เสือดำที่อยู่ตรงหน้าของทั้งคู่เสี้ยววินาทีกลับปรากฏตัวด้านหลังท่านชายป๋ายยู่ ในตอนนี้ร่างกายของเขาเหมือนกับสัตว์ประหลาดมากขึ้นไปทุกที อ้าปากคิดที่จะกัดเข้าที่ลำคอของท่านชายป๋ายยู่
“ป๋ายเจินเจิน! ระวัง!” นักพรตเต้าฝ่าใช้กำลังอย่างแรง ลากท่านชายป๋ายยู่ไว้ที่ด้านหลังของเขา แต่แขนของเขาหลบไม่ทันถูกเคี้ยวของเสือดำบาดเข้า ทันใดนั้นเลือดสีแดงสดย้อมชุดของเขาไปกว่าครึ่ง
“ไอ้หมาจาง!ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?” ท่านชายป๋ายยู่รีบลากนักพรตเต้าฝ่าให้ออกห่างจากเสือดำ
นักพรตเต้าฝ่าหยิบยันต์สีเหลืองออกมายัดเข้าปาก ก่อนที่จะจิ้มที่แขนของตนเองหลายที ห้ามเลือดเอาไว้ได้
“ไอ้ตัวนี้มันประหลาดมาก เราต้องรีบจบให้เร็วที่สุด! ป๋ายเจินเจิน เราไม่ได้ร่วมมือกันมานานหลายปี ไม่รู้ว่ายังมีความเข้าอกเข้าใจกันไหม ประเดี๋ยวแกต้องตามกระบวนท่าของฉันให้ทันนะ”
นักพรตเต้าฝ่าต่างจากนักรบทั่วไป เขาเป็นศิษย์ของสำนักภูเขาเสือ มีความสามารถหยินหยางของเต๋าที่ทรงพลัง ยันต์สีเหลืองสามารถทำให้เขาที่ได้รับบาดเจ็บฟื้นฟูกำลังได้อย่างรวดเร็ว เลือดเนื้อนอกอาบในทีแรกค่อยๆ สมานกันอย่างรวดเร็ว
เมื่อได้ยินประโยคของเขา ท่านชายป๋ายยู่เผยรอยยิ้มความมั่นใจ นัยน์ตาของเขาขรึมขึ้นมา “ความสามารถของฉันแกสบายใจเถอะ กลัวก็แต่เดี๋ยวแกจะเป็นตัวถ่วงของฉัน!”
จบประโยค ท่านชายป๋ายยู่คำรามอย่างเกรี้ยวกราด พลังพวยพุ่ง พลังงานแผ่ออกไปทุกหนแห่ง พัดพาลมอันรุนแรง ทำให้หงส์แดงและคนอื่นๆ ที่อยู่ห่างออกไปพันลี้ควบคุมเอาไว้ไม่อยู่
เขาควักเอากระบี่อ่อนออกมาจากเอว พุ่งไปทางเสือดำอย่างเยือกเย็น
นักพรตเต้าฝ่าเองก็หยิบเอากระดาษยันต์ออกมาหนึ่งปึก ท่องอุบอิบพร้อมตามขึ้นไปติดๆ
พริบตาทั้งสามสู้กันเป็นวง ว่องไวจนไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า การต่อสู้ที่ไม่ถึงสามนาทีแท้ๆ แต่ในสายตาของทุกคนราวกับว่าผ่านไปแสนนาน
เสือดำที่อวดเบ่งในทีแรกเริ่มรับมือไม่ไหว ภายใต้การโจมตีของเงาร่างสีขาวและสีเขียวทั้งสองราวกับสัตว์ร้ายติดกับ จอห์นและนิคไม่คิดเลยว่าสองคนนั้นที่ดูเหตุการณ์จะมีฝีมือที่ไร้เทียมทานขนาดนี้ ทีแรกพวกเขาคิดว่าจัดการพวกหลี่ต๋าคางและมังกรฟ้าให้สิ้นซากก็พอแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกลางคัน
“นิค! ถึงเวลาแล้ว! ถ้ายังไม่ฉีดยาระงับให้กับพี่ใหญ่ พี่ใหญ่จะกลับมาไม่ได้อีก!” จอห์นจ้องมองนาฬิกาที่ข้อมือของเขา เวลาค่อยๆ แปรผัน เขาไม่สามารถทนรอต่อไปได้อีก
คุณค่าของพวกเขาทั้งสามมากกว่าหลี่ฝางมาก หากพวกเขาจบลงที่นี่เพราะต่อกรกับหลี่ฝางละก็ การสูญเสียนี้สำหรับประเทศญี่ปุ่นนั้นค่อนข้างใหญ่มากโข
นิคจ้องมองเสือดำที่เริ่มขาดการควบคุม กัดฟันกรอดนัยน์ตาฉายแววไม่พอใจ “จอห์น พาพี่ใหญ่ถอยทัพ!”
