“เสี่ยวฝาง!” เมื่อเห็นส้าวส้วยที่ถูกหลี่ฝางเล่นงานจนบาดเจ็บ หลี่ต๋าคางขมวดคิ้วแน่นเป็นปม ทำตาขวางใส่หลี่ฝาง
หลี่ฝางดูผิดปกติอย่างแรง แม้รูปลักษณ์ภายนอกยังเป็นเขาแต่ข้างในลึกๆ กลับไม่ใช่เขาในอดีตอีกต่อไปแล้ว
เมื่อได้ยินคำเอ็ดของหลี่ต๋าคาง หลี่ฝางหลุบสายตา หลังจากนั้นจึงรู้สึกปวดหัว พลันกุมขมับด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด
“เสี่ยวฝาง แกเป็นอะไรไป?” ส้าวส้วยที่ไหวตัวได้คลานลุกขึ้นจากพื้น กล่าวถามหลี่ฝางที่เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้า หลี่ฝางที่หายตัวไปอาทิตย์กว่าปรากฏตัวขึ้นที่หน้าบ้านพักตากอากาศ ทีแรกส้าวส้วยอยากจะถามเขาว่าอาทิตย์กว่านี้เขาไปไหนมา แต่เพราะเรื่องของหลี่ต๋าคางจึงต้องปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน
หลี่ฝางยังไม่ทันได้ย่างกายเข้าไปที่บ้านพักตากอากาศ ก็ถูกส้าวส้วยลากมาที่นี่เสียก่อน ระหว่างทางส้าวส้วยคิดที่จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในระหว่างนี้ให้กับหลี่ฝางได้รู้อย่างคร่าวๆ
แต่หลี่ฝางเสมือนว่าเขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้แม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่เขาสงสัยคือเด็กที่หยางฉงเพิ่งคลอด แม้แต่เมี๋ยวชุ่ยที่บาดเจ็บสาหัสหนักก็ไม่ได้ถามสักคำ
“ส้าวส้วย! เทพอ้านอยู่ในร่างฉัน!” ทันใดนั้นหลี่ฝางคว้าแขนของส้าวส้วย กล่าวประโยคนี้ออกมา
เมื่อได้ยินอย่างงั้น หลี่ต๋าคางและส้าวส้วยต่างแสดงสีหน้าตกใจ
“นี่มันเรื่องอะไรกัน? เทพอ้านไม่ได้สาบสูญไปในสุสานถล่มเหรอไง? ทำไมถึงได้ไปอยู่ในร่างของแกได้?”
ส้าวส้วยรู้สึกว่าสมองของเขาทำงานไม่ทัน นี่มันเรื่องอะไรกัน อุตส่าห์กลับมาแล้ว แต่กลับบอกตนว่าเขาไม่ใช่หลี่ฝางตัวจริง?
หลี่ฝางนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยหอบ พลางเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาให้พับเหล่าหลี่ต๋าคางฟัง
“ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนที่สุสานถล่ม ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมุดเข้ามาที่ตัวฉัน แล้วฉันก็สลบไป”
“เมื่อฉันฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองเหมือนอยู่อีกห้วง ข้างหน้าขาวไปหมด ตอนนั้นฉันคิดว่าตัวเองตายไปแล้ว แต่ข้างหน้าของฉันมีคนแก่ปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน เขาบอกกับฉันว่าเขาเป็นเทพคนแรกตอนโกลาหล ชื่อว่าเทพไท่จี๋”
“การฝึกในเริ่มแรกไม่ได้แยกเผ่าธรรมหรือมาร หลังจากนั้นเทพหมิงและเทพอ้านอันที่จริงแยกออกมาจากร่างของเทพไท่จี๋ เทพหมิงเป็นตัวแทนของจิตวิญญาณด้านสว่างในตัวเขา ส่วนเทพอ้านเป็นพลังชั่วร้ายที่แยกออกไปจากตัวของเขา”
“เทพไท่จี๋ยังบอกว่า แม้ว่าฉันจะเป็นเทพอ้านกลับชาติมาเกิด แต่ลูกของฉันพิเศษมาก เขาเกิดมาก็มีพลังของนักรบชั้นแรก และร่างกายของเขาหลอมรวมพลังของด้านมืดจะสว่างได้อย่างสมบูรณ์แบบ”
“เขายังบอกอีกว่า คนที่ได้เด็กคนนี้ ก็จะได้ครอบครองทั้งโลก หลังพูดเรื่องพวกนี้จบ เทพไท่จี๋ก็หายตัวไป หลังจากหายมึน ฉันก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ชานเมืองตงไห่”
“ฉันกำลังจะเดินเข้าไปที่บ้านพักตากอากาศ ก็ถูกเทพอ้านที่อยู่ในตัวฉันแย่งชิงร่างกาย แม้ฉันจะเห็นและได้ยินว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง แต่ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้”
