หลังจากที่ได้ยินหลี่ต๋าคางพูดแล้ว เสือขาวก็อดไม่ได้ที่จะรีบพูดขึ้น “ลุงหลี่ ในเมื่อพื้นของทั้งสองยุทธนั้นไม่ต่างกันมาก คุณก็สอนฉันหน่อยเถอะ”
“เด็กร้อนอย่างแกช่วยฟังที่ฉันพูดให้จบก่อนได้ไหม？” หลี่ต๋าคางจ้องเสือขาว ก่อนจะพูดด้วยความไม่สบอารมณ์ “การรวมพลังปกป้องนั้นอย่างน้อยต้องใช้ความสามารถแดนสูงสุดแต่ถ้าอยากจะรวมพลังการปกป้องสีทองเหมือนฉันล่ะก็ นอกจากความสามารถของแกจะเข้าใกล้แดนดั่งเทพแล้ว ตามแดนที่แกอยู่ในตอนนี้ อย่าว่าแต่เกราะกำบังสีทองเลย ขนาดเกราะป้องกันธรรมดาแกยังรวมไม่ได้เลย”
เมื่อได้ยินดังนั้น เสือขาวก็ถอนหายใจอย่างทุกข์ใจ พลางไม่ยินยอมสักเท่าไหร่ในแววตา “ตอนนี้ฉันไม่มีความสามารถนี้ แต่ไม่ได้หมายความว่าต่อจากนี้ฉันจะไม่มีนี่หน่า ลุงหลี่อย่าใจแคบขนาดนี้เลย สอนฉันหน่อยก็ไม่ได้”
หลี่ต๋าคางเบ้ปาก ไม่ใช่เพราะว่าเขาดูถูกเสือขาว แต่ถ้าจะบอกว่าในมังกรฟ้า เสือขาว หงส์แดง เต่าดำสี่คนนี้ใครมีความพื้นฐานมาดีที่สุด ก็ต้องบอกว่าเป็นมังกรฟ้าแล้วล่ะ ส่วนอีกสามคนนั้นถึงจะมีความสามารถระดับกลางค่อนไปทางสูง ถ้าไม่ใช่ว่าพวกเขาถูกเลี้ยงมาโดยหน่วยการต่อสู้ตั้งแต่ยังเด็ก คงจะไม่มีทางมีความสามารถมาจนถึงตอนนี้
หลี่ฝางกับแคทเธอรินก่อนที่สุสานเทพอ้านจะเปลี่ยนไปอีกครั้งก็รีบไปที่ห้องลับของหลี่ต๋าคางกับคนอื่นๆ ตอนแรกเขาคิดว่าห้องลับนี้จะทำกับตัวเองเหมือนกัน แต่เมื่อเขาเปิดประตูหินแล้ว ตอนที่เห็นทรายสีเหลืองแล้ว ก็ตกใจอึ้งไปทั้งตัว
“นี่พวกเรากำลังทะลุมิติอยู่เหรอ？” เมื่อมองเห็นทะเลทรายที่มองไม่สุดสาย หลี่ฝางก็บ่นเบาๆ
“โลกใต้ดินจริงๆ นี่มันน่ามหัศจรรย์จริงๆ เลย โดยเฉพาะเวลาที่เข้าใกล้แกนกลาง ก็ยิ่งใช้กฎของธรรมชาติไม่ได้สักที ส่วนสุสานเทพอ้านนั้นสร้างจากจุดศูนย์กลาง นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมทุกๆ ครึ่งชั่วโมงมันถึงเปลี่ยนไป ฉันว่าปรากฏการณ์นี้ก็ได้อิทธิพลมาจากโลกใต้ดินมาอยู่ไม่น้อย”
ถึงแม้ว่าในสมองของแคทเธอรินนั้นมีข้อมูลเกี่ยวกับโลกใต้ดินมากมาย แต่เมื่อได้เห็นด้วยตาตัวเองจริงๆ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความตกใจ
“แคทเธอรินคุณดูให้หน่อยว่าตอนนี้พ่อของฉันอยู่ที่ไหน เดี๋ยวพวกเราจะไปหาเขา”
หลังจากที่ตกใจแล้ว หลี่ฝางก็ยกเท้าก้าวเดินไปที่ทะเลทราย แต่เมื่อเขาเดินไปได้สองก้าว แคทเธอรินที่อยู่ด้านหลังก็ดึงชายเสื้อเขาเอาไว้
“เดี๋ยว เหมือนว่ามีอะไรมาเลยล่ะ！”
อันที่จริงไม่ต้องให้แคทเธอรินเตือน หลี่ฝางเองก็รู้สึกได้ถึงความแปลกไป จากนั้นทรายสีเหลืองตรงขอบฟ้า ก็เหมือนมีอะไรสักอย่างวิ่งเข้ามา
“ดูสิ！พวกเขาอยู่ที่นั่น！” ยังไม่ทันรอให้หลี่ฝางเห็นว่ามีอะไรอยู่ที่ทะเลทราย แคทเธอรินก็ชี้ไปทางเงาของคนบนฟ้าพลางพูด
ขหลี่ต๋าคางกับคนอื่นๆ ในตอนนี้เห็นเงาของหลี่ฝางกับแคทเธอริน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรีบบินมาด้วยความรวดเร็ว
“เสี่ยวฝาง รีบเปิดประตูเร็ว！” มาตะขาบยักษ์มากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ทะเลทรายมีเหลืองก็เปลี่ยนเป็นสีดำเหล็ก พวกเขามีความสามารถที่สูงส่ง แต่กลับรับมือพวกสัตว์ประหลาดเจ้าเล่ห์นี้
