“โทชิโอะ คามิยะ เลิกพูดมากกับมันได้แล้ว รีบลงมือเถอะ ฝีมือของพวกมันสี่คนต่างก็แข็งแกร่งไม่น้อย ถ้าหากดูดกลืนพลังของพวกมันสี่คนเข้าไป พวกเราทุกคนล้วนสามารถทะลวงสู่แดนครึ่งเทพได้!”
แววตาที่ฮอว์กินส์จ้องมองพวกหลี่ฝางนั้นเต็มไปด้วยละโมบ หลังจากที่อาซาโทสได้ช่วยเขาไปจากเงื้อมมือของหลี่ฝางเมื่อครั้งที่แล้ว อาซาโทสก็ได้มอบเคล็ดวิชาอย่างหนึ่งให้เขา สามารถเพิ่มพลังการฝึกฝนของตัวเองด้วยการดูดกลืนพลังของคนอื่น
ตอนแรกโทชิโอะ คามิยะไม่เห็นด้วยกับการใช้เคล็ดวิชาแบบนี้ แต่เขาก็ใจเต้นขึ้นมาทันทีหลังจากที่ได้เห็นฮอว์กินส์ที่สู้ตัวเองไม่ได้แข็งแกร่งกว่าตัวเองขึ้นมาได้ภายในหนึ่งวัน
โทชิโอะ คามิยะได้ดูดกลืนพลังของนักรบในสำนักที่มีพลังการฝึกฝนค่อนข้างสูงไปแทบหมด ส่วนฮอว์กินส์นั้นยิ่งได้จับนักรบมาเกือบร้อยคนเพื่อเพิ่มพลังการฝึกฝนของตัวเอง
ถึงแม้พลังของฮอว์กินส์ในตอนนี้จะยังไม่ถึงขั้นแดนเทพ แต่ก็สามารถสัมผัสถึงประตูเทพได้อย่างเลือนราง
การมาที่ซากปรักหักพังลึกลับ ในครั้งนี้ หนึ่งก็เพื่อแสดงความจงรักภักดีต่ออาซาโทส สองก็เพื่อเอาพลังของหลี่ฝางมาเป็นของตัวเอง
ถึงแม้พวกเขาไม่มีความหวังที่จะเป็นเทพแล้ว แต่ทะลวงถึงแดนครึ่งเทพก็ได้เหมือนกัน
หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของฮอว์กินส์ สิบสองอัศวินอีสองคนก็ได้มีท่าทางพร้อมที่จะลงมือทุกเมื่อ ความสามารถของพวกเขาอยู่เหนืออาคาอูและปันปู ไม่แน่ว่าพวกอาคาอูจะสู้พวกเขาได้
ถึงแม้ฮอว์กินส์จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกู่ยี่เทียน แต่ถ้าเขาร่วมมือกับสองอัศวินนั่น กู่ยี่เทียนก็อาจจะต้านไว้ไม่ได้ ดูเหมือนว่าการต่อสู้ในครั้งนี้จะถูกลิขิตให้เป็นการต่อสู้ที่เหนื่อยพอสมควร
“เลิกพูดมากได้แล้ว ไปตายซะ!” ไม่มีเวลาที่จะมาสูญเสียอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว แม้ว่าให้คนพวกนี้ยากที่จะจัดการ หลี่ฝางก็จะต้องจัดการกับพวกเขาให้หมด
หลังจากที่ตะโกนออกมาเสียงดัง หลี่ฝางก็ได้ลงมือเป็นคนแรก เดิมทีเขาคิดจะถือโอกาสที่โทชิโอะ คามิยะไม่ทันตั้งตัว แล้วฆ่าหรือทำให้หนึ่งในสามคนที่เหลืออยู่ได้รับบาดเจ็บหนักก่อน คิดไม่ถึงว่าโทชิโอะ คามิยะจะเดาความคิดของหลี่ฝางออก และได้ลงมือสกัดกั้นกระบวนท่านี้ของหลี่ฝางเอาไว้
“ท่านหลี่ คู่ต่อสู้ของคุณคือฉัน” โทชิโอะ คามิยะจ้องมองดวงตาของหลี่ฝาง และกล่าวอย่างเย็นชา
หลี่ฝางเม้มริมฝีปากแน่นไม่ได้เอ่ยอะไร แววตากลับแหลมคมขึ้นมาอีกหลายเท่า เขาพลิกมือล็อกข้อมือของโทชิโอะ คามิยะเอาไว้ แค่ออกแรงก็ได้หักซ้ายของโทชิโอะ คามิยะไป
