ท่านผู้อาวุโสเอาไม้เท้าหัวมังกรลงมาจากรถ จากนั้นจึงยกมือซ้ายขึ้น ก่อนจะปิดปากและกระแอมเบาๆ
“อะแฮ่มๆ พวกพ้องต๋าคาง อย่าโกรธขนาดนั้นเลย มีเรื่องอะไรพวกเราค่อยมานั่งลงคุยกันเถอะ”
หลังจากที่ท่านผู้อาวุโสลงมาจากรถแล้ว ก็มาอยู่ต่อหน้าหลี่ต๋าคาง หลังจากที่เขาพูดจบ ก็ปรายตามองคนที่นำทีมมา ก่อนจะมีแววตาแห่งความอาฆาตเล็กน้อย
“โย่ว วันนี้ลมอะไรหอบมาล่ะ？ถึงได้พัดท่านผู้อาวุโสมาได้？คุณจะมาก็ไม่บอกเสียก่อน เลยไม่ได้ออกไปรอรับเลยน่ะ！”
ท่านผู้อาวุโสพูดจบ ก็มีชายติดอาวุธคนหนึ่ง มีชายวัยกลางคนเคราแพะเดินเข้ามาด้านใน
เมื่อเห็นท่าทีของเขา น่าจะได้ยินเสียงด้านนอก แต่กลับไม่ยอมออกมาสักที จนกระทั่งท่านผู้อาวุโสปรากฏตัวเขาถึงออกมา ส้าวส้วยมั่นใจได้เข้าไปใหญ่ ว่ามันคือการลวงหลี่ต๋าคางเท่านั้น
“ทาเคชิตะ มัตสึซากะ ที่แท้คุณก็เป็นคนคุมเองหรอกเหรอ พวกพ้องต๋าคางของพวกเรารออยู่ที่หน้าประตูตั้งนาน ก็ไม่เห็นคุณออกมา ทำไมเหรอ หรือว่าคุณดูแคลนตระกูลนักรบอันดับหนึ่งของประเทศจีนงั้นเหรอ？”
ท่านผู้อาวุโสมองชายวัยกลางคน จากนั้นก็พูดอย่างมีนัยว่า คำพูดของเขาหยุดยั้งทาเคชิตะ มัตสึซากะที่จะทำอะไรหลี่ต๋าคางแล้ว แถมยังเที่ยวชี้นิ้วว่าเขาไม่มีใครอยู่ในสายตาอีก
ทาเคชิตะ มัตสึซากะปากกระตุก คิดไม่ถึงเลยว่าท่านผู้อาวุโสจะลงมือก่อน แม้ในใจจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ท่าทีภายนอกนั้นมีรอยยิ้มอยู่เต็มไปหมด
“ท่านผู้อาวุโสคุณพูดอะไร พละกำลังของตระกูลหลี่ในวันนี้มีเพียงไม่กี่คนที่กล้าเป็นศัตรูด้วย ทำไมฉันจะต้องดูแคลนตระกูลหลี่ด้วยล่ะ เพียงแต่พี่หลี่เรียกกะทันหัน แถมท่าทีแบบนี้ยังน่ารังเกียจ จะให้ฉันไม่ระแวดระวังได้อย่างไร”
“เมื่อก่อน ตระกูลนักรบเหล่านั้นรับคำสั่งมาจากหน่วยการต่อสู้ แต่หลายปีมานี้ พวกนักรบยิ่งบ้าคลั่งขึ้นมา”
“คุณไม่กลัวพวกเขางั้นเหรอ？”
ทาเคชิตะ มัตสึซากะหัวเราะเหอะๆ
ท่าทีท้าทายแบบนี้มันดูไม่ดีเลยแม้แต่น้อย ถึงอย่างไรท่านผู้อาวุโสก็ไม่ใช่แค่เด็กน้อยสามขวบ
เมื่อเห็นท่านผู้อาวุโสหัวเราะเสียงเย็นชา จากนั้นก็ใช้ไม้เท้าเคาะพื้นเบาๆ พลางตอบอย่างไม่รีบร้อน