เหตุผลที่ตะขาบยักษ์นั้นเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว และเปลี่ยนไปเป็นตัวใหญ่ขึ้นนั้น หลี่ฝางเองก็มองเห็นแล้วว่าสิ่งที่ตามพวกหลี่ต๋าคางมาอย่างรวดเร็วคืออะไร
“ให้ตายเถอะ เรามาถึงประเทศคนยักษ์เหรอ？พวกที่ตัวใหญ่เป็นร้อยๆ เมตรนั้นคือตะขาบจริงๆ เหรอ？”
หลี่ฝางพูดเสียงดัง พลางผลักประตูหินกับแคทเธอรินที่อยู่ด้านหลัง
“ช้าก่อน ตอนนี้เรายังออกไปไม่ได้！” แต่เมื่อเปิดประตูไปครึ่งหนึ่ง แคทเธอรินกลับต้องหยุดมือลง
“ถ้าไม่ไปตอนนี้จะให้รอตายหรือไง！ตะขาบมากมายขนาดนั้น เราไม่พอยาไส้พวกมันด้วยซ้ำ”
หลี่ฝางมองตะขาบมากมายที่เข้าใกล้พวกมันมากขึ้น พลางคิดว่าขนลุกไปหมด
“รออีกสักสามนาที หลังจากที่สุสานเทพอ้านเปลี่ยนอีกครั้งเราค่อยออกไป ถ้าไปตอนนี้ เราอาจจะถูกแยกไปที่ห้องลับที่ไม่เหมือนกันอีกนะ”
แคทเธอรินนั้นกลัวมาก แต่หลังจากที่คิดว่าคนเหล่านี้จะแตกแยกกันอีกครั้ง เธอก็ทำได้เพียงให้หลี่ฝางรอสามนาที
“ให้ตายเถอะ หลังจากที่จัดการอาซาโทสเสร็จแล้ว กูจะระเบิดที่นี่ออกให้หมดเลย！”
มันไม่ง่ายเลยที่จะร่วมมือกับหลี่ต๋าคาง ถ้าเกิดว่าแตกแยกไปอีกครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ก็ไม่มีความหมายแล้ว ภายใต้ความจนปัญญานั้นหลี่ฝางเลยทำได้เพียงเลือกที่จะสู้กับตะขาบเหล่านั้นสักพัก
“เปิดประตูเหล่านี้ได้แล้วทำไมไม่ไปล่ะ！วุ่นวายกับตะขาบยักษ์เหล่านี้มากมาย ตีกันขึ้นมาก็ไม่จบไม่สิ้น”
หลี่ต๋าคางและคนอื่นๆ ในตอนนั้นมาอยู่ตรงหน้าหลี่ฝางแล้ว เมื่อเห็นหลี่ฝางกับแคทเธอรินยืนอยู่ตรงหน้าประตูไม่ยอมออกไป ก็ถามด้วยความไม่สะดวกใจ
“พ่อ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะออกไป เราต้องรอสักสามนาทีก่อน ถึงแม้จะรับมือกับตะขาบพวกนั้นยาก เราเองก็ต้องเสียเวลากับมันหน่อย”
หลี่ฝางไม่มีเวลามาอธิบายกับหลี่ต๋าคางมากมายแล้ว เพราะตะขาบใหญ่พวกนั้นมาถึงด้านหน้าแล้ว หลังจากที่พูดแบบง่ายๆ แล้ว เขาก็ปรี่เข้าไปหากลุ่มตะขาบเหล่านั้น
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย！ประตูเปิดไปแล้วทำไมถึงไม่ออกไปล่ะ！หลี่ฝางจะเก่งขนาดไหนก็ไม่สามารถสู้กับสัตว์ประหลาดได้มากขนาดนั้น！”
เสือขาวสู้กับตะขาบยักษ์มากมาย พลางตะโกนไปหาหลี่ฝางด้วย
หลี่ฝางกำหมัดแน่น จากนั้นก็ต่อยเข้าไปที่หัวของตะขาบที่อยู่ใกล้
มีเสียง “ปัง” ดังขึ้นในอากาศ หลี่ฝางที่คิดว่าหมัดเดียวจะสามารถแก้ปัญหาได้นั้น ใครจะไปรู้ว่าบริเวณที่ต่อยไปนั้นมันเกิดรอยแยกเล็กๆ ส่วนตัวเขานั้นเพราะแรงที่แข็งแกร่ง เลยถอยไปกลางอากาศเล็กน้อย
“ให้ตายเถอะตัวของตะขาบพวกนี้ทำไมถึงแข็งจัง กูต่อยก็ไม่แตก”
“รับมือกับตะขาบพวกนั้นไม่สามารถใช้ไม้แข็งได้ จุดสำคัญของพวกมันนั้นอยู่ที่กราม บริเวณนั้นมันจะบางกว่าที่อื่นสักหน่อย”
เมื่อหลี่ต๋าคางพูดจบ ก็มีตะขาบยักษ์ที่ยาวประมาณสองร้อนเมตรก็ล้มลงกับพื้น ของเหลวสีเขียวก็ไหลออกมา เหล่าตะขาบด้านข้างนั้นก็ปรี่เข้าไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีก็เข้ามากินตะขาบตัวนี้จนสะอาด
“ให้ตายเถอะ สัตว์ประหลาดนั้นกินพวกเดียวกันด้วยเหรอ！” หลี่ฝางเห็นกระดูกสีขาวที่อยู่ที่พ้น ก็อดไม่ได้ที่จะเกิดสงครามเย็นขึ้น
เทพอ้านนั้นเลี้ยงสัตว์ประหลาดเอาไว้ในตอนนั้น พวกนักวิจัยของประเทศญี่ปุ่นนั้นเทียบกันก็เหมือนกับแม่มดน้อยเจอแม่มดเฒ่า นี่มันคือคนบุกเบิกของการเปลี่ยนยีนนี่！