“ฉันว่าเทพอ้านต้องรู้เรื่องราวที่เทพไท่จี๋พูดกับฉันผ่านความทรงจำของฉัน เพราะงั้นเขาถึงได้รีบร้อนแย่งชิงเด็กคนนี้ไป หลังจากนั้นฉันเห็นว่าเขาทำร้ายแก เลยใจร้อน ก็เลยแย่งร่างกลับคืนมา”
หลี่ฝางพูดออกไปเยอะมาก และรีบร้อน เพราะเขาไม่รู้ว่าร่างกายจะถูกเทพอ้านแย่งชิงกลับไปเมื่อไหร่ เขาต้องกำชับเรื่องราวทุกอย่างให้ชัดเจนในเวลาอันสั้น
หลังจากที่หลี่ต๋าคางและส้าวส้วยได้ยินอย่างงั้น ทั้งคู่สีหน้าหนักอึ้ง ทีแรกคิดว่าผ่านเรื่องราวของอาซาโทสไปก็จะไม่มีเรื่องราวอะไรอีก แต่ใครจะไปรู้ว่าเรื่องราวจะพัฒนาไปจนไม่สามารถควบคุมได้
เมื่อจ้องมองผิงอันที่หลับลึกในตู้ทารก ความอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลี่ฝาง นี่เป็นลูกคนแรกของเขา ไม่ว่ายังไงเขาก็จะต้องปกป้องให้เขาปลอดภัยไปทั้งชีวิต
“เรื่องนี้ฉันว่าต้องปรึกษากับท่านผู้อาวุโส เราไม่ค่อยรู้เรื่องราวเกี่ยวกับการฝึกฝนของประวัติศาสตร์ แล้วอีกอย่าง ต้องหาวิธีกำจัดเทพอ้านในร่างของแกทิ้งซะ”
เมื่อนึกถึงความอำมหิตของหลี่ฝางเมื่อสักครู่ หลี่ต๋าคางรู้สึกไม่สบายใจ เรื่องนี้ต้องจัดการแต่โดยเร็ว
“ฉันจะติดต่อหาท่านผู้อาวุโสเดี๋ยวนี้” ส้าวส้วยพยักหน้า ก่อนที่จะรีบติดต่อไปยังท่านผู้อาวุโส
เพิ่งต่อสาย รถยนต์สีดำคันหนึ่งก็ได้จอดอยู่ที่นอกสวนของทาเคชิตะ มัตสึซากะ ท่านผู้อาวุโสและหลิวฮุยเดินลงมาจากรถ เมื่อเห็นทาเคชิตะ มัตสึซากะและท่านจวนที่ตายอย่างน่าอนาถไม่วายขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“หลี่ฝาง? ! แกกลับมาแล้วหรือ!” หลังจากที่เห็นเงาร่างของหลี่ฝาง หลิวฮุยตกใจจนดวงตากลมโตจนแทบหลุดออกจากเบ้า
แม้ท่านผู้อาวุโสเองก็เกิดประหลาดใจมากเช่นเดียวกัน แต่ต่อหน้าลูกน้องจะเสียภาพลักษณ์ เขานิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะหยักหน้าให้กับหลี่ฝางด้วยรอยยิ้ม
“ท่านผู้อาวุโส หลิวฮุย ไม่เจอกันนานเลย!” หลี่ฝางทักทายกับผู้อาวุโสและหลิวฮุย
“ต๋าคาง แกนี่ใจร้อนจริงๆ ไม่ควรที่จะฆ่าทาเคชิตะ มัตสึซากะแต่แรก” ท่านผู้อาวุโสคิดว่าเขารีบมาที่นี่อาจจะรักษาชีวิตของทาเคชิตะ มัตสึซากะเอาไว้ได้ แต่ใครจะไปรู้เมื่อมาถึงทาเคชิตะ มัตสึซากะก็ได้ตายสนิทไปแล้ว
แม้ว่าจะรู้ว่าเคชิตะ มัตสึซากะสมควรตายที่สุด แต่ยังไงตอนนี้เขาอยู่ที่นี่ก็เป็นชาวต่างชาติ เสียชีวิตในประเทศจีนต้องก่อให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นแน่
แผนการของท่านผู้อาวุโสในคราแรกต้าเซี่ยหลงเช่วจะจับกุมตัวทาเคชิตะ มัตสึซากะเพื่อคุมขังเอาไว้ หลังจากนั้นก็สังหารเขาทิ้งไปอย่างเงียบเชียบให้เขาหายไปจากโลกใบนี้
แต่ตอนนี้ได้สายไปแล้ว
“แค่กๆ ท่านผู้อาวุโส เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของพ่อผม ผมเป็นคนทำเอง” เมื่อหลี่ฝางเป็นทาเคชิตะ มัตสึซากะและท่านจวนที่ตายอย่างอนาถ จึงกระแอมไออย่างประหม่า
เมื่อท่านผู้อาวุโสได้ยินประโยคของหลี่ฝางจึงขมวดคิ้วอย่างสงสัย จ้องมองหลี่ฝางอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ในสายตาของท่านผู้อาวุโส ฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่คนที่โหดเหี้ยมอำมหิตที่สำคัญอะไร ต่อให้จะฆ่าคน ก็ไม่มีทางใช้วิธีที่น่าอนาถเช่นนี้
“เฮ้อ เรื่องนี้ซับซ้อนมาก แม้ผมจะเป็นคนลงมือฆ่า แต่ก็พูดได้ว่าผมไม่ได้ฆ่า เพราะตอนนี้ร่างของผมถูกเทพอ้านครอบงำ ตัวผมควบคุมร่างกายไม่ได้”