ถ้าหากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดา คงเจ็บจนลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้นแล้ว แต่โทชิโอะ คามิยะกลับเหมือนคนที่ไม่ได้เป็นอะไรเลย ไม่แม้แต่จะกะพริบตา พลันออกแรงก็ได้ต่อแขนของตัวเองกลับคืนอีกครั้ง
จากนั้นเขาก็ใช้ขาซ้ายของตัวเองเกาะขาซ้ายของหลี่ฝางเอาไว้แล้วออกแรงงอ คิดจะเอาคืน แต่น่าเสียดายที่หลี่ฝางรับกระบวนท่านี้เอาไว้ได้ ร่างกายไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย จากนั้นทั้งสองคนก็ได้เริ่มสู้กันแบบประชิดตัว
พูดตามตรง ตอนที่คนฝีมือใกล้เคียงกันต่อสู้กัน มีดดาบปืนอะไรนั่นต่างก็ไม่จำเป็น สู้แบบประชิดตัวโดยไม่ใช้อาวุธ ยิ่งไปกว่านี้การต่อสู้แบบประชิดตัวแบบนี้นั้นมันทรงพลังกว่าการต่อสู้แบบธรรมดาหลายพันเท่า
เดิมทีที่หน้าประตูทางเข้ามีรูปปั้นหินคนยักษ์ขนาดใหญ่สององค์วางอยู่ มีขนาดใหญ่พอ ๆ กับพระพุทธรูปเล่อซาน หลี่ฝางใช้มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาหนึ่ง จากนั้นก็ขว้างไปทางโทชิโอะ คามิยะ
ความเร็วและพลังของมัน เรียกได้ว่าเป็นขีปนาวุธขนาดเล็ก โทชิโอะ คามิยะกลับไม่หลบเลยด้วยซ้ำ ยกกำปั้นขึ้นมาและลอยเข้าใส่รูปปั้นหิน ต่อยจนรูปปั้นหินแตกจระจาย
หลี่ฝางเองก็ไม่ได้คิดจะใช้รูปปั้นหินทำอันตรายโทชิโอะ คามิยะอะไรมากมาย เขาแค่ต้องการหาเวลาไปจัดการกับสองอัศวินที่กำลังสู้กับอาคาอูและปันปูอยู่เท่านั้นเอง
“ระวัง!” เสียงตะโกนของโทชิโอะ คามิยะพึ่งจะดังขึ้นมา หัวของหนึ่งในอัศวินก็ได้ถูกหลี่ฝางเด็ดลงมาเสียแล้ว เมื่อเห็นพวกของตัวเองถูกฆ่า อัศวินอีกคนก็ได้พุ่งเข้าโจมตีหลี่ฝางอย่างบ้าคลั่ง
เดิมหลี่ฝางคิดจะจัดการกับอัศวินคนนี้ไปด้วย แต่โทชิโอะ คามิยะได้มาถึงด้านหน้าแล้ว ถูกประกบเอาไว้ตรงกลาง ในสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้หลี่ฝางได้เลือกรับเอาหมัดของอัศวินคนนี้เอาไว้
ถึงแม้จะเป็นพลังของแดนสุดกำลังภายในเท่านั้น แต่ถูกชกเข้าแบบนี้หลี่ฟานยังคงได้รับบาดเจ็บภายใน แต่สิ่งที่ต้องแลกกับการทำให้เขาบาดเจ็บก็คือต้องแลกด้วยชีวิต อยู่ภายใต้เงื้อมมือของหลี่ฝางอัศวินคนนั้นยังรับได้ไม่ถึงสองกระบวนท่า ก็ได้หมดลมหายใจไปเหมือนกับอัศวินคนก่อนหน้านั้นแล้ว
“หลี่ฝาง! ฉันจะฆ่าแก!” โทชิโอะ คามิยะในตอนนี้สู้จนดวงตาแดงก่ำ หลังจากที่ได้ตวาดออกมาด้วยความโมโหแล้วก็ได้โจมตีอย่างรุนแรงมากขึ้น หลี่ฝางเหวี่ยงร่างไร้ลมหายใจของอัศวินคนนั้นไปที่โทชิโอะ คามิยะ จากนั้นก็เว้นระยะห่างกับเขาออกมาออกรวดเร็ว
“พวกคุณสองคนไม่ต้องเข้ามา! ผมจะสู้กับเขาเอง!” เห็นอาคาอูและปันปูจะเข้ามาช่วยตัวเอง หลี่ฝางจึงรีบตะโกนห้ามพวกเขาเอาไว้
ความสามารถของอาคาอูและปันปูไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโทชิโอะ คามิยะเลยสักนิด ถ้าหากพวกเขาเข้ามาช่วย จะเป็นการเพิ่มปัญหาเท่านั้น เมื่อได้ยินที่หลี่ฝางกล่าวอาคาอูและปันปูก็เข้าใจขึ้นมาทันที จึงพยักหน้าให้กับหลี่ฝาง แล้วหันไปช่วยกู่ยี่เทียน