จอห์นรอคำนี้มานานแล้ว ไม่ทันที่นิคจะจบประโยค เขาก็มุ่งไปทางเสือดำเสียแล้ว ฉีดยาระงับสามเข็มเข้าที่ลำคอของเสือดำ อีกฝ่ายถึงได้ค่อยๆ สงบลง
“อ้าว มีผู้ช่วยมาด้วย จัดการทีเดียวเลยแล้วกัน” ท่านชายป๋ายยู่กำลังสนุก ไม่คิดเลยว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้จะถูกควบคุมเสียได้ ในใจของเกิดไม่พอใจเล็กน้อย
กำลังคิดที่จะจู่โจม นิคก็ลอยมาทางนี้ด้วยรอยยิ้มหยัน “ท่านทั้งสอง เราเป็นนักรบจากประเทศญี่ปุ่น การมาประเทศจีนในครั้งนี้ไม่ได้ตั้งใจล่วงเกินท่าน นี่เป็นเพียงความบาดหมางส่วนตัวของเรากับตระกูลหลี่เท่านั้น ไม่ทราบว่าท่านทั้งสองจะใจกว้าง ไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ไหม?”
ประเทศญี่ปุ่น?
นักพรตเต้าฝ่าและท่านชายป๋ายยู่เมื่อได้ยินประโยคนั้นมองหน้ากัน ก่อนที่นักพรตเต้าฝ่าจะจ้องมองนิคพร้อมกล่าวถาม
“ในเมื่อพวกคุณเป็นคนญี่ปุ่น ถ้างั้นพานาโซนิค ซากุระงิเป็นอะไรกับแก?”
เมื่อนิคได้ยินชื่อพานาโซนิค ซากุระงิก็นิ่งไปเช่นเดียวกัน แม้ว่าจะไม่รู้ว่าพวกเขาถามเรื่องนี้ไปทำไมกัน แต่ก็ตอบไปตามความจริง
“เป็นอาจารย์ปู่ของเรา แต่อาจารย์ปู่อายุมากแล้ว ออกจากวงการต่อสู้ไปนานแล้ว ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของวงการต่อสู้อีก”
“ดูเหมือนว่าวงการต่อสู้ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ไม่คิดเลยว่าคนรุ่นหลังของพานาโซนิค ซากุระงิจะคิดค้นยาที่อันตรายแบบนี้ เอาเถอะ วันนี้เราสองคนเห็นแก่พานาโซนิค ซากุระงิปล่อยพวกแกไป หลังจากนี้หากเราพบว่าพวกแกก่อปัญหาที่ประเทศจีนอีก อย่าคิดที่จะมีชีวิตกลับไปที่ประเทศญี่ปุ่นอีก”
ท่านชายป๋ายยู่กล่าว ก่อนเก็บดาบอ่อน โบกมือให้กับนิค ให้พวกเขาออกไป
แม้นักพรตเต้าฝ่าจะไม่พูดอะไร แต่ก็หลบไปด้านข้าง ถือว่ายอมรับการกระทำของท่านชายป๋ายยู่
นิครู้สึกประหลาดใจกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้สภาพของพวกเขาจะอยู่นานไม่ได้ หากอยู่ต่อไป พวกเขาสามคนคงจะต้องจบชีวิตที่นี่ เขาโค้งคำนับให้กับท่านชายป๋ายยู่และนักพรตเต้าฝ่า แบกเสือดำพร้อมกับจอห์นคิดที่จะจากไป
“รอเดี๋ยว! กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึง คิดจะหนีงั้นหรือ? ไม่มีทาง!”
ในเวลานี้เอง เสียงของไท่ซางดังขึ้น พลังมหาศาลในหมัดเดียวของเขา โจมตีไปที่นิค
สภาพของนิคในตอนนี้แม้ว่าจะรับหมัดของไท่ซางได้ แต่จะได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก ในขณะที่นิคยกแขนขึ้นเตรียมตอบโต้ จอห์นกลับยืนอยู่ข้างหน้าเขา รับหมัดที่ทรงพลังของไท่ซางแทนเขา
“แม่งเอ๊ย คืนพี่สะใภ้ของฉันมา!” ชายผิวขาวที่รับหมัดของเขาได้ สายตาของไท่ซางแทบลุกเป็นไฟ
ตลอดทางเขากับส้าวส้วยไม่ได้พักผ่อนเลยแม้แต่น้อย ไล่ตามฉินวี่เฟยมาตลอดทาง ใครจะไปรู้เขาเพิ่งมาถึงก็เห็นชาวต่างชาติหลายคนนี้กำลังจะหนีไป ไท่ซางไม่สามารถกลืนความโกรธแค้นนี้ได้เลย
จอห์นหน้านิ่งไม่พูดสักแอะ มุ่งไปที่ไท่ซางโดยไร้การเตรียมตัวแม้แต่น้อย ดีที่ส้าวส้วยสายตาหลักแหลม พุ่งที่ตัวไท่ซางอย่างรวดเร็ว รับหมัดแทนเขา
การต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือ ผลแพ้ชนะเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น
ส้าวส้วยที่ต่อสู้กับจอห์นเองก็ต้องตกใจในพลังที่กล้าแกร่งนี้เช่นเดียวกัน หากสู้กับผู้ชายคนนี้ขึ้นมาจริงๆ ส้าวส้วยไม่กล้ารับประกันเต็มร้อยว่าจะชนะได้ ครั้งนี้เป็นความวู่วามของไท่ซางจริงๆ