“คิดไม่ถึงเลยว่าคุณมัตสึซากะที่เป็นท่านทูตใหญ่ จะสนใจแดนนักรบของประเทศจีนขนาดนี้ ฉันได้ยินว่า คุณเองก็ผูกพันธมิตรกับนักรบจีนของพวกเราไม่น้อยเลยใช่ไหม？”
ทาเคชิตะ มัตสึซากะมีสีหน้าเคร่งเครียด เพราะรู้ว่าท่านจวนถูกเปิดโปงแล้ว แต่เพียงไม่นาน สีหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ
“ก็แค่เป็นเพื่อนด้วยเท่านั้นเอง ท่านผู้อาวุโสไม่ต้องคิดอะไรมากขนาดนั้นหรอก”
หลี่ต๋าคางกำลังฟังท่านผู้อาวุโสกับทาเคชิตะ มัตสึซากะคุยกัน เพียงแค่คิดว่ามันพลุ่งพล่านไปมาก เขาก็อดไม่ได้ที่จะตัดบทของทาเคชิตะ มัตสึซากะ
“ท่านผู้อาวุโส ฉันไม่มีเวลามาคุยอะไรไร้สาระกับพวกคุณหรอกนะ ฉันแค่อยากรู้ว่าหลานชายฉันอยู่ที่ไหน ท่านจวนอยู่ที่ไหน ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด แถมยังหวังจะรีบออกคำสั่งกับฉัน……”
ท่านผู้อาวุโสนั้นปรายตามองหลี่ต๋าคาง ในดวงตานั้นมีความจนปัญญาเป็นอย่างมาก เขาเข้าใจอารมณ์ความโกรธของหลี่ต๋าคางไม่น้อยเลย
ท่านผู้อาวุโสไม่สามารถให้หลี่ต๋าคางทำให้เรื่องมันใหญ่ได้ เลยทำได้เพียงปลอบโยน
“ส้าวส้วย คุณพาเขาไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการที่นี่เอง” ท่านผู้อาวุโสนั้นคิดวิธีดีๆ อื่นๆ ไม่ออกเลย เลยต้องให้ส้าวส้วยพาหลี่ต๋าคางออกไปจากที่นี่ก่อน
เขาไม่กล้ารับประกันว่าถ้าหลี่ต๋าคางอยู่ที่นี่ต่อไป แล้วสถานทูตนั้นยังจะสงบ
ส้าวส้วยเองก็เข้าใจความหมายของท่านผู้อาวุโส จากนั้นก็พยักหน้า ก่อนจะดึงแขนของหลี่ต๋าคางแล้วพาเขาไป
“เฮีย พวกเรากลับไปกันก่อนเถอะ ท่านผู้อาวุโสนั้นก็ทำเพื่อพวกเรา ฉันเชื่อว่าเขาจะต้องให้เรารับคำสั่งอะไรบ้างล่ะ” ส้าวส้วยนั้นพยายามโน้มน้าว
หลี่ต๋าคางนั้นไม่ได้ขยับเลย ในทางกลับกัน ความอาฆาตของเขากลับหายไปอย่างรวดเร็ว บรรยากาศรอบๆ นั้นมันเย็นจัด ในตอนนั้น มีคนไม่น้อยที่รู้สึกกลัวขึ้นมา
ขนาดท่านผู้อาวุโสเองก็เริ่มกลัวขึ้นมา
ท่านผู้อาวุโสรีบเดินขึ้นมาต่อหน้าหลี่ต๋าคาง ก่อนจะพูด： “ให้เวลาฉันสักหน่อย ฉันรับประกันเลยว่าจะพาหลานชายของคุณกลับมาอย่างปลอดภัย และส่งให้คุณแน่นอน”
หลี่ต๋าคางมองท่านผู้อาวุโส ก่อนจะพูดกับคนต่อหน้า： “บอกท่านจวนสักหน่อย ก่อนที่ฟ้าจะสว่าง ถ้าเขาไม่พาหลานชายฉันมาที่สถานตากอากาศอย่างปลอดภัย ก็รอเก็บศพตงฟางเย่นได้เลย！”