ไม่นานหลี่ฝางก็ได้สู้กับโทชิโอะ คามิยะโดยไม่อาจสลัดหลุดอีกครั้ง เมื่อสักครู่ตอนที่หลี่ฝางอยู่ในสภาพสูงสุดสามารถสู้เสมอกับโทชิโอะ คามิยะ แต่ในตอนนี้เนื่องจากเขาได้รับบาดเจ็บจากฝ่ามือของอัศวินคนนั้น ได้รับบาดเจ็บภายใน ชีพจรภายในเดินได้ไม่สะดวก ทำให้เขาค่อย ๆ สู้อย่างลำบากขึ้นมา
หลี่ฝางที่กำลังสู้กับโทชิโอะ คามิยะอย่างดุเดือดอยู่นั้นจู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอกขึ้นมา การเคลื่อนไหวของหลี่ฝางหยุดชะงักเล็กน้อย ถึงแม้จะแค่ 0.01วินาที แต่ 0.01วินาทีนี้สำหรับโทชิโอะ คามิยะแล้วเพียงพอที่จะเอาชีวิตของหลี่ฝาง
เขาหรี่ตาลง มืออยู่ในสภาพกรงเล็บเหยี่ยวแล้วคว้าเข้าไปที่หัวใจของหลี่ฝางทันที หลี่ฝางสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก รีบกำมือสองข้างขึ้นขวางเอาไว้ที่หน้าอก สกัดกั้นการโจมตีที่อันตรายถึงชีวิตของโทชิโอะ คามิยะเอาไว้ได้
แต่แรงกระแทกมหาศาลทำให้เขาชนเข้ากับรูปปั้นหินอีกองค์ รูปปั้นหินที่แข็งมากนั่นพังทลายลง แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น หลี่ฝางก็ไม่กล้าชักช้าเลยแม้แต่น้อย เขาใช้แรงเช็ดรอยเลือดที่มุมปาก ออกแรงที่เท้าและพุ่งเข้าไปรับมืออีกครั้ง
“กู่ยี่เทียน นายแม่งรีบหน่อยสิวะ” นี่ไม่ใช่ว่าหลี่ฝางกลัวแล้วเรียกให้กู่ยี่เทียนมาช่วย แต่เพราะเขารู้ว่าตัวเองจะบาดเจ็บตั้งแต่อยู่ตรงนี้ไม่ได้ ถ้าหากเพียงแค่สู้กับโทชิโอะ คามิยะ เขาก็ได้รับบาดเจ็บหนักเสียแล้ว เช่นนั้นเมื่อต้องสู้กับอาซาโทส เขายิ่งไม่มีโอกาสชนะ
กู่ยี่เทียนได้ยินเสียงของหลี่ฝาง เลยหันกลับไปดูแวบหนึ่ง เห็นหลี่ฝางตกเป็นรองโทชิโอะ คามิยะ ในใจก็ร้อนรนขึ้นมา ลงมืออย่างหนักแทบทุกกระบวนท่า แต่กระบวนท่าของฮอว์กินส์กลับแปลกประหลาดมาก
ร่างกายของเขาคล่องแคล่วราวกับไม่ใช่ร่างกายของมนุษย์ เหมือนงูอย่างไรอย่างนั้น ทำให้เขาจะจับก็จับไม่ได้
“อาคาอู ปันปู พวกคุณสองคนช่วยผมไปสกัดเขาเอาไว้ พวกเรารีบสู้รีบจบ” เห็นอาคาอูและปันปูสลัดหลุดออกมาได้ กู่ยี่เทียนก็ได้รีบเรียกพวกเขาให้มาช่วยทันที
อาคาอูและปันปูพยักหน้า ไม่พูดอะไรมากแล้วพุ่งเข้าหาฮอว์กินส์ มีพวกเขาสองคนช่วย ต่อให้ท่าร่างของฮอว์กินส์คล่องแคล่วว่องไว ก็ได้ค่อย ๆ ตกเป็นรอง
กู่ยี่เทียนมองหาโอกาสที่เหมาะสม ถือโอกาสตอนที่ฮอว์กินส์สู้กับอาคาอูและปันปูอยู่ เขาพุ่งเข้าไปอย่างกะทันหัน ฝ่ามือของเข้าซัดทะลุหน้าอกของฮอว์กินส์ไป
“แก……” ฮอว์กินส์ตายตาไม่หลับจ้องมองกู่ยี่เทียน ดวงตาทั้งสองข้างเบิกโพลง พูดออกมาได้หนึ่งคำก็หมดลมหายใจไปทันที
