวส้วยกลับมาจากข้างนอกพอดี เห็นไท่ซางกับผู้หญิงสองคนยืนอยู่ที่ทางเข้านิ่ง จึงรีบจอดรถทักทาย
“แกพูดบ้าอะไร! นี่เป็นผู้หญิงของลูกพี่ ฉันก็แค่ผู้ติดตาม คำพูดแกถ้าลูกพี่มาได้ยินเข้า แกโดนดีแน่”
คำพูดของส้าวส้วยทำให้ไท่ซางตกใจแทบแย่ จึงรับชี้ไปที่หยางฉงพร้อมอธิบาย
ให้ตายเขานอนกับผู้หญิงของใครก็ไม่กล้านอนกับผู้หญิงของหลี่ฝางหรอก! แม้ประโยคของโหจื่อจะไม่ได้เจตนา แต่ก็พูดมั่วซั่วไม่ได้
“ผู้หญิงของลูกพี่ใหญ่? ลูกพี่ใหญ่คนไหนกัน?” ส้าวส้วยไม่ทันไหวตัวว่าคนที่ไท่ซางพูดถึงคือใครกันแน่ เพราะหลังจากที่หลี่ฝางฟื้นความจำก็ไม่ได้กลับมาที่สถานตากอากาศ พวกเขาจึงไม่รับรู้การมีอยู่ของพี่สะใภ้อย่างหยางฉง
“โอ๊ย เรื่องนี้เวลาสั้นๆ ฉันพูดกับแกไม่รู้เรื่อง ลูกพี่ใหญ่เขากลับมายัง? ภารกิจนี่จะสองเดือนอยู่แล้ว ทำไมถึงไม่มีข่าวคราวอะไรเลย”
ไท่ซางเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องของหยางฉงกับส้าวส้วยยังไงดี เพราะงั้นจึงข้ามขั้นตอนนี้ สอบถามความเคลื่อนไหวของหลี่ฝางแทน
“ลูกพี่ใหญ่เขายังไม่กลับมา ฉันได้รับข่าวจากลูกพี่ใหญ่เมื่อสองเดือนก่อนว่าเขาไปทำภารกิจแค่นั้น หลังจากนั้นก็ไม่ได้ข่าวของลูกพี่ใหญ่อีกเลย” เมื่อพูดถึงหลี่ฝาง ส้าวส้วยอดเผยสีหน้าเป็นกังวลไม่ได้
พวกเขาไม่ได้พบกับหลี่ฝางมาเป็นเวลาครึ่งปีแล้ว เขาเฝ้าอยู่ที่สถานตากอากาศกับโหจื่อทุกวัน แล้วช่วยหลี่ฝางดูแลกิจการ
“พี่สะใภ้ พวกเธอขึ้นรถก่อนเถอะ” อย่ามองว่าไท่ซางปกติวันๆ ไม่เอางานเอาการ แต่เขาดูแลคนเก่ง รู้ว่าต้องเปิดประตูรถให้หยางฉงขึ้นรถ
ส้าวส้วยจ้องมองหยางฉงที่ดูปกป้องบริเวณท้องเล็กน้อย พร้อมกล่าวถาม “ไท่ซาง นี่เป็นผู้หญิงของลูกพี่ใหญ่คนไหนของแก? ท้องอยู่ทำไมถึงได้ออกมาข้างนอกแบบนี้ล่ะ?”
“ลูกพี่ใหญ่คนไหนอะไรกัน ข้าเป็นถึงปรมาจารย์ จะเป็นลูกน้องคนอื่นได้ง่ายๆ งั้นหรือ? ชีวิตนี้ฉันมีแค่หลี่ฝางที่เป็นลูกพี่ใหญ่คนเดียว?”
ไท่ซางเป็นคนชอบเอาชนะ หากไม่ถูกความสามารถที่ล้นหลามของหลี่ฝางเอาชนะได้ เขาไม่มีทางยอมรับหลี่ฝางเป็นลูกพี่ใหญ่แน่ ส้าวส้วยนี่ยังจะถามว่าลูกพี่ใหญ่คนไหน นี่มันดูถูกความสามารถของเขาเห็นๆ
“เห้ แกบอกเองว่าเขาเป็นผู้หญิงของลูกพี่ใหญ่เราไม่ใช่หรือไง? ไท่ซาง แกน้ำเข้าสมองรึเปล่า? ผู้หญิงของลูกพี่ใหญ่คือฉินวี่เฟยชัดๆ ผู้หญิงคนนี้เป็นพี่สะใภ้ที่ไหนกัน?”
“แกไม่ต้องสนใจหรอก ขับรถกลับไปก่อน ถึงบ้านแล้วเล่าให้ฟัง” ไท่ซางตบหัวของส้าวส้วยอย่างหงุดหงิด เร่งให้เขาขับรถ
ส้าวส้วยลูปคลำหัวที่ถูกตบจนเจ็บ หันหน้ากลับไปขับรถอย่างไม่พอใจ ตอนนี้เขาสงสัยจะแย่ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?
ไท่ซางหายไปทีละหลายเดือน เมื่อกลับมาก็พาผู้หญิงตั้งท้องกลับมา แถมยังบอกว่าเป็นผู้หญิงของหลี่ฝาง นี่มันเป็นไปได้ยังไง?
หยางฉงเงียบกริบนั่งอยู่ที่เบาะหลัง มองออกไปยังทิวทัศน์นอกหน้าต่าง หวางซีเหยาจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเธอ ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่ดูออก ว่าตอนนี้หยางฉงอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก
อันที่จริงแค่คิดก็รู้แล้ว หลี่ฝางเป็นโลกทั้งใบของหยางฉง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ก็ต้องบอกหลี่ฝางซะหมด อยากจะบอกคนทั้งโลกว่าหลี่ฝางเป็นแฟนหนุ่มของเธอ
แต่เมื่อหยางฉงมาถึงที่เมืองตงไห่ถึงได้รู้ว่า ที่แท้คนรอบข้างของหลี่ฝางไม่รู้การมีตัวตนอยู่ของเธอ แถมเธอก็ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับหลี่ฝางเลย
ความแตกต่างมากมายขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนก็คงทนไม่ได้
“พี่ไท่ พี่กลับมาแล้วหรือ!” ไท่ซางเพิ่งเดินเข้าประตูสถานตากอากาศ โหจื่อก็พุ่งไปทางเขาด้วยความดีใจ คิดที่จะกอดเขา จนไท่ซางต้องตบเขาออกฉาดใหญ่
หากเป็นสาวงามขาเรียวยาวผิวขาวพุ่งใส่เขาแบบนี้ เขาต้องรู้สึกดีมากแน่ แต่กลับเป็นผู้ชายที่ผอมแห้งแถมยังไม่ได้หน้าตาดีอีกต่างหาก ไท่ซางไม่เล่นงานจนแม่เขายังจำเขาไม่ได้ก็ถือว่าใจดีแล้ว
“ถุย พี่ฉิน พี่จะไร้หัวใจเกินไปแล้ว” โหจื่อเองก็หนังหนามาก ถูกไท่ซางฟาดเข้าให้ราวกับคนไม่เป็นอะไร พลันลุกขึ้นสบถอย่างโกรธแค้น