“พี่หลี่ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าคุณหมายถึงท่านจวนไหนกันแน่ ส่วนเรื่องที่หลานชายคุณถูกคนจับไป ฉันขอโทษด้วยจริงๆ แล้วก็หวังว่าคุณจะพาเขากลับมาได้เร็วที่สุด”
ทาเคชิตะ มัตสึซากะเหมือนตั้งใจจะทำให้หลี่ต๋าคางโกรธ ท่าทียิ้มแย้มของเขานั้น ทำให้ส้าวส้วยอดไม่ได้ที่จะอยากทำร้ายเขาอย่างเต็มแรง
เมื่อได้ยินเขาพูดคำนั้นออกมาหลี่ต๋าคางก็เนื้อเต้นไปทั้งตัว หน้าผากก็มีเส้นเลือดปูดขึ้นมา จากนั้นส้าวส้วยก็แทบจะดึงเขาเอาไว้ไม่ไหวแล้ว
“คุณท่านโก！พาเขาไป！” ท่านผู้อาวุโสเห็นดังนั้น ก็รีบพูดกับคุณท่านโกเสียงดัง จากนั้นเขาก็หันหัวไปมองทาเคชิตะ มัตสึซากะอย่างเย็นชา พลางเตือนขึ้น “ทาเคชิตะ มัตสึซากะ ถ้าไม่อยากตาย ก็หุบปากซะ”
ในตอนนั้นเอง ทาเคชิตะ มัตสึซากะก็ถูกความเย็นชาของท่านผู้อาวุโสทำให้สั่นไหว พลางอ้าปากเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“พาคนคนนี้ไปเดี๋ยวนี้！” หลังจากที่พวกหลี่ต๋าคางจากไปแล้ว ท่านผู้อาวุโสก็พูดกับคนด้านหลัง
“ท่านผู้อาวุโส คุณหมายความว่าอะไรกันแน่？จะพาคนของฉันไปทั้งแบบนั้นน่ะเหรอ？”
ท่านผู้อาวุโสเองก็ไม่ได้สนใจทาเคชิตะ มัตสึซากะ ก่อนจะปรายตามองเขาเบาๆ แล้วก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้องทำต่อไป
“มัตสึซากะ ทำไมฉันต้องพาคนเหล่านี้ไปคุณเองน่าจะรู้ดี แม้พวกเขาจะเป็นเหมือนคนธรรมดา แต่พลังนั้นเป็นนักรบที่แข็งแกร่ง อีกอย่างฉันเองก็เคยตรวจสอบแล้ว พวกคุณเหล่านั้นต่างแอบเข้ามาในเมืองตงไห่ทั้งนั้น”
เมื่อได้ยินดังนั้น นักรบสิบกว่าคนก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป จากนั้นก็กดความโกรธเอาไว้ในใจพลางมองหัวหน้าคนนั้น ก่อนจะรอคำสั่งของเขา
ส่วนนักรบที่นำทีมนั้นกลับไม่ร้อนรนเลย ก่อนจะหยิบการ์ดออกมาพลางส่งให้ตรงหน้าท่านผู้อาวุโส
“ท่านผู้อาวุโส พวกพ้องเป็นสิบกว่าคนนั้นแม้จะเพิ่งมาที่เมืองตงไห่ แต่กลับเข้ามาอย่างเปิดเผย ถ้าเกิดคุณไม่เชื่อ ก็ตรวจสอบได้นะ”
ท่านผู้อาวุโสหรี่ตาลง แต่เขาไม่ได้ยื่นมือออกมารับใบอนุญาตนั้นไป เพราะมันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว
